Την σημαία αυτή την κατέβασα με τα χεράκια μου από το βομβαρδισμένο αρχηγείο της Χαμάς, στους βομβαρδισμούς του 2012 (όποιος ξέρει λίγο, καταλαβαίνει τι σημαίνει κατεβάζεις και απαλλοτριώνεις σημαία από χώρο που ελέγχει η Χαμάς), στην πόλη της Γάζα.
Είχε ξημερώσει για τα καλά, οι βομβαρδισμοί των Σιωνιστών καλά κρατούν κι εγώ περνάω μπρούτα από το αρχηγείο των Brigades Al-Qassam. Το προηγούμενο βράδυ η περιοχή είχε βομβαρδιστεί, παντού ερείπια και καπνοί, στον ιστό έστεκε κρεμασμένο ένα πανί που θύμιζε σημαία. Σχισμένο, καμένο, πονεμένο όπως ο λαός της Παλαιστίνης. Προσπέρασα. Κοντοστάθηκα, δεν μου έκανε καρδιά να το αφήσω έτσι στην μοίρα του. Είχα ένα σουγιαδακι μαζί μου, το έβγαλα, έκοψα το σχοινί και κατέβασα την σημαία. Εκεί που δεν υπήρχε ψυχή ζώσα, στο μηδέν και από το πουθενά, ο τόπος γέμισε μαυροφορέμενους ενόπλους με fullface και την πράσινη κορδέλα στο μέτωπο, σύμβολο των μαχητών της Χαμάς. Με πλησιάζει ένας τύπος και σε κατεστραμμένα αγγλικά μου λέει:
-“Γνωρίζεις τι εκανες; Καταλαβαίνεις;;;”
-“Ναι”, του απαντάω ξερά.
Για λίγα δευτερόλεπτα σιωπή…
-“Αυτή είναι η σημαία της Παλαιστίνης”, μου λέει, “η σημαία της πατρίδας μου”.
“Εγω”, του απαντάω, “δεν είμαι Παλαιστίνιος, αλλά την σημαία της Παλαιστίνης, πληγωμένη δεν την αφήνω…”
Δεν κάναν καμία προσπάθεια να μου πάρουν την σημαία, ούτε καν μου το ζήτησαν, το μόνο που μου ζήτησαν ήταν να τους ακολουθήσω, σε ένα πιο …ασφαλές σημείο. Τους ακολούθησα, δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Φτιάσαμε στο δημαρχείο. Για καλή μου τύχη, όταν φτιάσαμε στον πρώτο όροφο, όπου βρίσκονταν τα γραφεία του δήμαρχου και των λοιπών προεστών, κάποιοι με γνώρισαν αμέσως, δυο ήμερες πριν ο δήμος της Γάζας με είχε βραβεύσει ας πούμε, για την προσφορά μου προς τον παλαιστινιακό λαό, (δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε εδώ αυτό).
Με τούτα και με τ΄άλλα και ως δια μαγείας, αλλάξαν όλα και να τα τσάγια και να τα κουλουράκια και να οι χαιρετούρες.
Ήρθε μέχρι και ο ίδιος ο δήμαρχος.
-“Καταλαβαίνεις πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό που έκανες”, με ρωτησε;
-“ΟΧΙ”, του απάντησα, ορθά κοφτά. “Την σημαία εγώ δεν την αφήνω καμένη και σχισμένη και θα την πάρω και μαζί μου”.
Με κοιτούσε για πολλά δευτερόλεπτα.
-“Να την πάρεις”, μου λέει, “την δικαιούσαι, σου χρωστάμε…”
-“θα την πάρω”, είπα, “θα την φυλάξω και την ημέρα που η Παλαιστίνη θα είναι ΕΛΕΥΘΕΡΗ, εγώ θα τη φέρω πίσω, εκεί που την βρήκα! Μα και αν εγώ δεν είμαι στη ζωή, κάποιος δικός μου άνθρωπος, θα επιστρέψει τη σημαία…
