– Γιώργο, θα ξεκινήσουμε μια νέα σειρά στο carnetdevoyage.gr όπου θα περιγράφω την ιστορία μιας φωτογραφίας. Η ενότητα αυτή θα λέγεται “ΦωτοΜυθίες” και σκοπός της να αναδεικνύει τα “αρώματα” που κρύβει μια φωτογραφία. Διάλεξα αυτή. Τι λες;;;
– Σπύρο, αυτή είναι με ξένο σκύλο όχι δικό μου. Δεύτερον έχει νεκρά θηράματα, που ξέρεις ότι εγώ προσωπικά εδώ και χρόνια δεν βάζω.
Τον γνώρισα στον δρόμο, στη δουλειά. Ευθυτενής, αδύνατος, με πειθαρχημένο βηματισμό, λιγομίλητος μα ευγενής. Ήταν εκεί στις παρυφές των Εξαρχείων, σε καιρούς Χαλεπούς. Χημικά, δακρυγόνα, μολότοφ, φωτιές, ένας ενδιαφέρον σκηνικός χώρος.
Με τους κυνηγούς δεν τα πάω καλά, με το κυνήγι δεν έχω πρόβλημα.
Πέρασε με πήρε αξημέρωτα από την Κηφισίας. “Θα πάμε”, μου είπε, “στα ορεινά της Πελοποννήσου, στο Μαίναλο. Θέλω να δεις το δικό μου κυνήγι”.
Η απαραίτητη στάση για τον καφέ του δρόμου κάπου πριν την Ελευσίνα και βουρ για τα βουνά. Περίοδος κυνηγιού της πέρδικας. Ανηφορίζαμε και πίσω στο λυκόφως τα φουγάρα της ΔΕΗ Μεγαλόπολης, μαζί με τα φώτα τους και τους καπνούς και όλα τα όπλα στο τζιπάκι, σε έκαναν να νιώθεις πως συμμετέχεις σε ένα ριμέικ του MAD MAX.
Τον Γιώργο τον είχα συμπάθησε και τα πεντακάθαρα μάτια του είχαν κερδίσει ένα μεγάλο μέρος της εμπιστοσύνης μου. Μας συνέδεε όμως και το στοιχείο της θητείας στον στρατό. Σε άλλα χρόνια ο καθένας μας και με διαφορά κιόλας αλλά και οι δυο υπηρετήσαμε στις Ειδικές Δυνάμεις, που όποιος ξέρει θα καταλάβει ότι υπάρχει ένας αλληλοσεβασμός. Υπήρχε όμως και κάτι ακόμα, που μέχρι εκείνη την ημέρα δεν το είχα εντάξει στο …πακέτο.
Ο Γιώργος είχε επιδείξει ένα πολύ έντονο ενδιαφέρον για την φωτογραφία και είχαμε πολλές φορές κουβεντιάσει για αυτό.
– Κοίτα μπροστά φίλε, “γουρουνάδες”, δεν τους πάω με τίποτα…
Τρία, τέσσερα άτομα στο καρτέρι με τα όπλα στα χέρια, φαινόντουσαν δεν φαινόντουσαν.
Δεν το σχολίασα, αν και την απορία την είχα. Τι πάει να πει δεν τους πάω;;; Αφού κυνηγοί είναι και αυτοί, στα χέρια έχουν το όπλο και στο μυαλό το θήραμα… Το άφησα προς το παρόν.
Παρκάραμε το τζιπ, στο σημείο, ένας περίλαμπρος ήλιος μας καλημέριζε και οι αμυγδαλιές υπόσχονταν σε μένα που δεν κυνηγώ, τουλάχιστον “μεζέ” για το μεσημεριάτικο τσίπουρο. Ένα πουλάρι παιχνιδιάρικο μας υποδέχτηκε από το πουθενά έπαιξε μαζί μας, έκατσε και να φωτογραφηθούμε, τρέξαμε μαζί του για λίγο, ώσπου ήρθε η μάνα του και το …μάζεψε.
Ο Γιώργος ξεφόρτωσε τα πράγματα, άλλωστε τα περισσότερα δικά του ήταν, εγώ ένα μικρό σακίδιο πλάτης είχα με την φωτογραφική μου μηχανή
– Τι είναι όλα αυτά τα μπαγάζια ρε φίλε;;; Εδώ θα μείνουμε;;;
– Το όπλο το ξεχωρίζεις;;; ( αρχίσαμε το δούλεμαααααα)
– Ναι ρε Γιώργο, αν και στην θήκη, το ξεχωρίζω.
– Ε, το όπλο, τα φυσίγγια και τα φωτογραφικά μου.
– Τα ποια;;; Ρε συ, για κυνήγι δεν ήρθαμε;;;
Ανέβαινε τα κατσάβραχα με απίστευτη άνεση, αδύνατον να τον ακολουθήσω, “ραντεβού στο ξέφωτο Σπύρο”, χάθηκε η φωνή του στην απόσταση. Χάθηκε και ο Γιώργος από τα μάτια μου. Ώρες μετά, ξεπρόβαλε μέσα από τις κουμαριές του απέναντι λόφου.
– Γιώργο, πως πήγε; Πήρες τίποτα;;;
– “Σήκωσα” κάμποσες, αλλά μόνο τρεις κατάφερα να “πάρω”.
– Ωραία, που είναι, που τις έχεις;;;
– Στην μηχανή μου, που να τις έχω;;;
Ο Γιώργος Σιδέρης, είναι δημοσιογράφος στην ΕΡΤ, φίλος όπως προέγραψα. Την αφορμή για το κομμάτι αυτό μου την έδωσε μια φωτογραφία που βρήκα στο άλμπουμ του. Μου την άλλαξε για τους λόγους που γράφω πιο πάνω.Επέλεξε αυτή, με τις παρακάτω σημειώσεις:
Σκύλος: Ready*: 2005, 45 ημερών στα χέρια μου, 19/07/2019 μας άφησε. Σκύλος «δείκτης» ράτσα Pointer εκ του Βρετανικού Point που σημαίνει δείχνω. Περιοχή: Ευρύτερη περιοχή Κορινθίας, «κοντινή ημερήσια απόδραση» αναζήτησης χειμερινού καρπού της φύσης. Γεράνεια Ορη. Όπλο: Καραμπίνα WINCHESTER Χ2 Light.
Μετά από 3-4 ώρες «αποτυχιών» προσέγγισης του θηράματος, ο σκύλος πρέπει να ηρεμήσει λίγο. Όποτε ξαπλωσαμε να χαλαρώσουμε από το διαρκές περπάτημα. Ήταν μαζί κι ένας συνάδελφος, λάτρης του βουνού που του εμπιστεύτηκα την dslr μου canon να απαθανατίσει ορισμένες στιγμές μέσα στο δάσος της ανάσας.
*Τον Ready, τον γνώρισα και εγώ σε εκείνη την βόλτα στο Μαίναλο, μοιραστήκαμε φαί και νερό, ξαποστάσαμε στο ίδιο ξέφωτο, ένας πανέμορφος σκύλος, φίλος. Ας είναι καλά εκεί που είναι και εύχομαι να μην κυνηγάει
