Κυριακή κοντή γιορτή, λέει η λαϊκή ρήση κι έτσι την περασμένη Κυριακή -10 Οκτώβρη- που ο καιρός μας έκανε την χάρη και ο ήλιος φάνηκε αποφασισμένος να ζεστάνει τη μέρα, ξεκινήσαμε από την Λάρισα με προορισμό το Λιτόχωρο (μια όμορφη κωμόπολη στις ανατολικές παρυφές του Ολύμπου).
Κι από εκεί, μετά από 18 χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο, στην τοποθεσία Πριόνια στα 1.100 μέτρα υψόμετρο.
Εκεί, ο δρόμος σταματά και αρχίζουν οι ορειβατικές διαδρομές για τα καταφύγια και τις κορφές.
Ο Όλυμπος -το ψηλότερο βουνό της χώρας μας, το μυθικό βουνό των 12 Ολύμπιων θεών, με την ψηλότερη κορυφή του τον Μύτικα (γνωστή και ως Πάνθεον , σε υψόμετρο 2.919 μέτρα)- ήταν η πρώτη περιοχή στην Ελλάδα για την οποία εφαρμόστηκε πριν από 50 χρόνια, ειδικό καθεστώς προστασίας, με την ανακήρυξή του ως Εθνικό Δρυμό το 1938.
Οι πολλές χαράδρες και ρεματιές δίνουν στον Όλυμπο μια εικόνα σπάνιας ομορφιάς.
Στην θέση Πριόνια επίσης, έχει τις πηγές του και ο ποταμός Ενιπέας.
Σύμφωνα με τη μυθολογική παράδοση, τον Ενιπέα, τον ωραιότερο από τους ποτάμιους θεούς, γιο του Ωκεανού και της Τηθύος, ερωτεύτηκε η Τυρώ, κόρη του βασιλιά Σαλμωνέως και της Αλκιδίκης. Ο θεός Ποσειδώνας, που είδε την Τυρώ και την ερωτεύτηκε, πήρε τη μορφή του Ενιπέα, για να μπορέσει να την κατακτήσει. Εκείνη εξαπατήθηκε και δέχτηκε τον Ποσειδώνα. Ο θεός του υγρού στοιχείου αποκάλυψε στη συνέχεια την ταυτότητά του στην Τυρώ και της προανήγγειλε τη γέννηση των δίδυμων παιδιών τους, του Πελία και του Νηλέα. Εξάλλου, στα νερά του Ενιπέα, σύμφωνα και πάλι με τη μυθολογία, λουζόταν η Λητώ, η μητέρα του Απόλλωνα και της Άρτεμης, ενώ το φαράγγι του Ενιπέα υπήρξε ο τόπος όπου οι Μαινάδες κατασπάραξαν τον ήρωα Ορφέα, ποιητή και φημισμένο μουσικό.
Ο μύθος του Ενιπέα είναι συγκινητικός και εξηγεί το παράδοξο τέλος του ποταμού, ο οποίος δεν εκβάλλει κάπου συγκεκριμένα, αλλά παρά την εντυπωσιακή του αρχή, με τρεις διαμαντένιες πηγές, χάνεται στα βάραθρα της Πιερίας. Αυτό υποτίθεται ότι ήταν το τίμημα που του όρισε η Ήρα να πληρώσει, επειδή τόλμησε να αγαπήσει την Αφροδίτη – φαίνεται ότι η πάντα ζηλιάρα ως προς τον Δία Ήρα, μαγεύτηκε από τον νεαρό Ενιπέα. Τον καταδίκασε λοιπόν να είναι ποτάμι, πανέμορφο μεν, αλλά με άδοξο τέλος!!
Με έδρα και ορμητήριο το Λιτόχωρο, οι ταξιδιώτες έχουν τη δυνατότητα να ανακαλύψουν το μαγευτικό φαράγγι του Ενιπέα.
Εντυπωσιακές ορθοπλαγιές, χαράδρες και ρεματιές, πυκνή βλάστηση, γραφικές ξύλινες γέφυρες, τρεχούμενα νερά, λιμνούλες με κρυστάλλινα νερά και μικροί καταρράκτες συνθέτουν ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον, που γοητεύει τους λάτρεις των ορεινών διαδρομών.
Το διεθνές μονοπάτι (Ε4) ξεκινάει από το Λιτόχωρο (θέση “Μύλοι”) σε υψόμετρο 300 μέτρων. Έχει μήκος 9 χλμ και ένας μέτριος περιηγητής θα φτάσει στα Πριόνια σε 5-6 ώρες. Το νερό του ποταμού είναι πόσιμο σε όλα, σχεδόν, τα σημεία του και υδρεύει το Λιτόχωρο.
Στη μέση περίπου της διαδρομής συναντάμε το Άγιο Σπήλαιο, όπου ασκήτεψε ο Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω.
Πριν αρκετά χρόνια, είχαμε περπατήσει αυτό το διάσημο μονοπάτι και είχαμε φτάσει στο σπήλαιο. Δεν συνεχίσαμε την ορεινή διαδρομή μέχρι τα Πριόνια, παρά γυρίσαμε πίσω στο Λιτόχωρο.
Αυτή τη φορά, διασχίζοντας τον ορεινό όγκο με το αυτοκίνητο, περνώντας μέσα από το κατάφυτο πυκνό του δάσος, με ομιχλώδη καιρό και ατμόσφαιρα υποβλητική, στη μέση περίπου των 18 χιλιομέτρων μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη!
Καθώς προχωρούσαμε σχετικά αργά για να απολαμβάνουμε την διαδρομή, στην άκρη του δρόμου στεκόταν ακίνητη μια όμορφη αλεπουδίτσα με την φουντωτή της ουρά και τα ερευνητικά της μάτια να μας καρφώνουν. Σταματήσαμε το αυτοκίνητο ελπίζοντας ότι δεν θα χωθεί γρήγορα μέσα στο πυκνό δάσος και πράγματι δεν έφευγε. Ήταν σε ετοιμότητα βέβαια, αλλά στεκόταν ακίνητη προς το παρόν. Αμέσως αρχίσαμε να την φωτογραφίζουμε.Προσπαθήσαμε να πλησιάσουμε περισσότερο, αλλά τότε κρύφτηκε στην χαμηλή βλάστηση στην άκρη του δρόμου. Καταλάβαμε πως περίμενε να της ρίξουμε φαγητό. Παρόλα αυτά, δεν μας είχε ξανατύχει αλεπούδες να στέκονται τόσο κοντά σε ανθρώπινη παρουσία…
Στα 300μέτρα πιο κάτω, ήταν αυτοκίνητο σταματημένο και έριχναν φαγητό σε μια δεύτερη αλεπουδίτσα που στεκόταν στην άκρη του δρόμου.
Στην τοποθεσία Πριόνια, εκεί όπου σταματάει το αυτοκίνητο και αρχίζουν τα ορειβατικά μονοπάτια υπάρχει ένα μικρό εστιατόριο, μια ζεστή, ξύλινη κατασκευή, που η σπεσιαλιτέ της είναι η φασολάδα και η γίδα βραστή σούπα. Ρωτήσαμε για τις αλεπουδίτσες και μας είπαν ότι έχουν εμφανιστεί εδώ και δυο μήνες περίπου και έχουν ξεθαρρέψει μιας και τα περαστικά αυτοκίνητα τους ρίχνουν τροφή.
Στα 150 μέτρα από το ζεστό μαγαζάκι, που θυμίζει και ορεινό καταφύγιο, υπάρχουν μικροί και λίγο πιο μεγάλοι καταρράκτες, με μεγάλο όγκο νερού αυτή την εποχή που ρέουν ορμητικά προς τα κάτω και δημιουργούν το απίθανο φαράγγι του Ενιπέα. Προχωρήσαμε στο ορειβατικό μονοπάτι για μισή ώρα περίπου, για να φωτογραφίσουμε την αυθεντική και αρχοντική ομορφιά της φύσης.
Γυρίσαμε στο εστιατόριο, φάγαμε τις σπεσιαλιτέ και στην επιστροφή βέβαια, ψάχναμε τις αλεπουδίτσες για να τους ρίξουμε φαγητό. Πράγματι, εμφανίστηκε η μία και της ρίξαμε το φαγητό, πλησίαζε με μεγάλη προσοχή, άρπαζε δυο-τρεις μπουκιές και έφευγε τρέχοντας λίγο παραπέρα για να τις φάει.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Άσχημο πράγμα η πείνα…
Για όλα τα ζωντανά πλάσματα αυτού του πλανήτη…
