Travel StoriesΚόσμος

Ένα ταξίδι …όνειρο

Δεν πας Αθηνα – Ιαπωνία με ποδήλατο, που να χτυπιέσαι, όπως δεν πας Αθηνα – Παταγονία με βανάκι. Άσε τωρα τα βαπόρια και τα αεροπλάνα, μη γυρίζεις την κουβέντα.

Στροφή στα σκοτεινά κι όταν τα ψεύτικα τελειώσουν, ξημερώνει …μέλισσες. Έξω βρέχει από ώρα και μιλάμε για νερό όχι για αστεία. Εγω όμως δεν κρατιέμαι, θέλω να φύγω.

Σηκώνομαι, ετοιμάζω ρουχα…

…ρούχα;;;

Τι στην ευχή να πάρω;

Αφού…

Τεσπά,  που λέμε και στα σύγχρονα ελληνικά, ό,τι βρω.

Μαζεύω τα φωτογραφικά, ότι άλλα συμπράγκαλα χρειαστώ, διαβατήριο, χρήματα  κι έτοιμος.

Αναχώρηση, έτσι απλά.

Από την άλλη, η φωνή της λογικής.

Μπόρα είναι θα περάσει, κουράστηκες, καταλαβαίνω, έχεις χρόνια όμως μπροστά σου, έχεις να “δώσεις’…

-Άσε ρε, την έκανα σου λέω, φεύγω, μείνε εσύ να “δώσεις’.

Είναι κάτι τόποι που κάνουν το μέσα σου να φτερουγίζει. Είναι κάτι προορισμοί που μπορούν να σε κάνουν να χαίρεσαι σαν σχολιαρόπαιδο και άσε τον ποιητή να λέει για την αξία του ταξιδιού.

Στάση πρώτη σε τούτο το ταξίδι το Lower Antelope Canyon στη γη των Ναβάχο!!!

Ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της φύσης. Με μεγάλη επισκεψιμότητα. Περιμένω στην σειρά και την ώρα μου για να μπω. ΄Εχω και εγώ τα “κοληματά μου”.  Στην συγκεκριμένη περίπτωση, τα χρώματα. Κι εδώ, τα χρώματα που δημιουργούνται από την αντανάκλαση του ηλίου είναι εξωπραγματικά!!!

1_-2-antelope-canyon-arizona

1_3-antelope-canyon-arizona-2

Η αλήθεια είναι πως με τις USA μια ξινίλα την έχω από παλιά, αλλά  δεν μπορώ να κάνω πως δεν βλέπω τα εντυπωσιακά… Έτσι μετά την Αριζόνα, κατευθύνομαι προς την Νεβάδα.

Fly Geyser λοιπόν. Στην άκρη της ερήμου Black Rock, απο ανθρώπινο …ατύχημα, πως να το πω, πριν εκατόν τόσα χρόνια, σε μια προσπάθεια να κάνουν τα χώματα της ερήμου καλλιεργήσιμα, προέκυψε ετούτο. Διακόσιοι plus βαθμοί βραστού νερού, ακατάλληλο για άρδευση, έμειναν εκεί και ως απόλυτο γεωθερμικό φαινόμενο, με τα χρόνια σχηματίστηκε ένας κώνος ανθρακικού ασβεστίου.

Το Fly Geyser βρίσκεται σε ιδιωτική γη κι εδώ τα πράγματα δεν είναι ευχάριστα για κάποιον που καταπατά γη, εντάξει πλάκα κάνω, δεν θα σε πυροβολήσουν κιόλας (ελπίζω δηλαδή). Πάντως το σίγουρο είναι πως ο χώρος είναι επισκέψιμος.

2_1-fly-geyser-nevada

Η τρίτη στάση μου στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι το Grand Prismatic Spring στο Γουαομίνγκ. Εντάξει, εδώ μάλιστα, όλα τα λεφτά που λένε. Ότι και να γράψει κανείς, δεν φτάνει. Πρέπει να το ζήσεις. Να μπεις στο πάρκο, να το περπατήσεις. Με το που σηκώνονται οι ατμοί και η γη αρχίζει να κοχλάζει, τα χρώματα γίνονται τόσο λαμπερά, τόσο εντυπωσιακά, που μένεις άναυδος. Σαν εκκρεμές.

Πιστεύω  ακράδαντα, πως είναι το ομορφότερο γεωφυσικό φαινόμενο, μακράν.

3_2-grand-prismatic-spring-wyoming

Εντάξει με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, καιρός να την κάνουμε, οπότε έτσι για ‘’σπάσιμο’’ θα πάω στα μέρη του …οχτρού!

Ιράν και Badab Surt.

Badab Surt στο βόρειο Ιράν. Μέσα στην αγκαλιά των βουνών, στην επαρχία Mazandaran, μια σειρά βαθμιδωτών σχηματισμών, σαν βεράντες στην σειρά ένα πράγμα, που έχει δημιουργηθεί απο τραβερτίνη, εδω και χιλιάδες χρόνια από το νερό δυο διαφορετικών θερμών πηγών, που στη διαδρομή τους ψύχονται και εναποθέτουν  ανθρακικά άλατα, στα πλευρά του βουνού. Κι εδώ τα χρώματα δίνουν και παίρνουν, σχηματίζοντας απίστευτες συνθέσεις.

4-badab-e-surt-iran

Περίεργο αλήθεια ετούτο το ταξίδι και όμορφος ο κόσμος, μόνο που δεν μπορείς να τον χορτάσεις, όσο κι αν ταξιδέψεις. Με τούτα και με τα άλλα, μετά το Ιράν, επόμενος σταθμός το Βιετνάμ. Η χώρα που αξιοθέατα της είναι οι πανέμορφοι οριζώνες στα πεζούλια.

Η καλύτερη εποχή είναι από τον Ιούλιο έως τις αρχές Οκτωβρίου. Στο σωστό μέρος και την κατάλληλη στιγμή, θα δείτε τους καταπληκτικούς ορυζώνες Sapa, Mu Cang Chai, Y Ty και Hoang Su Phi, Οι υπέροχες οροσειρές του ορυχείου, που αναφέρονται ως Εθνική Κληρονομιά του Βιετνάμ.

5_2-rice-terraces-vietnam-3

Απο το Βιετνάμ στο Λάος και συγκεκριμένα στο Plain of Jars. Στο Κάστρο των Βάζων.

Χιλιάδες λιθόστρωτα “βάζα” διάσπαρτα γύρω από τις ορεινές κοιλάδες και τους χαμηλότερους λόφους της κεντρικής πεδιάδας του οροπεδίου Xiangkhoang.

Τα βάζα είναι συνήθως διατεταγμένα σε συστάδες που κυμαίνονται από δυό, τρία έως αρκετές εκατοντάδες.

6_1-plain-of-jars-laos-2

6_2-plain-of-jars-laos

Το οροπέδιο Xieng Khouang βρίσκεται στο βόρειο άκρο του Annamese Cordillera, της κύριας οροσειράς της Ινδοκίνας. Η γαλλίδα ερευνήτρια Madeleine Colani κατέληξε το 1930 στο συμπέρασμα ότι τα βάζα συνδέθηκαν με προϊστορικές ταφικές πρακτικές. Η πεδιάδα των βάζων χρονολογείται στην Εποχή του Σιδήρου (500 π.Χ. έως 500 μ.Χ.) κι είναι ένας από τους σημαντικότερους προϊστορικούς τόπους στη Νοτιοανατολική Ασία.

Να μην μπορώ απόψε να σταθώ σε μια μεριά, να μην με χωράει ο τόπος. Όλο να φεύγω θέλω. Κίνα. Στην επαρχία Hunan. Κοντά στην κοιλάδα Suoxi. Στα βουνά Tianzi, μέσα στο πάρκο του Zhangjiajie!!!

Η επαρχία Hunan, πήρε το ονομά της από τον αγρότη Xiang Dakun της εθνοτικής ομάδας Tujia, ο οποίος οδήγησε μια επιτυχημένη εξέγερση των τοπικών αγροτών και ονομάσε τον εαυτό του “tianzi”. Που σημαίνει “γιος του oυρανού”.

Τα βουνά Tianzi θεωρούνται ιερά από πολλούς Sulamitos που κατοικούσαν στις γύρω περιοχές του Hunan.

Μεταξύ μας, είναι λίγο “παλούκι” για να φτάσεις στο πάρκο του βουνου Tianzi, αλλα όταν φτάσεις, η θέα θα σε αποζημιώσει. Έχει πολυ όμορφα μονοπάτια, αν και η θέα απο το τελεφερίκ ειναι άκρως εντυπωσιακή.

7_1-the-tianzi-mountains-china-2

7_2-the-tianzi-mountains-china

Περνάει γρήγορα η νύχτα, άντε να προλάβουμε. Από την Κίνα, απέναντι στην Ιαπωνία. Εντάξει, δεν πάμε Τόκυο, μην τρομάζετε…

Πάμε στο σμαραγδένιο δαχτυλίδι. Στην Okama!

Μια λίμνη κόσμημα κυριολεκτικά. Η Okama, είναι μια λίμνη γύρω από τρία βουνά της οροσειράς Zao. Το Kattadake, το Kumanodake και το Goshikidake. Αυτή η λίμνη ονομάστηκε Okama  από την ιαπωνική παραδοσιακή μαγειρική κατσαρόλα (kama) λόγω του σχήματός της, και έχει αγαπηθεί από όλους. Εχει και ένα άλλο όνομα, “Γοσκικόκο” (λίμνη πέντε χρωμάτων)  μια που στην επιφάνεια της,  το σμαραγδένιο πράσινο αλλάζει το χρώμα του, ανάλογα με το φως του ήλιου.

Κανένα πλάσμα δεν ζει στα νερά της λίμνης, λόγω του εξαιρετικά όξινου νερού της. Πρόκειται για μια μοναδική λίμνη στον κόσμο σε ότι αφορά τη δομή του στρώματος του νερού, όπου η θερμοκρασία του νερού μειώνεται στους 2 ° C έως 10 μέτρα βάθος και κατόπιν αυξάνεται σε μεγαλύτερα βάθη.

Είκοσι έξη εκρήξεις στο Zao μέχρι σήμερα -η τελεταία συνέβη στις 15 Φεβρουαρίου 189- διαμόρφωσαν την λίμνη, η οποία  είχε βάθος 63 μ. όταν μετρήθηκε το 1939, αλλά σταδιακά θάφτηκε στα χρόνια λόγω της πτώσης των τοιχωμάτων  του Goshikidake, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα σήμερα το πιο βαθύ σημείο να μην ξεπερνά τα 27,6 m.

Βλέπω τα χρώματα και τα σχήματα που έχουν παραχθεί από την φύση και σκέφτομαι πόσο μάταιες είναι οι προσπάθειες των ανθρώπων να τις μιμηθούν. Πόσο  “λίγος” μοιάζει να είναι ο Πόλοκ, ο Καντίσκι, ο Βαν Γκογκ. Σπουδαίοι, ναι μεν αλλά…

Η “μητέρα” Αφρική, δεν θα μπορούσε να μείνει έξω απ΄ αυτή την χρωματική πανδαισία. Έτσι ο δρόμος μας φέρνει στην Αιθιοπία. Στο Dallol!!!

Το Dallol βρίσκεται στο βόρειο μέρος της χώρας, στην περιοχή Afar σε γεωγραφικο πλάτος  14 ° 14’19 “N 40 ° 17’38” E. Το πιο κοντινό χωριό, το Hamedela, στους πρόποδες του ηφαιστείου Dallol. Από και και γύρω, ψυχή ζώσα. Μόνο επισκέπτες, τουρίστες και συλλέκτες αλατιού. Κάτοικοι τίποτα. Το 1918 φτιάχτηκε και σιδηροδρομική γραμμή, για της ανάγκες μεταφοράς αλατιού και ποτάσας στο λιμάνι της Mersa Fatma, στην αγκαλιά της Ερυθραίας. Όμως μετά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο, η βρετανική κυβέρνηση ξήλωσε γραμμή, εγκαταστάσεις και έτσι χάθηκαν τα ίχνη του “μεγάλου φιδιού”.

9_2-dallol-ethiopia-3

Τι να πρωτογράψει κανείς για την Αφρική;

Τι να πιάσεις και τι να αφήσεις;

Υπάρχει μια λίμνη, λίγο πιο κάτω στον χάρτη, στην Τανζανία, που το ροζ χρώμα της είναι όντως εξωπραγματικό. Η λίμνη Natron!!!

Ο ποταμός Ng’iro, που έρχεται από την κεντρική Κένυα, ρίχνει τα νερά του στην λίμνη. Εκείνα, πλούσια σε ορυκτά, παράγουν με την φωτοσύνθεση αυτό το ασυνήθηστο ροζ. Λίγα ζώα μπορούν εδω να επιβιώσουν, μάλλον βρίσκουν την περιεκτικότητα αλατίου και άλλων κυανοβακτηρίων, ακατάλληλα για …στέγαση. Κάτι λίγα ασπόνδυλα, κάργα σπυρουλίνα και φλαμίγκο, είναι οι κάτοικοι, κυρίως, της λίμνης. Το χρώμα της λίμνης είναι χαρακτηριστικό των υψηλών ποσοστών εξάτμισης . Καθώς το νερό εξατμίζεται κατά τη διάρκεια της ξηράς περιόδου, τα επίπεδα αλατότητας αυξάνονται στο σημείο που αρχίζουν να ευδοκιμούν οι μικροοργανισμοί που αγαπούν το αλάτι. Τα περισσότερα ζώα βρίσκουν την υψηλή θερμοκρασία της λίμνης (μέχρι 60 ° C) και το υψηλό και μεταβλητό της περιεκτικότητά της σε αλάτι αφιλόξενο. Παρ ‘όλα αυτά, η λίμνη Natron φιλοξενεί κάποια ενδημικά φύκια, ασπόνδυλα και πουλιά. Στο ελαφρώς λιγότερο αλμυρό νερό σε κάποια σημεία γύρω της κεντρικής λίμνης, κάποια ψάρια μπορούν να επιβιώσουν.

10_3-lake-natron-in-tanzania

Μια πιθαμή απόσταση είναι στον χάρτη η Ευρώπη. Έτσι κάνω στο ταξίδι αυτό ένα βήμα και έφτασα στο βόρειο μέρος της. Εκεί που το φως χορεύει . Εκεί που το φαινόμενο northern lights γίνεται κυρίαρχο και εντυπωσιακό. Σέλας!!!

Τα φωτεινά χορευτικά φώτα της αύρας είναι πράγματι συγκρούσεις μεταξύ ηλεκτρικά φορτισμένων σωματιδίων από τον ήλιο που εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της γης. Τα φώτα βλέπουν πάνω από τους μαγνητικούς πόλους του βόρειου και νότιου ημισφαιρίου. Είναι γνωστά ως «Aurora borealis» στα βόρεια και «Aurora australis» στο νότο.

Και επειδή εδώ τα πράγματα δεν είναι παίξε γέλασε και χρίζουν γνώσεων τέτοιων που ο υποφαινόμενος δεν διαθέτει, παραθέτω το κείμενο έτσι όπως το έχουν συντάξει οι ειδικοί.

Οι οθόνες Auroral εμφανίζονται σε πολλά χρώματα, αν και το ανοιχτό πράσινο και το ροζ είναι τα πιο συνηθισμένα. Έχουν αναφερθεί αποχρώσεις κόκκινου, κίτρινου, πράσινου, μπλε και ιώδους. Τα φώτα εμφανίζονται σε πολλές μορφές από μπαλώματα ή διάσπαρτα σύννεφα φωτός σε ταινίες, τόξα, κουρτίνες ή ακτίνες γυρίσματος που ανάβουν στον ουρανό με μια μυστηριώδη λάμψη.

Τα βόρεια φώτα είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα συγκρούσεων μεταξύ αερίων σωματιδίων στην ατμόσφαιρα της Γης με φορτισμένα σωματίδια που απελευθερώνονται από την ατμόσφαιρα του ήλιου. Οι αποκλίσεις στο χρώμα οφείλονται στο είδος των σωματιδίων αερίου που συγκρούονται. Το πιο συνηθισμένο αστρικό χρώμα, ένα χλωμό κιτρινωπό πράσινο, παράγεται από μόρια οξυγόνου που βρίσκονται περίπου 60 μίλια πάνω από τη γη. Σπάνιες, παντο-κόκκινες αύρες παράγονται από οξυγόνο υψηλού υψομέτρου, σε ύψη μέχρι 200 ​​μίλια. Το άζωτο παράγει μπλε ή πορφυρό-κόκκινο aurora.

Η σύνδεση μεταξύ της δραστηριότητας του Northern Lights και της ηλιακής κηλίδας έχει υποψιαστεί από το 1880 περίπου. Χάρη στην έρευνα που διεξήχθη από τη δεκαετία του 1950, τώρα γνωρίζουμε ότι τα ηλεκτρόνια και τα πρωτόνια από τον ήλιο διοχετεύονται προς τη γη στον «ηλιακό άνεμο». (Σημείωση: Το 1957-58 ήταν Διεθνές Γεωφυσικό Έτος και η ατμόσφαιρα μελετήθηκε εκτενώς με μπαλόνια, ραντάρ, ρουκέτες και δορυφόρους. Η έρευνα για τους πυραύλους εξακολουθεί να διεξάγεται από επιστήμονες στο Poker Flats, μια εγκατάσταση υπό την καθοδήγηση του Πανεπιστημίου της Αλάσκας στο Fairbanks ιστοσελίδα http://www.gi.alaska.edu/)

Η θερμοκρασία πάνω από την επιφάνεια του ήλιου είναι εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου. Σε αυτή τη θερμοκρασία, οι συγκρούσεις μεταξύ των μορίων αερίων είναι συχνές και εκρηκτικές. Τα ελεύθερα ηλεκτρόνια και τα πρωτόνια απορρίπτονται από την ατμόσφαιρα του ήλιου με την περιστροφή του ήλιου και διαφεύγουν οπές στο μαγνητικό πεδίο. Αναφλέγονται προς τη γη από τον ηλιακό άνεμο, τα φορτισμένα σωματίδια εκτρέπονται σε μεγάλο βαθμό από το μαγνητικό πεδίο της γης. Ωστόσο, το μαγνητικό πεδίο της γης είναι ασθενέστερο σε κάθε πόλο και συνεπώς κάποια σωματίδια εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της γης και συγκρούονται με σωματίδια αερίου. Αυτές οι συγκρούσεις εκπέμπουν φως που αντιλαμβανόμαστε ως τα χορευτικά φώτα του βορρά (και του νότου).

Ενταξει, δε λέω, όνειρο ετούτο το ταξίδι, αλλά τα όμορφα του κόσμου δεν τελειώνουν ποτέ. Άσε που πρέπει να το μαζέψω κάπως, γιατί μόλις πάρει η Ντορίτα το κείμενο για να το επιμεληθεί, την βλέπω να “βγάζει φλύκταινες” και να με στελνει στον έξω απο εδώ. Που πάει να πεί, ας κάνουμε ένα μεγάλο άλμα και να βρεθούμε στα πέρατα ετούτου του …μάταιου κόσμου. Στην Ωκεανία λοιπόν. Εντάξει  πέστην και Αυστραλία.

Στο αρχιπέλαγος Recherche στην περιοχή Goldfields-Esperance, στα νότια παράλια της Δυτικής Αυστραλίας . Ενα άλλο  ροζ  δίνει τον δικό του τόνο στην χρωματική παλέτα ετούτου του πλανήτη… Μια μακρά και λεπτή ακτή χωρίζει τον Νότιο Ωκεανό από τη λίμνη Hillier. Για αυτή την “κυρία” ο λόγος.

Η λίμνη Hillier είναι περίπου 600 μέτρα μήκος και περίπου 250 μέτρα πλάτος.  Περιβάλλεται από ένα λεπτό χείλος άμμου και ένα πυκνό δάσος ευκάλυπτων με μια στενή λωρίδα αμμοθινών που καλύπτεται από βλάστηση  και που χωρίζει τη βόρεια ακτή της από τη βόρεια ακτή του Μεσαίου Νησιού. Το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της λίμνης είναι  το  ζωντανό  ροζ χρώμα, το οποίο  είναι μόνιμο και δεν μεταβάλλεται.  Το ροζ χρώμα θεωρείται ότι οφείλεται στην παρουσία του οργανισμού Dunaliella salina.

12_1-lake-hillier-pink-lake-west-australia-2

12_2-lake-hillier-pink-lake-west-australia

Σκεφτόμουν να καταλήξω στην ήπειρο από όπου ξεκίνησα, αλλά δεν γίνεται να μην πατήσω το πόδι μου στις Φιλιππίνες και στους σοκολατένιους λόφους.

Στην επαρχία Bohol , υπάρχουν πάνω απο 1.500 λόφοι, σε μια έκταση  50 τετραγωνικών χιλιομέτρων και που είναι καλυμμένοι με πράσινο γρασίδι, το οποίο  μετατρέπεται σε καφέ, όπως  το χρώμα της σοκολάτας,  κατά τη διάρκεια της ξηρασίας, εξ΄ ου και το όνομα Chocolate Hills.

Η βλάστηση των λόφων Chocolate κυριαρχείται από είδη χλόης όπως το Imperata cylindrica και το Saccharum spontaneum . Πολλοί Compositae και φτέρες αναπτύσσονται επίσης πάνω τους. Μεταξύ των λόφων, οι επίπεδες εκτάσεις καλλιεργούνται με ρύζι και άλλες καλλιέργειες.

Οι λόφοι σοκολάτας είναι κωνικοί καρστικοί λόφοι παρόμοιοι με αυτούς που βρίσκονται στις περιοχές με ασβεστόλιθο της Σλοβενίας, της Κροατίας, του βόρειου Πουέρτο Ρίκο και της επαρχίας Pinar del Río της Κούβας.

13_1-chocolate-hills-of-bohol-island-the-philippines-2

13_2-chocolate-hills-of-bohol-island-the-philippines

Η νύχτα μοιάζει να πνέει τα λοίσθια κι εγώ έχω το φόβο της …σταχτοπούτας. Φοβάμαι μην έρθει το φως και γινει η άμαξα κολοκύθα. Η άμαξα που με πηγαινοφέρνει σε τούτο το ταξίδι. Μη και δεν προλάβω. Στο μυαλό μου και τα λόγια της Ντορίτας. Το όνειρό της:

-Θέλω να ταξιδέψω στην Λατινική Αμερική με βαν…(εξου και η σπόντα στην εισαγωγή του κειμένου)

-εντάξει αλλά…

-…χωρίς αλλά. ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΩ ΣΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΜΕ ΒΑΝ. ΤΕΛΟΣ!

Εντάξει τι να πω;

Αφού θα πας λοιπόν, γιατί θα πας, σου προτείνω  τους επόμενους τόπους. Μην τους παραλείψεις γιατι εσύ θα χάσεις και ελπίζω να έχεις μάθει να τραβάς και καμιά φωτογραφία που να …βλέπεται, μπας και δουμε κι εμείς που παρακολουθούμε τα ταξίδια του carnet de voyage.

Στάση πρώτη στην Αρτζεντίνα. Quebrada de Humahuaca.

Μια στενή ορεινή κοιλάδα που βρίσκεται στην επαρχία Jujuy στη βορειοδυτική Αργεντινή, 1.649 χλμ.  βόρεια του Μπουένος Άιρες.

Το όνομα quebrada  μεταφράζεται σαν “βαθιά κοιλάδα” ή χαράδρα κι η δευτερη λέξη του ονόματος, από τη Humahuaca, μια μικρή πόλη με 11.000 κατοίκους περίπου.

Η κοιλάδα Quebrada de Humahuaca λοιπόν, μια κοιλάδα 96 μιλίων, ακολουθεί τον ποταμό Rio Grande και συνδέει το οροπέδιο της Πούνας με την Βολιβία.

Το φαράγγι εξαιρετικής ομορφιάς, αποτελείται απο πολύχρωμους βραχώδεις σχηματισμούς με επιβλητικά ονόματα. Στις 2 Ιουλίου 2003 ανακυρήχθηκε  μνημείο παγκόσμιας  κληρονομιάς της UNESCO.

15_2-quebrada-de-humahuaca-argentina-3

15_3-quebrada-de-humahuaca-argentina

Και αφού έτσι το θέλει ο θυριώδης Rio Grande, πάμε Βολιβία.

Στο απόλυτο vertigo!!! Salar de Uyuni.

Το Salar de Uyuni είναι η μεγαλύτερη ξηρή λίμνη στον κόσμο με έκταση 10.582 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Βρίσκεται στα διαμερίσματα Ποτοσί και Ορούρο στη νοτιοδυτική Βολιβία στο υψίπεδο των Άνδεων περίπου 6 μέτρα πάνω από το μέσο επίπεδο της θάλασσας και διαμορφώθηκε ύστερα από μετασχηματισμούς διαφόρων προϊστορικών λιμνών. Καλύπτεται από λίγα μέτρα κρούστας αλατιού, το οποίο έχει μια εξαιρετική ομαλότητα καθώς η υψομετρική διαφορά είναι λιγότερη από ένα μέτρο σε ολόκληρη την έκταση του Salar. Η κρούστα χρησιμεύει ως πηγή αλατιού και καλύπτει μια τεράστια λεκάνη εξαιρετικά πλούσια σε λίθιο αφού το 50 με 70% των παγκοσμίων αποθεμάτων βρίσκονται εκεί. Η μεγάλη επιφάνεια του Salar, οι καθαροί ουρανοί στην περιοχή και η εξαιρετική ομαλότητα της επιφανείας του, κάνουν το Salar ένα ιδανικό «εργαλείο» για τη βαθμονόμηση των υψομετρικών οργάνων των δορυφόρων παρατήρησης της Γης. Το Salar χρησιμεύει επίσης και ως κύρια οδός επίγειας μεταφοράς σε όλη το υψίπεδο της Βολιβίας (Altiplano) και αποτελεί σημαντικό τόπο αναπαραγωγής για πολλά είδη ροζ φλαμίνγκο.

Το Salar de Uyuni αποτελεί για την μοναδικότητα του ένα σημαντικό τουριστικό προορισμό στα υψίπεδα των Άνδεων στην Βολιβία.

17_1-salar-de-uyuni-bolivia

Μια μικρή στάση πριν συνεχίσουμε. Μια στάση στην Χιλή και στο γλυπτό που κατασκεύασε ο Mario Irarrázabal σε υψόμετρο 1.100 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το Mano del Desierto.

Το Mano del Desierto  είναι ένα μεγάλο γλυπτό ενός χεριού που βρίσκεται στην έρημο Atacama της Χιλής, 75 χιλιόμετρα νότια της πόλης Antofagasta, στην εθνική οδό Panamerican. Το πλησιέστερο σημείο αναφοράς είναι το “Ciudad Empresarial La Negra” (La Negra Business City). Βρίσκεται ανάμεσα στα σημεία σήμανσης των 1309 και 1310 χιλιομέτρων στον αυτοκινητόδρομο.

Τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε, δεν θα μας παρεξηγήσουν στην Χιλή. Επόμενος σταθμός το Περού. Λίγος μυστικισμός είναι απαραίτητος… the Νazca lines  επί το Ελληνικότερον, οι Γραμμές της Νάσκα!

Οι Γραμμές της Νάσκα είναι μία σειρά αρχαίων γεωγλυφικών στην έρημο Νάσκα του Περού. Καλύπτουν μία έκταση μεγαλύτερη των 500 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ανάμεσα στις πόλεις της Νάσκα και της Πάλπα και αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Παρόλο που μερικά από τα γεωγλυφικά μοιάζουν με χαρακτηριστικά σχέδια της φυλή Παράκας, οι επιστήμονες πιστεύουν πως οι Γραμμές της Νάσκα δημιουργήθηκαν από τη φυλή Νάσκα ανάμεσα στο 500πΧ and 500μΧ. Οι εκατοντάδες ξεχωριστές μορφές που σχηματίζονται από τις γραμμές, ποικίλουν από τα πιο απλά γεωμετρικά σχήματα, μέχρι σχέδια λάμα, αραχνών, καρχαριών, μαϊμούδων κ.α.

Οι γραμμές δημιουργήθηκαν σκάβοντας την κοκκινωπή επιφάνεια της ερήμου, έως ότου φανεί το ασπριδερό στρώμα άμμου που βρίσκεται από κάτω. Υπάρχουν εκατοντάδες απλές γραμμές ή γεωμετρικά σχήματα, και περισσότερα από 70 σχέδια ζώων, πτηνών, ιχθύων και ανθρώπων. Οι μεγαλύτερες φιγούρες έχουν μήκος μεγαλύτερο των 200 μέτρων. Η σημασία των γραμμών αποτελεί αμφιλεγόμενο ζήτημα για τους επιστήμονες.

Χάρη στο ξηρό και σταθερό κλίμα της περιοχής, καθώς και στη γεωγραφική απομόνωση της, το μεγαλύτερο μέρος των γραμμών έχει συντηρηθεί. Παρόλα αυτά εξαιρετικά ασυνήθιστες κλιματικές αλλαγές μπορούν να αλλοιώσουν τα σχέδια.

Οι γραμμές και οι μορφές είναι ορατές και από τους πρόποδες των γειτονικών βουνών, ανακαλύφθηκαν από τον Περουβιανό αρχαιολόγο Toribio Mejía Xesspe, ο οποίος τις εντόπισε κατά τη διάρκεια πεζοπορίας στους λόφους το 1927.

18_1-the-nazca-lines-peru

Η μέρα έπιασε δουλειά. Ξημέρωσε. Οριακά πρόλαβα να κάνω τούτο τα ταξίδι. Εντάξει ήταν και όνειρο long play. Μα θα μου πεις έτσι είναι τα όνειρα μέχρι να γίνουν πραγματικότητα…

Επιλογή κι επιμέλεια φωτο: Σπύρος Τσακίρης

Μέσω
Φωτογραφίες, Κείμενο: Σπύρος Τσακίρης

Σπύρος Τσακίρης

ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ: ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ-VIDEOGRAPHER Γεννήθηκε το 1962 στη Ζαχάρω Ηλείας. Από πολύ νωρίς άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία. Από το 1987 εργάζεται στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», καλύπτοντας όλα τα μεγάλα ελληνικά και διεθνή γεγονότα. Από το 1999 είναι υπεύθυνος του φωτογραφικού τμήματος της εφημερίδας (καθημερινό, κυριακάτικο φύλλο, www.enet.gr). Έχει καλύψει θέματα όπως: Εμφύλιος στη Βοσνία, 1o και 2ο Πόλεμο του Κόλπου, εμφύλιος στο Λίβανο, πτώση Σοβιετικής Ένωσης, γεγονότα στην Αλβανία, πτώση Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, Κοσσυφοπέδιο '89, εμφύλιος στη Ρουάντα, πείνα στην Αφρική, Κούρδοι, τον βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, καθώς και τα γεγονότα στην Παλαιστίνη και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πέρα από την επικαιρότητα, έχει φωτογραφήσει σε χώρες όπως: Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιορδανία, Συρία, Σαουδική Αραβία, Αρμενία, Τανζανία, Κένυα, Νότιος Αφρική, Αίγυπτος, Κύπρος, Ολλανδία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Αυστρία, αποτυπώνοντας τη διαφορετικότητα της ανθρώπινης δραστηριότητας και την παρουσία της στο περιβάλλον. Παράλληλα, έχει συνεργαστεί με το διεθνή τύπο, με το γαλλικό πρακτορείο IMAPRESS και το γερμανικό ACTION PRESS. Θέματά του έχουν δημοσιευθεί στα μεγαλύτερα ελληνικά και ξένα περιοδικά, όπως «ΓΑΙΟΡΑΜΑ», «Flame of Life», «ΔΙΦΩΝΟ», ελληνικό και ισπανικό «National Geographic», “STERN”, “TIME”, “PARIS MATCH”, “NEWSWEEK” κλπ. Από το 2009 είναι μέλος του IEPA (International Environment Photographers Association). Επίσης είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και της ΕΦΕ (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας). Φωτογραφίες του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, σε διεθνή μουσεία. Επίσης φωτογραφία του βρίσκεται στην παγκόσμια συλλογή για τις καλύτερες φωτογραφίες του αιώνα που πέρασε. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Έχει ολοκληρώσει μεγάλα projects με θέματα «Τα παιδιά μπροστά στο νέο αιώνα», «Οι άνθρωποι του τύπου στην Ελλάδα», «Ψαράδες», «Άνθρωπος και Περιβάλλον». Ασχολείται παράλληλα με τη σκηνοθεσία multimedia και ντοκιμαντέρ. Έχει ολοκληρώσει τέσσερα ντοκιμαντέρ. Συγκεκριμένα τα μικρού μήκους «Vrooom» 32΄, «Μπαϊάσα – Βοβούσα» 17΄ και «Ο Θησαυρός της Λιμνοθάλασσας» 17΄, το οποίο και βραβεύθηκε το 2003 από το National Geographic και προβλήθηκε στο φεστιβάλ ECOCINEMA 2003. Επίσης το ντοκιμαντέρ, μεγάλου μήκους «Flamingo» 90΄, μία μουσική ταινία με τους Πυξ Λαξ που κυκλοφόρησε στην αγορά με τη μορφή DVD. Ακόμη, για λογαριασμό της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» σκηνοθέτησε το 2014 το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ». Σήμερα συνεργάζεται με μεγάλα ελληνικά και διεθνή ειδησεογραφικά ΜΜΕ και διδάσκει σε σεμινάρια και δυναμικά workshops, δίνοντας έμφαση στα multimedia. Δημιούργησε την ιστοσελίδα www.carnetdevoyage.gr και εργάζεται ως Φωτογράφος του Προέδρου της Βουλής, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τέλος, συνεχίζει να δημιουργεί ντοκιμαντέρ με ενδιαφέρουσες ιστορίες. https://www.instagram.com/tsakiris.photography/ Spyros Tsakiris Photography|Facebook/ tsakirisphotographer@gmail.com

Σχετικά Άρθρα

Back to top button