Το εαρινό όργωμα
Νωρίς γέμισε φέτος το φεγγάρι (μετά την εαρινή ισημερία), νωρίς ήρθε φέτος κι η Λαμπρή.
Με την ευκαιρία του να βγούμε λίγο παραέξω για να πάρουμε «βουνίσιο αέρα» και περνώντας από τον «κάμπο», από Θήβα μέχρι και έξω από την Σπερχιάδα, στους πρόποδες του Βελουχιού, έβλεπα την γη να αλλάζει, να υποδέχεται την άνοιξη σε χρώματα και μυρωδιές, αλλά και να καρτερά να γίνουν οι δουλειές.
Από τα μέσα Μάρτη έως τα μέσα Απρίλη σε κείνα τα μέρη, αλλά και στα πιο ορεινά της Στερεάς οργώνονται τα χέρσα χωράφια και προετοιμάζονται για την σπορά του καλαμποκιού και του σιταριού. Το όργωμα αυτή την περίοδο επαναλαμβάνεται και δυο και τρεις φορές, επειδή είναι η γη πιο εύκολο να δουλευτεί και ούτε πολλά βοτάνια βγαίνουν.
Κεντρίζουν τις μηλιές, τις αχλαδιές, τις κερασιές και κορφολογούν τα αμπέλια όταν ακόμη τα βλαστάρια τους είναι τρυφερά. Οι παλαιότεροι πίστευαν πώς μέχρι το αμπέλι να γίνει 3 χρονών το κορφολόγημα έπρεπε να γίνεται με το χέρι και να μην μπαίνει σίδερο.
Την ίδια περίοδο καθαρίζουν τις ελιές, φυτεύουν ροδιές, μυρτιές σε μέρη υγρά και ποτιστικά και ρίχνουν χοιρινή κοπριά στις αμυγδαλιές για πιο νόστιμο καρπό…
…Κι έχει δουλειές ακόμα…
Καρτερά η γη να αγαπηθεί…
Και να ανταποδώσει…