Στους περισσότερους αρέσουν τα Χριστούγεννα, οι γιορτές της Πρωτοχρονιάς, τα Φώτα, οι όμορφες ή λιγότερο όμορφες πλευρές της πόλης, που στολίζονται για να υποδεχτούν το νέο χρόνο.
Η Αθήνα, που ζω και εργάζομαι, έχει την τύχη να είναι ένας μεγάλος δήμος, η πρωτεύουσα της χώρας. Έτσι, όπου και να πας το φως, τα στολίδια και τα δέντρα θα σε “κυνηγάνε” χαρμόσυνα μέσα στο σκοτάδι της νύχτας.
Στο κλίμα των ημερών, έφτασα στην πλατεία Συντάγματος. Πολλά τα φώτα, ίσως όχι τόσο φιλόξενη όσο παλιότερα, την ίδια εποχή. Ο κόσμος όμως είχε ανάγκη αυτή την έξοδο, γιατί αυτό που μετράει είναι η παρέα, όπως κι ένα διάλειμμα από τα μνημόνια ή τα αδιέξοδα. Εκεί συνάντησα όλες τις ηλικίες. Η καθεμιά προσπαθούσε να ζήσει τα δικά της κι όλοι κάπου συναντιόνταν μέσα σ’ αυτή την γιορτή. Άλλος με τα πατίνια και άλλος με τα σκαρπίνια…
Έψαξα να βρω κάτι που να συνδέει περισσότερο, αυτές τις στιγμές. Γύρισα για αρκετή ώρα και στάθηκα στα χρώματα που αλλάζανε και τις ηλικίες που θέλανε ένα χώρο γύρω απ’ αυτά.
Το σιντριβάνι. Πολύχρωμο, άλλαζε την κρύα βραδιά, την γέμιζε από χρώματα κάθε λογής, σα μελωδίες μοιράζονταν στο χώρο. Διακριτικά, όπως κάνω πάντα, “έκλεψα” κάτι από τις ζωές των άλλων και πνιγμένο με χρώματα, τομετέφερα σε φωτογραφίες. Είναι όμορφα να παίρνεις τα σημάδια του χρόνου, να τα προσθέτεις σε σύνθετο παζλ, έτοιμο να φωνάξει, μα την τελευταία στιγμή να διαπιστώνεις ότι σιωπεί, σεβόμενο την ιερότητα των στιγμών αυτών.
Καλή χρονιά! Τη χρειαζόμαστε, περισσότερο από ποτέ.
