Tην αμαρτία μου θα την πω, δεν οδηγούσα εγώ, αλλά στο Γαλαξίδι φτάσαμε και μάλιστα και κυριολεκτικά, πριν της ώρας μας…
-Α ρε γίγαντα Λευτεράκη!!!
Μια πρώτη προσέγγιση στην πόλη, περιττή και η δεύτερη μη σου πω. Πατείς με πατώ σε ο κόσμος. Η μέρα ζωηρή και ο ήλιος εντονότατος και παιχνιδιάρης.
Έπεσα πάνω στον Μίλος…
-«Που πας έτσι ρε», μου λέει.
Έλα ντε, είπα μέσα μου, για να το λέει ο Μίλος κάτι θα θέλει να πει, είναι γνωστό άλλωστε οτι οι Σέρβοι φίλοι και (σχεδόν) γείτονες, όταν λένε κάτι το εννοούν.
-«Έλα Μίλος, πες το», αναφώνησα…
-«Πήγαινε απέναντι στο χρωματοπωλείο, πάρε φόρμα και σακούλες για την μηχανή», μου είπε.
Κοίταξα προς τον Λευτεράκη, άφαντος.
-«Ρε φίλε», τόλμησα να πω, (δεν τα κάνουν αυτά στους Σέρβους), ρε φίλε καμιά εικονίτσα θέλω να κάνω, δεν ήρθα για να βάψω…» (εξυπνάδες).
-«Ρου (αυτό από το ρε), άμα πας έτσι στους τρελούς όχι δεν θα έχεις μετά μηχανή αλλά ούτε μάτια, ούτε σώμα».
-«Ώπα, τώρα με αγριεύεις φίλε, ρε Λευτεράκηηηη, το να μην έχω σώμα πάει στο διάολο, δεν θα χάσει και τίποτα η ανθρωπότης, μα το να μην έχω μηχανή, αυτό είναι σοβαρό !!!»
Λευτεράκης είπαμε, άφαντος. Μισή ώρα μετά, τον πέτυχα σε ένα καφέ να πίνει μπύρες με την Όλγα. Μια Όλγα, τέλος πάντων.
-«Λευτεράκη, άσε τις ξανθιές (την μπύρα εννοούσα) και ξαμολήσου για στολή, έχουμε παρέλαση», του είπα. Εκείνος με κοίταξε με βλέμμα ερωτύλου και μου αποκρίθηκε:
-«…Θα μείνω εδώ, είναι πιο όμορφο το τοπίο…»
Πήρα την κατηφόρα προς την θάλασσα, θαύμαζα τα πανέρφορα σπίτια, τους γεμάτους δρόμους και σαν σε χιονοδρομικό κέντρο, με απίστευτη δεξιοτεχνία, σαν κορυφαίος του σλάλομ, απέφευγα τις χρωματόμπαλες που έρχονταν από παντού. Όχι πάντα με επιτυχία, ωφείλω να ομολογήσω. Να΄σαι καλά ρε Μίλος, χωρίς εσένα, θα ήμουν γιαπωνέζικο χρυσόψαρο τώρα…
Το Γαλαξίδι είναι από τις πιο γνωστές και όμορφες ναυτικές πόλεις της Ελλάδας. Τα παλιά αρχοντικά, το Ναυτικό Μουσείο, το λιμάνι και οι εκκλησίες μαρτυρούν τόσο τη ναυτική παράδοση όσο και την αρχοντιά. Το Γαλαξίδι είναι γνωστό και για ένα έθιμο που διοργανώνεται κάθε Καθαρά Δευτέρα, το αλευρομουτζούρωμα. Πρόκειται για μία παράδοση που κρατάει αιώνες. Την τελική του μορφή την πήρε πριν 200 χρόνια περίπου, καθώς αυτή τη μέρα οι ναυτικοί αποχαιρετούσαν με αυτή τη γιορτή την πόλη και τους δικούς τους πριν φύγουν για τα ταξίδια τους. Το έθιμο είναι απλό, πρόκειται στην ουσία γι αλευροπόλεμο. Ο δήμος συνήθως μοιράζει αλεύρι στους συμμετέχοντες, οι οποίοι εξοπλίζονται με σχετικές στολές προστασίας, γυαλιά, σκουφάκια. Χρώμα στην τελετή δίνει το φούμο, το οποίο επίσης χρησιμοποιείται ως πολεμοφόδιο.
Έτσι έγραφε ο οδηγός που είχα στα χέρια μου. Επίσης ο οδηγός προς το τέλος έγραφε ακόμα: Φιλική συμβουλή: μην το επιχειρήσετε χωρίς την κατάλληλη ενδυμασία, αλλιώς κινδυνεύετε να βγάζετε αλεύρι από παντού για πολλές μέρες.
Εντάξει, άσε ξέρουμε, δεν είμαστε πρωτάρηδες…
-«Ρε καλώς το παλικαράκι το όμορφο, το αψηλό, το ζουμπουρλούδικο. Τι έγινε τσολιά μου, αποφάσισες να …κατηφορίσεις;;;»
– «Ναι μωρέ δεν έλεγε τελικά η φάση, δεν καταλάβαινα και την …γλώσσα».
