Είχα ακούσει για το απέραντο γαλάζιο της Αμοργού και έλεγα πως είναι υπερβολές και πως όλο το Αιγαίο μια χαρά θάλασσες έχει. Ενδεχομένως να είναι και έτσι, όμως οι θάλασσες της Αμοργού έχουν και κάτι άλλο. Κάτι που τις κάνει να ξεχωρίζουν, να λάμπουν, να γυαλίζουν, να έχουν τιρκουάζ νερά και όσο πας πιο βαθιά σκούρο μπλε.
Πρώτη μου επαφή με τα φοβερά αυτά νερά ήταν στις Πλάκες, λίγο έξω από τα Κατάπολα. Αφού κατεβήκαμε στο λιμάνι ποδαράτοι, βρήκαμε την «Αννούλα ΙΙ» και επιβιβαστήκαμε αμέσως στο κατακκόκκινο βαρκάκι. Φυσικά τα πόδια κρεμάστηκαν απέξω για να γίνουν μούσκεμα και γεμάτα αλμύρα.
Σε 10 λεπτάκια ήμασταν στις Πλάκες, ένα παλιό λατομείο της περιοχής που πλέον έχει ίσιες πέτρες και μπορείς να ξαπλώνεις άνετα κάνοντας βουτιές. Τέλεια! Τα δε νερά συγκλονιστικά, απλώς. Βούτηξα και με τη μάσκα. Τι βυθός. Ντίσνεϊ αλά Γκρέκα! Φοβερό μπάνιο και εκπληκτική η αίσθηση του να ξαπλώνεις στις καυτές πέτρες. Τα καΐκια πηγαινόερχονταν κάθε μισάωρο για επιστροφή στα Κατάπολα με το τελευταίο να αναχωρεί στις 19.00 το απόγευμα.
Αν έχει μποφόρ θα πρέπει να πας από το μονοπάτι (τουλάχιστον μία ώρα περπάτημα), θα ανέβεις βουνά και λόφους και κάποτε θα κατηφορίσεις προς τις Πλάκες.
Στις Πλάκες έχεις την επιλογή να ξαπλώσεις σε επίπεδες πέτρες, να κάνεις πολλές βουτιές, όμως προσοχή γιατί αν φυσάει δεν ανεβαίνεις εύκολα (πάρε νερό, σνακ και… παπουτσάκια). Εγώ πάτησα και αχινό, όμως το ένα αγκάθι που με τρύπησε βγήκε με ευκολία.
Όταν ξαναπήγα με τα πόδια, λόγω της μη προσέλευσης του καϊκιού οι Πλάκες ήταν όλες για πάρτη μου, οπότε ένιωσα λίγο κάπως σαν τον τελευταίο άνθρωπο στη γη!
Κάναμε μπάνιο και στην παραλία του Αγίου Παντελεήμονα, λίγο έξω από το Ξυλοκερατίδι, στα ανοιχτά του κόλπου, απέναντι από τα Κατάπολα. Πλησιάζεις στην προβλήτα, ρίχνεις βουτιά και ξαποσταίνεις στη σκιά που σου προσφέρει το κατάλευκο εκκλησάκι, ευλογημένο να ‘ναι.
Φεύγοντας από τα Κατάπολα μπορείς να πας στο οργανωμένο Μαλτέζι (εγώ δεν μπορώ τις παραλίες με τις ξαπλώστρες), ή να καθίσεις στα βραχάκια και τις αμμουδιές που προηγούνται. Εκεί τα νερά είναι κρυστάλλινα και σαν πισίνας, μούρλια! Εχει και πολλά Γαλλάκια!
Το μυστικό με τις παραλίες της Αμοργού, αλλά και των νησιών γενικότερα είναι να μην κάθεσαι ποτέ εκεί όπου ξεκινούν, αλλά να απομακρύνεσαι μέχρι το σημείο που οι περισσότεροι βαριούνται (ή δεν μπορούν να φτάσουν).
Ετσι, όταν φτάσαμε στην Αγία ΄Αννα δεν κάτσαμε στις πρώτες παραλίες όπου στέκονται οι περισσότεροι, αλλά περπατήσαμε πάνω στα βράχια προς Καμπί. Χοντρό βότσαλο και βράχοι συνέθεταν το σκηνικό μιας παραλίας όπου ο ήλιος πέφτει σχετικά γρήγορα και έτσι έχεις άφθονη σκιά.
Από το πάρκινγκ έχεις έναν μικρό ποδαρόδρομο, όμως η ήσυχη (από κόσμο) παραλία σε αποζημιώνει αμέσως. Υπήρξαν μέρες που ο αέρας ήταν όσος χρειαζόταν, υπήρχαν κι άλλες που έτρωγες το κύμα στη μούρη και το… ευχαριστιόσουν!
Μια μέρα περπατήσαμε και στην παραλία της Αιγιάλης, του άλλου λιμανιού της Αμοργού. Κόσμος πολύς (πολύς όμως), άμμος ξανθιά, ρηχά νερά, βαβούρα. Δεν ήταν για μας.
Το κόψαμε με το πόδι με κατεύθυνση προς Ψιλή ‘Αμμο. Μετά από περίπου 15 λεπτά περπάτημα σε μονοπατάκι πλάι στον γκρεμό φτάσαμε σε μια παραλία με μεγάλα βότσαλα και λιγοστό κόσμο. Είχε μόλις αναχωρήσει και το καραβάκι για το λιμάνι και έτσι η παραλία ήταν σχεδόν για πάρτη μας.
Επαιξα με τα κύματα σαν μικρό παιδί και ένιωσα αυτή την ελευθερία που σπάνια νιώθουμε ως μεγάλοι.
Προς τον Νότο ξεχωρίζει η παραλία του Μούρου. Ούτε εκεί πας όπου πάει όλος ο κόσμος… Όχι βέβαια. Πας παραδίπλα, σε πιο ερημικές παραλίες που προστατεύουν τη μοναδικότητά τους κρυμμένοι πίσω από μεγάλους βράχους. Ξεκινάς από το χωμάτινο πάρκινγκ και συνεχίζεις στο μονοπάτι μέχρι να βρεις τους πελώριους βράχους. Ξαπλώνεις εκεί, είσαι προστατευμένος από τον αέρα, ενώ επειδή ο ήλιος πέφτει σχετικά γρήγορα, είσαι και δροσερός.
Τα τιρκουάζ νερά θα σε ενθουσιάσουν και αν σκαρφαλώσεις στα μέσα βραχάκια θα κάνεις και σούπερ βουτιές. Τρελάθηκα στις καταδύσεις, στην εξερεύνηση, στις βουτιές από ψηλά.
‘Ηθελα τόσα χρόνια να το κάνω, όμως φοβόμουν το ύψος. Φέτος κατάφερα να ξεπεράσω ελαφρώς τον φόβο μου και πήδηξα από σχετικά ψηλά. Η στιγμή που πέφτεις, που ουσιαστικά είσαι απλώς στον αέρα, μέχρι να φτάσεις στο νερό είναι σούπερ.
‘Αλλωστε είπαμε: η πραγματική ζωή ξεκινά εκεί όπου αφήνεις τη ζώνη ασφαλείας σου!
Περισσότερες ταξιδιωτικές αναζητήσεις μου στο ΜΠΙΛΟΓΚ
