FeaturedTravel StoriesΚόσμος

Περσία οδικώς: Λάρισα-Ιράν, ένα όνειρο δρόμος (Α΄Μέρος)

Όταν ξεκινήσαμε το οδικό μας ταξίδι στην Περσία, είχαμε ορισμένες ανησυχίες. Η πρώτη ήταν η μεγάλη διαδρομή με το αυτοκίνητο καλοκαιριάτικα με υψηλές θερμοκρασίες. Η δεύτερη, το άγνωστο της Περσίας. Η τρίτη, πως θα τα βγάλουμε πέρα με τη γλώσσα, δεδομένου ότι -απ’ ότι είχαμε δει στο internet- οι Πέρσες δεν μιλούν ξένες γλώσσες γενικά.

Και οι τρεις ανησυχίες μας , αποδείχθηκαν αβάσιμες και το ταξίδι μας αυτό ήταν το πιο εύκολο απ όσα είχαμε κάνει μέχρι σήμερα.

Όσο αφορά το αυτοκίνητο και το πήγαινε έλα, το παλιό , αξιόπιστο NISSAN PATHFINDER αποδείχθηκε «σκυλί» και μας πήγε και μας έφερε άνετα.

Η Περσία είναι ένας δύσκολος προορισμός. Δύσκολος από την άποψη του τι να αντιμετωπίσεις. Αν μάλιστα βάλεις στην εξίσωση και την εποχή που πήγαμε (μέσα Ιουνίου με μέσα Ιουλίου 2019), με τα κανάλια να περιμένουν από στιγμή σε στιγμή βομβαρδισμό της Περσίας από USA, τότε καταλαβαίνετε πως το πράγμα δυσκόλευε ακόμη περισσότερο.

Στην αρχή μια δυσκολία υπήρξε με την έκδοση βίζας. Βρήκαμε από το διαδίκτυο ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο στο Ιράν, επικοινωνήσαμε με την αρμόδια, της στείλαμε τα στοιχεία μας μέσω φόρμας στο internet, και μετά από 20 μέρες μας ήρθε η έγκριση. Στη συνέχεια, πήγαμε στην Αθήνα στην πρεσβεία του Ιράν, όπου και πήραμε την τελική βίζα. Ακολούθως, στην ΕΛΠΑ για carnet de passage του αυτοκινήτου. Μια πονεμένη ιστορία με την ανύπαρκτη πλέον ΕΛΠΑ, που είναι η μόνη που βγάζει το carnet de passage για τις τρίτες χώρες.

Στην ΕΛΠΑ  λοιπόν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, μας ζήτησαν 3000 ευρώ μετρητά για εγγύηση. Όταν ρωτήσαμε πότε και πως θα πάρουμε τα χρήματα πίσω, μας είπαν πως, αφού γυρίζαμε από το ταξίδι κι εφόσον όλα τα χαρτιά μας ήταν εντάξει (διαβατήρια, χαρτιά αυτοκινήτου, χαρτί από το τελωνείο του Ιράν πως το αυτοκίνητο εξήχθη), θα κάναμε αίτηση στην ΕΛΠΑ και στο πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο θα αποφάσιζαν την επιστροφή των 3000 ευρώ. Ευτυχώς, αρνηθήκαμε. Επιστρέφοντας στη Λάρισα, διαπιστώσαμε πως  ο Πρόεδρος και οι διοικούντες την ΕΛΠΑ, έχουν παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη για κατάχρηση εκατομμυρίων. Οι υπάλληλοι απλήρωτοι, περιμένουν κάτι τέτοια “τεφαρίκια”, για να πάρουν κανένα φράγκο απ τα χρωστούμενα. Τέλος πάντων, μέσω internet, μάθαμε πως ίσως θα μπορούσαμε να βγάλουμε βίζα στα σύνορα Τουρκίας-Περσίας.

Ένα Σάββατο πρωί λοιπόν, ξεκινήσαμε το μεγάλο μας οδοιπορικό.

Το πρώτο μέρος του ταξιδιού στην Τουρκία, πανεύκολο. Οι δρόμοι της γείτονος, παντού autobahn, χωρίς καθόλου διόδια. Τρεις διανυκτερεύσεις σε πόλεις της Τουρκίας (ξενοδοχεία 4 αστέρων, κόστος 35 ευρώ με πρωινό). Τελικά φτάνουμε στην πόλη Dogubeyazit , όπου μετά από 30 χιλιόμετρα είναι η είσοδος για το Ιράν.

Εδώ λοιπόν, είμαστε δίπλα από το μυθικό Αραράτ, που χωρίζει την Τουρκία από την Αρμενία. Το Αραράτ είναι ένας ηφαιστειακός κώνος, ύψους 5.137 μέτρων και βρίσκεται όλο σε Τουρκικό έδαφος. Παρόλα αυτά όμως, είναι το σύμβολο της Αρμενίας. Είναι ένα ιερό όρος, πολύ επιβλητικό, με διπλάσιο σχεδόν ύψος από τον Όλυμπο,  που στην αρμενική μυθολογία είναι το όρος των θεών. Απεικονίζεται στον θυρεό του Αρμενικού κράτους.

Οι νοτιοανατολικές περιοχές της Τουρκίας κατοικούνται κυρίως από Κούρδους. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πρώτον, κάθε 20-30 χιλιόμετρα, μπλόκα της στρατοχωροφυλακής  και έλεγχος αυτοκινήτου και επιβατών.

Εμείς, σαν τουρίστες, περνούσαμε εύκολα, οι Τούρκοι όχι τόσο. Δεύτερον, ενώ όλη την Τουρκία έχει την εικόνα σύγχρονης χώρας , με ωραίους δρόμους, κήπους κατά μήκος, καθαριότητα, στο Dogubeyiazit  έχει την εικόνα εγκατάλειψης. Χαλασμένοι δρόμοι, βρωμιά, αναρχία. Επειδή στην Τουρκία τίποτε δεν είναι τυχαίο, συζητώντας σε ένα βενζινάδικο με έναν γερμανομαθή Κούρδο μας είπε πως επίτηδες οι Τούρκοι, ορισμένες Κουρδικές περιοχές τις αφήνουν εγκαταλειμμένες. Έτσι ώστε, οι νέοι να φεύγουν προς τη Δύση, και σιγά σιγά να εξασθενήσει ο πληθυσμός των Κουρδικής καταγωγής Τούρκων.

Τελικά, φθάνουμε στο συνοριακό φυλάκιο Gurbulak. Ατελείωτες ουρές περσικών φορτηγών και ψυγείων στα σύνορα με Ιράν. Προσπαθούμε να μάθουμε τι θα γίνει με το carnet de passage του αυτοκινήτου. Κάποιος Τούρκος «υπεύθυνος», μας λέει για έναν Ιρανό, ονόματι Χασάν, που βγάζει carnet de passage  στα σύνορα. Μας δίνει ένα mail και σε μισή ώρα έρχεται η απάντηση: Θέλει 800 ευρώ για τα έξοδα σε λογαριασμό τράπεζας της Λετονίας και βλέπουμε.

Όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορούσαμε να διακινδυνεύσουμε τέτοια πράγματα με αβέβαιη κατάληξη. Το πρόγραμμα λοιπόν, αλλάζει.

Πάμε στην πόλη Βαν, που είναι σχετικά κοντά. Το επόμενο βράδυ, είχε τρένο από το Βαν για Τεχεράνη (μια φορά την εβδομάδα). Στο Βαν, μένουμε στο Hilton, σε δωμάτιο με θέα την υπέροχη ομώνυμη λίμνη. Κόστος 35 ευρώ.

Την επόμενη μέρα, βγάζουμε με την Iranrail, εισιτήρια για Τεχεράνη, σε κουπέ 2 ατόμων με κρεβάτια, πρωινό και μεσημεριανό με κόστος 60 ευρώ. Απόσταση; 1000 χιλιόμετρα.

Το τρένο αυτό είναι πεντακάθαρο, το πλήρωμα ευγενέστατο (είχε συνοδούς –φροντιστές), και το ταξίδι μας άνετο και ξεκούραστο.

Περνώντας από Τουρκία Περσία με το τρένο, η γυναίκα μου η Ρούλα «μεταμφιέστηκε» υποχρεωτικά. Φόρεσε μαντήλα, καλυμμένα χέρια, πόδια, τίποτε από σάρκα ορατό. Αυτό, την συνόδεψε τις επόμενες 15 ημέρες στην Περσία. Το συνήθισε γρήγορα , αλλά δεν ήταν και ενθουσιασμένη. Αλλά , στο ταξίδι μας διαπιστώσαμε ότι η μαντήλα ήταν , ειδικά για τις νέες Περσίδες , ένας βραχνάς. Συνήθως, τραβούσαν τη μαντήλα προς τα πίσω, για να φαίνονται οι αφέλειες και τα μοντέρνα τους κουρέματα.

Φθάνουμε Τεχεράνη, με έντονα συναισθήματα (χαρά, περιέργεια, λίγο άγχος). Ο σταθμός της Τεχεράνης, τεράστιος, πολυτελέστατος, υπερσύγχρονος, πεντακάθαρος.

Μια ευχάριστη έκπληξη μας περίμενε στο ανταλλακτήριο συναλλάγματος. Ενώ στο internet  βλέπουμε ότι 1 ευρώ ισοδυναμεί με 46.000 ριαλς, στο ανταλλακτήριο μας αλλάζουν 1 ευρώ με 140.000 ριαλς. Ο προϋπολογισμός πέφτει ραγδαία προς τα κάτω!

Η Τεχεράνη (12.000.000 κάτοικοι), τεράστια μεγαλούπολη, θυμίζει Αθήνα στην κυκλοφορία. Ταξί μας πηγαίνει σε 4στερο ξενοδοχείο που βρήκαμε από το internet. Κόστος 30 ευρώ το βράδυ. Το ταξί  μέσα στην πόλη, 10 λεπτά του ευρώ  ανά διαδρομή περίπου. Γενικά, το κόστος ζωής στην Περσία,  περίπου το 1/5 της Ελλάδος. Η χαρά του τουρίστα.

Η Τεχεράνη, όμορφη πόλη , ειδικά  τα βόρεια προάστια που είναι χτισμένα στις παρυφές της οροσειράς Αλμπορζ. Έχει υψόμετρο 1200 μέτρα και απέχει από την Κασπία θάλασσα 110 χιλιόμετρα.

Το απόγευμα της πρώτης μέρας, επισκεφθήκαμε την πεζογέφυρα Tabiat.  Είναι μία, υπερσύγχρονης σχεδίασης πεζογέφυρα που έχει μήκος 300 μέτρα και συνδέει δύο τεράστια πάρκα της Τεχεράνης. Το πάρκο Taleghani και το πάρκο Atash. Έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή αρχιτεκτονικά βραβεία και το σκεπτικό ήταν να μην είναι απλά μια γέφυρα διάβασης για πεζούς, αλλά ένα μέρος όπου θα συγκεντρώνονται οι άνθρωποι, θα περπατούν, θα κάθονται, θα παίζουν τα παιδιά κ.λ.π. Σχεδιάστηκε από την αρχιτεκτόνισσα Leila Araghian.

Μετά την απογευματινή βόλτα και με την κούραση της πρώτης μέρας, επιστροφή με ταξί στο ξενοδοχείο. Τα ταξί στο Ιράν είναι πάμφθηνα, οι ταξιτζήδες πολύ σοβαροί, αλλά και φιλικοί και πάντα μας ρωτούσαν: «where are you from»?

Και πάντα επίσης , μας έλεγαν: «welcome to Iran»!

Την άλλη μέρα το πρωί, σε συνεννόηση με τις ευγενέστατες ρεσεψιονίστ, που μιλούν άψογα αγγλικά, μας περιμένει ταξί, με προκαθορισμένη τιμή για να μας πάει στο Μουσείο Χαλιών της Τεχεράνης. Ένα υπέροχο μουσείο, με εκατοντάδες παλιά χαλιά, πραγματικά έργα τέχνης.

Στη συνέχεια, θέλουμε να επισκεφθούμε το Εθνικό θησαυροφυλάκιο Κοσμημάτων, που δυστυχώς ήταν κλειστό για συντήρηση.

Γραμμή λοιπόν(με ταξί φυσικά) για τα ανάκτορα Golestan. Τα ανάκτορα του Σάχη, με τους υπέροχους κήπους, τα σιντριβάνια, που βρίσκονται στο μέσο περίπου της τεράστιας πόλης.

Όπως και τα περισσότερα βασιλικά ανάκτορα στον κόσμο, είναι μεγαλοπρεπέστατα, αλλά διαφέρουν από τα δυτικά λόγω του ανατολίτικου διάκοσμου, ο οποίος είναι χαρακτηριστικός στην Περσία. Μπιχλιμπιδάτος, με πολλές λεπτομέρειες, όπως η κεντρική αίθουσα του θρόνου, που είναι τεράστια, σαν μικρό γήπεδο και διακοσμημένη με εκατομμύρια κομματάκια από καθρέφτες, τοποθετημένα σε σχέδια το ένα δίπλα από το άλλο.

Με εκατοντάδες πολύτιμους λίθους, περίτεχνα σκαλιστά έπιπλα, τεράστια χαλιά. Οι επισκέπτες Πέρσες. Είμαστε οι μόνοι ξένοι και οι ντόπιοι μας κοιτάζουν με κρυφά γελάκια. Πολλές φορές ερχόντουσαν κοντά μας για να βγάλουμε μαζί μια φωτογραφία.

Περιδιαβαίνουμε το τεράστιο συγκρότημα ανακτόρων και τους κήπους του για 3 σχεδόν ώρες. Στη συνέχεια, επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

Την επομένη το πρωί, πηγαίνουμε στο Tehran Bαzaar. Ένα τεράστιο, πολύβουο παζάρι, στο κέντρο της πόλης.

Βρίσκει κανείς και βλέπει ότι μπορεί να φανταστεί. Τα ανατολίτικα παζάρια είναι συγκλονιστικά πολύχρωμα, και μυρίζουν υπέροχα (μπαχαρικά γαρ). Οι άνθρωποι, ευγενικοί και χαμογελαστοί , μας καταλαβαίνουν σαν τουρίστες και λόγω των φωτογραφικών μηχανών. Φωτογραφίζουμε συνεχώς και κάθε τόσο σταματάμε σε μαγαζάκια που πουλάνε φρέσκους χυμούς από πολλά φρούτα. Κυρίως παίρνουμε καρπουζοχυμό και πεπονοχυμό.

Μετά από  ώρες στο παζάρι, επιστροφή στο ξενοδοχείο. Η κυκλοφορία στους δρόμους της Τεχεράνης, χαοτική, χωρίς όμως μποτιλιαρίσματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, στις πλατείες και στις διασταυρώσεις, κανείς οδηγός δεν χαμηλώνει ταχύτητα και περνούν όλοι ξυστά ο ένας με τον άλλον, σε απόσταση 1 εκατοστού!!!

Το απόγευμα, μετά τη μεσημεριανή σιέστα, ταξάκι και μετάβαση στον Πύργο Αζαντί, το σύμβολο της Τεχεράνης ή αλλιώς ο Πύργος της Ελευθερίας.

Βρίσκεται στην Δυτική είσοδο της πόλης, και είναι ένα επιβλητικό αρχιτεκτονικό δημιούργημα , που χτίστηκε το 1971 με αφορμή τον εορτασμό των 2500 χιλιάδων ετών ίδρυσης του αυτοκρατορικού κράτους του Ιράν. Έχει τρεις ορόφους, με εσωτερικό ασανσέρ και σκάλες, και μουσείο στο εσωτερικό του.

Το επόμενο πρωί , με ταξί πηγαίνουμε στο σταθμό λεωφορείων south.

Να πούμε εδώ, λίγα λόγια για τις μετακινήσεις μας μέσα στη χώρα. Οι αποστάσεις είναι πολύ μεγάλες , οι πόλεις περιβάλλονται από ερήμους και η ζέστη πολλή. Από πληροφορίες στο internet, αποφασίσαμε πως τα λεωφορεία VIP, είναι το καλύτερο μέσο μεταφοράς. Είναι τεράστια, VOLVO ή SCANIA και έχουν  25 θέσεις αεροπορικού τύπου. Έχουν κλιματισμό, τηλεόραση που συνήθως παίζει περσικές ταινίες, μπαρ για κρύο νερό και τσάι. Όλα φυσικά, δωρεάν. Το εισιτήριο για 2 άτομα μας κόστισε 8 ευρώ.

Ξεκινάμε λοιπόν από Τεχεράνη, με προορισμό τη Yazd, η οποία είναι η τέταρτη πόλη σε μέγεθος στο Ιράν και είναι χτισμένη ανάμεσα σε δύο ερήμους. Απέχει 640 χιλιόμετρα από Τεχεράνη και έχει πληθυσμό 500.000 περίπου κατοίκους. Υψόμετρο από θάλασσα 1250 μέτρα.

Το Yazd είναι διάσημο για την αρχιτεκτονική του (σπίτια χτισμένα με λάσπη και τούβλα), και ημισφαιρικές ή επίπεδες οροφές , ενώ στο πλάι έχουν μικρούς , χαρακτηριστικούς ανεμόπυργους μπαντγκίρ), οι οποίοι παγιδεύοντας τον αέρα, χρησιμοποιούνται για τον κλιματισμό στο εσωτερικό του οικήματος. Παντού κυριαρχεί το καφε-μπεζ χρώμα της ερήμου.

Η πόλη είναι χτισμένη στους πρόποδες του βουνού Shiz, και το νερό ερχόταν χωρίς αντλίες , με την κλίση του εδάφους, μέσω ενός υπόγειου δικτύου καναλιών, στο κέντρο της.

Φθάνοντας στο Yazd, πήγαμε στο ξενοδοχείο DAD, που το βρήκαμε από το internet. Σοφή επιλογή. Ξενοδοχείο 4 αστέρων, παλιό καραβάν σεράι, υπέροχα ανακαινισμένο, με την αρχιτεκτονική της ερήμου. Τιμή 35 ευρώ το δίκλινο, με πρωινό. Τιμή στο διαδίκτυο (trip advisor-booking… ) 120 με 165 ευρώ.  Υπάρχει μια μικρή διαφορά ε;

Πρώτη επίσκεψη στο Μουσείο και έδρα παγκοσμίως του ζωροαστρισμού, όπου και το περίφημο Fire Temple, που λένε ότι καίει άσβεστο από τον 5ο αιώνα προ Χριστού.

O ζωροαστρισμός είναι μια μονοθεϊστική θρησκεία , αποδεκτή από το Ιρανικό θρησκευτικό καθεστώς, αλλά πλέον ελάχιστοι Ζωροάστρες έχουν απομείνει σε όλη την Περσία των 80.000.000 κατοίκων.

Εκτός από τους Ζωροάστρες, σήμερα στο Ιράν ζουν περίπου 20.000 Εβραίοι, ενώ πριν την Ισλαμική επανάσταση ζούσαν περίπου 100.000. Οι περισσότεροι μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τις επόμενες ημέρες επισκεφτήκαμε το Τζαμί Καμπίρ, περπατήσαμε όλη την υπέροχη παλιά πόλη και καταλήξαμε στην πλατεία όπου υπάρχει το περίφημο συγκρότημα –  τέμενος  Αμίρ Τσακμάκ.

Στην είσοδό του δεσπόζει ο μεντρεσές (ιεροσπουδαστήριο), του συγκροτήματος. Το βράδυ, βόλτα στην ομώνυμη πλατεία (Αμίρ Τσακμάκ), όπου όλοι μας κοιτούσαν χαμογελαστοί και ρωτούσαν: «where are you from». Καποιες νεαρές μητέρες μάλιστα, έστελναν τα παιδιά τους να μας μιλήσουν, για να εξασκήσουν τα αγγλικά τους.

Σ αυτή την πλατεία λοιπόν, ένα γλυκό κα πανέξυπνο κορίτσι 14 περίπου χρόνων μας έπιασε κουβέντα σε άπταιστα Αγγλικά. Συνοδευόταν από τον πατέρα της κι όταν άρχισε να μας λέει για την καταπίεση που αισθάνονται οι νέοι από το καθεστώς, ο πατέρας της κοιτούσε γύρω του φοβισμένος και της έλεγε συνέχεια να μιλάει σιγότερα. Μας είπε πως θέλει να σπουδάσει και να φύγει από την Περσία , λόγω της θρησκευτικής καταπίεσης.

Της ευχηθήκαμε να πετύχει τα όνειρα της και την καλέσαμε να έρθει στην Ελλάδα όταν μεγαλώσει.

Τα βράδια στο Yazd, τρώγαμε στο  εστιατόριο του ξενοδοχείου , σε μια υπέροχη ταράτσα , με δροσιά, ήρεμη ατμόσφαιρα και εξαίρετο φαγητό.

https://carnetdevoyage.gr/%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%b9%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%b5%cf%81%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%bb%ce%ac%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%b1-%ce%b9%cf%81%ce%ac%ce%bd-%ce%ad%ce%bd-2/

Aδριανός Λέκκας

ΓΙΑΤΡΟΣ Είμαι γιατρός-ακτινολόγος, ελεύθερος επαγγελματίας και διατηρώ Ακτινολογικό Εργαστήριο στη γενέτειρά μου τη Λάρισα τα τελευταία 38 χρόνια. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια (με αυτοκίνητο, γιατί δεν μπαίνω σε αεροπλάνο) κι ασχολούμαι πολύ στο να τα οργανώνω. Με ενδιαφέρουν και με έλκουν οι άνθρωποι, οι φυσιογνωμίες τους, ο τρόπος ζωής τους, οι σκέψεις τους. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαστε με τη γυναίκα μου Ρούλα Σιλιντζή, ερασιτεχνικά, αλλά με μεγάλο μεράκι με τη φωτογραφία. Εμένα με έλκει η φωτογραφία πορτραίτου και οι ρεπορταζιακές λήψεις. Μου αρέσει ακόμη το διάβασμα, η ιστορία, η θάλασσα , το ποδήλατο κι οι παλιοί , αγαπημένοι φίλοι. Πάνω απ όλα , αγαπώ πολύ τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου. Αυτά είναι η συνέχειά μου.

Ρούλα Σιλιντζή

ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ Είμαι καθηγήτρια Οικονομολόγος, σε Δημόσιο Λύκειο της Λάρισας. Ειμαι 53 ετών, παντρεμένη με τον Αδριανό Λέκκα. Εχουμε 3 παιδιά (μια κόρη μαζί και δύο γιους του συζύγου) και 3 εγγόνια. Εκτός από την οικογένειά μου, που αυτονόητα την αγαπώ πολύ, μου αρέσει πολύ η δουλειά μου, πράγμα που το θεωρώ προτέρημα για τον άνθρωπο, τα ταξίδια που θεωρώ ότι μας ανοίγουν τα μάτια - αν θέλουμε να δούμε - και τα τελευταία χρόνια η φωτογραφία μέσα από την οποία ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Αγαπώ το διάβασμα και το νερό.Τη μουσική, τις βόλτες, το ποδήλατο και ότι με κάνει να νιώθω ζωντανή και δημιουργική.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button