Στον ορίζοντα, αχνά στην αρχή , έκαναν την εμφάνιση τους δυο λόφοι. Όσο η απόσταση μειωνόταν, τόσο τους έβλεπες να ξεπετάγονται με θράσος από την επιφάνεια της θάλασσας.
Ένιωθα έξαψη για το άγνωστο. Είναι αλήθεια ότι δεν είχα παρά μόνο την ελάχιστη ιδέα κι’ αυτή χάρη στο lonely planet, για τα μικρά νησάκια που βρίσκονται στην θάλασσα του Ανταμάν, νότια του Πουκέ κι επέλεξα να περάσω τις τέσσερις τελευταίες μέρες του ταξιδιού μου στην Ταϊλάνδη. Στην επιλογή μου αυτή βάρυνε περισσότερο η επιθυμία μου να μη βρεθώ στην καρδιά του κήτους, αυτή του τουριστικού καταναλωτισμού που βασιλεύει στα νησιά του κόλπου της Ταϊλάνδης.
Εκ των υστερών μπορώ να πω με σιγουριά οτι τα νησιά Phi-Phi δεν ξεφεύγουν από αυτόν τον κανόνα, ο οποίος όμως δεν δείχνει το πιο σκληρό του πρόσωπο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο σεξοτουρισμός, που δεσπόζει σχεδόν παντού στην χώρα, δεν είναι πρόσφορος στα νησιά . Τουλάχιστον δεν έγινε αντιληπτός, πράγμα πολύ εύκολο, από μένα.
Οι επιβάτες, στο μικρο σχετικά πλοίο που πήρα το πρωί από το Πουκέ δεν ήταν πολυάριθμοι. Οι περισσότεροι φαινόταν ντόπιοι. Ανεβαίνοντας στο κατάστρωμα οι φωνές που δέσποζαν από την ένταση τους ήταν ελληνικές ! Δυο φίλοι οι οποίοι έπιναν την μια μπίρα πίσω από την άλλη δεν μιλούσαν αλλά φώναζαν, λες και προσπαθούσαν να αφήσουν το σημάδι τους στην θάλασσα του Ανταμάν.
Οι άμυνες μου, αλλά περισσότερο η φαντασία μου που εκείνη την ώρα διέσχιζε τα νερά με πειρατικά, αλλά και κάθε λογής πλεούμενα γεμάτα λαθραία προϊόντα νίκησαν την αισθητική προσβολή. Ευτύχημα που στην ολιγοήμερη παραμονή μου στο νησί δεν τους ξανασυνάντησα.
Μετά από περίπου 90 λεπτά ταξίδι και πορεία νότια, φτάσαμε στο κεντρικό νησί, το Ρphi-Ρhi Don που είναι και το κατοικήσιμο. Αυτά τα κομμάτια γης που από μακριά φάνταζαν σαν τις ράχες θαλάσσιων τεράτων τα ένωνε μια “γέφυρα ξηράς” με πλάτος όχι πάνω από 200 μ.
Στην νότια πλευρά του νησιού είναι το λιμάνι. Γεμάτο από πλοιάρια,ιστιοπλοϊκά, άλλα πολύ περισσότερο από τις παραδοσιακές ταϋλανδέζικες βάρκες που μεταφέρουν πρόσωπα και εμπορεύματα. Η βόρεια πλευρά είναι κατά κύριο λόγω γεμάτη μπαγκαλόους.
Όλη η κοινωνική δραστηριότητα, η ζωή του νησιού αναπνέει σ αυτή την λωρίδα γης, όπως επίσης στις παράλιες στις οποίες ντόπιοι και επισκέπτες είναι σε ένα συνεχή “διάλογο”.
Το πρώτο κιόλας βράδυ από μια παρέα Αυστραλών έμαθα τον κυριότερο λόγο που μαγνήτιζε τους ταξιδιώτες και άκουγε στο όνομα maya bey ! Μια παράλια απ’ αυτές που βλέπουμε στις φωτογραφίες και χαρακτηρίζουμε “εξωτικές”.
Από μόνη της βέβαια δεν θα ήταν πάρα άλλη μια από τις πολλές σ’ ολο τον κόσμο. Η συγκεκριμένη όμως στάθηκε …τυχερή (!;) μιας και σ’ αυτή γυρίστηκε μέρος της ταινίας “Τhe beach” με τον Di Caprio.
Την επισκεύθηκα την επόμενη μέρα με βαρκάκι που ναύλωσα και αφού στην κυριολεξία κυκλώσαμε το νησάκι Phi-Phi Leh βρήκαμε το πέρασμα ανάμεσα σε ψηλούς βράχους που έμοιαζαν να φρουρούν ένα καλά κρυμμένο και πολύ όμορφο μυστικό που πλέον δεν είναι και τόσο μυστικό μιας και το Χόλιγουντ το έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο.
Οι μέρες κύλησαν όμορφα, χαλαρά και γρήγορα.
Η συγκεκριμένη εποχή του χρόνου, αρχές Οκτωβρίου, με σχετικά περιορισμένη τουριστική κίνηση νομίζω ότι βοήθησε στο να φύγω έχοντας θετικές αναμνήσεις.
Δεν ξέρω αν θα συνέβαινε το ίδιο σε υψηλή τουριστική περίοδο.
