λυκιά μου Ανακρέτι…
Τέσσερις λέμβοι διάσωσης μου κρύβουν τον ορίζοντα. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την μοναδική φορά που με περίμενες στο λιμάνι.
Τι όμορφα ξημέρωνε και ας έβρεχε όλη την νύχτα στο Αιγαίο.
Έφτασα δυο φορές στην κουπαστή, ίσως και τρεις, μα θαύματα δεν γίνονται…
Ποτίζεις άραγε την λεμονιά;
Έφυγαν οι ραγάδες απτό χαμόγελο σου;
Αλήθεια, χαμογελάς περισσότερο τώρα;
Ταξίδι προς τον Νότο.
Ένας δρόμος το Αιγαίο.
Από το ακρωτήριο Άσπρο (28°16’E) της Μικράς Ασίας έως το ακρωτήριο Κουμπουρνού, το βορειοανατολικό άκρο της Ρόδου, δια μέσω του νησιού έως το ακρωτήριο Πρασονήσι, έπειτα νοτιοδυτικά έως το σημείο Βρόντος (35°33’N) της Καρπάθου, δια μέσω του νησιού έως το ακρωτήριο Καστέλο, το νοτιότερο άκρο της Καρπάθου, έπειτα νοτιοδυτικά έως το ακρωτήριο Πλάκα της Κρήτης, δια μέσω του νησιού έως την Άγρια Γραμβούσα, από το βορειοδυτικό άκρο της έως το ακρωτήριο Απολυτάρες των Αντικυθήρων, δια μέσω του νησιού έως το βράχο Ψείρα, στα βορειοδυτικά του νησιού, έπειτα βορειοδυτικά έως το ακρωτήριο Τραχήλι των Κυθήρων δια μέσω του νησιού έως το ακρωτήριο Καραβούγια και έπειτα βορειοδυτικά έως το ακρωτήριο της Αγίας Μαρίας της Ελαφονήσου (36°28′N 22°57′E). Ελλήσποντος: Μία νοητή γραμμή από το ακρωτήριο της Έλλης έως το ακρωτήριο του Κουμ Καλέ (Σίγειο).
Έτσι ορίζει ο Διεθνής Υδρογραφικός Οργανισμός τα όρια του Αιγαίου πελάγους.
Πάνω σε τούτο τον δρόμο, μικρές πολιτείες γεννήθηκαν και χωριά. Φτιάχτηκαν νέες πατρίδες και πολιτισμοί που μεγαλούργησαν. Οικονομία, εμπόριο, τουρισμός, έρωτες…
Πόσα μυστικά κρύβει τούτη η θάλασσα, πόσους καημούς. Πόσα τραγούδια δε γράφτηκαν για αυτήν, πόσα ποιήματα.
Μα και πόσοι δεν χάθηκαν στα νερά της, αναζητώντας το αύριο.
Δρόμος και πόρτα τούτα τα νερά.
Σε είδα να περνάς τον δρόμο τις προάλλες, δεν σου μίλησα, δεν θα άκουγες, ποτέ δεν είδες.
Προστέθηκαν κι άλλα σύνεργα διάσωσης, τώρα μίκρυνε ο ορίζοντας. Περισσότεροι ”περίεργοι” πλησιάζουν την κουπαστή.
Ταξίδι προς τον Νότο λοιπόν. Ταξίδι, η ελλειπτική μεταφορά του ανθρώπου, από έναν τόπο, σε έναν άλλο.
Γλυκιά μου Ανακρέτι,
H θάλασσα μοιάζει απόψε να μας κάνει τα χατίρια, λίγος αέρας, μποφόρ που δεν τα νοιώθεις, μόνο το μαύρο είναι παντού το ίδιο.
Δεν φανταζόμουν πως υπάρχει και μαύρο βέρτικο…
Μα δεν παραπονιέμαι πια γλυκιά μου και σε ποιoν να παραπονεθώ;
Ποιος να καταλάβει τι ρόλο παίζουν αυτές οι παχουλές κίτρινες γραμμές πάνω στο μπλε του μπλε.
Μα ούτε κι εγώ κατάλαβα ποτέ, γιατί στα ταξίδια αλλάζουν πρόσωπο οι άνθρωποι. Γιατί καμώνονται πρόσωπα άλλα, άλλων ρόλους και περιφέρονται νωχελικά κάποιοι, νευρικά κάποιοι άλλοι στο κατάστρωμα, ρουφώντας ατέλειωτα τσιγάρα.
Και εγώ μαζί τους στο deck 8, να βλέπω έναν μικρό Γαρμπή που εκπαιδεύεται.
Κάποιοι βιάζονται να πιάσουν θέσεις για τον ύπνο τον μετά, οι πιο νέοι περιστρέφονται γύρω από την αδράνεια της έτσι κι αλλιώς ανενεργής πισίνας, χαζεύουν το ” NO DIVING ”, ” ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΒΟΥΤΙΕΣ ”… και αναπολούν αμέσως τις διακοπές που τέλειωσαν.
Μοιάζει όμορφη η νύχτα απόψε, μέχρι και εγώ το παραδέχομαι που με την νύχτα φίλο δεν με λες.
Κοντά στα ανοιχτά της Φολεγάνδρου τούτος ο μικρός Γαρμπής τράνεψε και θέλει να ευνοεί τους χορευτές και τους ερωτευμένους. Το βλέπεις στα σώματα ετούτων των παιδιών, που κάθονται σιωπηλοί στο άσπρο πλαστικό και θαυμάζουν το σκοτάδι. Εκτός κι αν κάτι βλέπουν…
Περασμένη πια η ώρα, οι περισσότεροι έχουν πάει στις καμπίνες τους. Κάτι λίγοι απομείναμε στους αέρηδες και στην αγκαλιά της. Μια αγκαλιά που θα κρατήσει ζωντανούς, όσους πλήξη νοιώθουν ή έχουν πάψει πια να ονειρεύονται. Και θα είναι ακόμα πιο γλυκιά, σε όσους από την αρχή το ομολογήσουν.
Να μπορούσα να δω μέσα της τα μυστικά που κρύβει.
Την κοιτάζω τούτη την θάλασσα ώρες τώρα και σκέφτομαι, πως γίνεται τούτη η απεραντοσύνη να μην έχει δρόμους λαξεμένους, να μην έχει παιδιά να παίζουν στις αλάνες της, γέρους να δίνουν συμβουλές. Πως πέταξε από πάνω της ο Ίκαρος, γιατί την τραγουδούν τόσο πολλοί οι άνθρωποι, γιατί την φοβούνται;
Φτάνω στο ρέλι και το αγγίζω. NS SEWAGE RM NO.3.
Κοιτάζω και την κοπέλα που ώρα τώρα ”γράφει” χιλιόμετρα. Ροζ φούτερ, παντελόνι φόρμα μαύρο, σακίδιο στους ώμους για να ξεγελάει τα βάρη της. Βηματίζει πλώρη – πρύμνη και τανάπαλιν, που να πας αλλού κιόλας. Τις γυροφέρνει ο αέρας τα μαλλιά, ούτε μια ανηφόρα, ούτε μια κατηφόρα η θάλασσα. Μόνο βυθός στο πήγαινε.
Κοντοστάθηκε και τούτος στο ρέλι. Το άγγιξε λίγο, το χάιδεψε. Χάζεψε για λίγο το μαύρο, πέταξε μέσα της το τσιγάρο του. Έκανε να φύγει, έφτασε στην πόρτα, κοντοστάθηκε και ξαναγύρισε να θαυμάσει.
Ο Μορφέας από ώρα έχει γίνει ο κυρίαρχος του ” παιχνιδιού ”. Εγώ δεν αγωνιώ, δεν τα πάω καλά μαζί του καιρό τώρα. Μου αρέσει που έχει άπλα, μου αρέσει που μπορώ να παρατηρώ τα κοιμισμένα σώματα, προσπαθώ να μαντέψω τι όνειρα να βλέπουν, προσπαθώ σχεδόν κρυφά να τραβώ φωτογραφίες. Μοιάζει με παιχνίδι θάρρους ή θράσους. Δεν με ενδιαφέρει ίσως για πρώτη φορά η φωτογραφική αρτιότητα, δεν θέλω απόψε να είναι οι φωτογραφίες μου υπόλογες…
Μόνο το ταξίδι με ενδιαφέρει.
Ούτε καν η γη που πάω να ανταμώσω. Αν ήταν άλλη φορά, θα λαχταρούσα να δω την κορυφή του Ψηλορείτη, να ακούσω κοντυλιές, να μυρίσω θυμάρι από τον Γιούχτα.
Μα απόψε είναι αλλιώς.
Ξημερώνει καλή μου. Τα νερά αρχίζουν να ασημίζουν, μουσικές με υποδέχονται, Μεσόγειες, ταξιδεμένες και ταξιδιάρικες, όπως η Muwashahat, που πέρασε από εδώ, όταν από την Ανδαλουσία, έφτασε στις ακτές του Λιβάνου.
Λείπει από τα χρόνια το μηδέν, δεν τους ταιριάζει η πρόσθεση, μήπως η αφαίρεση είναι το σωστό;
Τούτη είναι η μοίρα των ” καταραμένων ” του κόσμου, στα λευκά να περιφέρονται και ασυγκράτητα το μαύρο να γυρεύουν ή και αντίστροφα.
Να αφουγκράζονται σειρήνες ασθενοφόρων και να τολμούν να πιστέψουν, πως σάλπιγγες της Ιεριχούς ηχούν στα λαθεμένα θέλω τους.
Να εύχονται νυχθημερόν.
Το ίδιο είναι…
Ακούγεται το σύρσιμο του σίδερου.
Φτάσαμε Ηράκλειο.
Το κομμάτι γράφτηκε ακούγοντας:
1. Lamma bada “Muwashah of Arab-Andalusian tradition”
2. DJ-Kicks: Thievery Corporation
3. Lena Chamamyan – Lama Bada yatathana (لما بدا يتثنى)
4. Mani – Τα Όνειρα Μας
5. ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ ΘΑ’ΑΝΕΒΩ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ (ΠΕΤΡΟΠΕΡΔΙΚΑ)
6. Λουδοβίκος-Τα δάκρυα είναι δυο λογιώ
7. Moe Kabha Dabka Falasteeniya
8. omar alabdallat
9. Pink Floyd – Comfortably Numb
10. Γιάννης Αγγελάκας – Σαράβαλο
