FeaturedTravel StoriesΕλλάδα

Σαντορίνη 2020: Η γιορτή άργησε μια μέρα

Βρέθηκα για τέταρτη φορά μετά από 25 χρόνια -δηλαδή μετά από τον Ιούλιο του 1995- στην Σαντορίνη, έχοντας μηδενίσει από το μυαλό μου και την ψυχή μου την παραμικρή προσδοκία συγκλίσεων ή αποκλίσεων, αφήνοντας την ανθρωπογεωγραφία του τόπου να μιλήσει η ίδια.

Σε αυτό το τόσο οριακό τοπίο όπου η ανθρώπινη ύπαρξη αναμετράται με τον χρόνο, τις δυνάμεις της φύσης, της γης και του σύμπαντος και εντέλει, μηδενίστηκε κάποτε η ιστορία (Κυκλαδικός πολιτισμός) και ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες της, αισθάνθηκα ότι βρίσκομαι πάλι σε μια οριακή στιγμή της ανθρωπότητας, εφόσον η χαρά της συλλογικότητας και της κοινωνικότητας δοκιμάστηκε από τον ιό την περίοδο της καραντίνας.

Η ιδιωτικότητα έγινε έμβλημα της νέας ηθικής και υπευθυνότητας και σηματοδότησε μια νέα τάξη πραγμάτων τόσο ξένη από τα ήθη που έως τότε ήταν γνωστά για το νησί, έμβλημα μιας καπιταλιστικής ζωής. Η ιδιωτική σφαίρα έγινε καταφύγιο τόσο της προάσπισης της δημόσιας υγείας, όσο και της ενσυναίσθησης στην ετερότητα, στον συνάνθρωπο. Αποτέλεσμα οι παράπλευρες απώλειες της, στη μετά την καραντίνα εποχή, η τεράστια δυσκολία της επανεκκίνησης της τουριστικής βιομηχανίας, με συνέπεια η Σαντορίνη να είναι αυτό το καλοκαίρι ένα νησί απόκοσμα ήσυχο, εξωπραγματικά μοναχικό, αντιφατικά ήρεμο σαν το ηφαίστειό του που σίγησε κάποτε μετά από την έκρηξη και το τσουνάμι.


Φηρά: Το ποδήλατο έχει τα πετάλια έτοιμα για το παιδί. Αλλά το παιδί δεν είναι εκεί.

Οία: Η θάλασσα έμεινε απέξω ή ο άνθρωπος έμεινε μέσα. Αποξένωση.

Τι κι αν υπάρχει το χρώμα, όταν δεν ακούς το γέλιο των ανθρώπων; Το τραγούδι των παιδιών; Τον ήχο της καμπάνας της Παναγιάς τον Αύγουστο;

Πύργος: Θα έρθει όλο το φως από τη θάλασσα. Τα μυστικά έρχονται από τη θάλασσα…

Σκάρος, Ημεροβίγλι: Η γιορτή άργησε μια μέρα.

'Ελλη Κορρού

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ Είμαι παιδί που κατάγομαι από τρεις γενιές ναυτικών, με μια γιαγιά πρόσφυγα από τη Μικρά Ασία, γεννήθηκα στην Αθήνα, τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στη Σαλαμίνα, δίπλα στη θάλασσα, ή ταξίδευα με τον πατέρα μου σε πολλά μέρη του κόσμου προτού να πάω στο σχολείο. Σπούδασα στο Ρέθυμνο Παιδαγωγικά και στην Αθήνα, στο ΕΚΠΑ, Ψυχολογία. Εργάστηκα ως δασκάλα στη Σχολή Χιλλ και μετεκπαιδεύτηκα στο Μαράσλειο Διδασκαλείο. Σήμερα είμαι δασκάλα στη Σαλαμίνα. Έχω ασχοληθεί με την επιμέλεια και διόρθωση βιβλίων, κριτική ταινιών κινηματογράφου. Οι μεταπτυχιακές μου σπουδές αφορούν στη Λογοτεχνία και τη Δημιουργική Γραφή (Φλώρινα) και συγκεκριμένα στο έργο του Γεωργίου Βιζυηνού «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» , ενώ είμαι υποψήφια διδάκτωρ του τμήματος Επικοινωνίας του Παντείου Πανεπιστημίου στον τομέα Θεωρίας Λογοτεχνίας με θέμα: «Μανώλης Αναγνωστάκης, μύθος και ιστορία στη μεταπολεμική ποίηση: το μοτίβο της αέναης επιστροφής». Η φιλοσοφική, υπαρξιακή και ουτοπική διάσταση των ταξιδιών με απασχολούν ως δημιουργική γραφή, ωστόσο έχω διοργανώσει πολλά εκπαιδευτικά ταξίδια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και ταξιδεύουμε κάθε χρόνο με τα δυο παιδιά μου, φωτογραφίζοντας τόπους και ανθρώπους.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button