FeaturedTravel StoriesΕλλάδα

Αίγινα: Ώρα αργαντινή…

Στάθηκα στο φανάρι, λίγο μετά τις στήλες του Ολυμπίου Διός, στην αρχή της Λ. Συγγρού. Κάθε πρωί στέκομαι εκεί, πηγαίνοντας για τη δουλειά μου. Μια μηχανή, από εκείνες τις τεράστιες, στάθηκε δίπλα μου. Πήγα λίγο πιο μπροστά γιατί μου έκρυβε τη θέα. Φαίνεται πως ο αναβάτης της μηχανής έκρινε πως έπρεπε να κάνει το ίδιο. Λίγο πιο μπροστά κι εκείνος. Κι όσο έκανα λίγο πιο μπροστά εγώ, άλλο τόσο πήγαινε λίγο πιο μπροστά κι εκείνος.

“Αγναντεύω την Αίγινα”, του λέω. “Να, εκεί κάτω! στο βάθος του ορίζοντα”.

Γύρισε, κοίταξε, έμεινε εκεί! Το φανάρι άναψε. Έφυγα. Όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, η ματιά φθάνει ως κάτω, στο τέρμα της λεωφόρου, στη θάλασσα, το μάτι σε ξεγελά, μια δρασκελιά μοιάζει να σε χωρίζει από το απέναντι νησί. Εκεί, στο κέντρο του Σαρωνικού δεσπόζει αγέρωχη η αρχόντισσα, η αγαπημένη του Καποδίστρια και του Αγίου Νεκταρίου, τυλιγμένη στα καταγάλανα νερά της, η Οινώνη της αρχαιότητας ή Οινοποία, που σημαίνει ο τόπος του καλού κρασιού, η σημερινή Αίγινα. Η διαλεχτή του Γιάννη Μόραλη που έλεγε ότι το νησί του θύμιζε τα παιδικά του χρόνια στην Πρέβεζα, ζωγραφίζοντας στο εργαστήρι που είχε στο σπίτι του στο νησί «τη γυναίκα της Αίγινας», ένα από τα διάσημα έργα του. Η εκλεκτή του Νίκου Καζαντζάκη που γύρω στο 1936, ξεκίνησε να φτιάχνει σπίτι στο νησί για μόνιμη εγκατάσταση, όταν επέστρεψε από την Ευρώπη. Η πηγή έμπνευσης του Χρήστου Καπράλου, ενός από τους πιο σημαντικούς γλύπτες του 20ου αιώνα.

Στην Οινώνη μετέφερε ο άρπαγας Δίας, μεταμορφωμένος σε αετό, την όμορφη νύμφη Αίγινα αδελφή της Σαλαμίνος και κόρη του Ασωπού και της Μετώπης, θέλοντας να τη γλυτώσει από την οργή και τη ζήλεια της Ήρας. Γιατί βλέπεις ήταν άλλη μια ερωμένη του. Η αγάπη του αυτή μεταμόρφωνε τις Νύμφες σε λουλούδια , σε ποτάμια, σε λίμνες κι ότι άλλο θαυμαστό χαιρόμαστε στον κόσμο ετούτο. Λένε πως η μάνα της Αίγινας, η Μετώπη, στην προσπάθειά της να τη δει έστω κι από μακριά, έφτανε κρυφά στα νερά του Σαρωνικού, αλλά μάταια. Η πίκρα και η νοσταλγία για την κόρη της, έκαναν τα δάκρυα της μάνας να πετρώσουν και να γίνουν βραχονήσι… Μετώπη λένε το βραχονήσι και μένει απ’ εκείνα τα χρόνια εκεί, μπροστά απ’ τ’ Αγκίστρι… Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που το καράβι, αφήνοντας το λιμάνι της Αίγινας, κινώντας για τον επόμενο προορισμό, το Αγκίστρι, διαγράφει νοητά ένα μεγάλο Γ, προκειμένου να το προσεγγίσει. Καθώς το πλοίο απομακρύνεται, αναρωτιέται κανείς γιατί δε διασχίζει κάθετα το θαλάσσιο πέρασμα που χωρίζει τα δυο νησιά, αλλά ο καπετάνιος που γνωρίζει την ύπαρξη της Μετώπης θέλει να την αποφύγει.

Η ζεστή αγκαλιά της Αίγινας φορώντας τα λευκά της, αιχμαλωτίζει το βλέμμα του επισκέπτη με το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, πρώτη εικόνα που αντικρίζει, όταν η μπουκαπόρτα του βαποριού ανοίγει. Τα παραθαλάσσια υπαίθρια μανάβικα και τα ψαράδικα, τα καφενεία και τα ζαχαροπλαστεία, τα κιόσκια – φυστικάδικα με τον πεντανόστιμο καρπό κι όλα τα προϊόντα του, σε χορταίνουν με χρώματα κι αρώματα και μυρωδιές.

Ο ουρανός καταγάλανος καθώς τα αέρια ρεύματα στην ατμόσφαιρα του νησιού, συγκρουόμενα μεταξύ τους, απωθούν τα σύννεφα νότια, προς την Πελοπόννησο. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που στην Αίγινα σπάνια βρέχει. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που οι κάτοικοι που έμεναν παλαιότερα στην Σουβάλα κατασκεύαζαν πολλές, μικρές δεξαμενές, σουβάλες, για να μαζεύουν το νερό της βροχής.

Γραφική, με τα ταβερνάκια και το όμορφο λιμάνι της, συνδέεται τα καλοκαίρια απευθείας με τον Πειραιά. Την συναντάς στο δρόμο σου για το βορά καθώς αφήνεις πίσω σου το πολύβουο λιμάνι με την αγορά & τα όμορφα νεοκλασικά κτίρια. Μέσα σε μια γλυκιά ζάλη από τις πανέμορφες παραλίες της διαδρομής φθάνεις στην Σουβάλα με τα Θερμά της. Η θάλασσα αυτή αποτελούσε κάποτε τις ιαματικές πηγές της Αίγινας. Η Αίγινα ήταν ηφαιστειογενής κι έτσι προέκυψαν τα ιαματικά νερά. Οι ντόπιοι λένε πως ακόμη αναβλύζει ιαματικό το νερό σε ένα σημείο στη θάλασσα στην περιοχή των Λουτρών, στα Θερμά.

Το εκκλησάκι του Σωτήρος Χριστού βρίσκεται λίγο πιο κάτω. Ανήμερα της γιορτής του, 6 Αυγούστου, φοράει τα γιορτινά του κι ανοίγει την πόρτα του στους πιστούς, που αφήνουν τον Άγιο Κρίσπο που είναι στο βουνό, για να κατέβουν στο ξωκλήσι δίπλα στη θάλασσα. Την παραμονή της γιορτής, την ώρα του Εσπερινού, μες το γλυκό φως της δύσης, τα βαπόρια με προορισμό τον Πειραιά κι αυτά που έρχονται προς την Αίγινα, αλλάζουν για λίγο τη ρότα τους και με πυροτεχνήματα, βεγγαλικά και κορναρίσματα πλησιάζουν για να υποκλιθούν στην χάρη Του και να χαιρετήσουν!

Στην Αίγινα άκουσα πρώτη φορά το ασυνήθιστο όνομα Κρίσπος. Ο Άγιος Κρίσπος ήταν αρχισυνάγωγος του Απόστολου Παύλου κι εκείνος που διέδωσε το Ευαγγέλιο στην Αίγινα για αυτό και το όνομα Κρίσπος ακούγεται συχνά στο νησί.

«Ο θησαυρός της Βαγίας» της Ζωρζ Σαρή κρύβεται λίγο πιο κάτω! Που αλλού; Στην Βαγία!

Αγναντεύεις τη θάλασσα και θαρρείς πως στα νερά της είναι κρυμμένα παιδικά όνειρα και αναμνήσεις. Η Βαγία, λιτό ψαροχώρι, αλλά με μπόλικες εξοχικές κατοικίες συνορεύει, με τους Άγιους και τον Μεσαγρό. Ο Μεσαγρός είναι ξακουστός και ιδιαίτερα γνωστός για τους αγγειοπλάστες τεχνίτες που κατοικούσαν στην περιοχή. Το χώμα των γύρω βουνά ήταν αυτό που βοήθησε στην ανάπτυξη της αγγειοπλαστικής από τα αρχαία χρόνια.

Στην Παλαιοχώρα, την περιοχή που βρίσκεται στην πλαγιά του λόφου δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου, στον Μυστρά της Αίγινας, τα απομεινάρια των λεηλατημένων σπιτιών κι εκκλησιών, μοιάζουν από μακριά ένα με τους βράχους και τις πέτρες του βουνού, σα να ενώνονται με γη και ουρανό. Οι επιδρομές των Σαρακηνών πειρατών με τελευταία εκείνη του διάσημου Βαρβαρόσα, ευθύνονται για την πόλη φάντασμα, που κάποτε έσφυζε από ζωή και χαιρόταν ιδιαίτερης αίγλης ως πρωτεύουσα του νησιού, προτού οι κάτοικοι την αφήσουν για τις παραθαλάσσιες περιοχές.

Στα σύνορα της Παλαιοχώρας, δεσπόζει επιβλητική η εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου.

Ο Άγιος συνήθιζε να αναφέρεται στο μοναστήρι, που ξεκίνησε να λειτουργεί σε εκείνο το μέρος υπό την εποπτεία του στις αρχές του αιώνα, ως ο «εκκλησιαστικός παρθενώνας». Σήμερα, μια από τις μεγαλύτερες εκκλησίες των Βαλκανίων, χαρίζει στην Αίγινα αμέτρητες επισκέψεις από πιστούς που προστρέχουν να εκπληρώσουν το τάμα τους, ελπίζοντας στην φώτιση των ψυχών τους από τον Άγιο.

Στην ανατολική πλευρά του νησιού, ο ναός της Αφαίας, στολίζει έναν πευκόφυτο λόφο. Λέγεται πως μαζί με το ναό του Παρθενώνα, του οποίου ήταν προπομπός και το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, σχηματίζει ένα νοητό ισοσκελές τρίγωνο. Απερίγραπτη η ενέργεια που κατακλύζει τον επισκέπτη, καθώς στέκεται μπροστά στις καλοδιατηρημένες κολώνες δωρικού ρυθμού, αγναντεύοντας ως πέρα την Αθήνα, τον Πειραιά και το Σούνιο. Μυρωδιές Αιγαίου, χρώματα Σαρωνικού και Πελοποννήσου σμίγουν στο καφενεδάκι απέναντι από τον αρχαίο ναό, με τα μαρμάρινα τραπεζάκια και την ονειρική θέα προς την παραλία της Αγίας Μαρίνας. Στην παραλία της Αγίας Μαρίνας το ομώνυμο ξωκλήσι, χτισμένο στην άκρη της, μικρό κατάλευκο στολίδι της κοσμοπολίτικης παραλίας.

Αφήνοντας πίσω τη βουή του παραθαλάσσιου θέρετρου της Αγίας Μαρίνας , οι Πόρτες με την αγκάλη ορθάνοιχτη και τα παραδοσιακά μεζεδο-καφενεδάκια που τα λούζει η αρμύρα, προσφέρονται να ικανοποιήσουν κάθε αίσθημα πείνας με γευστικότατους θαλασσινούς μεζέδες.

Τα χρώματα αλλάζουν και το τοπίο θυμίζει κάτι από Κυκλάδες στο Κλήμα. Μπροστά στην είσοδο της μικρής εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, που είναι δίπλα στην παραλία, στέκουν δυο αγέρωχα κυπαρίσσια, ένα κομψό, ψηλόλιγνο, αρσενικό κι ένα θηλυκό με απλωμένα τα κλαριά του. Κοιτώντας τα, σκέφτεσαι πόσο όμορφα δένουν τα δυο τους μπρος την πόρτα της εκκλησιάς , πόσο αρμονικά συνυπάρχουν, όπως τόσους αιώνες τώρα, ανασαίνει ετούτο δω το νησί σε αυτήν εδώ τη μια σταλιά του κόσμου.

Ώρα αργαντινή (1.), στο δυτικό μέρος του νησιού, χρώματα χρυσά λούζουν την Πέρδικα κι ο ήλιος καθρεφτίζει στη θάλασσα τις αχτίδες του πριν ξεκινήσει το ταξίδι του στην άλλη πλευρά του ημισφαιρίου.

Η Μονή, το απέναντι νησάκι και πιο πίσω, το πόδι της Πελοποννήσου μοιάζουν κι αυτά να αφήνονται στη γαλήνη του σούρουπου και στο παιχνίδι του δειλινού.

Ο Μαραθώνας, μια ανάσα λίγων χιλιομέτρων από την πόλη της Αίγινας, περιοχή γνωστή για την αποβίβαση του Ιωάννη Καποδίστρια το 1828, όταν οργάνωσε τη πρώτη ελληνική κυβέρνηση με πρώτη πρωτεύουσα την Αίγινα, βυθίζεται κι εκείνος στην ησυχία του ηλιοβασιλέματος.

Η Αιγινήτισσα, τυλιγμένη στο απογευματινό, ζεστό φως , τελευταίος σταθμός πριν το λιμάνι.

Κλείνω τα μάτια, μεθυστικά αρώματα από γιασεμιά και νυχτολούλουδα, ήχοι από τα καμπανάκια στις άμαξες με τ’ άλογα που σουλατσάρουν πέρα δώθε στην παραλία, οι φωνές των παιδιών με τα πατίνια και τα ποδήλατα, πόση Ελλάδα, πόση θάλασσα. Φθινοπώριασε πια κι όμως σιγοτραγουδάω που και που εκείνο το ρεφρέν από τα «καλοκαιρινά ραντεβού» που είχαν τραγουδήσει οι Δυτικές Συνοικίες: «Όλο το νησί ένα βότσαλο στα πόδια σου , ολόκληρη η γη στη δική σου αγκαλιά».

Αφιερωμένο στην Μανίνα Στελλάκη και την Γιούλη Καλαμάκη που, ανάμεσα σε άλλα ερεθίσματα, η αγάπη τους για το νησί με ενέπνευσε να γράψω αυτό το μικρό οδοιπορικό ψυχής και τόπου. Αφιερωμένο στον Μάνο, την Μάσα , την Μαρία και τον Σπύρο που είναι η ψυχή του “Sole & Mare” στη Σουβάλα, στην Κατερίνα και τον Ανδρέα και τέλος στον Χρήστο που τον θαυμάζω για τα εξαίσια οδοιπορικά που γράφει και θέλω να του μοιάσω.

1. Η λέξη είναι κλεμμένη από τον συγγραφέα Κώστα Ζωγραφόπουλο, την συνάντησα στο βιβλίο του “Αθηβολή” (θα το θυμηθώ Κάτια) και σημαίνει ώρα απογευματινή – από το αργά.

Άννα Σαρρή

ΛΟΓΙΣΤΡΙΑ Γεννήθηκα τον Μάρτιο του 71 στην Αθήνα. Μεγάλωσα στην Πετρούπολη ( όχι την Αγία), αλλά την τότε νεόδμητη συνοικία της Δυτικής Αθήνας. Το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι ήταν στην Χιλή , το 1973 , τότε που έπεσε ο Αλιέντε. Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός και με είχε πάρει η μάνα μου μαζί της, γιατί για πέντε και παραπάνω μήνες ταξίδευε μαζί του. Ήμουν δυο χρονών και δεν θυμάμαι τίποτα! Το δεύτερο μεγάλο ταξίδι, στην Χίο , τον τόπο καταγωγής μου, από την πλευρά του μπαμπά μου. Ήμουν δέκα χρονών και θυμάμαι πως επειδή ταξίδευα ως ασυνόδευτη, ήμουν υπό την επιτήρηση αεροσυνοδών. Για ένα μεγάλο διάστημα ήθελα να γίνω κι εγώ αεροσυνοδός κι ονειρευόμουν να έχω δυο σπίτια, ένα στον Πειραιά κι ένα στα Καρδάμυλα της Χίου. Το τρίτο μεγάλο ταξίδι , στην Λάρισα, όπου σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων. Πολλές οι δουλειές για τα χαρτζιλίκια, παιδί για τα τρεχάματα στην τοπική εφημερίδα «ΩΡΑ» και το περιοδικό «ΣΤΙΓΜΕΣ», σερβιτόρα σε καφέ, ομαδάρχισσα τα καλοκαίρια στις κατασκηνώσεις στο Τσάγιεσι, φωτογραφίες σε αίθουσες εκδηλώσεων και κέντρα διασκέδασης. Κάποια στιγμή αποφάσισα να μείνω και να εργαστώ στην Πάτρα, αλλά δεν κατάφερα να βρω δουλειά εκεί κι έτσι μόλις τελείωσα την πρακτική μου άσκηση, επέστρεψα στην Αθήνα, προς αναζήτηση εργασίας. Εργάστηκα για 27 χρόνια ως λογίστρια στην Minos Emi (σχολείο μεγάλο η δισκογραφία).Τώρα εργάζομαι στο λογιστήριο του μη κερδοσκοπικού Οργανισμού «Κάνε μια Ευχή Ελλάδας» και δουλεύω με νεράιδες και ξωτικά που εκπληρώνουν ευχές παιδιών, που έχουν σοβαρές ασθένειες. Ζω με την οικογένειά μου στην Ακαδημία του Πλάτωνα, γειτονιά που έχω αγαπήσει ιδιαίτερα για την ιστορία και την ομορφιά της. Εκανα ραδιοφωνικές εκπομπές στο ιντερνετικό ραδιόφωνο της γειτονιάς ΡΑΔΙΟ Ιστόφωνο, παρέα με φίλους και γείτονες. Συμμετέχω στην ομάδα Παραδοσιακών χορών «Περπερούνα», είμαι μέλος της φωτογραφικής ομάδας «Φωτοδυτικά» και προσπαθώ (όταν προλαβαίνω) να βοηθάω στην ΑΝΙΜΑ, εταιρεία Προστασίας άγριας ζωής, κάνοντας τις μεταφορές τραυματισμένων ζώων που φθάνουν στα πρακτορεία, από διάφορα μέρη της Ελλάδας στον Σταθμό της στην Καλλιθέα. Οταν τα καταφέρνω, ακολουθώ την ορειβατική ομάδα «ΟRA», σε όμορφες πεζοπορικές διαδρομές.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button