FeaturedTravel StoriesΕλλάδα

Αστυπάλαια: Ραντεβού στο Κόκκινο Μύλο…

Πεταλούδα του Αιγαίου της αρέσει να τη λένε κι οι αρχαίοι Έλληνες θέλανε την πεταλούδα συνώνυμο της ψυχής. Κι αυτό που εκπέμπει η Αστροπαλιά σε κάθε της γωνιά στοχεύει κατευθείαν στην ψυχή.
Eίπα να φτιάξω μια σαλάτα. Μια χωριάτικη, έτσι για να δροσίσει λίγο αλλά και να πάρω τζούρα από Αστυπάλαια, από τις ντομάτες τις μυρωδάτες της κυρα-Μαρίας, πού’ φερα μαζί μου από το νησί. Κατακόκκινες και νέκταρ! Μια σακούλα μας έδωσε στο φεύγα από την ταβέρνα της, «πού θα βρείτε τέτοιες ντομάτες, βρε; Φάτε τις, έτσι, σα φρούτο!»
astipalaia-4
Μας σκλάβωσε η κυρά της Αυστραλίας. «Πώς και το βγάλατε “Αυστραλία” το μαγέρικο;» «Ε, κει πήγε ο άντρας μου, ξενιτεύτηκε, να κάμει λεφτά, να γυρίσει και να με πάρει!» ήταν η απάντηση. Δεν την πιάνει το μάτι σου την ταβέρνα. Δεκαετίας ’60, με ξύλινες καρέκλες, και χωμένη μες τα χιλιάδες λουλούδια, τους δυόσμους και τους βασιλικούς, δέντρα ολόκληρα, που γεμίζουν την αυλή. Στον Πέρα Γυαλό είναι κρυμμένη, πάνω από τον δρόμο. Αμα δεν σε μαγνητίσει η θέα από την παραλία, πάνω στο παλιό λιμάνι, που βλέπεις να απλώνεται η χώρα, αυτή η υπέροχη χώρα της Αστροπαλιάς, με το κάστρο και τους μύλους της, και μπεις λίγο παραμέσα, η κυρά Μαρία σε αποζημιώνει με το παραπάνω.
Σκορπίνα μας είχε ετοιμάσει, μια σούπα να γλύφεις και τα δάχτυλά σου. Και δε μας άφησε να παραγγείλουμε κανένα μεζέ! Ούτε χταποδοκεφτέδες! «Κρατάτε την όρεξη, έρχεται έκπληξη!» μας είπε συνωμοτικά, ενώ ταυτόχρονα μας έβαλε να μυρίσουμε τους διαφορετικούς βασιλικούς, εξηγώντας ποιο είδος πάει καλύτερα στα φαγητά ή τις σαλάτες. Κι αφού μοιράστηκε μαζί μας το μυστικό της για τα «ραντιστά», τις φακές με τα μικρά κομματάκια ζύμης – σπεσιαλιτέ του νησιού, έφυγε για την κουζίνα, το βασίλειό της, για να επιστρέψει με μια πιατέλα αστακομακαρονάδα, που όμοια της δεν έχεις φάει! Τη «σβήσαμε» με το κρασί της, τέλειο, ντόπιο, σε κανάτες πήλινες που γράφουν με καλλιτεχνικά γράμματα «Αστραλία» και περιμέναμε τη Βασιλειάδου να βγει από τη γωνία! «Αστραλία» τη λέγανε κι εδώ την ξενιτιά. Και συγκινήθηκε η κυράΜαρία, με τόσες θύμησες που της ξυπνήσαμε, για αυτό και δε μας άφησε να φύγουμε εάν δεν παίρναμε μαζί και μια σακούλα ντομάτες από τον μπαξέ της!
Η Αστυπάλαια, ένα νησάκι μόλις χιλίων κατοίκων, που ξέφυγε από τα Δωδεκάνησα και μοστράρει τέλεια κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, έχει μια χώρα που απλώνεται σαν «χαίτη» όπως λένε οι ντόπιοι, πάνω από τον Πέρα Γιαλό και οκτώ υπέροχους μύλους που δεσπόζουν στη χαίτη, πέρα από τα κρυστάλλινα νερά και τους μεζέδες που σε ξελογιάζουν. Έχει όμως και μύριους φανατικούς οπαδούς που πάνε και ξαναπάνε, αλλά και φρέσκους εραστές, που ήρθαν για να την φλερτάρουν με τόσα που’χουν ακούσει, και μένουν μαγεμένοι, μιας κι ότι και να σου πουν για την Αστροπαλιά, αν δεν πας, δε νιώθεις…
astipalaia-21
Αβολη η πρόσβαση, με τα καράβια της άγονης γραμμής, που σ’ αφήνουν στο λιμάνι στις τρεις το ξημέρωμα και αγριεύεις, εάν δεν έχεις κάποιον να σε περιμένει. Εμάς μας περίμενε ο Ρούσσος, ο«άγιος της Αστροπαλιάς» που βλέποντας την ταλαιπωρία των επισκεπτών, πάει κάθε ξημέρωμα στο λιμάνι και φορτώνει κόσμο με το βανάκι του, για να ανέβει στη χώρα, ή σε όποιο χωριό θες να πας, τουλάχιστον μέχρι να ξημερώσει. «Ξέρεις τι σκέφτηκα;» μου λέει. «Πώς υπάρχουν τα καραβάκια που τα ναυλώνεις και σε πάνε μονοήμερη στις παραλίες; Ε, έτσι κι εγώ, βάζω το βανάκι και τους πάω μονοήμερη, όπου τραβάει η ψυχή τους!». Μια χαρά το σκέφτηκε, και μια χαρά μας βόλεψε και μας! Εχει πολλά όμορφα μέρη να δεις.
astipalaia-25
Το νησί, όμοιο με πεταλούδα όπως το αποκαλούν ντόπιοι και επισκέπτες, έχει κερδίσει δικαίως τον τίτλο του, μιας και απλώνει δυο υπέροχα βραχώδη φτερά στο Αιγαίο, γεμάτα παραλίες, πολύχρωμα χωριουδάκια και δεκάδες κολπίσκους, γρανιτούρες στις άκρες τους. Ο αρχαιοελληνικός μύθος θέλει την πεταλούδα συνώνυμο της ψυχής, και αυτό που εκπέμπει η Αστυπάλαια σε κάθε της γωνιά στοχεύει κατ΄ευθείαν στην ψυχή.
astipalaia-13
Αληθινός φυσικός παράδεισος, έχει κρυμμένες οάσεις ανάμεσα σε άγρια βουνά, που σε γεμίζουν μυρωδιές από θυμάρι, αλλά και από πορτοκαλιές, λεμονιές, τριανταφυλλιές και ροδιές. Τα μποστάνια είναι γεμάτα ντομάτες, μελιτζάνες και πεπόνια, τα λιβάδια αλλά και τα βράχια τα απόκρημνα γεμάτα αγριοκάτσικα και σε συνδυασμό με τις πλούσιες ψαριές σε μπαρμπούνια, μελανούρια, σκορπίνες μα και αστακούς, γαρίδες και χταπόδια, σε καλούν σε ένα μοναδικό γαστρονομικό πάρτι και των πέντε αισθήσεων, ειδικά όταν τα συνδυάζεις με τα δικά της τυριά, τη χλωρή, την κοπανιστή ή το ανθότυρο και τα γρανίρεις με τη ζαφορά, το αστυπαλιώτικο σαφράν.
Στο κάστρο το βενετσιάνικο
Ανεβαίνοντας στη χώρα, μόλις περάσεις τους μύλους και πριν αρχίσεις την ανάβαση στο κάστρο, συναντάς τον «Κερανθό», ένα μικρό παράδεισο αστυπαλιώτικων προϊόντων, όπου η Ελλη έχει καταφέρει να αιχμαλωτίσει όλες τις γεύσεις και τις μυρουδιές του νησιού σε βαζάκια, σακουλάκια και μπουκαλάκια. Ρίγανη και θυμάρι, μέλι και λάδι, μαρμελάδες και γλυκά κουταλιού, με μόνη «εισαγόμενη» νότα τη μαστίχα Χίου που τη συνδυάζει υπέροχα με ντόπιο πεπόνι, σύκο και λεμονανθούς.
«Δεν σκέφτεσαι να τα προωθήσεις μέσω ίντερνετ σε μας τους αθηναίους, ή και – γιατί όχι; – στην διεθνή αγορά;» ρωτάω εύλογα, χωρίς να μπορώ να πάρω το βλέμμα από τις δεκάδες ετικέτες, κάθε μία και μια έκπληξη. «Τό ‘κανα χρόνια το promo9on, ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει να γυρνάς τις αγορές και τις διεθνείς εκθέσεις μ’ ένα βαλιτσάκι στο χέρι για να δειγματίζεις. Είμαι από τη Μάνη, ζούσα στην Αθήνα και θέλησα να’ ρθω εδώ να ηρεμήσω και να ζήσω όπως θέλω! Αν ασχοληθώ με τη προβολή των προϊόντων, θα πρέπει να βγω από την κουζίνα μου.. κι εγώ δε θέλω να βγω από τηνκουζίνα μου!» ήταν η αποστομωτική της απάντηση. Και η κουζίνα της είναι πλέον το μυρωδάτο «στρατηγείο» της, όχι μόνο για τις γεύσεις που απογειώνουν το τραπέζι και τον ουρανίσκο, αλλά και για τις μαγικές κρέμες ανάπλασης και αντιγήρανσης, βασισμένες σε μυστικές συνταγές όπως αυτή του Ιπποκράτη, όλες με βάση ντόπια αγνά προϊόντα, όπως οι κηραλοιφές και η πρόπολη από τα μελίσσια της ή το ελίχρυσο και το βαλσαμόχορτο που φύονται στις άγριες πλαγιές και μεταμορφώνονται σε ελιξήριο ζωής και νεότητας όταν συνδυάζονται με παρθένο λάδι. Κι αν αυτή η δυναμική μανιάτισσα ήρθε σε αυτόν τον εύφορο βράχο του Αιγαίου για να ζήσει μια νέα, ήρεμη ζωή, δίπλα στη φύση, ναι, γιατί να βγεί από την κουζίνα της;
astipalaia-23
Συνεχίζοντας στα ασβεστωμένα σκαλιά για το κάστρο, περνάς από βυζαντινές μα και αιγαιοπελαγίτικες εκκλησιές και κυκλαδίτικα στενά, γεμάτα βουκαμβίλιες, για να φτάσεις σε μιαεπιβλητική πόρτα, βενετσιάνικη που σε υποδέχεται στην κορυφή του λόφου. Ακριβώς σε αυτό το σημείο που φυσάει δαιμονισμένα και σε «σπρώχνει» κυριολεκτικά μέσα στο κάστρο, κοντοστέκεσαι, κοιτώντας ψηλά, στα σταυροθόλια της εισόδου: Από τούτη δω την κρύπτη, που είναι ουσιαστικά το πάτωμα της εκκλησίας της Παναγιάς του Κάστρου, μιας κι είναι χτισμένη ακριβώς πάνω από την είσοδο, έριχναν καυτό λάδι και νερό στους πειρατές που φλέρταραν με τους θησαυρούς της πόλης.
Το κάστρο έχει τέτοια αρχιτεκτονική που το καθιστά μοναδικό στο Νότιο Αιγαίο. Χτισμένο τον 14ο αιώνα από την οικογένεια των Κουϊρίνι, πάνω στην αρχαία Ακρόπολη, δόθηκε σαν φέουδο στον κόμη Ιωάννη Κουϊρίνι από τον Μάρκο Σανούδο, τον Κόμη της Νάξου που «ευθύνεται» για το επίσης υπέροχο Κάστρο στη ναξιώτικη Χώρα. Ο Κουϊρίνι εποίκισε την Αστυπάλαια, που είχε ερημώσει από τις επιδρομές των Τούρκων, με έλληνες της Τήνου και της Μυκόνου και δημιούργησε ένα αληθινό φρούριο, με μικρά παράθυρα και πολεμίστρες, γεμάτο τριώροφα σπίτια , σιδηρουργεία, ξυλουργεία, εργαστήρια κεραμικής αλλά και καφενείο, όπου συναντιόνταν οι κάτοικοι από τις δυό γειτονιές: Της Παναγιάς του Κάστρου και του Αϊ Γιώργη του Γλυκαυλή, με την μπλάτσα, την μικρή πλατεία – τη λες και αυλή – όπου γίνονταν τα πανηγύρια και οι χοροί της καστροπολιτείας.
astipalaia-22
astipalaia-3
Ηταν εξαιρετικά πυκνοκατοικημένο, ακόμα διακρίνεις τα στενά μονοπάτια ανάμεσα στα σπίτια κι είχε ένα μοναδικό αποχετευτικό σύστημα, που εξασφάλιζε την υγεία των 2.500 κατοίκων. Αξίζει να σταθείς στο «Σεράι», τον τετράγωνο ακρόπυργο στα νοτιοανατολικά του κάστρου, όπου κάποτε λειτούργησε και ως φυλακή.
astipalaia-24
Η θέα είναι απλά μοναδική, το μάτι φτάνει ως την Κάρπαθο, αν έχει καθαρό ορίζοντα! Πρώτο πλάνο ο τρούλος και το καμπαναριό της Παναγιάς της Πορταΐτισσας, που περιστοιχιζόταν από «σταύλους», όπως έλεγαν τότε τα κτίσματα έξω από το κάστρο. Περιδιαβαίνοντας σήμερα στα σοκάκια, βλέπεις υπέροχα πέτρινα σπίτια, με πράσινα ή κόκκινα και μπλε παράθυρα, μπαλκόνια και κιγκλιδώματα, σε ένα μοναδικό πάντρεμα κυκλαδίτικης και δωδεκανήσιας αρχιτεκτονικής. Όλα σκεπασμένα κυριολεκτικά με βουκαμβίλιες που φτιάχνουν σκίαστρα για να αντέξεις τη βόλτα, αν πας καταμεσήμερο!
astipalaia-1
Δυο τρία, μετρημένα είναι τα μπαρ και οι ταβέρνες στο κάστρο. Δεν έφτασε εκεί η τουριστική πρεμούρα, ή αρνούνται οι ντόπιοι να «παραδοθούν»; Μάλλον το δεύτερο, μιας και οι αστυπαλαιώτες ξέρουν πολύ καλά την ομορφιά του τόπου τους και δεν τη χαρίζουν εύκολα. Τα ελάχιστα μπαρ και καφέ σε προσκαλούν για ένα κρασί ή ένα μοχίτο – μαστιχίτο (!) είτε σε μπαλκόνια με θέα το Αιγαίο, είτε σε αυλές με θέα τα τείχη του κάστρου και τα ερειπωμένα περβάζια από το σπίτι του ενετού γιατρού (κτίσμα μέσα στο κάστρο που σύντομα θα γίνει μουσείο, με πρωτοβουλία του δήμου).
Λίγο παρακάτω, στην Κυλίνδρα, στις ανατολικές παρυφές της χώρας, συναντάς κάτι πέτρινους τάφους, που «μυρίζουν» ιστορία, μα αν δεν στην πουν, θα τους προσπεράσεις αδιάφορα: Εδώ βρέθηκε το μοναδικό στην Ευρώπη – ίσως και στον αρχαίο κόσμο – βρεφικό νεκροταφείο. Οι αρχαιολόγοι αντίκρισαν γύρω στα 3000 αγγεία που μετρούν 2800 χρόνια παρουσίας (από το 850 π.Χ. μέχρι και τους πρώτους ελληνιστικούς χρόνους). Αγγεία ιερά, από κάθε γωνιά της Μεσογείου και του τότε γνωστού κόσμου, από την Αίγυπτο μέχρι τη Μεσοποταμία, που μέσα τους είναι θαμμένα βρέφη που δεν άντεξαν στη γέννα, ή ξεψύχησαν λίγο αργότερα, και – σύμφωνα με μία από τις πολλές θεωρίες – οι συντετριμμένες μητέρες τα έφερναν εδώ, στην Αστυπάλαια, προσφέροντάς τα στους θεούς για να τους δώσουν πίσω γερά τα επόμενα μωρά. Οι αρχαίοι σκελετοί των βρεφών μαγνητίζουν αρχαιολόγους μα και ανθρωπολόγους που έρχονται κάθε καλοκαίρι από βρετανικά πανεπιστήμια για να αποκαλύψουν σιγά σιγά τα μυστικά τους.
Στους κόκκινους μύλους
astipalaia-17
Βγαίνοντας ξανά στην άσφαλτο, χαζεύεις τους μύλους. Τους επιβλητικούς καλοδιατηρημένους κόκκινους μύλους που στέκουν στη σειρά και σε καλούν να τους επισκεφθείς, μιας κι οι πόρτες είναι ανοιχτές. Από τους 12 που είχε το νησί στα τέλη του 15ου αιώνα, σήμερα σώζονται οι 8 και είναι όλοι ερωτεύσιμοι. Με κατακόκκινα «σκουφιά» και πρωτοποριακή για την εποχή τους μηχανική, καθώς έχουν την δυνατότητα να περιστρέφονται και να στροβιλίζονται, ανάλογα με του πού φυσάει ο άνεμος, κάποτε δέχονταν σιτάρι ακόμα κι από τη μακρινή Ρωσία, τον σιτοβολώνα της Ευρώπης!
astipalaia-16
Σήμερα με προσωπική δουλειά και μεράκι από το δήμο, είναι όλοι αξιοποιημένοι: Ο ένας λειτουργεί ως τουριστικό γραφείο, δίνοντας χάρτες και πολύτιμες πληροφορίες, ο άλλος φιλοξενεί εκθέσεις ζωγραφικής ή φωτογραφίας, ο τρίτος είναι δανειστική βιβλιοθήκη! Ναι, το μικρό αδελφάκι της Δημοτικής βιβλιοθήκης του νησιού (που λέγεται Ναρκίσσειος και στεγάζεται σε ένα υπέροχο παραδοσιακό κτίριο, λίγο πιο κει) βρήκε να φωλιάσει σε έναν από τους μύλους και δανείζει απλόχερα ελληνικά μα και ξενόγλωσσα βιβλία, χάρη στην κυρία Στέλλα, τη θεσσαλονικιά δασκάλα που δεν αποχωρίζεται το νησί εδώ και 20 χρόνια. Αν σου βρίσκονται βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας, μεταφρασμένα στις γλώσσες του κόσμου, στείλτα της! Θα σε ευγμωμονει!
astipalaia-20
Ο πιο εντυπωσιακός μύλος είναι εκείνος που λειτουργεί σαν μικρό αρχαιολογικό μουσείο και έχει ρέπλικες των ευρημάτων και των σπάνιων επιγραφών που ανακάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη στο Βαθύ. Με μέντορα τον καθηγητή αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Ανδρέα Βλαχόπουλο, οι φοιτητές του κάθε καλοκαίρι ερευνούν εγκαταστάσεις του 4.000 π. Χ. όπου έχουν εντοπιστεί έντονα στοιχεία Πρωτοκυκλαδικού πολιτισμού. Στον συγκεκριμένο μύλο σε περιμένουν χάρτες και κατατοπιστικές πληροφορίες, που σε ταξιδεύουν στην ιστορία του νησιού. Τα αυθεντικά ευρήματα είναι στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αστυπάλαιας, στον Πέρα Γυαλό, μόνο που είναι κλειστό, μιας και το υπ. Πολιτισμού δεν φρόντισε να το επανδρώσει με φύλακες, αφήνοντας τους επισκέπτες αμήχανους μπροστά σε κλειστές πόρτες. Οπως λέει ο δήμαρχος του νησιού, Πανορμίτης Κονταράτος, ούτε με εθελοντές (που έχει μπόλικους η Αστυπάλαια) μπορεί να λειτουργήσει γιατί θα πρέπει να κάνει …διάρρηξη! Ούτε κλειδιά δεν έχει ο δήμος!
Στις παραλίες
astipalaia-8
Η ιστορία του νησιού μεγάλη και η αγάπη των ντόπιων, και ειδικά των αρχών του τόπου ακόμα πιο μεγάλη. Με τα αρχαιολογικά ευρήματα που μετρούν 4000 χρόνια και με το αρχαίο νεκροταφείο βρεφών – αυτό το μαγικό αίνιγμα για αρχαιολόγους και ανθρωπολόγους – η Αστυπάλαια κρατά τα σκήπτρα αρχαίου και σύγχρονου πολιτισμού και σε ξεμυαλίζει. Ξεμυαλίζει τόσο που ξεχνιέσαι, κι έχεις τόσες παραλίες να βουτήξεις! Ο Αϊ Γιάννης ο Ρίχτης, τα Καμινάκια, η Μαλτεζάνα, το Λιβάδι ή οι Βάτσες, κοσμοπολίτικες ή ερημικές μα φιλόξενες, κάποιες με ένα δυο μπαρ παρά θίν’ αλός για να πιεις μια μπύρα ή έναν καφέ μετά τη βουτιά. Τα βυζαντινά ξωκκλήσια, οι πύργοι οι ελληνιστικοί μα κι οι καμινάδες από τα εγκαταλειμμένα ασβεστοκάμινα συμπληρώνουν το σκηνικό.
Ιδιαίτερα οι Βάτσες είναι μοναδική εμπειρία που ξεκινά πολύ πριν αντικρύσεις την παραλία, μιας και περνάς μέσα από σεληνιακό τοπίο κι απάτητα βουνά για να κατέβεις στα κρυστάλλινα νερά. «Πάμε να βατσάρουμε» λένε οι ντόπιοι την κατάβαση στις Βάτσες, μέχρι να ρίξεις τη βουτιά και να ξαποστάσεις στο μπαρ που στήσαν δυο τρελλοί τρικαλινοί! Δεν είναι μόνο η κρύα μπύρα και το τάβλι, είναι και οι σαλάτες, με φρέσκιες ντομάτες, κρεμμυδάκι, κάπαρη και γαύρο ψητό από πάνω. Ενα όνειρο με σάουντρακ ταιριαστής καλοκαιρινής μουσικής που δεν συναντήθηκε ούτε με ποπ, ούτε με τρέντι μα ούτε και με σκυλάδικα.
astipalaia-14
Εξαιρετική ήταν κι η βόλτα στο Βαθύ. Απόκοσμο, μοναχικό, σαν ξεχασμένο, με μια ηρεμία μπροστά στη λιμνοθάλασσα που βρίσκουν απάγγιο οι καλύμνιοι ψαράδες.
«Καλημέρα – Λέβα κι έχει ο θεός» γράφει στο καΐκι του ο καπετάν – Μιχάλης. Από την Κάλυμνο κι αυτός, μας βρίσκει χαλαρούς κι αρχίζει τις ιστορίες. Για τους ψαράδες – μέντορές του, που παλεύουν με τη θάλασσα όρθιοι, όσα μποφόρια και να’χει, και για κείνον που «εκπαίδευσε» δεκάδες νεότερους και του’μελλε να «φύγει» εδώ, στη λιμνοθάλασσα, στη ηρεμία, όταν μπλέχτηκε με τα δίχτυα της δικής του τράτας.
astipalaia-12
«Βλέπουν το “λέβα” οι τουρίστες και με ρωτούν αν είμαι βούλγαρος! Βρε, τους λέω “λέβα” σημαίνει “τράβα” για μας τους ναυτικούς! Ανοίξου στα βαθιά, ρίξε τα δίχτυα, κι έχει ο θεός!»
Εχουν παράδοση οι… Μιχάληδες της Αστυπάλαιας στη θάλασσα! Μιχάλη λέγαν και τον καπετάνιο που μας πήγε με το σκάφος του στα νησάκια που στολίζουν γύρω γύρω την Αστροπαλιά, Μιχάλη και τον ανηψιό του, τον πολύτιμο βοηθό του, ένα δεκάχρονο παλικαράκι που όργωνε το κατάστρωμα μα έριχνε και τις βουτιές του. Είτε πας προς τα Φωκιονήσια, βορινά, είτε προς τον Κουτσομύτη, το Χονδρό, το Λιγνό, το Χονδρόπουλο, το Τηγάνι και την Κουνούπα, (είχαν κέφια οι παλιοί όταν βάφτιζαν τα νησάκια τους!) όλες οι παραλίες και τα διάφανα νερά σε αποζημιώνουν. Ειδικά η Κουνούπα, με την χιλιοφωτογραφημένη λωρίδα άμμου μες τη μέση, σου χαρίζει παραλίες αμμουδερές και εικόνες που θα σκέφτεσαι για πολύ καιρό, όταν θες να ταξιδέψεις νοερά κάπου για να χαλαρώσεις. Επιστρέφοντας πια στη βάση, το μάτι σκαλώνει σε κάτι ξεχασμένα οχυρά, σ’ένα από τα ψηλότερα σημεία του νησιού. Το Καστελάνο, η ιταλική πυροβολαρχία, δεσπόζει ερειπωμένη, μα γεμάτη ματωμένη ιστορία. Η Αστυπάλαια, όπως και όλα τα δωδεκάνησα, ήταν υπό ιταλική κατοχή ήδη από το 1912, μιας και οι γείτονές μας ήξεραν την στρατηγική σημασία της. Οχυρώθηκαν βορειονανατολικά, σε υψόμετρο πάνω από 300 μέτρα, κι από έλεγχαν το Αιγαίο. Ακόμα βλέπεις τις εξόδους διαφυγής, τα σκοτεινά λαγούμια που επικοινωνούσαν μεταξύ τους και σκιάζεσαι, είναι η αλήθεια…
astipalaia-6
Η θέα όμως από κει πάνω είναι εκπληκτική. Χαρτογράφηση κανονική: Η Κάρπαθος, η Κάλυμνος, η Αμοργός, η Ανάφη, η Κως, μα πάντα πρώτο πλάνο η χώρα της Αστροπαλιάς, που σε καλεί να πας και να ξαναπάς, μιας κι όσο μικρή κι αν φαίνεται στο χάρτη, οι ομορφιές της δεν τελειώνουν. Κάποτε, λένε οι ντόπιοι, το κάστρο της είχε κλειδί και κλείδωνε για να μη φανερώσει τα όμορφα κορίτσια της. Σήμερα είναι ορθάνοιχτη και φιλόξενη και σε ξελογιάζει…

astipalaia-28

Διονυσία Κωστή

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Δημοσιογράφος δε γεννιέσαι, γίνεσαι. Κι εγώ μάλλον δεν έγινα οφίσιαλ ποτέ, μιας και ποτέ δεν ονειρεύτηκα καριέρα ρεπόρτερ. H ατζέντα μου ποτέ δε φιλοξένησε τα contacts υπουργών και μεγαλοστελεχών και η είδηση έμεινε για πάντα «ερωμένη», μιας και αφιερώθηκα από νωρίς στη σύνταξη ύλης και το στήσιμο και την επιμέλεια ενθέτων, αφιερωμάτων και λοιπών . Από καραμπόλα βρέθηκα στις εφημερίδες - δεν πέρασα Γυμναστική Ακαδημία κι είπα να βγάλω μεροκάματο γράφοντας μονόστηλα. Από το 1988, τότε που πρωτομύρισα μελάνι, δεν αλλαξοπίστησα ποτέ, μα πάντα με ξελόγιαζαν τα πλοία, τα τρένα και τα’ αεροπλάνα. Κι έμαθα από νωρίς, από το πρώτο μου ταξίδι με τίτλο «τρεις 20χρονες, μόνες στο Παρίσι», πως δε θέλει φράγκα, λίγη τρέλα θέλει. Και το πιο μεγάλο μου στοίχημα έγινε με τη μία το «ένα ταξίδι το χρόνο τουλάχιστον, έχω –δεν- έχω για το νοίκι». Ένα ταξίδι έξω, πέρα από τα σύνορα. Και πάντα με μια κάμερα στο χέρι. Παλιά ήταν μια Lubitel -2, σήμερα μια Νikon που δεν λείπει από τον σάκκο, ούτε σε μονοήμερη στο Ναύπλιο. Ψάχνοντας στο χάρτη είτε για τους Δροσουλίτες, το μονοπάτι στο Καράντερε, τα μαστιχοχώρια και τον Ομαλό, είτε για το εξοχικό του Λόρκα, το πιο παλιό βιβλιοπωλείο στη Λισσαβώνα, ή το σπίτι του Λούις Αρμστρονγκ στο Κουίνς και τα κρυμμένα χωριά στη Λακαντόνα, έχεις ήδη περάσει τσιμπήσει phd και δεν το ξέρεις! Στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου! Κι αν υπάρχει ένας βασικός λόγος να μάθω ισπανικά, πέρα από το να διαβάσω Σεπούλβεδα στο πρωτότυπο, ήταν για να τα λέμε χωρίς μεσάζοντες στην Κούβα, το Μεξικό, την Αργεντινή, τη Χιλή και την Παταγονία. Γιατί όπως θα’λεγε κι ο Κέρουακ «στο τέλος δε θα θυμάσαι τις μέρες που πέρασες στο γραφείο… Βγάλε το ρημάδι το εισητήριο»! Si quieres viajar, lee - si quieres escribir, viaja. [Εάν θες να ταξιδεύεις, διάβαζε, κι αν θες να γράφεις, ταξίδευε]

Σχετικά Άρθρα

Back to top button