Για ένα αγόρι

Τέτοιες μέρες, λίγο μετά τις γιορτές, έρχεται πάντα στο μυαλό μου αυτή η φωτογραφία.
Πριν μερικά χρόνια βρισκόμουν στην Γάζα. Ήταν μέρες αποκλεισμού και πολεμικών επιχειρήσεων του ισραηλινού στρατού και αεροπορίας, κατά την προσφιλή τους τακτική. Εγώ είχα καταφέρει να μπω στην Λωρίδα, παρά τον αποκλεισμό, από την Αιγυπτιακή στην Παλαιστινιακή Ράφα. Το πώς, δεν θα το γράψω εδώ.
Έμενα στο σπίτι του Τζάφαρ και της Χαμπίμπα που με φιλοξενούσαν. Το σπίτι βρισκόταν στο βόρειο κομμάτι της Λωρίδας, μετά την Τζαμπάλια, ανάμεσα Μπείτ Λαχία και Μπείτ Χανούν μια ανάσα κυριολεκτικά από τα σύνορα με το Ισραήλ, δίπλα στο φυλάκιο Ερέζ.
Οι “μεγάλοι” πίναμε τσάι και οι μικρότεροι έπαιζαν στην πίσω αυλή του σπιτιού, με τους βόλους που είχα φέρει δώρο στον Χαμτίμ, τον μεγάλο γιο της οικογένειας, μόλις 7 ετών. Στον Χαμτίμ, μα και στα αλλά παιδιά στην Λωρίδα της Γάζα αρέσουν οι μπίλιες, οι βόλοι, γιατί “στέκονται” στην άμμο και κάνουν το παιχνίδι δυσκολότερο…
Ξαφνικά σιωπή!!! Μια σιωπή εκκωφαντική, τόσο δυνατή που όλοι μας λες και είχαμε τον συγχρονισμό δρομέων σπριντ, τιναχτήκαμε κυριολεκτικά από τις καρέκλες μας και τρέξαμε στην πίσω αυλή.
Ο Χαμτίμ ήταν πεσμένος στο χώμα, σταλιά αίμα, πουθενά. Ο Χαμτίμ δεν κινιόταν, ανέπνεε όμως. Το ίδιο βράδυ μας το είπαν οι γιατροί στο νοσοκομείο της Γάζας οπού τον είχαμε μεταφέρει: “Η σφαίρα έχει σφηνώσει στο κεφαλάκι του. Ο στρατιώτης που τον πυροβόλησε πρέπει να ήταν μακριά”.
Τέσσερις μήνες έμεινε σε κώμα ο Χαμτίμ, ώσπου…