FeaturedTravel StoriesΕλλάδα

Ρέθυμνο: Η δική μας “Ιθάκη”

“Ξαναγυρίζω. Δεν έχω άλλη επιλογή”, όπως λέει κι ο ποιητής… Γιατί “δεν είναι απλά ένας τόπος που πηγαίνεις, αλλά που πάντα επιστρέφεις…”.

Μόλις πήρα στα χέρια μου το “Ρέθυμνο” του Σπύρου, του ζήτησα μια μεγάλη χάρη ·για την ακρίβεια δύο αφού, όπως λένε, άμα δώσεις θάρρος στο χωριάτη… Να συμπληρώσω τα γραφόμενά του με τη δικιά μου “εκδοχή” για τον τόπο και, κάπου πλάι στις καλλιτεχνικές του φωτογραφίες, να μπει κι αυτή η “ερασιτεχνική”, του θείου του Λευτέρη ·να χαρούν λίγο τα ξαδέρφια και να νοιώσουμε κι εμείς, με την αδερφή μου, ότι “βλέπουμε” ξανά (μιας κι ήταν “φτυστοί”) τον μπαμπά μας!

10264502_10201950518912231_6492147783620643133_n


Έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι οι σημερινοί Ρεθυμνιώτες θυμούνται το λεωφορείο του: αυτό που, ολοχρονίς, από το πρωί μέχρι το απόγευμα, “έβγαζε” ακούραστα όλα τα χωριά του νομού και μεταμορφωνόταν σε “μαγικό” τα βράδια του καλοκαιριού. Φώτα -όλα τα φώτα αναμμένα!- μουσική στο τέρμα, αδέρφια, παιδιά, ανίψια, νύφες, γαμπροί μέσα -όλοι μέσα!- το “Γιαννιώ” μας -ως ο μόνος “συνεχιστής” του υπερήφανου Κανακακέικου- σε ρόλο ξεναγού και… φύγαμε κορνάροντας -ναι, κορνάροντας, μην και περάσουμε… απαρατήρητοι!- πότε για τον Γαβαλά, στον Πλατανιά (απίθανα κρέατα και τηγανιτές πατάτες μέχρι σήμερα), και πότε για τον Κόμπο ή τον Γαζόζα στο Ατσιπόπουλο (προτιμήστε τα Σουβλάκια της περιοχής και… θυμηθείτε μας!). Μάλλον, όμως, ξέφυγα…

rethimno_4

Γράφει ο Σπύρος: “Το Ρέθυμνο το γνωρίζω από τότε που έφτανε εκεί καράβι. Η πρώτη πραγματική επαφή μου με τον τόπο, δεν έγινε όμως κάτω από τις καλύτερες συνθήκες… Ήταν πριν πολλά χρόνια, τότε που με τον καλό φίλο και εξαιρετικό δημοσιογράφο, τον Γιώργο Μαρνέλο, και για της ανάγκες της “Ελευθεροτυπίας”, είχαμε κατέβει να κάνουμε ένα ρεπορτάζ για τη διακίνηση όπλων στο νομό. Αποτέλεσμα; Να κοιμόμαστε τα βράδια στο Μπαλί, με το ένα μάτι… ανοιχτό!”

Εγώ, πάλι, το Ρέθυμνο το γνωρίζω… από τη μέρα που γεννήθηκα! Πέρα, όμως, από τις βόλτες με το λεωφορείο, τα μπάνια και τις ατέλειωτες “περατζάδες” στην παραλία (πριν καταλήξουμε για χοχλιδάκια στου Ανυφαντάκη), τις βουτιές στην Επισκοπή, τον Πετρέ και το Γεράνι, ούτε η δική μου, πραγματική “πρώτη” επαφή με τον τόπο έγινε κάτω από τις καλύτερες συνθήκες…

Το πρώτο μου πακέτο το αγόρασα στο “γνωστό” περίπτερο, στο έμπα της παλιάς πόλης αλλά, για να τολμήσω να καπνίσω, έφτασα μέχρι το λιμάνι, σχεδόν έξω από το τότε μαγαζί του “Ρίνγκο” (σήμερα, ο χαρακτηριστικός Βασίλης μαγειρεύει, πίνει και κερνάει “ανεβαίνοντας” προς τη Φορτέτζα). Στο γυρισμό, η μάνα μου με περίμενε ήδη στη γωνία της Παύλου Βλαστού, για να μου πει ότι ντρόπιασα, στον τόπο του, τον πατέρα μου! Και τότε, στα 15-16 χρόνια μου, συνειδητοποίησα πόσο “μικρή” ήταν αυτή η πόλη για μένα! Καμιά σχέση, φυσικά, με την Αθήνα, καμιά σχέση ούτε και με την “υπόλοιπη” καταγωγή μου, τα Χανιά ·εδώ, οι πάντες γνώριζαν τους πάντες κι εγώ θα ήμουν πάντα η κόρη του Στέλιου, η ξαδέρφη του γιατρού μας, του Γιάννη, της θεάς Σωσώς και της Ρούλας που μάθαινε γράμματα στα “δικά” τους παιδιά. Τόσο “δεδομένη” και τόσο ετερόφωτη που, ακόμα κι ο βουλευτής, μου δινε “έτοιμο” το ψηφοδέλτιο, πριν κατέβω από το καράβι! Τα χρόνια, όμως, πέρασαν…

rethimno_13

“Τα χρόνια πέρασαν”, συνεχίζει ο Σπύρος, “ο γιος μου μεγάλωσε και με τούτα και με τα άλλα, βρέθηκε φοιτητής στα Περιβόλια Ρεθύμνου. Τότε ήταν, λοιπόν, που μπόρεσα να μάθω καλά την περιοχή. Η αγάπη μου για την Κρήτη και το παιδί μου σαν… πρόφαση, μου έδωσαν την ευκαιρία να κατέβω πολλές φορές κάτω, σε όλες τις εποχές του χρόνου. Να γνωρίσω, να ζήσω και, κυρίως, σε ένα μεγάλο βαθμό να αποκωδικοποιήσω τις συμπεριφορές των κατοίκων που, όπως και να το κάνεις, έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες.

Η ίδια η πόλη είναι πόλη ζωντανή, σχεδόν μέρα-νύχτα! Βέβαια, σε αυτό βάζουν το… χεράκι τους κι οι 11.000 φοιτητές, μαζί με τους κοντά 35.000 κατοίκους. Κι ενώ είναι η τρίτη πόλη της Κρήτης, σε ό,τι αφορά τον τουρισμό “δαγκώνει” μεγάλο κομμάτι από την “πίτα”! Λογικό, άλλωστε, αφού γεωγραφικά βρίσκεται στην “καρδιά” του νησιού κι έχει υπέροχα τοπία στα πόδια της: η Αγία Γαλήνη, το Μπαλί, ο Πρέβελης, η παραλία του Πάνορμου, ο Πλακιάς, το Ροδάκινο, η απίστευτης ομορφιάς Τριόπετρα (αρκεί εκεί να μην έχεις… ραντεβού με τον Απηλιώτη!), η παραλία του Άγιου Παύλου και, μόλις 4 χλμ. ανατολικά του Ρεθύμνου, ο Πλατανιάς.

Τι να πεις, τώρα, για τους ανθρώπους του; Ζουν με σύμμαχο τη φύση και το συναίσθημα, πέρα από τους κώδικες της μεγαλούπολης, κι όπου κι αν πας, ακόμα και στο πιο απόμακρο χωριό, θα σου ανοίξουν την πόρτα τους!”

rethimno_19

Αυτή η φράση σου, Σπύρο, “ζουν με σύμμαχο τη φύση και το συναίσθημα”, ήταν που “άνοιξε” και τη σκέψη μου… Καιρό τώρα, το έψαχνα μέσα μου ·από τη στιγμή που άρχισαν τα απανωτά “φευγιά”! Κι η αλήθεια είναι πως, την τελευταία φορά που περπάτησα το Ρέθυμνο, χειμώνα κιόλας, το είδα με εντελώς άλλη ματιά… Αναζητούσα, όμως, κι άλλους, βαθύτερους λόγους για να ριζώσει καλά μέσα μου ·εκτός από τη δεδομένη αγάπη μου για το σόι, τις ακριβές αναμνήσεις, τον ήχο από τα τακουνάκια της θείας Μαρίας που πηγαινοερχόταν ακούραστα στο πλακόστρωτο και την απίστευτη φυσική του ομορφιά.

Αχ, αυτή του η ομορφιά! Ο Σπύρος την υμνεί μοναδικά: “Το Ρέθυμνο έχει δύο κομμάτια: τη σύγχρονη και την παλιά πόλη ·από τις πιο καλοδιατηρημένες ενετικές συνοικίες της Κρήτης! Από ψηλά, από την εθνική, πέραν της απεραντοσύνης του μπλε, βλέπεις τη Φορτέτζα να δεσπόζει! Κι ήδη από εκεί, μπορεί καθένας να διακρίνει τις μαυριτανικές αλλά και τις ευρωπαϊκές επιρροές που “κουβαλά”, όπως κι όλα τα εξαίρετα αρχιτεκτονικά δείγματα!”

rethimno_3

Μόνο που, θέλουμε δε θέλουμε, Σπύρο, πάνω ακόμα κι από αυτήν την ομορφιά, κυριαρχεί το συναίσθημα ·οι “ιδιαιτερότητες” που ανέφερες κι εσύ, που δε θα τις βρεις σε κανένα άλλο κρητικό μέρος

rethimno_5

Εδώ, όλα έχουν το “πολύ” μπροστά! Πολύ φαϊ, πολύ πιοτό, πολύ τραγούδι και χορός… πολύ πένθος! Πολύ γέλιο… πολύ κλάμα! Πολύ κουτσομπολιό… πολλή (όταν πρόκειται για τα του οίκου μας) μυστικοπάθεια! Πολύ βρισίδι… πολλή πίστη κι ευλάβεια! Πολλή αγάπη… πολλή βεντέτα! Πολλή γενναιοδωρία… πολλή τσιγκουνιά (στο “άνοιγμα της καρδιάς”, στο αυθόρμητο άγγιγμα)! Πολύ φιλοξενία (ναι, Σπύρο, δε θα βρεις ποτέ κλειστή πόρτα)… πολύς σωβινισμός! Πολύς πόθος… πολύ πάθος! Πολύ (διφορούμενη και παρεξηγήσιμη ίσως) λεβεντιά! Κι έτσι κατάλαβα κι εγώ, επιτέλους, γιατί παλεύω με τις αντιφάσεις μου 51 χρόνια κι από πού πήρα όλη αυτή την… πληθωρικότητα!

“Ο μύθος λέει”, γράφει ο Σπύρος, “πως στον Ψηλορείτη γεννήθηκε ο Δίας, θεός των θεών, θεός του ουρανού και του κεραυνού, πολυτάραχος, γνωστός για τις ερωτικές περιπέτειες και τα πάθη του, αλλά και θεός της φιλοξενίας ·και τούτο το κρατάνε καλά σε αυτόν τον τόπο! Εγώ θυμάμαι ακόμα τα ρακοπότηρα να πηγαίνουν και να ρχονται, μου έχει λείψει ο πρωινός καφές στην κρήνη Ριμόντι, οι βόλτες το σούρουπο στο κάστρο, τα πρωινά ανάμεσα στα καφασωτά, στην παλιά πόλη, οι θαυμαστές πόρτες… Και, φυσικά, ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος μπορεί να ξεχάσει τις μέρες -εντάξει, κυρίως τις νύχτες!!!- του καρναβαλιού στο Ρέθυμνο ·από τώρα κλείνουμε εισιτήρια για τον Φλεβάρη!”

Σπύρος Τσακίρης

ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ: ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ-VIDEOGRAPHER Γεννήθηκε το 1962 στη Ζαχάρω Ηλείας. Από πολύ νωρίς άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία. Από το 1987 εργάζεται στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», καλύπτοντας όλα τα μεγάλα ελληνικά και διεθνή γεγονότα. Από το 1999 είναι υπεύθυνος του φωτογραφικού τμήματος της εφημερίδας (καθημερινό, κυριακάτικο φύλλο, www.enet.gr). Έχει καλύψει θέματα όπως: Εμφύλιος στη Βοσνία, 1o και 2ο Πόλεμο του Κόλπου, εμφύλιος στο Λίβανο, πτώση Σοβιετικής Ένωσης, γεγονότα στην Αλβανία, πτώση Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, Κοσσυφοπέδιο '89, εμφύλιος στη Ρουάντα, πείνα στην Αφρική, Κούρδοι, τον βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, καθώς και τα γεγονότα στην Παλαιστίνη και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πέρα από την επικαιρότητα, έχει φωτογραφήσει σε χώρες όπως: Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιορδανία, Συρία, Σαουδική Αραβία, Αρμενία, Τανζανία, Κένυα, Νότιος Αφρική, Αίγυπτος, Κύπρος, Ολλανδία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Αυστρία, αποτυπώνοντας τη διαφορετικότητα της ανθρώπινης δραστηριότητας και την παρουσία της στο περιβάλλον. Παράλληλα, έχει συνεργαστεί με το διεθνή τύπο, με το γαλλικό πρακτορείο IMAPRESS και το γερμανικό ACTION PRESS. Θέματά του έχουν δημοσιευθεί στα μεγαλύτερα ελληνικά και ξένα περιοδικά, όπως «ΓΑΙΟΡΑΜΑ», «Flame of Life», «ΔΙΦΩΝΟ», ελληνικό και ισπανικό «National Geographic», “STERN”, “TIME”, “PARIS MATCH”, “NEWSWEEK” κλπ. Από το 2009 είναι μέλος του IEPA (International Environment Photographers Association). Επίσης είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και της ΕΦΕ (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας). Φωτογραφίες του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, σε διεθνή μουσεία. Επίσης φωτογραφία του βρίσκεται στην παγκόσμια συλλογή για τις καλύτερες φωτογραφίες του αιώνα που πέρασε. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Έχει ολοκληρώσει μεγάλα projects με θέματα «Τα παιδιά μπροστά στο νέο αιώνα», «Οι άνθρωποι του τύπου στην Ελλάδα», «Ψαράδες», «Άνθρωπος και Περιβάλλον». Ασχολείται παράλληλα με τη σκηνοθεσία multimedia και ντοκιμαντέρ. Έχει ολοκληρώσει τέσσερα ντοκιμαντέρ. Συγκεκριμένα τα μικρού μήκους «Vrooom» 32΄, «Μπαϊάσα – Βοβούσα» 17΄ και «Ο Θησαυρός της Λιμνοθάλασσας» 17΄, το οποίο και βραβεύθηκε το 2003 από το National Geographic και προβλήθηκε στο φεστιβάλ ECOCINEMA 2003. Επίσης το ντοκιμαντέρ, μεγάλου μήκους «Flamingo» 90΄, μία μουσική ταινία με τους Πυξ Λαξ που κυκλοφόρησε στην αγορά με τη μορφή DVD. Ακόμη, για λογαριασμό της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» σκηνοθέτησε το 2014 το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ». Σήμερα συνεργάζεται με μεγάλα ελληνικά και διεθνή ειδησεογραφικά ΜΜΕ και διδάσκει σε σεμινάρια και δυναμικά workshops, δίνοντας έμφαση στα multimedia. Δημιούργησε την ιστοσελίδα www.carnetdevoyage.gr και εργάζεται ως Φωτογράφος του Προέδρου της Βουλής, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τέλος, συνεχίζει να δημιουργεί ντοκιμαντέρ με ενδιαφέρουσες ιστορίες. https://www.instagram.com/tsakiris.photography/ Spyros Tsakiris Photography|Facebook/ tsakirisphotographer@gmail.com

Ελευθερία Κανακάκη

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Όταν, από τα 21 σου χρόνια, έχεις μάθει μόνο να γράφεις (όχι τον κόσμο, αλλά για τον κόσμο), στη ηλικία αυτή (τόσο για να επιβιώσεις, όσο για να αισθάνεσαι δημιουργική) δεν ξέρεις άλλον τρόπο... Γεννήθηκα το Νοέμβρη του 1965 στην Αθήνα, φοίτησα στη Φιλοσοφική του Ελεύθερου Πανεπιστήμιου Βρυξελλών και τελείωσα το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας, ξεκίνησα -κλασικά!- από τις εφημερίδες, έκανα λίγο ραδιόφωνο, “πέρασα” στα ένθετα και τον περιοδικό Τύπο και “ξεσκόνισα” σχεδόν όλα τα πόστα: τηλεοπτικό και καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, κοινωνική έρευνα, ταξίδια, εργασιακά θέματα, θέματα παιδιού, υγείας και ψυχολογίας, διόρθωση κι επιμέλεια, αρχισυνταξία και διεύθυνση σύνταξης. Για να καταλήξω σχετικά πρόσφατα, όπως και πολλοί άλλοι της γενιάς μου, στο διαδίκτυο. Για να είμαι ειλικρινής, αρχικά η σχέση μου με τους ιστότοπους και τα social media ήταν (ψυχ)αναγκαστική! Μέσα σε αυτόν το χαώδη ηλεκτρονικό κόσμο ανακάλυψα ωστόσο, σιγά-σιγά, ότι μου δίνεται η δυνατότητα να κάνω κάτι “δικό” μου ·να “γεννάω” ξανά και ξανά! Απαραίτητη προϋπόθεση; Η συνεργασία με συναδέλφους που τους σέβομαι και με σέβονται (ει δυνατόν καλούς φίλους), βλέπουμε τα πράγματα με την ίδια ματιά και μαζί προσπαθούμε, μέρα με τη μέρα, να προσφέρουμε κάτι όμορφο ·κάτι που να αφήνει ένα “σημαδάκι” στις αισθήσεις, το μυαλό, την καρδιά. Συνταξιδιώτες, δηλαδή, σ' ένα μικρό, όμως πάντα ασυμβίβαστο “ταξίδι”.Τελικός προορισμός μου; Η Κρήτη, το Μάλεμε και μια τεράστια, ήρεμη όσο κι απρόβλεπτη, “θαλασσινή” αγκαλιά. Για μένα, που έχω ήδη μεγαλώσει δυο παιδιά, έχω περάσει μεγάλες χαρές και μεγάλες λύπες, έχω κάνει σημαντικά λάθη αλλά έχω κρατήσει (ελπίζω!) και αρκετά “σωστά”, έχω ζήσει “νοικοκυρεμένα” αλλά και παθιασμένα και... καταθλιπτικά, ό,τι πιο σημαντικό είναι να θέλεις “κάπου” να γυρίζεις...

Σχετικά Άρθρα

Back to top button