Οδοιπορικό στα «νησιά της προσφυγιάς»: Β΄σταθμός Κως
Κως, ένα από τα μεγαλύτερα νησιά των Δωδεκανήσων, με πλούσια ιστορία, πολιτιστική κληρονομιά και τουριστική ανάπτυξη. Πολλοί το ονομάζουν και νησί του Ιπποκράτη αφού εκεί γεννήθηκε ο πατέρας της Ιατρικής (460-357 π.Χ.). Πολυτελή ξενοδοχεία, χλιδάτες υποδομές εστίασης και μπαρ, οργανωμένες παραλίες με τις γνωστές ψάθινες ομπρέλες, βίλες με θέα στο πέλαγο…
Κως 2019
«Ζούμε εδώ σαν τα ποντίκια. Ψάχνουμε να βρούμε χαρτόκουτα και καλάμια για να φτιάξουμε ένα μέρος να κοιμηθούμε. Το βράδυ δεν έχει φως. Ψάχνεις να βρεις ελεύθερο χώρο ανάμεσα στους άλλους, ακουμπάς το σώμα σου και προσπαθείς να κοιμηθείς».
«Όταν πηγαίνουμε τα παιδιά στο γιατρό, μας γράφει φάρμακα και μας λέει να τα αγοράσουμε μόνοι μας. Δεν μας έχει βοηθήσει κανείς. Μόλις φτάσαμε μας έδωσαν μόνο μία κουβέρτα στον καθένα. Οι γυναίκες δεν έχουμε καν τα βασικά είδη προσωπικής υγιεινής.»
Σε μία δομή με χωρητικότητα για 800 άτομα που διαθέτει μόλις 116 κοντέινερ ζουν αυτή τη στιγμή σχεδόν 4000 άνθρωποι. Καθώς στο νησί δεν υπάρχει άλλη δομή φιλοξενίας, ο αριθμός αυτός συμπεριλαμβάνει και εκείνους που ζουν σε αυτοσχέδια παραπήγματα μέσα στο hotspot αλλά και στα ετοιμόρροπα εγκαταλελειμμένα κτίρια και σκηνές έξω από αυτό.
Βροχή και κρύο, ζωές χαμένες μέσα στη λάσπη, ζουν μήνες στο νησί και περιμένουν να εξεταστεί η περίπτωση τους. Βρίσκουν ότι μπορούν στα σκουπίδια για να προστατευτούν, να επιβιώσουν κι αυτό δεν λέγεται ζωή, σε καμιά γλώσσα. Eικόνες ντροπής για ένα πολιτισμένο τόπο, όπως τις κατέγραψε η ματιά του δημοσιογράφου Ζήση Μούσιου.
Την ίδια ώρα αποφασίζουν για τη μοίρα τους ΑΛΛΟΙ.
Την αντίθεσή τους στη δημιουργία κλειστού κέντρου μεταναστών στην Κω εξέφρασε πριν λίγες μέρες το δημοτικό συμβούλιο του νησιού, μετά από συνεδρίαση του για το ζήτημα, έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση των κατοίκων ενώ κάνει συνεχή μπλόκα στο λιμάνι, για να μην έρθουν κι άλλοι “ανεπιθύμητοι”.
Πολλοί απ’ αυτούς που σταμάτησαν
δεν ήξεραν πού έβγαζε ο δρόμος,
άλλοι ψάχναν για το λιμάνι,
άλλοι ρωτούσαν για το σταθμό,
ένας σκυφτός κούρδιζε το ρολόι του
σταματημένο εδώ και μέρες,
άραγε τι τον ένοιαζε η ώρα;
ήταν πρωί, ο ήλιος σηκωνόταν
κι όλα μυρίζαν άλλη μια σκάρτη μέρα.
Ντίνος Σιώτης
