Στο Πήλιο έχω πάει πολλές φορές…
Έχω θαυμάσει τη φύση, τη θάλασσα, τα σπίτια με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική.
Χωριά, παραλίες, διαδρομές, γεύσεις.
Κι όμως έλειπε εκείνο το άρωμα της ρίγανης, του κρίταμου, του καπαρόφυλλου.
Έλειπε η γνώση για τη ειδική γωνιά που κρύβει το μυστικό φως που τα δείχνει όλα διαφορετικά.
Πώς είναι να γνωρίζεις έναν άνθρωπο χρόνια πολλά και στην ουσία να μην τον ξέρεις;
Έτσι συνέβη και με το Πήλιο και με τον Χρήστο.
Εικοσιπέντε χρόνια γνωριμία, ήξερα όνομα, ηλικία, ιδιότητα. Ήξερα κι από προσωπική άποψη αυτό που λένε όλοι… Καλό παιδί στο χώρο. Εξαίρετος συνάδελφος.
Δεν ήξερα όμως τα αρώματα, εκείνα τα ξεχωριστά βλέμματα, τις επιθυμίες, τις κρυφές «γωνιές».
Πέμπτη απόγευμα, έτσι στα ξαφνικά όπως πάντα, ξεκινήσαμε με τον Σπύρο για Πήλιο. Η πρόσκληση, ανοιχτή, εδώ και καιρό.
Μας περίμενε με ένα χαμόγελο μικρού παιδιού. Σχεδόν δεν πίστευε ότι μας έβλεπε μπροστά του.
Και τότε άνοιξε ειδικά για μας τον θαυμαστό του κόσμο στον Λαύκο, ένα από τα πιο υπέροχα χωριά του Νότιου Πηλίου, με θέα στον Παγασητικό, μέχρι πέρα το Τρίκερι.
Το σπίτι του υπεραιονώβιο, πέτρινο, γερό, ζευγαρώνει με μια πανύψηλη, κομψή καρυδιά. Τα καμάρια του. Μιλάει γι αυτά και λιώνει.
Κάθε σημείο, κάθε μικρή και μεγάλη γωνιά, έχει τη σφραγίδα του, την υπογραφή του. Αντικείμενα που βρήκε και κουβάλησε με κόπο, από κοντά ή μακριά. Ένα ξύλο, μια πέτρα, ένα σίδερο, με ειδική σημασία.
Όλα είναι κομμάτια από εκείνον. Καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή που του αρέσει να κάθεται και να εμπνέεται, να γράφει τα βιβλία του, που συνηθίζει να κόβει τα φρούτα και τα λαχανικά για τις μαρμελάδες και τα γλυκά του, που υποδέχεται τους φίλους, που απολαμβάνει τη μοναξιά του, που συγκινείται, που γελάει μ΄ εκείνο το ημισαρδόνιο γέλιο του.
Οι βόλτες μαζί του στο χωριό αποκαλυπτικές. Μαθαίνεις τα πιο πιθανά και απίθανα πράγματα. Αλλά κυρίως πόσο πολύ τον αγαπούν οι άνθρωποι, οι συκιές, οι πέτρες. Πόσο αγαπά εκείνος τους καρπούς, τα φύλλα, το χώμα. Τις στέγες των γειτονικών σπιτιών, τα περίτεχνα μπαλκόνια, τα νυχτολούλουδα.
Τρεις μέρες μαζί του δεν έφτασαν για να μάθουμε κάθε μυστικό πέρασμα της περιοχής. Τα βράχια που επιλέγει για ψαροντούφεκο, τα δρομάκια που μαζεύει σπαράγγια. Τα καφενεία που προτιμά.
Ηταν όμως αρκετά για να γευτούμε τη μυρωδιά ενός μεγάλου έρωτα.
Του ανθρώπου για έναν τόπο που δεν τον γέννησε, αλλά τον επέλεξε για να ριζώσει.
