FeaturedTravel StoriesΚόσμος

Περσία οδικώς: Λάρισα-Ιράν, ένα όνειρο δρόμος (Β’ Μέρος)

Στη συνέχεια του ταξιδιού μας, με το γνωστό πλέον VIP λεωφορείο, πηγαίνουμε στο νοτιότερο σημείο του οδοιπορικού μας, στην περίφημη πόλη Shiraz, την πόλη των κήπων, των νερών και των ποιητών. Απέχει από την Yazd 450 χιλιόμετρα και βρίσκεται σε υψόμετρο 1800 μέτρων. Φθάνοντας, καταλύουμε σε 4στερο, πολυτελές ξενοδοχείο, στο κέντρο της πόλης , με κόστος 17 ευρώ το βράδυ με πρωινό.

Τακτοποιούμαστε στο δωμάτιο και επισκεπτόμαστε το τζαμί Shah-Cheragh-Shrine, που κατά σύμπτωση γιορτάζει και είναι κυριολεκτικά δίπλα από το ξενοδοχείο μας. Το τζαμί αυτό, εκτός των άλλων, έχει έναν υπέρλαμπρο βολβοειδή τρούλο, που είναι ο τρίτος ωραιότερος σε όλη την Περσία.

Επιφυλακτικοί, με τις φωτογραφικές μας μηχανές που κρέμονται από τον λαιμό, πάμε στο τζαμί. Ευγενέστατοι οι φύλακες, αφού έψαξαν διεξοδικά τις τσάντες μας, μας ξεναγούν στο τεράστιο τζαμί. Ο ναός χωρίζεται στα δύο. Αλλού οι γυναίκες, αλλού οι άνδρες. Ο δικός μου ξεναγός, μου ζητάει κάποια στιγμή συγγνώμη, που τα αγγλικά του δεν είναι πολύ καλά. Μου είπε πως είναι πολιτικός μηχανικός και δουλεύει στον ελεύθερο του χρόνο σαν ξεναγός στο τζαμί.  Φωτογραφίες, βίντεο επιτρέπονται παντού, παρά τους αρχικούς μας φόβους. Αυτό που καταλάβαμε από τις επισκέψεις μας στα τζαμιά της Περσίας είναι πως το σιιτικό Ισλάμ είναι πιο χαλαρό και πιο ανοιχτό από το σουνιτικό Ισλάμ των άλλων αραβικών χωρών. Δηλαδή, σε ένα τζαμί βλέπεις μέσα να προσεύχονται πιστοί στα γόνατα και δίπλα να παίζουν πιτσιρίκια πάνω στα χαλιά, χωρίς να τα ενοχλεί κανείς.

Το Shiraz λοιπόν, είναι πόλη με πανέμορφα μνημεία. Εδώ έζησαν οι φημισμένοι ποιητές Σααντί και Χαφέζ, των οποίων επισκεφθήκαμε τα μνημεία.

Ένα από τα πιο φημισμένα αξιοθέατα της Περσίας είναι το Nasir al Mulk Mosque,  ή αλλιώς Ροζ Τζαμί.

Είναι ένα φοβερό αρχιτεκτονικό έργο τέχνης, με υπέροχα χρώματα, λόγω και των πολύχρωμων βιτρό. Είναι όλο στρωμένο με παχιά χαλιά, όπου οι τουρίστες ξεκουράζονται για ώρα.

Να πούμε εδώ, πως σε όλους τους δημόσιους χώρους τα χαλιά είναι παχιά και πεντακάθαρα, χαίρεσαι να περπατάς πάνω τους. Τα καλά βέβαια χαλιά, είναι λεπτά και θυμίζουν κέντημα στο χέρι.

Την άλλη μέρα, επίσκεψη στους κήπους Εράμ, που χρονολογούνται εδώ και 900 χρόνια, είναι πανέμορφοι και προστατεύονται από την Unesco. Είναι μια ευκαιρία εδώ, να πούμε μερικά πράγματα για τους κήπους του Ιράν (η ελληνική λέξη παράδεισος προέρχεται από την περσική λέξη “παρντίς”, που σημαίνει κήπος με λουλούδια και νερά) και τη διαχείριση των υδάτων τους.

Η Περσία είναι μια άνυδρη και ξερή χώρα και είναι απορίας άξιο πως έχει τέτοια υπέροχα πάρκα και τόσο καταπράσινες λεωφόρους στις πόλεις. Τα πεζοδρόμια στις λεωφόρους είναι φαρδιά και κατά μήκος έχουν βαθιά ρυάκια, μέσα στα οποία είναι φυτεμένα τεράστια δέντρα. Δύο φορές την ημέρα ο Δήμος ανοίγει την παροχή νερού, τα ρυάκια πλημμυρίζουν, γίνονται μικρά ποτάμια και ποτίζονται όλα τα δέντρα. Επίσης, το επάγγελμα του κηπουρού είναι ένα από τα σπουδαιότερα στην Περσία, κατά τη γνώμη μας. Οι κήποι τους είναι έργα τέχνης, πραγματικοί παράδεισοι επί γης.

Στη συνέχεια, επισκεπτόμαστε στο κέντρο του Shiraz, το Vakil Bazaar και μετά το κάστρο Arg-e Karim Khan. Το εν λόγω κάστρο , έχει τείχη με υπέροχη κατασκευή από τούβλα. Σαν κέντημα!

Τρεις μέρες στο Shiraz, η ζέστη υποφερτή αν και αρχές Ιουλίου. Το φαγητό καλό, συμβατό με το δικό μας και πιο ελαφρύ παρά τα μπαχαρικά, γιατί οι Πέρσες δεν χρησιμοποιούν λάδια και λίπη. Το οινόπνευμα όμως, απαγορεύεται παντού. Όταν λέμε παντού, δεν βρίσκεις ούτε στα μεγάλα ξενοδοχεία. Παρεμπιπτόντως  στο Shiraz, ανακαλύφθηκε το παλαιότερο δείγμα κρασιού στον κόσμο, που χρονολογείται 7000 χρόνια πριν.

Πίναμε λοιπόν χυμούς, απ’ ότι φρούτο μπορεί κανείς να φανταστεί, εκτός από σταφύλι.

Φεύγοντας από το Shiraz, θέλαμε να επισκεφθούμε την αρχαία Περσέπολη που απέχει μόλις 70 χιλιόμετρα. Την λύση μας την έδωσε η ρεσεπσιονίστ του ξενοδοχείου. Τηλεφώνησε στον ταξιτζή που συνεργαζόταν με το ξενοδοχείο, ο οποίος θα μας πήγαινε στην Περσέπολη, θα μας περίμενε όσο χρειαζόταν για να επισκεφθούμε τον αρχαιολογικό χώρο και στη συνέχεια θα μας πήγαινε στο Ισφαχάν που απείχε 500 χιλιόμετρα. Ετσι κι έγινε. Το ταξί απαστράπτον, ο ταξιτζής σοβαρότατος, όταν ήθελε να μας πει κάτι μιλούσε στο κινητό στον αυτόματο μεταφραστή και μας έδειχνε την οθόνη.

Φτάσαμε λοιπόν στην Περσέπολη. Εντυπωσιακός χώρος και πολύ ζέστη. Επί 3 σχεδόν ώρες  περιηγηθήκαμε και βγάζαμε φωτογραφίες (Πύλη των Εθνών, ανάκτορο Apadana  κ.λ.π.) Κατόπιν, εξουθενωμένοι από τη ζέστη και το περπάτημα, στο ταξί και δρόμο για το Εσφαχάν. Φτάσαμε απόγευμα. Ο ευγενέστατος ταξιτζής μας πήγε στο ξενοδοχείο που είχαμε εντοπίσει από το internet.Κόστος για το ταξίδι μιας ολόκληρης μέρας με στάση 3 ώρες στην Περσέπολη, 40 ευρώ.

Εσφαχάν, το κύριο μέρος του ταξιδιού

Όλες οι πόλεις στο Ιράν είναι πανέμορφες και ιδιαίτερες. Το Εσφαχάν όμως, είναι το κάτι άλλο.

Είναι η Ασπάδανα της αρχαιότητας. Βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της χώρας και σε ίση σχεδόν απόσταση από την Κασπία θάλασσα και τον Περσικό κόλπο. Την περίοδο της ακμής της ονομαζόταν και Nesf-i Jahan, δηλαδή «μισός κόσμος» και διέθετε 163 τζαμιά, 48 θρησκευτικές σχολές, 1.801 μαγαζιά και 263 δημόσια λουτρά.

Υψόμετρο 1574 μέτρα και πληθυσμός 2.000.000 κάτοικοι.

Σύμφωνα με τον Γάλλο συγγραφέα και ερευνητή  Andre Malraux,  μόνο δύο πόλεις στον κόσμο συγκρίνονται με το Εσφαχάν. Η Φλωρεντία και το Πεκίνο.

Ο αρχιτεκτονικός και καλλιτεχνικός πλούτος της πόλης είναι μοναδικός. Περπατάει κανείς στους μεγάλους δρόμους κάτω από τεράστια δέντρα με παχιά σκιά.

Δεν θα αναφερθούμε στα υπέροχα μνημεία που είδαμε τις τρεις ημέρες στο Εσφαχάν. Αυτά μπορεί να τα δει κάποιος στο internet και να πάρει μια ιδέα.

Θα αναφερθούμε όμως στην τεράστια πλατεία Naqsh-e Jahan Square , η οποία περιλαμβάνει 2 τζαμιά, ένα παλάτι, το υπέροχο παζάρι κάτω από τους συνεχόμενους, ατελείωτους θόλους των κτιρίων, και στην μέση της κήτους με λουλούδια και γκαζόν, νερά και σιντριβάνια. Είναι η μεγαλύτερη πλατεία του κόσμου, μετά την Τιενανμέν του Πεκίνου. Είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της  Unesco. Επίσης, τόπος για πικνίκ για τους ντόπιους σε καθημερινή βάση.

Όλη η πλατεία λες και είναι κεντημένη στο χέρι. Τα βράδια δεν χορταίναμε να την περιδιαβαίνουμε και να ξεκουραζόμαστε στα γύρω πεζούλια, ανάμεσα από εκατοντάδες οικογένειες που έκαναν πικνίκ και μας πρόσφεραν χαμογελαστοί τσάι.

Το δεύτερο αξιοθέατο που πρέπει να αναφέρουμε είναι η γέφυρα Khaju, πάνω από τον ποταμό  Zayanderud. Υπάρχουν πολλές όμορφες γέφυρες πάνω από τον ποταμό. Ετούτη όμως, είναι ένα αρχιτεκτονικό θαύμα. Περπατάμε πάνω στον πλακόστρωτο δρόμο της και μετά κατεβαίνουμε κάτω από τις καμάρες της. Εκεί τα βράδια μαζεύονται αυτοσχέδιοι καλλιτέχνες  και πολύς κόσμος που κάθεται και τους ακούει. Μουσική, τραγούδι, ποίηση έχουν την τιμητική τους.

Γυρνώντας 2 συνεχόμενα βράδια στο ξενοδοχείο, νύχτα, σκοτάδι, κόσμος πολύς, να πούμε εδώ ότι ποτέ δεν αισθανθήκαμε άσχημα, δεν κινδυνεύσαμε, δεν μας κοίταξε κανένας λοξά. Οι Ιρανοί, πάντα πολύ ευγενικοί, σέβονται τους ξένους επισκέπτες. Αυτό το νιώθεις σε όλη την Περσία, χωρίς εξαίρεση.

Μια μέρα, πήγαμε σε ένα κατάστημα οπτικών. Ο καταστηματάρχης φώναξε από δίπλα έναν ηλικιωμένο κύριο, ο οποίος μιλούσε άπταιστα αγγλικά, γιατί απ’ ότι μας είπε εργαζόταν σαν πιλότος στρατιωτικών ελικοπτέρων. Συζητήσαμε αρκετή ώρα, μας έκανε παράπονα για το καθεστώς του Ιράν. Πάντα ευγενικά, χωρίς χαρακτηρισμούς και άσχημα λόγια. Απ’ ότι καταλάβαμε από την συζήτηση με τον συνταξιούχο πιλότο και με τον Αρμένιο σεφ στο ξενοδοχείο που μέναμε, αν δεν είσαι σιίτης μουσουλμάνος στην Περσία, δεν σε ενοχλεί κανείς αλλά, δεν μπορείς να καταλάβεις κάποια δημόσια θέση ή να αναρριχηθείς στην ιεραρχία του Δημοσίου.

Υπάρχουν επίσης, σουνίτες μουσουλμάνοι, 200.000 χριστιανοί (κυρίως Αρμένοι), καθώς και 20.000 περίπου Εβραίοι που ασκούν ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα στις συναγωγές. Επίσης, κάποια στιγμή, ρωτήσαμε τη ρεσεπιονίστ στο ξενοδοχείο για τον μισθό της. Μας είπε ότι είναι 150 με 200 ευρώ το μήνα, ποσό που φτάνει για να ζήσει ένα άτομο στο Ιράν, αν δεν έχει οικογένεια.

Τρώγαμε σε καλό εστιατόριο με 5 ευρώ το ζευγάρι. Πίναμε φυσικούς χυμούς με 5 λεπτά του ευρώ. Ταξί, με μισό ευρώ ανά διαδρομή. Οι δυτικές χώρες με πρωτοστατούσα τις Η.Π.Α., έχουν κάνει εμπάργκο στο Ιράν. Παρόλα αυτά, δεν τους λείπει τίποτα. Το 80% των αυτοκινήτων είναι made in Iran. Υπάρχουν πολλά Peugeot και Renault, αλλά τον τελευταίο χρόνο τα εργοστάσια έκλεισαν, γιατί οι Αμερικανοί ανάγκασαν τους Γάλλους να μην τους δίνουν κινητήρες .  Απ’ ότι μας έλεγαν πάντως, μεταξύ σοβαρού και αστείου, το Ιράν είναι στην ουσία ο καλύτερος φίλος των Ηνωμένων Πολιτειών. “Αν δεν υπήρχαμε εμείς”, έλεγαν, “πώς η Αμερική θα πουλούσε στην Σαουδική Αραβία όπλα αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων κάθε χρόνο”; Τέλος πάντων, αντιμετωπίζουν το εμπάργκο με χιούμορ, πλην ενός μέρους της νεολαίας που θέλει τον αμερικάνικο τρόπο ζωής, όπως και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου.

Ένα επίσης σπουδαίο αξιοθέατο στο Εσφαχάν, είναι ο Flowers Garden. Ένας τεράστιος και πανέμορφος κήπος στην καρδιά της πόλης, που με τα λουλούδια, τις λίμνες, τα δέντρα και τα φυτά του είναι ένας παράδεισος δροσιάς και ξεκούρασης.

Τρεις λοιπόν υπέροχες μέρες στο Εσφαχάν. Καιρός για επιστροφή σιγά –σιγά. Παίρνουμε λεωφορείο VIP  από Εσφαχάν για Ταμπρίζ. Απόσταση 920 χιλιόμετρα. Κόστος εισιτηρίου 8 ευρώ τα 2 άτομα. Ταξιδεύουμε  όλη τη νύχτα. Το πρωί στις 8.00 φτάνουμε Tabriz. Στο γραφείο των ταξί, στο σταθμό λεωφορείων, παίρνουμε ταξί για τα σύνορα με Τουρκία. Απόσταση 270 χιλιόμετρα. Κόστος 25 ευρώ. Ξεκινάμε λοιπόν για Razi στα σύνορα Περσίας – Τουρκίας. Ο δρόμος καλός, ανάμεσα από φαράγγια και γενικά τοπίο ξερό. Φτάνουμε στα σύνορα.

Εκεί, έκανα ένα φάουλ που το θυμάμαι με ντροπή… Η απόσταση από το Ιρανικό στο Τουρκικό φυλάκιο είναι 500 μέτρα με τα πόδια. Εμείς κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι απ το ολονύκτιο ταξίδι, μόλις φτάνουμε καμιά δεκαριά πιτσιρικάδες με καροτσάκια, προσπαθούν να μας πάρουν τα πράγματα από τα χέρια, να τα μεταφέρουν απέναντι. Λίγο η κούραση, λίγο ο αγενής τους τρόπος, με κάνουν να αγριέψω και να πάρω τα πράγματα μόνος μου, μέχρι το απέναντι φυλάκιο. Εκ των υστέρων το μετάνιωσα, αλλά ήταν αργά…

Φτάνουμε στο Τουρκικό φυλάκιο. Εδώ, οι εγκαταστάσεις είναι υπερσύγχρονες. Κόσμος πολύς, ουρά, περιμένουμε υπομονετικά. Το 80% των ανθρώπων είναι μέχρι 25 ετών. Έχουν τσάντες με κούτες τσιγάρα που πάνε να τα πουλήσουν  στην Τουρκία. Αφού περνάμε τον έλεγχο, παίρνουμε Dolmus (λεωφορειάκι )και πάνε στο Van.

Ταξιδεύοντας προς το Βαν και συνοψίζοντας το ταξίδι μας , γράφουμε όσα μας εντυπωσίασαν στην τόσο κοντινή και τόσο άγνωστη στους δυτικούς επισκέπτες χώρα.

Πρώτα απ όλα, τα υπέροχα αρχιτεκτονικά και καλλιτεχνικά μνημεία σε όλες τις πόλεις του Ιράν. Χωρίς να είμαι αρχιτέκτονας ή ζωγράφος, αλλά συγκρίνοντας και με άλλες χώρες, το Ιράν έχει εκατοντάδες αρχιτεκτονικά αριστουργήματα. Εμείς είδαμε ένα μέρος από αυτά.

Δεύτερον, η διαχείριση των υδάτων και οι υπέροχοι κήποι που υπάρχουν παντού. Κήποι, μνημεία παγκόσμιου πολιτισμού. Σιντριβάνια, λίμνες και νερά. Λεωφόροι στις πόλεις, με τεράστια δένδρα κατά μήκος, που δημιουργούν δροσιά το ζεστό καλοκαίρι.

Και τέλος, το βασικότερο όλων. Το Ιράν είναι ο κόσμος του. Ευγενικοί, καλοσυνάτοι άνθρωποι, που ποτέ δεν προσπάθησαν να μας εκμεταλλευτούν. Με όσους μπορέσαμε να μιλήσουμε, διαπιστώσαμε κουλτούρα και γνώσεις της ιστορίας. Όσες φορές ρωτούσαμε κάποια πληροφορία, μας την έδιναν, ρωτώντας ευγενικά: «where are you from» και καταλήγοντας «have a nice time in Iran». Φτάνοντας λοιπόν στο Βαν, πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο, όπου είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο. Το Nissan ήταν εκεί, δεν πληρώσαμε τίποτα για το parking  και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Οι δρόμοι της Τουρκίας παντού autobahn, οπότε άνετα κάνεις πολλά χιλιόμετρα ημερησίως και χωρίς καθόλου διόδια. Ατέλειωτα χιλιόμετρα στα οροπέδια της Ανατολίας. Λόγω υψομέτρου, τα σιτάρια θερίζονταν τότε, ένα μήνα σχεδόν μετά από τον θερισμό στην Ελλάδα.

Πρώτο βράδυ, διανυκτέρευση στην πόλη  Bigol, σε καλό ξενοδοχείο. Φαγητό και μπύρα, μετά από 15 ημέρες χωρίς καθόλου οινόπνευμα. Την άλλη μέρα, πολλά χιλιόμετρα και το βράδυ μπαίνουμε στο Kayseri, τη δική μας Καισάρεια. Η πόλη υπερσύγχρονη, πεντακάθαρη, πολύ εντυπωσιακή. Μένουμε στο καλύτερο ξενοδοχείο του ταξιδιού, στο Radisson Blu Hotel.  Κόστος 80 ευρώ με πρωινό. Φαγητό το βράδυ, σε παρακείμενη ταβέρνα με ψαρικά. Μετά σε ζαχαροπλαστείο κιουνεφέ με παγωτό (θεικό !!!).

Την άλλη μέρα, αναχώρηση προς τα δυτικά. Είμαστε κοντά στην Καππαδοκία. Αν και έχουμε ξαναπάει, αφού είναι στο δρόμο μας περνάμε.  Στάση στο Urgup (Προκόπι) και στο Goreme  για φωτογραφίες. Η Καππαδοκία, όπως πάντα υπέροχη με πάρα πολλούς τουρίστες. Το ίδιο βράδυ διανυκτέρευση στην όμορφη  Bursa ( Προύσα ).

Την επομένη, μέσω Τσανάκαλε, επιστροφή στα πάτρια εδάφη, μετά από τρεις εβδομάδες γεμάτες εντυπώσεις και μαγικές εικόνες της Ανατολής.

Ελπίζοντας να είμαστε καλά  και για το επόμενό μας ταξίδι, ευχόμαστε όμορφα οδοιπορικά σε όλους.  Ο δρόμος σας να είναι πάντοτε ανοιχτός!!!

Aδριανός Λέκκας

ΓΙΑΤΡΟΣ Είμαι γιατρός-ακτινολόγος, ελεύθερος επαγγελματίας και διατηρώ Ακτινολογικό Εργαστήριο στη γενέτειρά μου τη Λάρισα τα τελευταία 38 χρόνια. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια (με αυτοκίνητο, γιατί δεν μπαίνω σε αεροπλάνο) κι ασχολούμαι πολύ στο να τα οργανώνω. Με ενδιαφέρουν και με έλκουν οι άνθρωποι, οι φυσιογνωμίες τους, ο τρόπος ζωής τους, οι σκέψεις τους. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαστε με τη γυναίκα μου Ρούλα Σιλιντζή, ερασιτεχνικά, αλλά με μεγάλο μεράκι με τη φωτογραφία. Εμένα με έλκει η φωτογραφία πορτραίτου και οι ρεπορταζιακές λήψεις. Μου αρέσει ακόμη το διάβασμα, η ιστορία, η θάλασσα , το ποδήλατο κι οι παλιοί , αγαπημένοι φίλοι. Πάνω απ όλα , αγαπώ πολύ τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου. Αυτά είναι η συνέχειά μου.

Ρούλα Σιλιντζή

ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ Είμαι καθηγήτρια Οικονομολόγος, σε Δημόσιο Λύκειο της Λάρισας. Ειμαι 53 ετών, παντρεμένη με τον Αδριανό Λέκκα. Εχουμε 3 παιδιά (μια κόρη μαζί και δύο γιους του συζύγου) και 3 εγγόνια. Εκτός από την οικογένειά μου, που αυτονόητα την αγαπώ πολύ, μου αρέσει πολύ η δουλειά μου, πράγμα που το θεωρώ προτέρημα για τον άνθρωπο, τα ταξίδια που θεωρώ ότι μας ανοίγουν τα μάτια - αν θέλουμε να δούμε - και τα τελευταία χρόνια η φωτογραφία μέσα από την οποία ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Αγαπώ το διάβασμα και το νερό.Τη μουσική, τις βόλτες, το ποδήλατο και ότι με κάνει να νιώθω ζωντανή και δημιουργική.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button