Είναι πολλές οι φορές που τα στερεότυπα κρύβουν μεγάλη δόση αλήθειας… Όπως όταν το λευκό από τα σύννεφα εναλλάσσεται βιαστικά με το πράσινο των δασών και είναι τόσο πολύ το πράσινο, που από ψηλά μοιάζει με θάλασσα. Πανόραμα!!!
Κάτω από τα πόδια μου, για την ακρίβεια κάτω από την ”κοιλιά” του λαχανί κήτους της S7, που μας μεταφέρει από το αεροδρόμιο Domodedovo της Μόσχας σ’ εκείνο του Perm, βρίσκεται μια έκταση 12.765.000 τετ. χλμ. περίπου, που αγκαλιάζεται -μερικές φορές, μάλιστα, πολύ ”σφιχτά ”- νότια από τη Μαντζουρία, τη Μογγολία και το Καζακστάν, δυτικά από τα Ουράλια Όρη, ενώ βόρεια και ανατολικά βρέχεται από το Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό και τον Ειρηνικό, αντίστοιχα.
”Τρομάζει” κανείς μόνο στην περιγραφή •πόσο μάλλον όταν ακούσει και το όνομα τούτης της γης: Σιβηρία!!!
Τώρα το Perm φαίνεται ξεκάθαρα. Όσο πλησιάζουμε, οι αντανακλάσεις από έναν ήλιο ατίθασο και λαμπερό, μοιάζουν σαν να μας καλωσορίζουν με παιχνιδίσματα και τερτίπια. Τα πάλαι ποτέ ζωντανά βιομηχανικά κτίρια δεσπόζουν σε όλη την έκταση της πόλης και, μαζί με εκείνο της Κρατικής Πινακοθήκης (Perm State Art Gallery ) ή το Motovilikha Plants – Museum of History ή ακόμα και το Khokhlovka Museum, το δημοφιλές υπαίθριο Μουσείο Αρχιτεκτονικής και Εθνογραφίας που απλώνεται σ’ έναν καταπράσινο λόφο, στην όχθη του ποταμού Kama, ξεχωρίζουν από τα δύο χιλιάδες πόδια.
Διαδικασία προσέγγισης και τροχοδρόμησης.
Perm (Πέρμ): 1.397 ολόκληρα χιλιόμετρα από τη ρωσική πρωτεύουσα!
Η πόλη-παράνυμφος (αν η Μόσχα είναι η νύφη), με ιστορία που ξεκινάει το 1723 στις όχθες του επιβλητικού ποταμού Kama, το Perm έχει να επιδείξει μια πολυπρόσωπη και αινιγματική ιστορία.
Γενέτειρα του Τσαϊκόφσκι… Η “Πύλη” των τρομερών Γκουλάγκ της Σιβηρίας…
Έμπνευση κορυφαίων Ρώσων λογοτεχνών, όπως ο Τσέχοφ και ο Πάστερνακ…
Για πολλά χρόνια, τόπος των μυστικών της σοβιετικής στρατιωτικής βιομηχανίας…
Το καταφύγιο του Δρ. Ζιβάγκο… Σήμερα, σημαντικό οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο… Μια όμορφη και ζώσα πόλη, με δυναμική προσωπικότητα, δυνατή καλλιτεχνική φλέβα και αστείρευτη αισιοδοξία για το μέλλον.
Επαρχία Molotov •προς τιμήν του ήρωα του κόκκινου στρατού και εφευρέτη του γνωστού εμπρηστικού κοκτέιλ Βιατσεσλάβ Μιχάηλοβιτς Μολoτόφ.
Από την πρώτη στιγμή που θα αφήσεις το κτίριο του αεροδρομίου και θα βγεις στην “άπλα”, καταλαβαίνεις πως εδώ φυσάει άλλος αέρας •και άσε τους ρομαντικούς του υπερσιβηρικού να βαυκαλίζονται ότι “είδαν Σιβηρία”.
Είναι καλοκαίρι και γίνεται… το έλα να Ζεις!
Νεαρόκοσμος παντού, μεγάλες λεωφόροι, μουσικές και ιστορία. Όλα στους δρόμους!
Από το αεροδρόμιο, μετά από μια μικρή “διαπραγμάτευση” για το κόστος του ταξί, κατευθείαν στο ξενοδοχείο, να αφήσω τα μπαγκάζια, και… βουρ οιπόν στους δρόμους!
Καλοκαίρι στη Σιβηρία σημαίνει, ακόμα, ότι η μέρα κρατάει περισσότερο κι η νύχτα έρχεται-δεν έρχεται… Μόνο που ο καιρός κάνει τα “κολπάκια” του, μία ήλιος, μία βροχή •κι όταν εδώ λέμε βροχή, εννοούμε ΒΡΟΧΗ!!!
Κατηφορίζοντας την 25η Οκτωβρίου, η βροχή έχει κοπάσει και ο ήλιος, τσατισμένος και επιθετικός, καταλαμβάνει χώρο ανάμεσα στα σύννεφα που δε λένε να εγκαταλείψουν το “κινηματογραφικό” σκηνικό. Εγώ θαυμάζω τα κορίτσια που διασχίζουν το πάρκο κι εμένα με κοιτάζει βλοσυρός ένας μαρμαρωμένος Λένιν, μέχρι που… μένω εγώ άγαλμα! Μπροστά μου βρίσκεται ένα από τα ωραιότερα κτίρια που έχω δει ποτέ! Ούτε θυμάμαι πόση ώρα έμεινα να το θαυμάζω και μετά να το φωτογραφίζω και να μην μου αρέσει καμία από τις φωτογραφίες μου, γιατί καμία δεν μπορούσε να αποδώσει την ομορφιά που εγώ έβλεπα: ένα καταπληκτικό, λευκογαλάζιο κτίριο, από εκείνα που σου κόβουν την ανάσα, από εκείνα που τα κοιτάζεις και νομίζεις πως ακούς φωνές!
Φτάνω στην είσοδό του, κοιτάζω τις επιγραφές και προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς είναι: ничего!
Προσπαθώ να ρωτήσω κανά δυο περαστικούς: ничего και πάλι ничего!
“Εντάξει”, λέω μέσα μου, “δε γίνεται δουλειά έτσι, θα μπω μέσα να ρωτήσω •μισή ντροπή δική μου κι η άλλη μισή δική τους.”
Μόνο που “το μέσα μου” με προειδοποιεί: “Πού πας βρε κακομοίρη;” “Πού τρώγεσαι να μπεις;” “Ρώτα κάποιον απέξω!” “Αφού το βλέπεις το ρημάδι πόσο εντυπωσιακό είναι!:”
-Καλημέρα σας, κυρία μου.
-доброе утро.
-Μπορώ να σας κάνω μιαν ερώτηση; Αυτό το όμορφο κτίριο τι στεγάζει;
-Στεγάζει τη Διοίκηση του Πέρμ.
Εντάξει! Δεν είναι ώρα να “ψαχτώ” περισσότερο. Την ευχαριστώ και πάω να φύγω… Για να ακούσω πίσω μου: “Α, δε σας είπα, κύριε! Εδώ, επί Σοβιετικής Ένωσης, στεγαζόταν η KGB!!!”
-Αντίο σας!
Αλλάζω δρόμο αναφανδόν και… ανυπερθέτως •δεν είμαστε για τέτοια! Όσο για το παραμύθι ότι “το καθεστώς κατέρρευσε και δεν υφίσταται πλέον”, ας το αφήσουμε να το αναλύσουν άλλοι, αργότερα!
Φτάνω τώρα στην οδό Petropavlovskaya, εκεί όπου βρίσκεται και η Perm Opera and Ballet Theatre: ένα από τα παλαιότερα (1870) και πιο εμβληματικά θέατρα όπερας και μπαλέτου στη Ρωσία •σημείο αναφοράς παγκοσμίως για την ποιότητα των παραστάσεών του! Χάρη σε αυτό, το Perm θεωρείται η τρίτη κορυφαία Μέκκα του μπαλέτου, μετά τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη. Είναι, επίσης, γνωστό ότι την όπερα του Perm διευθύνει ο Έλληνας Θεόδωρος Κουρεντζής, ένας από τους σπουδαιότερους αρχιμουσικούς των ημερών μας, ο οποίος διευθύνει και το ξεχωριστό μουσικό της σύνολο “MusicAeterna”!
Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε τούτα τα μέρη… Λίγο ο μύθος της Σιβηρίας, λίγο το εντυπωσιακό του τοπίου, πολύ περισσότερο όμως η ευγένεια των ανθρώπων, συμβάλλουν στο να περπατώ στους δρόμους του Perm μ’ ένα αδιόρατο χαμόγελο που ακολουθεί τη φορά του ήλιου προς τα σπλάχνα του Kama.
Την ερχόμενη εβδομάδα: “Διασχίζοντας τον Κάμα”
