Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά
Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ’ ένα μικρούλι τόπι
Όμορφα τα λέει ο ποιητής, δε λέω, μα άλλο να άδεις και άλλο να είσαι εκεί πάνω.
Δεν με ”χαλάνε ” τα αεροπλάνα, μα δεν με τρελαίνουν κιόλας. Προτιμώ τον δρόμο. Καταλαβαίνω την αναγκαιότητα τους, μα ο “βιασμός” του χρόνου κάτι μου κάνει.
Την πρώτη φορά που μπήκα σε αεροπλάνο, ήμουν νεαρός στον στρατό. Μπήκα και με μία “πατητή”, βρέθηκα να κολυμπάω στα σύγνεφα κι είχε χαμηλή νέφωση εκείνη την ημέρα, πάνω από την Πάχη. Νεαρός αλεξιπτωτιστής γάρ…
Από τότε μέχρι σήμερα, χιλιάδες μίλια, μα πάντα σαν κοιλιά το βλέπω, ποτέ σαν αγκαλιά.
Θυμάμαι, τα κενά αέρος πάνω από το Άκτιο, το αεροδρόμιο της Σάμου, τον χωμάτινο …αεροδιάδρομο της Μοάντζα, το διάτρητο αεροδρόμιο της Βηρυτού, το σύρσιμο στον πάγο στην προσγείωση στο Έρεβαν. Την λάβα στην Λάρνακα, την τύχη μου στην Κινσάσα, τα πυρά στο Μογκαντίσου. Πώς να ξεχάσω το σκασμένο λάστιχο στην Μπραζαβίλ;
Μα είναι αλλιώς όταν πετάς στα σύννεφα. Μεταφορικά ή κυριολεκτικά δεν έχει μεγάλη σημασία.
Πήγαινε έλα λοιπόν στα σύννεφα, τόσα χρόνια, ποτέ μου δεν τα ξόρκισα, αντίθετα, τα είχα δει σαν κουρτίνες σε καμβά. Ένας γιγάντιος ζωγράφος, πάντα κρυμμένος πάνω μου, όσο ψηλά και εάν πετούσε το αεροπλάνο, ζωγράφιζε στη γη και κάθε τόσο, τσουπ και ένας καινούργιος πίνακας.
Έμαθα να ζητάω θέση στο παράθυρο, πιο πίσω από το φτερό και κυρίως στην αριστερή πλευρά.
Η φωτογραφική μου μηχανή, η ψυχοθεραπεία μου…
