Iσλανδία: Η χώρα των θαυμάτων

Μια χώρα γεμάτη θαύματα και αντιθέσεις, πλασμένη με νερό, φωτιά, πάγο και λάβα είναι η Ισλανδία. Μια παράξενη χώρα που θα μπορούσε να κατοικείται μόνο από ξωτικά. Άλλωστε η παρουσία τους είναι αισθητή παντού. Στις μαύρες παραλίες πάνω στους άγριους πέτρινους βράχους και στις σπηλιές, στους ξέφρενους καταρράκτες που ξεπηδούν από τους παγετώνες, στα απέραντα πεδία λάβας και στα φαράγγια με τα σουρεαλιστικά γλυπτά που σμίλεψαν η βροχή και ο χρόνος. Κι όταν δεν τα βλέπεις, απλώς τα φαντάζεσαι. Γιατί τα ξωτικά  σε μια χώρα θαυμάτων είναι ορατά και αόρατα.

Ένα μεγάλο νησί στη μέση του Ωκεανού (Βόρειος Ατλαντικός), προικισμένο από την φύση και τους θεούς, τόσο, ώστε λίγες ημέρες δεν αρκούν για να ξεκλειδώσεις τα μυστικά του. Γεωγραφικά ανήκει στην Ευρώπη, ωστόσο ελάχιστα θυμίζει ευρωπαϊκή χώρα.

 Η φύση της, αδάμαστη και σαγηνευτική, είναι πανταχού παρούσα κι είναι αυτή που καθιστά την  χώρα μοναδική. Αυτή έστησε με περισσή τέχνη τον αργαλειό της κι ύφανε τον απέριττο ιμπρεσιονιστικό  καμβά της χώρας. Τόση ομορφιά πώς να μην προσελκύσει τους Βίκινγκς; Τους μάγεψε, λέγεται πως της έδωσαν αυτό το απίθανο όνομα («Γη του πάγου» ) για να μην έρθουν πολλοί έποικοι εδώ και προκύψει συνωστισμός. Την ήθελαν αποκλειστικά  για τον εαυτό τους, σε αντίθεση με τους γείτονές τους Γροιλανδούς που  ονόμασαν τη δική τους παγωμένη χώρα «Πράσινη χώρα».

Στη γη της Ισλανδίας θαρρείς πως τα βλέπεις όλα. Παγετώνες, ηφαίστεια, κρατήρες, ορμητικούς καταρράκτες, ζεστές λίμνες και λίμνες γεμάτες παγόβουνα, απέραντα πεδία λάβας καλυμμένα με βρύα, σκοτεινά σπήλαια, απόκοσμες μαύρες παραλίες και γαλαζοπράσινα φιόρδ.

Μα είναι κι εκείνα που βρίσκονται κάτω από τη γη. Η γη της ανασαίνει βαριά, νιώθεις την καυτή ανάσα της, το βρασμό στα σπλάχνα της, καθώς περπατάς στα ηφαίστεια και στα πεδία λάβας. Κι όταν στέκεσαι αποσβολωμένος πάνω από τις φυσικές πισίνες  με την κοχλάζουσα γαλαζωπή λάσπη του Χβερίρ (Hverir) σκέφτεσαι πως κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι τα καζάνια της κόλασης…  Μια πορτοκαλόχρωμη παράξενη κόλαση με φόντο τις πλαγιές του Namasfjall.

Γη γεμάτη αντάρα, που ξεβράζει καυτό νερό και εκτοξεύει θερμοπίδακες και ατμούς σημαδεύοντας τους ουρανούς. Λες κι είναι θυμωμένη…

Πράγματι υπάρχουν στιγμές που αυτή η παράξενη χώρα μοιάζει άγρια, ψυχρή κι απόμακρη και καθώς την κοιτάζεις αναπόφευκτα χάνεσαι στις σκέψεις σου. Λίγα λεπτά όμως αργότερα μεταμορφώνεται, ακτινοβολεί, το φως της είναι τόσο γλυκό κι  ειρηνικό που ημερεύει το βλέμμα σου κι αλαφρώνεις…

Οι απότομες εναλλαγές του τοπίου και του καιρού είναι ένα ακόμα από τα χαρακτηριστικά της. Δεν σου αρέσει ο καιρός στην Ισλανδία; Περίμενε λίγο, θα αλλάξει. Ο καιρός και η φύση καθόρισαν εν πολλοίς και τον χαρακτήρα των κατοίκων της. Οι Ισλανδοί είναι δεμένοι με την φύση, την αγαπούν και την προστατεύουν. Η ζωή τους αν και το κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας είναι αρκετά υψηλό, είναι λιτή, σε ισορροπία με το περιβάλλον. Τα σπίτια μικρά ξύλινα ή μεταλλικά με ραβδώσεις, βαμμένα σε έντονα χρώματα με μικρούς κήπους παραπέμπουν στο σκανδιναβικό αρχιτεκτονικό μοντέλο.

Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, που φθάνει τις 370.000 χιλιάδες, συγκεντρώνεται στις ακτές. Το 68% κατοικεί στο μητροπολιτικό Ρέϋκιαβικ, μια πόλη σύγχρονη και προοδευτική που δομήθηκε πάνω σε ένα πεδίο λάβας. Λέγεται πως η πόλη πήρε το όνομά της από τους καπνούς που αναδύονταν από τις ιαματικές πηγές, καθώς η λέξη Ρέυκιαβικ μεταφράζεται ως ο «Ορμίσκος του καπνού».

Εδώ η γεωθερμική ενέργεια κινεί τα πάντα. Το 80% της χώρας θερμαίνεται με ζεστό νερό που ξεπηδά από την γη, ακόμη και τα πεζοδρόμια. Βλέπεις παντού να αναδύονται καπνοί από τη γη, ενώ διάσπαρτα είναι και τα εργοστάσια αξιοποίησης της γεωθερμικής και υδροηλεκτρικής ενέργειας.

Ως τις αρχές του 20ου αιώνα η Ισλανδία ήταν μια χώρα αποκλειστικά αγροτική με μεσαιωνική κοινωνία. Οι κάτοικοί της πίστευαν στις προλήψεις και τα ξωτικά. Σήμερα θεωρείται μοντέλο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των φύλων, τα περιβαλλοντικά θέματα. Παρόλα αυτά μεγάλο μέρος του πληθυσμού της εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να πιστεύει στα ξωτικά. Σε αυτά τα υπερφυσικά πλάσματα  ακουμπά ο άνθρωπος για να κατανοήσει ό τι ξεπερνά τις δυνάμεις του, το ανθρώπινο μέτρο.

ΣΤΗ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΕΤΩΝΑ

Βλέπω από μακριά τον Λάνκγιοκουλ (Langjiokull), τον δεύτερο σε μέγεθος παγετώνα της  Ισλανδίας και στη θέα του αισθάνομαι δέος. Το ειδικά διαμορφωμένο φορτηγό  (Monster Truck 8×8) που μας μεταφέρει στον παγετώνα είναι βάρους 20 τόνων. Έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να μπορεί να διασχίζει εδάφη με χιόνι, αλλά και σκληρούς βραχώδεις πάγους σε παγετώνες. Παρόλα αυτά πήγαινε πέρα δώθε, τραμπαλιζόταν για να αποφύγει τις επικίνδυνες ρωγμές, δεν μπορούσα να  ξεκλέψω ούτε μία εικόνα. Επιβιβαστήκαμε στο φορτηγό από το Klaki Base Camp, τη βάση για τις εξορμήσεις στον παγετώνα, κοντά στο Χούσαφελ.  

Εκεί μας εφοδίασαν με τον κατάλληλο εξοπλισμό, (χοντρό αδιάβροχο και ειδικές μπότες) για να προστατευθούμε από το κρύο και την ολισθηρότητα του πάγου. Το φορτηγό μετά από 30 λεπτά διαδρομή πάτησε τον παγετώνα. Το τοπίο εντυπωσιακό, απέραντο λευκό ως εκεί που φθάνει το μάτι. Και μπροστά μας η σήραγγα που θα μας οδηγήσει στα βάθη του παγετώνα. Ο ξεναγός, μας περιμένει στην είσοδο. Περπατάμε αργά, ο πάγος γλιστράει, έχουμε να διανύσουμε περίπου 700 μέτρα σε μια διαδρομή κυκλική που θα μας οδηγήσει σε παγετωνικούς θαλάμους και ειδικά διαμορφωμένα πλατώματα σαν σπηλιές. Λίγα μέτρα από την είσοδο στο πρώτο πλάτωμα μας περιμένουν ξύλινοι χαμηλοί πάγκοι. Θα καθίσουμε για να περάσουμε κάτω από τις μπότες μας τους μεταλλικούς σφικτήρες, κάτι σαν αντιολισθητικές αλυσίδες. Όσοι δεν  καταφέρνουν να τις φορέσουν έχουν την βοήθεια του ξεναγού.

Κοιτάζω γύρω μου, παντού τοιχώματα πάγου και νερά που τρέχουν. Πόσο παράξενος ακούγεται ο ήχος του νερού μέσα σε αυτή την κρυστάλλινη παγωμένη σήραγγα!!

 Είμαστε 40 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του παγετώνα. Η θερμοκρασία είναι υπό το μηδέν και μοιάζει απίστευτο, αλλά δεν κρυώνω. Καθώς προχωρούμε τα φωτάκια Led που έχουν τοποθετηθεί στις σκοτεινές διαδρομές δίνουν μια απόκοσμη όψη στον παγετώνα.

Παρατηρώ τις αυλακώσεις των τοιχωμάτων,  τις ρωγμές, τα μικρά και μεγαλύτερα  ρήγματα, τους εντυπωσιακούς σταλαγμίτες και σταλακτίτες.

 Ο Λάνκγιοκούλ έχει έκταση 953 τετρ. χλμ. και το ύψος του φθάνει στα 1450 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.  Ο όγκος του είναι 195 κυβικά χιλιόμετρα και ο πάγος έχει πάχος έως 580 μέτρα. Είναι ο δεύτερος σε έκταση παγετώνας της χώρας μετά τον Βάτναγιοκούλ τον οποίο συναντάμε στο νότο και είναι ο μεγαλύτερος παγετώνας της Ευρώπης.

Η σήραγγα που βρισκόμαστε είναι τεχνητή. Ολοκληρώθηκε το 2015, ύστερα από  5 χρόνια έρευνας και σχεδιασμού κι έχει ύψος  3 μέτρα και πλάτος 3,5 μέτρα. Το μεγάλο πλάτωμα, το αποκαλούμενο και σπηλιά, φθάνει σε ύψος τα 7 μέτρα και πλάτος τα 10 μέτρα. Η κατασκευή της  θεωρείται ένα εντυπωσιακό ανθρώπινο επίτευγμα.

Ο ξεναγός μας δίνει πληροφορίες για τον παγετώνα κι είναι λυπηρό να μαθαίνεις πως ο «μακρύς παγετώνας» θα εξαφανιστεί σε λιγότερο από 100 χρόνια. Οι παγετώνες, σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες χάνουν το 0,2% έως και το 0,3% του όγκου τους κάθε χρόνο εξαιτίας  της κλιματικής αλλαγής. Οι τρείς μεγαλύτεροι παγετώνες της Ισλανδίας έχουν χάσει από το 1995 το 7% του συνολικού όγκου τους.

Η ξενάγηση στον παγετώνα διήρκεσε 45 λεπτά κι ήταν μια μοναδική εμπειρία. Η ολισθηρότητα και οι λακκούβες απαιτούσαν ιδιαίτερη προσοχή, αλλά κάθε βήμα άξιζε το κόπο.

Λίγες ώρες νωρίτερα είχαμε πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες με την ολισθηρότητα  από τις σάρες στο ηφαίστειο Fagradalsfjall.

Έτσι εγκαταλείψαμε τις προσπάθειες να φθάσουμε στην κορυφή του βουνού και περιοριστήκαμε σε μια πιο ομαλή πεζοπορία. Η λάβα που είχε ξεχυθεί στις πλαγιές  έκλεψε όλα τα βλέμματα. Και παρόλο που περπατήσαμε πάνω της νιώσαμε πιο ασφαλείς, αν και σε πολλά σημεία ακόμα κάπνιζε.

ΣΤΗ ΣΠΗΛΙΑ ΛΑΒΑΣ ΒΙΝΤΓΚΕΛΜΙΡ

Αυτό το ταξίδι είπαμε τα είχε όλα. Ως και καταρράκτες στεφανωμένους από ουράνια τόξα. Αλλά ότι θα έβλεπα λάβα στα χρώματα του ουράνιου τόξου δεν το περίμενα. Κι όμως το σπήλαιο λάβας Βίντγκελμιρ (Vidgelmir) πρόβαλε το ουράνιο τόξο μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, πολλά μέτρα κάτω από τη γη. Και τι δεν είχε αυτό το σπήλαιο. Απίθανους σχηματισμούς από λάβα, μέχρι και κρυστάλλινα κομμάτια πάγου διέκρινα πάνω στο τραχύ έδαφος.

Η ξεναγός μας εξηγούσε λεπτομερώς και μας έδειχνε τους λεπτούς σχηματισμούς από σταλαγμίτες και σταλακτίτες κι όλα αυτά συνδυασμένα με τους μύθους και τους θρύλους της περιοχής. Κι ύστερα ήρθε η έκπληξη. Στο τελευταίο μικρό πλάτωμα τα λιγοστά φώτα έσβησαν, για λίγα λεπτά επικράτησε η σιωπή και το απόλυτο σκοτάδι. Η τεράστια αντίθεση μεταξύ φωτός και σκότους, ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή, που σίγουρα δεν θα ξεχάσω…

Το Βίντγκελμιρ βρίσκεται κάτω από το πεδίο λάβας Hallmundarhraun στη δυτική ενδοχώρα. Σχηματίστηκε γύρω στα 900 μ.Χ στην εποχή των  Βίκινγκς, ενώ τα ευρήματα μαρτυρούν ότι υπήρξε κατοίκησή του. Το μήκος του περίπου 1600 μέτρα και η έκτασή του 150.000 κυβικά μέτρα το κατατάσσουν στα μεγαλύτερα σπήλαια λάβας στον κόσμο. Στο σπήλαιο κατεβήκαμε από ένα στενό άνοιγμα, περάσαμε ένα χαμηλό τούνελ και βρεθήκαμε σε μια μεγάλη αίθουσα με εντυπωσιακούς βράχους. Παρόλο που το δάπεδο του σπηλαίου είναι αρκετά βραχώδες στα περισσότερα σημεία, οι ξύλινοι διάδρομοι, οι εξέδρες και τα κάγκελα διευκόλυναν  την περιήγησή του.

ΣΝΕΦΕΛΣΝΕΣ -Η ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ

Μια σύντομη στάση στην θερμή πηγή Deildartunguhner με την μεγαλύτερη ροή στην Ευρώπη (180 λίτρα/δευτερόλεπτο στους 97^ο C).

Ύστερα ο δρόμος μας οδηγεί δυτικά στο Μπόργκανες κι από εκεί στην χερσόνησο Σνέφελσνες και στα γραφικά ψαροχώρια  Αρναρστάπι και Χέλναρ.

Το Σνέφελσνες είναι μια μικρή χερσόνησος που αντιμάχεται ασταμάτητα τα στοιχειά της φύσης. Θεωρείται μικρογραφία της Ισλανδίας και η ιστορία της καταγράφεται στις Ισλανδικές Σάγκες (ιστορίες σε πεζό λόγο, γραμμένες στην αρχαία σκανδιναβική γλώσσα). Το απόκοσμο, άγριο τοπίο της σε μαγεύει.  

Διανυκτερεύουμε στο Αρναρστάπι και το επόμενο πρωινό ακολουθούμε το μονοπάτι  με κατεύθυνση τους λεγόμενους «Γκρεμούς». Η ορατότητα είναι περιορισμένη, το τοπίο έχει βυθιστεί στην ομίχλη.

Το τεράστιο πέτρινο άγαλμα του Bardur Snaefellsas (μισό τρόλ, μισός άνθρωπος) του μυθικού προστάτη της Χερσονήσου, μόλις που διακρίνεται. Λίγα μέτρα νοτιότερα, καθώς πλησιάζουμε προς τη θάλασσα, ακούμε  τις φωνές και τα τιτιβίσματα των πουλιών.  Αφουγκραζόμαστε σιωπηλά…   

Τώρα στεκόμαστε πάνω από τους «Γκρεμούς». Η ομίχλη έχει αρχίσει να αποσύρει το πέπλο της και απότομοι, κατάμαυροι βράχοι ξεπετάγονται από παντού. Σε στεριά και θάλασσα. Το βλέμμα βυθίζεται σε μιαν άγρια κι άχραντη ομορφιά. Ασάλευτοι και σκοτεινοί οι τεράστιοι αυτοί γίγαντες από βασάλτη, δίνουν τη μάχη τους με τα κύματα, σε καθηλώνουν. Στις ράχες τους απαγκιάζουν αμέτρητα πουλιά. Τα θαλασσοπούλια έχουν στήσει εδώ ολόκληρες αποικίες.

 Κοιτάζεις γύρω σου και δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις! Να και η αψίδα katklettur  ορθώνεται μέσα στη θάλασσα.  Δεν είναι τόσο διάσημη όπως  άλλα αξιοθέατα στην Ισλανδία, αλλά είναι πολύ εντυπωσιακή. Κι αυτές οι θαυμαστές πτυχώσεις στους τοίχους από βασάλτη! Θυμίζουν χιτώνες από αρχαία αγάλματα…

Απόκοσμες και οι μαύρες παραλίες του Σνέφελσνες.  Μία μικρογραφία στο Χέλναρ και η απέραντη παραλία  Djupalonssantur, γεμάτες και οι δύο με λαμπερά μαύρα βότσαλα.  Σε ένα τμήμα της παραλίας Djupalonssantur, κείτονται τα απομεινάρια  παλιού ναυαγίου του 1948 μιας Βρετανικής μηχανότρατας με 14 ψαράδες νεκρούς. Τα κομμάτια σιδήρου προστατεύονται, κανείς δεν επιτρέπεται να τα αγγίξει, παραμένουν εκεί για να θυμίζουν το πολύνεκρο αυτό ναυάγιο.

Αλλόκοτοι σχηματισμοί από λάβα πλαισιώνουν την παραλία. Οι τοπικοί θρύλοι ταυτίζουν τις παράξενες αυτές φιγούρες με παγωμένα ξωτικά κι ένας από τους σχηματισμούς με επιβλητική εμφάνιση λέγεται πως είναι η εκκλησία τους.

Καθώς απομακρύνομαι από την παραλία το βλέμμα μου ταξιδεύει πάνω από τους βράχους, εκεί όπου ξεπροβάλλει ένα από τα πιο διάσημα ηφαίστεια στην Ισλανδία, το Snaefellsjokull. Την κορυφή του στα 1446 μ. σκεπάζει ένας μικρός παγετώνας και παρότι το ηφαίστειο έχει να εκραγεί εδώ και 2000 χρόνια θεωρείται ένα από τα  επτά μεγαλύτερα ενεργειακά κέντρα του κόσμου.

Ποιος δεν θυμάται το μυθιστόρημα του Ιουλίου Βέρν «Ταξίδι στο κέντρο της Γης». Η συναρπαστική περιπέτεια που περιγράφει ο Γάλλος συγγραφέας διαδραματίζεται εδώ στην χερσόνησο Σνέφελσνες. Στον κρατήρα του Snaefellsjokull  καταδύονται ο ορυκτολόγος καθηγητής Λίντενμπροκ, ο ανιψιός του Άξελ και ο οδηγός Χάνς (οι ήρωες του μυθιστορήματος) για να φθάσουν στο κέντρο της γης.

 Σε αγαστή αρμονία με το ηφαίστειο το πυραμοειδές όρος Stapaffell που φθάνει σε ύψος τα 526 μέτρα.  Ωστόσο το πιο εμβληματικό βουνό στο Σνέφελσνες και το πιο πολυφωτογραφημένο είναι το Κιούρκιουφελ (Kirkjufell), καθώς εμφανίζεται σε δημοφιλείς τηλεοπτικές  σειρές, όπως το «Game of Thrones». 

Υψώνεται πάνω από την τραχιά ακτογραμμή του Grundarfjordur σε ύψος 463 μέτρα και το όνομά του παραπέμπει σε βουνό της εκκλησίας.  Λίγα μέτρα από τους πρόποδες του βουνού βρίσκεται ο καταρράκτης Kirkjufellfoss. Δεν είναι από τους μεγαλύτερους, δεν είναι Σκόγκαφος, ούτε Ντέτιφος ή Γκουλφός, αλλά έχει την ομορφιά του.  

 ΑΚΟΥΡΕΪΡΙ, ΧΟΥΣΑΒΙΚ ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΛΑΙΝΕΣ

 Αφήνοντας πίσω το Σνέφελσνες ακολουθούμε μια μακρά πορεία με κατεύθυνση το βορρά. Τα τοπία που διασχίζουμε παραπέμπουν  σε ένα εντυπωσιακό καμβά με παστέλ ιμπρεσιονιστικά χρώματα. Απέραντα καταπράσινα λιβάδια με τούντρα και πεδία λάβας, που πλαισιώνονται από πυραμοειδή μαύρα βουνά. Ξεχωριστή πινελιά στον πανέμορφο καμβά της φύσης τα γαλαζοπράσινα φιόρδ με τα κουκλίστικα αγροτόσπιτα στις όχθες τους.  

Αργά το απόγευμα φθάνουμε στο Ακουρέϊρι. Είναι η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Ισλανδίας με πληθυσμό 18.600 κατοίκους και μια από τις πιο όμορφες πόλεις του βορρά. Οι Βίκινγκς κατοίκησαν την περιοχή περί τον 9^ο αιώνα μ.Χ. ενώ η πρώτη γραπτή μαρτυρία για την πόλη ανάγεται στο 1562.

Χτισμένη στις όχθες του  Eyiafjordur είναι μια οικονομικά ανεπτυγμένη πόλη με όμορφα  παραδοσιακά κτίρια. Σήμα κατατεθέν της πόλης η φουτουριστική εκκλησία της, η Akuereyrakirkja.  Έχει έντονη πολιτιστική δραστηριότητα και προσελκύει πολλούς επισκέπτες. Το κλίμα της είναι σχετικά ήπιο, ωστόσο λόγω της γειτνίασης  με τον Αρκτικό κύκλο, έχει βαρείς χειμώνες με πολλές χιονοπτώσεις.

Το επόμενο πρωινό  μας βρίσκει στο δρόμο για το Χούσαβικ.  Μια γραφική  κωμόπολη στις παρυφές τους όρους Husavikurfjall. Η καρδιά του Χούσαβικ είναι αναμφισβήτητα το λιμάνι του. Το άλλοτε μικρό ψαροχώρι, έχει εξελιχθεί τα τελευταία 20 χρόνια σε κέντρο παρατήρησης φαλαινών. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που φθάσαμε ως εδώ.

Με πολλές προσδοκίες  και ανυπομονησία  να δούμε από κοντά τα ογκώδη θαλάσσια θηλαστικά. Το οικοσύστημα της περιοχής του Χούσαβικ παρέχει τις ιδανικές συνθήκες για την προσέλκυση φαλαινών. Περίπου 12 είδη φαλαινών επισκέπτονται την περιοχή μεταξύ Απριλίου και Σεπτεμβρίου για να τραφούν και κάποιες παραμένουν εδώ καθ όλη την διάρκεια του έτους. Είμαστε στην κατάλληλη εποχή, η εταιρεία που πραγματοποιεί το Whale Watching, υπερηφανεύεται για τις επιτυχίες της (ποσοστό 98,6% ) οι πιθανότητες, άντε και με λίγη τύχη, είναι υπέρ μας. Λίγα λεπτά αργότερα επιβιβαζόμαστε στο ξύλινο σκάφος. Φοράμε τις αδιάβροχες φόρμες που μας έχουν δώσει για να προφυλαχτούμε από το κρύο, καθώς θα είμαστε τρεις ώρες μέσα στη θάλασσα και καθόμαστε στις θέσεις μας. Βρίσκομαι στην αριστερή πλευρά, το πλοιάριο είναι φίσκα, με πρόχειρους υπολογισμούς θα είμαστε πάνω από 50-55 άτομα. Στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον και οπλισμένοι με κινητά και κάμερες πανέτοιμοι να πατήσουν το κλείστρο.  Ο εντοπισμός των φαλαινών γίνεται από το πλήρωμα κι ένα μέλος του δίνει αμέσως το σήμα.

Γρήγορα αντιλαμβάνομαι ότι έχω χάσει από χέρι…  Ακόμη κι αν εντοπιστεί φάλαινα, το πιθανότερο είναι να φωτογραφήσω την πλάτη ή το κεφάλι κάποιου από τους συνταξιδιώτες μου.  Το θαλάσσιο θηλαστικό δεν θα το προλάβω με τίποτα.  Η ώρα περνάει, φάλαινες δεν εμφανίζονται και το σκάφος ανοίγεται βαθύτερα στην Αρκτική.  Συμπληρώνουμε σχεδόν δύο ώρες μέσα στην θάλασσα και ξαφνικά κάτι φαίνεται να κινείται στα νερά.  Όλοι τρέχουν,  πέφτουν  ο ένας πάνω στον άλλο, τρέχω κι εγώ αλλά βλέπω μόνο τις πλάτες τους. Το κήτος έκανε μια σύντομη  εμφάνιση και βούτηξε πάλι στα βαθειά. Δεν απογοητεύομαι, θα ξανάρθει. Πράγματι λίγα λεπτά αργότερα ξαναβγαίνει.

Μόλις που προλαβαίνω να πατήσω το κλείστρο. Πέτυχα την ράχη και την άκρη από το  φτερό. Αυτό ήταν, δεν μας έκανε την χάρη να μας πλησιάσει, ούτε καν ένα σφύριγμα δεν άκουσα…  Κι έτρεφα την ψευδαίσθηση πως θα έπαιρνε πόζα ή έστω θα μας επιδείκνυε τις χορευτικές της δεινότητες, θα μας χάριζε ένα σάλτο… Ποιος ξέρει μια άλλη φορά ίσως σταθούμε πιο τυχεροί…

Επιστρέφοντας στο λιμάνι παίρνουμε το δρόμο για  την λίμνη Μυβάτν. Η ημέρα μας θα κλείσει με ένα αξέχαστο χαλαρωτικό μπάνιο στα πλούσια σε πυρίτιο φυσικά λουτρά Μυβάτν.

Η φυσική ιαματική πισίνα με τα γαλάζια νερά – το αντίπαλο δέος της διάσημης Blue Lagoon του νότου – βρίσκεται ανάμεσα σε ένα μαύρο σεληνικό τοπίο λάβας.

ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ: ΙΣΛΑΝΔΙΑ:Η ΛΙΜΝΗ ΜΥΒΑΤΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΑΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ