Από το Αραράτ στον Καύκασο, ένα τσιγάρο δρόμος: Β΄ Μέρος Γεωργία
Μετά την Αρμενία, επόμενος σταθμός μας ήταν η Τιφλίδα, η πρωτεύουσα της Γεωργίας!
35 χιλιόμετρα μετά το Ερεβάν, με κατεύθυνση προς την Τιφλίδα, βρίσκεται στο αριστερό μας χέρι ένα υπαίθριο μνημείο, το μνημείο του Αρμενικού Αλφαβήτου! Κατασκευάστηκε το 2005, από τον διάσημο Αρμένιο αρχιτέκτονα Jim Torosyan, για την 1600η επέτειο της δημιουργίας του αρμενικού αλφαβήτου.
Το μνημείο αποτελείται από πέτρινα γλυπτά των 39 αρμενικών γραμμάτων, τα οποία σχεδιάστηκαν από τον Άγιο Μεσρόπ Μαστότς! Το αρμενικό αλφάβητο ξεκίνησε τη χρήση του από το 405 και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται για την παρουσίαση της αρμενικής γλώσσας σε γραπτή μορφή.
Η διαδρομή προς Τιφλίδα, όμορφη, ορεινή (εξάλλου όλη η Αρμενία είναι ορεινή χώρα) και φτωχή. Η φτώχια είναι χαρακτηριστικό της αρμενικής υπαίθρου. Βλέπεις στα χωριά γυναίκες να πουλάνε 10 μήλα ή 10 καλαμπόκια. “Η να πουλάνε πλεχτές κάλτσες ή πλεχτά κασκόλ σε τιμές εξευτελιστικές για τα δυτικά πρότυπα.
Βέβαια, οι τιμές στα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια του Ερεβάν δεν είναι καθόλου χαμηλές για τα δικά τους τουλάχιστον εισοδήματα.
Ταξιδεύουμε όλη την ημέρα και απόγευμα φτάνουμε στην Γεωργία.
Εδώ, οι συνθήκες είναι καλύτερες στην επαρχία απ ότι στην Αρμενία. Βλέπεις στα χωριά σύγχρονα βενζινάδικα, σούπερ μάρκετ και φυσικά καλύτερο οδικό δίκτυο.
Υποθέτουμε ότι αυτό συμβαίνει γιατί η Γεωργία έχει παραδοθεί ψυχή τε και σώματι στον δυτικό κόσμο, στις χώρες του δυτικού πολιτισμού και της δυτικής δημοκρατίας και φυσικά στην αγκαλιά της μαμάς της δημοκρατίας των ΗΠΑ.
Εξάλλου, ένας παλιότερος πρόεδρος της Γεωργίας που πήγε να κάνει τον μάγκα στην Ρωσία του Πούτιν και τα βρήκε μπαστούνια, ήταν πριν γίνει πρόεδρος, δικηγόρος στην Νέα Υόρκη, δεν θυμάμαι το όνομά του.
Φθάνουμε αργά το απόγευμα. Έχουμε εντοπίσει δύο τρία ξενοδοχεία στο internet. Οι τιμές είναι λίγο πιο φθηνές από την Ελλάδα , πράγμα που σημαίνει ότι για τον Γεωργιανό είναι απλησίαστες.
Πάμε σε ένα κατάλυμα της Airbnb.
Απ έξω φαίνεται ότι είναι σε μια ετοιμόρροπη οικοδομή 70 ετών. Πηγαίνουμε, βλέπουμε το δωμάτιο και ενθουσιαζόμαστε. Εδώ θα μείνουμε. Πράγματι είναι ένα πολύ μεγάλο και άνετο δωμάτιο , με τρία κρεβάτια, πολυτελέστατο, με μεγάλο μπάνιο. Κόστος 80 ευρώ.
Το πρώτο βράδυ πάμε σε υπαίθρια ταβέρνα με κήπο. Οι Γεωργιανοί, πολύ ζωντανός λαός. Οι παρέες τους κάνουν φοβερή φασαρία, διπλάσια από ελληνικές παρέες. Καμία σχέση με τους Αρμένιους.
Η σωματική διάπλαση των ανδρών είναι μάλλον τυποποιημένη, με κοντά μυώδη σώματα , φαρδύ σβέρκο και πλατύ κεφάλι με γαμψή μύτη.
Η κλασσική κατατομή του παλαιστή της ελληνορωμαϊκής πάλης. Γι αυτό και έχουν τους καλύτερους αθλητές παγκοσμίως σ αυτό το άθλημα.
Η Τιφλίδα είναι μια πολύ όμορφη και γραφική πόλη.
Είναι χτισμένη κατά μήκος του μεγαλύτερου ποταμού της Γεωργίας, του Κούρα. Είναι χαρακτηριστικό πως σε ορισμένα σημεία μέσα στην πόλη το ποτάμι έχει απόκρημνες όχθες, στο πάνω μέρος των οποίων κρέμονται κυριολεκτικά παλιά σπίτια.
Τα παλιά οικήματα στην Τιφλίδα έχουν πολύ ιδιαίτερες ξυλόγλυπτες προσόψεις, με σκαλιστά σε ξύλο μπαλκόνια, διαφόρων χρωμάτων. Σαν σύνολο είναι πολύ γραφικά, ωραία συντηρημένα και όλα τα καινούργια οικήματα που χτίζονται στην παλιά πόλη έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά.(
Σε ένα σημείο στο κέντρο της παλιάς πόλης, πίσω από το JUMAH MOSQUE, υπάρχει ένας γραφικός πεζόδρομος. Έχει εκατέρωθεν σπίτια με ξύλινα σκαλιστά μπαλκόνια. Στο τέλος του πεζοδρόμου φτάνουμε σε τι λέτε;
Σε έναν όμορφο καταρράκτη , ο οποίος καταλήγει σε ένα ποταμάκι που και αυτό με τη σειρά του καταλήγει στον ποταμό Κούρα. ( ΦΩΤΟ 92, 93, 94)
Σ αυτές τις πόλεις, όπως το Ερεβάν και η Τιφλίδα, πιστεύω πως αυτό που αξίζει όταν κανείς τις επισκεφθεί, είναι να περπατήσει στα στενά και στα δρομάκια της παλιάς πόλης.
Η αίσθηση που έχει κανείς στους δρόμους θυμίζει Ελλάδα. Και οι δύο λαοί, Γεωργιανοί και Αρμένιοι, θυμίζουν πολύ τους Έλληνες. Τουλάχιστον πολύ περισσότερο από τους Αυστριακούς, Γερμανούς, Ολλανδούς, με τους οποίους είμαστε «σύμμαχοι και αδέλφια». Τώρα, γιατί πρέπει υποχρεωτικά να ανήκουμε στη Δύση και να κόψουμε τους δεσμούς μας με την Ανατολή, δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω και ας με συγχωρήσουν οι συμπατριώτες μου, που προσπαθούν αν υιοθετήσουν τον δυτικό τρόπο ζωής, με την ταχύτητα, τη βιασύνη, την απομόνωση στο διαμέρισμα και γενικότερα το φαστ-φουντ και το να μην χάνουμε καθόλου χρόνο σε …ανούσια πράγματα.
Στην ζωή πιστεύω πως, εκτός από την λουθηρανή λογική του δουλειά και τίποτε άλλο, χρειάζεται και το λεγόμενο «άραγμα». Στο καφενείο, στην καφετέρια, στην ταβέρνα. Χρειάζεται το κους-κους κοινώς καλοπροαίρετο κουτσομπολιό της γειτονιάς. Αυτά κοινωνικοποιούν τον άνθρωπο.
Υπάρχουν παιδιά, που δουλεύουν τα καλοκαίρια σε νησιά, Μύκονο, Σαντορίνη, Κρήτη. Μια φίλη της κόρης μου δούλευε το προηγούμενο καλοκαίρι στην Μύκονο, σε μπουτίκ γυναικείων ρούχων. Δούλεψε τέσσερις μήνες εκεί. Έβγαζε περί τις 2.000 με 2.500 ευρώ το μήνα. Το πρωί ξυπνούσε, έτρωγε πρωινό και στις 10.00 πήγαινε στο μαγαζί. Το βράδυ, το μαγαζί έκλεινε στις 2.00. Δεν είδε τη Μύκονο, δεν έκανε ένα μπάνιο, δεν βγήκε με τους φίλους της. Τρέξιμο και άγχος από το πρωί ως το βράδυ.
Είναι ζωή αυτή; Πέρα από τα καλά λεφτά που ίσως βγάζεις σαν νέος, πώς θα φτιάξεις τη ζωή σου; Πώς θα γνωρίσεις τον σύντροφό σου και αν τον γνωρίσεις, πως θα στεριώσει η σχέση σας; Γι αυτό σας λέω. Καλό το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη για τους τουρίστες, αλλά εγώ προσωπικά θα προτιμούσα να ζήσω τη ζωή μου στο Εσφαχάν, την Τιφλίδα, το Ερεβάν.
Την άλλη μέρα το πρωί, παίρνουμε από την παλιά πόλη, ένα υπερσύγχρονο τελεφερίκ, που περνάει πάνω από τον ποταμό και καταλήγει στο MTATSMINDA PARK.
Εκεί, μεταξύ άλλων, υπάρχει το εμβληματικό άγαλμα , mother of Georgia, ύψους 25 μέτρων. Δεσπόζει σε όλη την Τιφλίδα.
Κατασκευάστηκε το 1958 και συμβολίζει τον τρόπο με τον οποίο η Γεωργία φέρεται στους φίλους της( κρατάει στο αριστερό της χέρι μια κούπα κρασί), αλλά και στους εχθρούς της( κρατάει στο δεξί της χέρι ένα ξίφος).
Στην αριστερή πλευρά του λόφου υπάρχουν τα ερείπια του αρχαίου κάστρου Ναρικάλα, δίπλα από τον βοτανικό κήπο της πόλης.
Από τον λόφο αυτό απολαμβάνει κανείς ένα μοναδικό πανόραμα της πόλης της Τιφλίδας. Και φυσικά , είναι πόλος έλξης πολλών τουριστών.
Ένα ακόμη σημείο ενδιαφέροντος με εξαιρετική θέα όλης της πόλης είναι η νεκρόπολη της Τιφλίδας, όπου υπάρχουν οι τάφοι μερικών από τους πιο εξέχοντες Γεωργιανούς, καλλιτέχνες, συγγραφείς, λογίους. Βρίσκεται στην αυλή της εκκλησίας του Αγίου Δαβίδ , που είναι χτισμένη στην πλαγιά του όρους Mtatsminda.
Οι Γεωργιανοί είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Έχουν λοιπόν σαν έμβλημα τον τεράστιο ναό της Αγίας Τριάδας , κοινώς γνωστός ως Sameba, που είναι πολύ εντυπωσιακός και φαίνεται από παντού.
Είναι ο τρίτος ψηλότερος Ανατολικός Ορθόδοξος καθεδρικός ναός του κόσμου και ένα από τα μεγαλύτερα θρησκευτικά κτίρια στον κόσμο.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό των χωρών αυτών της Υπερκαυκασίας είναι ότι, τα δημόσια κτίρια και οι περισσότερες οικοδομές είναι χτισμένα από κίτρινη-πορτοκαλί πέτρα που βρίσκεται παντού στην ύπαιθρο της Γεωργίας και της Αρμενίας. Τα μοναστήρια λοιπόν, και οι εκκλησίες είναι παλιά, καλοδιατηρημένα και λόγω της κατασκευής τους από αυτή την πέτρα, πρέπει να είναι πολύ γερά και ανθεκτικά στους μεγάλους σεισμούς της περιοχής.
Τα κύρια λοιπόν αξιοθέατα της Τιφλίδας είναι οι εκκλησίες και τα μοναστήρια, αλλά η αίσθηση που έχεις όταν περπατάς στην παλιά πόλη και η πολυπολιτισμικότητά της την καθιστούν ιδανικό μέρος για περπάτημα. Παντού βέβαια υπάρχουν, εκτός των άλλων, θαυμάσια αγάλματα που αναπαριστάνουν συνήθειες των ανθρώπων των παλαιότερων εποχών, επαγγέλματα που έχουν χαθεί, ήρωες Γεωργιανούς από ταινίες κ.λ.π.
Ένα βράδυ καθόμαστε σε ένα εστιατόριο, στην μεγάλη λεωφόρο Rustaveni Avenue. Τραπεζάκια έξω, τεράστια πεζοδρόμια και μεγάλα δένδρα κατά μήκος της λεωφόρου.
Απέναντί μας ακριβώς είναι η Όπερα της Τιφλίδας. Ένα όμορφο, μεγάλο κτίριο με την γνωστή κιτρινοπορτοκαλί πέτρα. Κατά τις 10.00 η παράσταση τελειώνει και ο κόσμος βγαίνει στο πάρκο γύρω από την Όπερα. Δεν φεύγουν. Σε λίγο, οι ηθοποιοί και οι συντελεστές της παράστασης , βγαίνουν στα μπαλκόνια και ο κόσμος τους αποθεώνει. Αυτοί λοιπόν, για να τους ευχαριστήσουν, παίζουν το τελευταίο μέρος της Όπερας, έξω, υπαιθρίως, με την ορχήστρα, χορωδία κ.λ.π.
Έτσι, απολαύσαμε και Όπερα ένα βράδυ στην Τυφλίδα, μαζί με ένα μπουκάλι καλό γεωργιανό κρασί.
Μένουμε τρεις μέρες στην Τιφλίδα. Χαλαρές βόλτες, αγορά, καφές, κρασί.
Φεύγουμε με προορισμό τον Καύκασο, την μυθική οροσειρά.
Ο Καύκασος εκτείνεται μεταξύ Μαύρης θάλασσας και Κασπίας. Η ψηλότερη κορυφή του είναι το Ελμπρούς και βρίσκεται στο κατώτερο σημείο της Ρωσίας, δίπλα από την Γεωργία. Έχει ύψος, 5.645 μέτρα.
Η δεύτερη μεγαλύτερη κορυφή είναι το όρος Καζμπέκ με ύψος 5.054 μέτρα και βρίσκεται μέσα στη Γεωργία, δίπλα από τα Ρωσικά σύνορα.
Γραμμή λοιπόν, για τον Καύκασο και συγκεκριμένα για την Stepantsminda, που είναι το τελευταίο χωριό του Καυκάσου πριν μπεις στη Ρωσία.
Ένας από τους λόγους που θέλαμε να επισκεφθούμε τον Καύκασο, ήταν μια υπόσχεση που είχαμε δώσει στον παππού της Βενετίας της νύφης μας, τον Κυριάκο.
Ο παππούς Κυριάκος, Πόντιος στην καταγωγή μας είπε ότι καταγόταν από τον Καύκασο. Περήφανος για την καταγωγή του, του είχαμε υποσχεθεί ότι κάποτε θα πάμε στον Καύκασο.
Ο παππούς Κυριάκος «έφυγε» πέρυσι, αλλά εμείς φέτος μπορέσαμε να υλοποιήσουμε την υπόσχεσή μας. Ας είναι. Θα μας βλέπει από εκεί ψηλά και θα χαίρεται.
Μετά από υπέροχη διαδρομή, τριών ωρών, μέσα από καταπράσινες κοιλάδες, ποτάμια και βουνά, φτάνουμε στον προορισμό μας.
Η Στεπαντσμίντα είναι μία όμορφη κωμόπολη , σε υψόμετρο 1750 μέτρων με πολύ τουρισμό.
Εντύπωση μας έκανε πως το 50% των επισκεπτών του Καυκάσου ήταν Ινδοί , που φαίνεται ότι είχαν οικονομική άνεση από τα αυτοκίνητα που νοίκιαζαν. Συνήθως Τoyota Land Cruiser ή τζιπ Lexus.
Επίσης, υπήρχαν και πολλοί Άραβες τουρίστες, που κι αυτό μας εντυπωσίασε.
Βρίσκουμε ωραίο ξενοδοχείο με μεγάλο μπαλκόνι, με θέα όλο τον Καύκασο.
Κόστος 80 ευρώ το τρίκλινο. Το βράδυ ταβέρνα, με ωραία κρεατικά του Καυκάσου. Πραγματικά νόστιμα.
Την άλλη μέρα, πρωί-πρωί, μετά από ένα πλούσιο πρωινό που περιελάμβανε φυσικά διάφορα όξινα προϊόντα του γάλακτος, όπως κεφίρ και γιαούρτι (στα οποία λένε ότι οφείλουν τη μακροζωία τους, οι υπεραιωνόβιοι του Καυκάσου), ετοιμαζόμαστε για επίσκεψη στην εκκλησία Triniti Gergeti.
Παρεμπιπτόντως, το γάλα που ήπιαμε εκεί, μου έφερε ασυναίσθητα στη μνήμη το γάλα που έπινα μικρός στο χωριό του πατέρα μου.
Πραγματικό γάλα, καμία σχέση με τα νεροπλύματα που πίνουμε εμείς από τα διάφορα σούπερ-μάρκετ.
Ξεκινάμε για την εκκλησία. Απόσταση περίπου 10 χιλιόμετρα. Φτάνοντας στην αρχή του δασικού δρόμου, μας λένε πως δεν μπορούμε να πάμε με το δικό μας αυτοκίνητο , γιατί υπάρχουν κατολισθήσεις.
Πώς θα πάμε;
Υπάρχουν ειδικά τετρακίνητα βανάκια Mitsubishi , τα οποία σε πηγαίνουν. Προφανώς η κατολίσθηση είναι κάποιο κόλπο για να δουλέψουν οι ντόπιοι με τα τουλάχιστον 100 τετρακίνητα βανάκια.
Παζάρια με έναν οδηγό, τελικά με 70 ευρώ , μας πηγαίνει και τους τρεις στην εκκλησία, μας περιμένει για δύο περίπου ώρες και μας κατεβάζει πάλι κάτω.
Μπορεί βέβαια κάποιος να ανεβεί πεζοπορώντας, μέσα από δασικό μονοπάτι και περπατώντας για μιάμιση ώρα περίπου.
Ακόμη διάβασα ότι οι αλπινιστές που κατακτούν την κορυφή του Καυκάσου, περνούν τη νύχτα κοντά στην εκκλησία για να εγκλιματιστούν στις νέες συνθήκες.
Ανεβαίνουμε με το βανάκι από έναν χωματόδρομο της κακιάς ώρας.
Η εκκλησία βρίσκεται στα 2.500 μέτρα υψόμετρο και η θέα του Καυκάσου από εκεί είναι εκπληκτική.
Η εκκλησία χτίστηκε τον 14ο αιώνα από άγνωστο αρχιτέκτονα. Η απομονωμένη τοποθεσία της στην κορυφή ενός βουνού και γύρω της η απεραντοσύνη της φύσης, την έχει κάνει σύμβολο για την Γεωργία.
Το εσωτερικό της εκκλησίας είναι αρκετά απλό και λιτό. Τα παράθυρα με πολύ μικρά ανοίγματα δεν επιτρέπουν στο πολύ φως να εισέλθει στο εσωτερικό.
Μείναμε στον προαύλιο χώρο αρκετή ώρα, απολαμβάνοντας την εκπληκτική θέα, το δροσερό αεράκι, χαζεύοντας τους κάθε λογής τουρίστες που τραβούσαν σέλφις και τραβώντας κι εμείς δεκάδες φωτό.
Στη συνέχεια επιστρέψαμε με το βανάκι που μας περίμενε!
Την άλλη μέρα το πρωί αναχωρούμε με προορισμό το Γκόρι. 10 χιλιόμετρα μετά την Στεπαντσμίντα, συναντάμε το διάσημο μνημείο της φιλίας των λαών της Ρωσίας και της Γεωργίας, που αλλιώς ονομάζεται αψίδα της φιλίας των λαών.
Το μνημείο είναι μια μεγάλη, ημικυκλική κατασκευή από πέτρα και σκυρόδεμα , με θέα την κοιλάδα του διαβόλου , στην οροσειρά του Καυκάσου, που κόβει την ανάσα. Ο εσωτερικός τοίχος είναι διακοσμημένος με μια μεγάλη τοιχογραφία από χρωματιστά πλακίδια , που από μακριά μοιάζει με ένα μεγάλο ψηφιδωτό.
Το μνημείο εγκαινιάστηκε το 1983, για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Συνθήκη του Γκεοργκίεβσκ, για την φιλία των δύο λαών, Γεωργιανών και Ρώσων.
Το Γκόρι, όπου κατευθυνόμαστε στη συνέχεια, είναι μια πόλη 50.000 κατοίκων στην καρδιά της Γεωργίας. Είναι η γενέτειρα του μάλλον γνωστού παγκοσμίως Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν. Εκεί θα δούμε το σπίτι που γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια.
Καλώς ή κακώς, ο Στάλιν υπήρξε ένα κεφάλαιο στην παγκόσμια ιστορία.
Είναι ένας από αυτούς που συνέβαλαν στην συντριβή του Χίτλερ και του ναζισμού. Η Ρωσία είχε στον πόλεμο επίσημα 30.000.000 νεκρούς(20.000.000 αμάχους και 10.000.000 στρατιώτες).
Αργότερα, μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο, αποκαλύφθηκε πως ο Στάλιν ήταν ένας σκληρός δικτάτορας, που ευθύνεται για τον θάνατο χιλιάδων αντιφρονούντων Ρώσων.
Η ιστορία λοιπόν θα τον κρίνει και οι Ρώσοι συμπατριώτες του, που υπέστησαν την δικτατορία του.
Εδώ λοιπόν, θέλω να πω για την ευαισθησία μερικών από εμάς, όσο αφορά την Δημοκρατία.
Διάβασα πριν λίγο καιρό, ένα οδοιπορικό ενός κυρίου από την Αθήνα, που επισκέφθηκε την Γεωργία.
Λέει λοιπόν ότι, όταν επισκέφθηκε το Γκόρι πήγε είδε τα τάδε μουσεία και πήγε και στο Μουσείο του Στάλιν μόνο για να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα.
Καρφί θανατηφόρο από τον «δημοκράτη» κύριο.
Θα ήθελα να ξέρω αν αυτό το κάνει σε όλους τους δικτάτορες που επισκέφθηκε στα ταξίδια του. Γιατί είπαμε, καλώς ή κακώς, στην ιστορία του ανθρώπινου είδους υπήρξε και ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι και ο Στάλιν και ο Τζέκινς Χαν.
Και αν εμείς επισκεφθήκαμε το Μαουτχάουζεν και το Άουσβιτς , δεν το κάναμε για να θαυμάσουμε τα έργα των Γερμανών αλλά για να εξορκίσουμε το κακό που φέρνει η ανθρώπινη αλαζονεία και ματαιοδοξία.
Τέλος πάντων. Είδαμε το σπίτι του Στάλιν, ένα παλιό, μικρό σπίτι, το οποίο πλέον περιβάλλεται από το Μουσείο, είδαμε εκατοντάδες φωτογραφίες του «πατερούλη» σε κάθε στιγμή της ζωής του, καθώς και δύο μεγάλα, τεθωρακισμένα, σιδηροδρομικά βαγόνια, με τα οποία ο Στάλιν και η συνοδεία του επισκέπτονταν όλη τη Σοβιετική Ένωση.
Αφού λοιπόν , ξεμπερδέψαμε με τη γενέτειρα του «πατερούλη», βάζουμε πλώρη για Τουρκία. Αρχίζει το ταξίδι της επιστροφής.
Διανυκτερεύουμε στην παραμεθόρια πόλη Αχαλτσίχ, η οποία είναι πολύ όμορφη, έχει ένα εντυπωσιακό, μεγάλο κάστρο και πολύ όμορφη αρχιτεκτονική των σπιτιών στο κέντρο της.
Την επομένη, περνάμε τα σύνορα και το απόγευμα φτάνουμε στην τουρκική πόλη Καρς, σε υψόμετρο 1750 μέτρων. Είναι μια πόλη 75.000 κατοίκων και από εδώ η κόρη μας θα γυρίσει αεροπορικώς στην Αθήνα, λόγω δουλειάς.
Βρίσκουμε ένα ωραίο ξενοδοχείο και βγαίνουμε για φαγητό, γιατί όλη την ημέρα είμαστε νηστικοί.
Πάμε στο πρώτο εστιατόριο που συναντάμε και ρωτάμε αν σερβίρουν κρασί ή μπύρα. Δεν σερβίρουμε μας λένε, αλλά θα σας στείλουμε σε μια ταβέρνα εδώ κοντά που σερβίρει αλκοόλ.
Πράγματι μας στέλνει σε ένα ωραίο εστιατόριο με μεγάλη, καταπράσινη αυλή και μαγκάλια με φωτιές δίπλα από τα τραπέζια. Έχει κρύο το βράδυ, εξαιτίας του υψομέτρου και η φωτιά είναι ευπρόσδεκτη.
Παραγγέλνουμε χωρίς να αναφέρουμε ότι είμαστε Έλληνες. Σε λίγο, η Τουρκική μουσική αλλάζει και τι ακούμε λέτε;
“Δεν λες κουβέντα” και Σωτηρία Μπέλου. Επί μια ώρα είχαν ελληνική μουσική, ρεμπέτικα και διάφορα. Όταν τους είπαμε ότι είμαστε Έλληνες, απόρησαν , αλλά μας είπαν welcome! Ευγενέστατοι οι Τούρκοι και στα βάθη της Ανατολής!
Την άλλη μέρα το μεσημέρι, πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο απ΄ όπου στις 3.00 έφευγε η κόρη μας με Turkish Airlines.
Το αεροδρόμιο καινούργιο, σύγχρονο, όπως και όλες οι υποδομές της Τουρκίας πλέον.
Στην είσοδο δεσπόζουν δύο τεράστια πορτραίτα του Ατατούρκ και του Ερντογάν.
Συνεχίζουμε το μακρύ ταξίδι της επιστροφής, σε ένα εξαιρετικό οδικό δίκτυο, με διπλούς δρόμους παντού, καμία λακκούβα πουθενά, καινούργιο οδόστρωμα, χωρίς καθόλου διόδια για 2.000 χιλιόμετρα ακόμα!
Το τελευταίο βράδυ κοιμηθήκαμε στην πόλη Μπαντίρμα ή αλλιώς Πάνορμος Κυζίκου, όπως ήταν η αρχική της ονομασία. Η πόλη έχει μεγάλο και ασφαλές λιμάνι που ενώνει εμπορικά την Κωνσταντινούπολη με την Σμύρνη.
Βρίσκεται στα νότια παράλια της Προποντίδας, κοντά στην αρχαία Κύζικο.
Φάγαμε φρέσκο ψαράκι, σε ψαροταβέρνα στο λιμάνι, όπου το όλο κλίμα θύμιζε Ελλάδα.
Την επόμενη μέρα μπήκαμε στην πατρίδα μας , οδηγώντας αρκετές ώρες μιας και θέλαμε να φτάσουμε στο σπίτι μας για να ξεκουραστούμε!
Όταν φτάσαμε με το καλό, διαπιστώσαμε μετά από δύο μέρες ότι, εκτός από τις όμορφες αναμνήσεις του ταξιδιού, φέραμε μαζί μας και τον covid, τον οποίο ευτυχώς περάσαμε σχετικά ελαφρά!
Έτσι, μιας και ήμασταν καλοκαιριάτικα σε καραντίνα και ξεκουραστήκαμε και αναπολήσαμε και είδαμε με την ησυχία μας τα video και τις φωτογραφίες!
Μέχρι την επόμενη εξόρμηση, να είμαστε καλά, να ονειρευόμαστε, να ταξιδεύουμε, να «πολεμάμε», να γελάμε, να κλαίμε, να ζούμε!!!
