City StoriesFeaturedΚόσμος

Βαρκελώνη: Feria de Αbril, η γιορτή του Απρίλη των Ανδαλουσιανών

Η Feria de Αbril είναι μια γιορτή που κάνουν, κάθε χρόνο, οι Ανδαλουσιανοί μετανάστες που ζουν στη Βαρκελώνη και σε όλη την Καταλονία, το τελευταίο δεκαήμερο του Απρίλη. Είναι μια αντιγραφή της αντίστοιχης γιορτής που γίνεται στην Ανδαλουσία και συγκεκριμένα στη Σεβίλλη , μιας γιορτής που έχει τις ρίζες της στα μέσα του 19ου αιώνα. Στη Βαρκελώνη ξεκίνησε την περίοδο του Φράνκο, το 1971, μια και ο ίδιος με την πολιτική του ήθελε να βοηθήσει την εσωτερική μετανάστευση με ισπανόφωνους για να ενισχύσει περιοχές της Ισπανίας, όπως η Καταλονία, όπου υπήρχε ισχυρή αυτονομιστική διάθεση.

Η γιορτή έχει γίνει θεσμός και κάθε χρόνο περνάνε, σύμφωνα με τα στοιχεία, 1,5 με 3 εκατομμύρια επισκέπτες. Υπάρχουν δεκάδες περίπτερα-τέντες, είτε μικρά που πουλούν παραδοσιακά προϊόντα, φαγητό, ποτά ή σουβενίρ αλλά και κάποια μεγαλύτερα που λειτουργούν ως ταβέρνες με τραπέζια και οπωσδήποτε με πίστα για χορό. Τα μεγάλα περίπτερα ανήκουν και σε αρκετές πολιτιστικές οργανώσεις Ανδαλουσιανών που προωθούν την κουλτούρα του νότου της Ισπανίας στη Βαρκελώνη και στα πέριξ, μια κουλτούρα αρκετά διαφορετική από την καταλανική.

Έχοντας ταξιδέψει σε αρκετές περιοχές της Ανδαλουσίας, μπορώ να πω ότι η Feria de Αbril έχει λαϊκό χαρακτήρα, δεν είναι καθόλου τουριστική και αντανακλά το πώς διασκεδάζουν πραγματικά οι Ανδαλουσιανοί. Είναι ένα λαϊκό πανηγύρι όπου ο κόσμος πηγαίνει να φάει, να πιει, να χορέψει, να διασκεδάσει με την καρδιά του.

Πέμπτη βράδυ και ο κόσμος αρκετός για καθημερινή, καταφτάνει κατά ομάδες. Οικογένειες με μικρά παιδιά, νεαροί και ηλικιωμένοι. Πριν την είσοδο, κάποιες κυρίες με πολύχρωμες μακριές παραδοσιακές φούστες και φορέματα φαντάζουν γραφικές. Μετά την είσοδο όμως αυτή η εικόνα γίνεται συνηθισμένη αφού η πλειοψηφία είναι ντυμένη με τον ίδιο τρόπο. Χρώμα παντού. Άσπρο, μαύρο, κόκκινο, πράσινο, κίτρινο, γαλάζιο,. Όχι μόνο στα ρούχα αλλά και στο ντεκόρ και στο φαγητό.

Πολύχρωμες παέγιες με θαλασσινά, γαρίδες , καραβίδες, μύδια, όστρακα. Στην οροφή παλέτες με χαμόν, στην ψησταριά πολύ κρέας, λουκάνικα, πολύχρωμες πιπεριές. Οι έντονες μυρωδιές μπλέκονται μεταξύ τους όπως και οι φωνές των ανθρώπων που χαιρετιούνται, αλληλοπειράζονται ή καλαμπουρίζουν. Φλιτζάνια του καφέ και πλαστικά λουλούδια που γράφουν με χρυσόσκονη ” Σε αγαπώ μαμά! “, ” Σε λατρεύω κόρη μου!”, ” Στον καλύτερο πατέρα του κόσμου! “, ” Στην αγαπημένη μου κουνιάδα!”, “Είσαι ο καλύτερος γκόμενος που υπάρχει ! “.

Μαλλί της γριάς, μηχανές για να μετρήσεις τη δύναμη σου, περίπτερα σκοποβολής με έπαθλα κουκλάκια τα οποία ο ερωτευμένος σύντροφος χαρίζει στην καλή του για να της δείξει πόσο ικανός είναι και πόσο την αγαπάει.

Η κεντρική ατραξιόν όμως της Feria ο χορός και το γλέντι. Στο κέντρο κάθε αίθουσας απαραίτητη προϋπόθεση η ύπαρξη πίστας χορού. Ο κόσμος δεν ντρέπεται. Χορεύουν σχεδόν όλοι. Είτε χορεύουν καλά είτε όχι. Όμως δεν συνωστίζονται. Υπάρχουν κώδικες. Ο καθένας περιμένει τη σειρά του. Χορεύουν σε ζευγάρια, σπάνια μόνοι. Κυριαρχεί ο χορός sevillana που χορεύεται αντικριστά και ζευγαρωτά. Η πίστα είναι οπωσδήποτε ξύλινη.

Ξύλινη γιατί πρέπει να ακούγεται ο ήχος από τα παπούτσια που ως επί το πλείστον έχουν τακούνια. Ο ήχος των παπουτσιών είναι μέρος της μουσικής. Συμπληρώνει την κιθάρα, τις καστανιέτες , το καχόν και τα παλαμάκια. Συμμετέχει όλο το κορμί. Απο την κορυφή ως τα νύχια. Τα πόδια χτυπούν η γη δυνατά, σαν να φωνάζουν “είμαι ζωντανός”, ” υπάρχω “!

Η πρόσκαιρη νίκη με το τέρας που πάντα στο τέλος αυτό νικάει. Η ματαιοδοξία ή λεβεντιά των θνητών πάνω από τη γη που κάποια στιγμή θα ενσωματωθούν και θα γίνουν ταπεινά συστατικό της. Για αυτό υπάρχουν τα χέρια. Αυτά δείχνουν πάντα τον ουρανό. Ψάχνουν τον δρόμο φυγής και την ελπίδα εκεί.

Και όταν ψάχνεις, πάντα κάτι βρίσκεις.

Βαγγέλης Πρωτόπαπας

ΜΟΥΣΙΚΟΣ-ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ Γεννήθηκα στην Αθήνα και έκανα τις πρώτες μου εξερευνήσεις λίγα χιλιόμετρα απ ότο κέντρο, στα βράχια και στις σπηλιές των Τουρκοβουνίων. Δυνατές παιδικές καλοκαιρινές εμπειρίες στην Τήνο και στα Θερμιά, τόποι καταγωγής μου. Στο Ρέθυμνο σπούδασα Παιδαγωγικά και μετά στο Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών. Ακολούθησαν αρκετά χρόνια μουσικές σπουδές και το 2002 ξεκίνησα τη διδακτορική μου διατριβή στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής της Αθήνας, μια έρευνα γύρω από τις μουσικές προτιμήσεις των μαθητών του Δημοτικού που ολοκλήρωσα το 2009. Εργάζομαι ως μουσικός και ως δάσκαλος στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Έχω αξιωθεί να ταξιδέψω, μέχρι στιγμής, σε περισσότερες από 65 χώρες και ελπίζω να ταξιδέψω και στις υπόλοιπες μέχρι να φύγω.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button