Travel StoriesΕλλάδα

Πηνειός: Πάμε Ποτάμι!!!

Κάθε καλοκαίρι, στα μέσα με τέλη Ιουνίου και για μια εβδομάδα περίπου, διοργανώνεται στην πόλη μας, τη Λάρισα, η Γιορτή Πηνειού, του ποταμού μας που διασχίζει αργά και σταθερά την πόλη μας αιώνες τώρα.

Του «αργυροδίνη», όπως τον ονόμαζε ο Όμηρος, από τις πολλές δίνες που σχημάτιζαν στο διάβα τους τα ασημένια του νερά.

Στα χρόνια μας βέβαια, δεν είναι ακριβώς ασημένια και καθάρια, πράγμα που εντόπισε με την πρώτη ματιά ο μικρός Οδυσσέας.

«Δεν είναι καθαρός ο ποταμός σας γιαγιά… Είναι καφέ και βρώμικος..,» είπε, για να επαληθευτεί ακόμη μια φορά κι η γνωστή παροιμία.%cf%80%ce%b7%ce%bd%ce%b5%ce%b9%cf%8c%cf%82_01

Το φεστιβάλ του Πηνειού άρχισε να λειτουργεί από το 2000, οπότε είναι πλέον θεσμός για τους Λαρισαίους, με πολλές και ποικίλες πολιτιστικές και κοινωνικές δράσεις που κάθε χρόνο συνεχώς εμπλουτίζονται.

Είναι μια πληθωρική, πολύχρωμη και πολύβουη γιορτή, ειδικά για τα παιδιά, που συγκεντρώνει πλήθος κόσμου κάθε χρόνο.

Πήραμε και φέτος λοιπόν τα εγγονάκια μας και βουρρρ για το ποτάμι.

Με το που φτάσαμε, ήθελαν μαλλί της γριάς. “Θα έχει άραγε”; Αναρωτιόντουσαν τα παιδιά.%cf%80%ce%b7%ce%bd%ce%b5%ce%b9%cf%8c%cf%82_-6

Μόνο μαλλί της γριάς είχε; Λουκουμάδες, γλιφιτζούρια, μπισκότα, χαλβά Φαρσάλων κι ότι άλλο τραβούσε η όρεξή μας.

Δεν προλάβανε να φάνε δύο-τρεις μπουκιές και τρεις γλυκές κυρίες καλούσαν τα παιδιά σ’ ένα όμορφο παιχνίδι, μέσα στον κύκλο.

Λίγο πιο κει, τρία τέσσερα όμορφα, δροσερά κορίτσια, έβαφαν τις παιδικές φατσούλες, με ότι σχέδιο ήθελε το κάθε παιδάκι. Εμείς “γίναμε” μια μεγάλη καρδούλα και μια τσαχπίνα γατούλα… Έπειτα, ήταν να ζωγραφίσουν τα παιδιά, το καθένα τη δική του ζωγραφιά ή να παίξουν κρίκους.%cf%80%ce%b7%ce%bd%ce%b5%ce%b9%cf%8c%cf%82_-3

Τη στιγμή εκείνη, ακούσαμε να έρχονται μουσικοί με κρουστά, που έπαιζαν ρυθμικά έναν ζωντανό και χαρούμενο ρυθμό. Πριν από αυτούς, χορευτές με εντυπωσιακές στολές χόρευαν στον ρυθμό των τυμπάνων… Παρήλασαν δίπλα από το ποτάμι και καταχειροκροτήθηκαν!

Πιο κάτω, μια σχολή μπαλέτου κρεμούσε από την οροφή της γέφυρας, πολύχρωμες, πλατιές κορδέλες για να παίζουν τα μικρότερα σε ηλικία παιδάκια, να κάνουν κούνια και ότι άλλο η φαντασία τους θα τα ωθούσε.

Απέναντι, σε έναν ψηλό και φαρδύ τοίχο τα παιδιά έκαναν αναρρίχηση… Πολύ εντυπωσιακό ήταν κι όταν πήγαμε να δηλώσουμε τα ονόματά μας για να πάρουμε σειρά είχαμε αριθμό 95.

Είπαμε να γυρίσουμε αργότερα, αν και τελικά δεν το κάναμε και προχωρήσαμε παρακάτω.

Εκεί σε μια μεγάλη ξύλινη πίστα, ειδικά διαμορφωμένη, κάποιες κυρίες νεότερες και μεγαλύτερες και μια πιτσιρίκα μπροστά-μπροστά, χόρευαν ζούμπα…

%cf%80%ce%b7%ce%bd%ce%b5%ce%b9%cf%8c%cf%82_-7

Μετά από αρκετή ώρα, η πίστα παραδόθηκε στο κοινό και  άρχισαν οι θεατές να χορεύουν, με τραγούδια της δικής μου εποχής που χορεύαμε στις ντίσκο, με γενικό πρόσταγμα «το βινύλιο επιστρέφει» , όπως ανέφερε ο  dj.

%cf%80%ce%b7%ce%bd%ce%b5%ce%b9%cf%8c%cf%82_-8

Κάπου εκεί κουραστήκαμε και ήταν ώρα να γυρίσουμε στο σπίτι.

Φυσικά, η γιορτή του Πηνειού συνεχίστηκε, μέχρι αργά φαντάζομαι, με συναυλίες και άλλες εκδηλώσεις.

Χαρά μεγάλη, μικροί μεγάλοι λοιπόν, στης Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό…

%cf%80%ce%b7%ce%bd%ce%b5%ce%b9%cf%8c%cf%82_-2

Μέσω
Φωτογραφίες, Κείμενο: Ρούλα Σιλιντζή

Ρούλα Σιλιντζή

ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ Είμαι καθηγήτρια Οικονομολόγος, σε Δημόσιο Λύκειο της Λάρισας. Ειμαι 53 ετών, παντρεμένη με τον Αδριανό Λέκκα. Εχουμε 3 παιδιά (μια κόρη μαζί και δύο γιους του συζύγου) και 3 εγγόνια. Εκτός από την οικογένειά μου, που αυτονόητα την αγαπώ πολύ, μου αρέσει πολύ η δουλειά μου, πράγμα που το θεωρώ προτέρημα για τον άνθρωπο, τα ταξίδια που θεωρώ ότι μας ανοίγουν τα μάτια - αν θέλουμε να δούμε - και τα τελευταία χρόνια η φωτογραφία μέσα από την οποία ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Αγαπώ το διάβασμα και το νερό.Τη μουσική, τις βόλτες, το ποδήλατο και ότι με κάνει να νιώθω ζωντανή και δημιουργική.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button