Ανεβαίναμε ώρα, όσο πλησιάζαμε η καρδιά μου χτυπούσε σαν τον κινητήρα του ΚΤΜ στην άμμο του Dakar.
-θα πάμε να βρούμε τα άγρια άλογα, μου είχε πει το προηγούμενο βράδι αυτός που οδηγούσε το κουρασμένο 4χ4 και αυτός δεν ήταν άλλος από τον καλύτερο οδηγό βουνού στην ευρύτερη περιοχή των Θρακικών Τεμπών.
Οδηγός λοιπόν ο Αναστάσιος (Τάσος) Αναστασιάδης. Ταξιδεμένος και ταξιδευτής, γνώστης της περιοχής, διασώστης, ταξιδιωτικός πράκτορας, φυσιοδίφης, τροφοσυλλέκτης, ΤΟ κλειδί για τα Πομακοχώρια και γενικά ένας άνθρωπος πολυεργαλείο…
– Ρε συ Τάσο, τα περάσαμε τα Άνω Λιβερά, που πάμε…
-……………….σιωπή………………
Συνεχίσαμε κοντά 2 χιλιόμετρα ακόμα και πιάσαμε την στροφή στο αγνάντι του εγκαταλελειμμένου χωριού. Έβαλε το αμάξι σε παραλλαγή και πιάσαμε με τα κιάλια να κοιτάμε, που;;;
– Περιμένουμε κάτι, τον ρωτάω με εκείνο το στυλάκι του ”τα ξέρω όλα”.
Μου απαντάει χωρίς να με κοιτάζει…
-Αν δεν δώσει το σήμα ο Αετός, δεν κάνουμε βήμα !!!
– Νταξ ρε μεγάλε το’ χω δει στην τηλεόραση, σκέφτηκα μέσα μου. Σκέφτηκα κι άλλα, πως τούτος εδώ με δουλεύει ασκαρδαμυκτί. Δεν είπα κουβέντα όμως. Ο Τάσος όταν είναι στο βουνό δεν είναι για πολλά πολλά. Στα τσίπουρα είναι έξω καρδιά.
Και ενώ κοιτάζω και άλογο δεν βλέπω, κάνω να του πω την ανησυχία μου και εκείνος λες και μάντεψε.
-ΣσσσσσΤ μου κάνει, να θυμάσαι, εδώ κουμάντο κάνει ο αετός.
Και σκοτείνιασε ο τόπος και χάθηκε ο ήλιος που τόση ώρα μας συντρόφευε και νόμισα πως ήρθε η συντέλεια του κόσμου…
– Να’ τα μου είπε χαμογελώντας, στο είπα, να’ τα, τ’ άλογα μας…
Τ’ άλογα μας!!!
Από την ”κρυψώνα” μας, βλέπαμε πια ξεκάθαρα ένα κοπάδι γύρω στα τριάντα με σαράντα χρυσοκαφετιά περήφανα άλογα. Διάβαιναν το πλακόστρωτο, παίζοντας και χλιμιντρίζοντας.
– Τώρα μπορούμε να πλησιάσουμε, είπε ο Τάσος, με μια σιγουριά που δεν σου άφηνε καμία αμφιβολία.
Γυρίσαμε το αμάξι προς τα πίσω και το αφήσαμε λίγο έξω από το χωριό. Το παλιό σχολείο δέσποζε εκεί όρθιο και σχεδόν ανέπαφο από τον χρόνο, ανάμεσα στα μισογκρεμισμένα σπίτια. Αν στεκόσουν και ησύχαζες, μπορούσες να ακούσεις τις φωνές των παιδιών στο παιχνίδι. Μα που τώρα διάθεση για τέτοια. Τώρα προέχουν Τ’ ΑΛΟΓΑ ΜΑΣ !
Πάντα είχα την εντύπωση πως ήμουν τουλάχιστον γρήγορος στις αντιδράσεις μου σε ότι αφορά την φωτογράφηση ενός θέματος, όσο δύσκολο και να ήταν. Τρίχες κατσαρές που λένε και στην Ζαχάρω. Η συνέχεια ήταν η απόδειξη…
Μπήκαμε στο πλακόστρωτο αλλά άλογα δεν.
Μόνο τα υπολείμματα της τροφής τους υπήρχαν.
-Είμαστε στον σωστό δρόμο, ακούστηκε η φωνή του Τάσου.
-……………………..ΟΚ, είμαστε σε σωστό δρόμο, ότι πεις, σκέφτηκα.
Η ανυπομονησία με είχε κυριεύσει, και δεν είναι καλός σύμβουλος.
Είχαμε περπατήσει κοντά τριακόσια μέτρα, όταν φτάσαμε στον μαντρότοιχο του παλιού τρίπατου αρχοντικού. Η τεράστια πόρτα με την πέτρινη καμάρα ήταν τόσο επιβλητική που έμειναν τα μάτια μου να την θαυμάζουν στο πέρασμα μου.
Μόλις που προσπέρασα την πόρτα, κοντοστάθηκα. Τι είδα;
Φόβος, δέος, ότι αισθάνθηκα εκείνη την στιγμή. Τα πόδια μου δεν έλεγαν να κάνουν βήμα. Μετά βίας γύρισα δυο τρία μέτρα πίσω.
Τέσσερα τεράστια χρυσά μάτια, δύο σε κάθε όροφο, εκεί στις πόρτες του αρχοντικού, με κοιτούσαν. Με παρατηρούσαν.
Και ώσπου να σηκώσω μηχανή, εκείνα με ένα ποδοβολητό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ξεχύθηκαν στα σκαλιά και από εκεί στην αυλή και έβγαιναν και έβγαιναν, ώσπου χάθηκαν πίσω από την μάντρα.
Σοκ και Δέος.
Ολόμαυρα, όχι μεγαλόσωμα, με χαίτη που έφτανε έως το χώμα. Με οπλές που έκαναν πάταγο και με μια περηφάνια, θεέ μου τι ομορφιά ήταν αυτή, τι ζώα !!!
Ο μύθος.
Τα άλογα του Διομήδη. Τα ανθρωποφάγα άλογα του βασιλιά της Θράκης.
Ο μύθος είναι ζωντανός.
Με δυσκολία έφτασαν στ’ αυτιά μου οι παραινέσεις του Τάσου.
– Έλα κουνήσου, θα τα χάσουμε…
Όσο για τις φωτογραφίες, χάλια μαύρα, εντάξει είπαμε τραβάω ”βαριά”, αλλά ήταν τέτοια η ταραχή μου που…
Κάναμε τον γύρω του αρχοντικού, αλλά ήταν και αυτό τεράστιο και όταν βρεθήκαμε στην ”πλάτη” του, τα μαύρα άλογα ήταν άφαντα.
Βρήκαμε όμως τέσσερα, πέντε μικρά κοπάδια από καφέ άλογα, Άγρια και αυτά, αλλά σαν τα μαύρα όχι.
Ο Τάσος διάβασε το βλέμμα μου.
-Θα τα ξαναδείς μου είπε, είναι τα άλογα μας. Να το θυμάσαι, αυτά θα μας ” δέσουν ”.
Έτσι και έγινε. Τα μαύρα άλογα της Θράκης μας έδεσαν και γίναμε φίλοι πια.
Βρισκόμαστε και τα λέμε. Και τα άλογα να ξανά είδαμε και τώρα ετοιμαζόμαστε να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ για αυτά.
