FeaturedTravel StoriesΚόσμος

Βίτοσα Σόφια: Ο κελαριστός καταρράκτης Μπογιάνα

Ξεκινήσαμε από Σόφια, μία το μεσημέρι, παρέα δέκα ατόμων, εννιά φοιτητές και φοιτήτριες κι εγώ.

Οι 3 κατεβήκαμε σε μια στάση που νομίζαμε κοντινή στο μονοπάτι για τους καταρράκτες. Το ανηφορικό δρομάκι εκκίνησης, “ακατάλληλο” για γόνατο, μέση και ισχύο, με έβαλε σε σκέψεις. Η ομορφιά του τοπίου όμως, με έπεισε.

Προηγουμένως, αυθόρμητα, σταμάτησα το λεωφορείο, να κατεβούν και οι άλλοι. Ο οδηγός με ρώτησε στα ελληνικά:

-“Που θέλετε να πάτε;”

Σκέφτηκα, παντού Ελλάδα!

Του είπα: “Στους καταρράκτες, μια ώρα δρόμο από δω. Να πάτε κι εσείς!”

Χαμογέλασε και είπε ότι δεν το ήξερε καν.

Φώναξα “παιδιά κατεβείτε”, δεν με άκουσαν και καλύτερα, γιατί κατέβηκαν στην επόμενη στάση και γλίτωσαν την ανηφόρα. Ανεβήκαμε την ανηφόρα με βραχώδη σκαλιά ή με σκαλιά, τις ρίζες των δέντρων.

Περπατούσαμε πάνω στα πολύχρωμα ξερά φύλλα, περνούσαμε τα ξύλινα γεφυράκια και μας δρόσιζαν τα ορμητικά νερά από τα ρυάκια του καταρράκτη. Δρασκελίζαμε κορμούς δέντρων πεσμένους και χαραγμένους με υποσχέσεις αγάπης και ειρήνης. Περνάγαμε στενά σημεία ανάμεσα σε μαύρους βράχους, όπου άλλοι ανέβαιναν, άλλοι κατέβαιναν, στο ίδιο μονοπάτι.

“Dobar ten” χαιρετιόμασταν, με όλα τα έθνη που συναντούσαμε και παίρναμε χαμογελαστή απάντηση σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Παντού οξιές, δρυς, πλατάνια, μικροί καταρράκτες με κελαριστά νερά, ένας ήλιος να παίζει κρυφτό, ομορφαίνοντας τις τραγανές αποχρώσεις του φθινοπώρου κι εμείς να συνεχίζουμε, για την κορυφή, ως το μεγάλο καταρράκτη Μπογιάνα!

Χαιρόμουν για την συμπαράσταση των παιδιών, που με περίμεναν, που γύριζαν πίσω για παρέα, με ενδιαφέρουσες συζητήσεις, ανέκδοτα, αναμνήσεις τους, γέλια, φωτογραφίες. Έκδηλη η χαρά της ανάβασης για το στόχο του καταρράκτη. Σε κάποια σημεία, υπήρχαν καρφωμένα σε στενωπό βραχώδες σημείο, κάγκελα, για να υποβοηθούνται οι ορειβάτες και σιδερόβεργες στα βρεγμένα βράχια, για να μη γλιστράνε τα παπούτσια.

Δροσερά νερά έπεφταν από ψηλά, ασταμάτητα κι εμείς θεατές του θαύματος της φύσης, αραδιασμένοι στα βράχια, απολαμβάναμε την ανάπαυλα!

Θυμήθηκα τις φωτογραφίες με μαγιό στον καταρράκτη αυτών των τολμηρών που μας σύστησαν να πάμε και στιγμιαία πάγωσα. Χαμηλά, από κάποια σημεία, φαινόταν η ηλιόλουστη Σόφια.

Η επιστροφή, ευτυχώς με αυθόρμητο οδηγό, έναν φοιτητή, εξοικειωμένο με τη λατρεμένη φύση των βουνών της Βοιωτίας, ο οποίος, άλλες φορές προπορευόταν, άλλες στεκόταν στο απόκρημνο πλάι ή ακολουθούσε στο τέλος, έγινε από μακρύτερο πιο βατό μονοπάτι, περνώντας από τη λίμνη που υπάρχει εκεί.

Κάποιοι γλίστρησαν, ευτυχώς χωρίς τραυματισμό. Δύο άτομα της παρέας, προσπαθώντας να βγάλουν την τέλεια φωτογραφία, ξεχάστηκαν πίσω, ανεβαίνοντας τις σιδερένιες μπάρες προς την κορυφή. Σταματήσαμε σε ένα σημείο, μέχρι να βρεθεί σήμα στο κινητό, ώστε να επικοινωνήσουμε. Ο αεικίνητος οδηγός μας, που ευτυχώς μου είχε βρει ένα μπαστούνι από οξιά για να βγάλω τη διαδρομή, γύρισε πίσω με ραντεβού τους καταρράκτες και τους έφερε στην κατεύθυνσή μας.

Απολαύσαμε την ομορφιά της γαλήνιας λίμνης, όπου κατοπτρίζονταν τα δέντρα με τις φθινοπωρινές φορεσιές τους, πατώντας στο χαλί του φθινοπωρινού Οκτώβρη.

Ο ήλιος γλύκαινε με τις τελευταίες αχτίδες του, τις αποχρώσεις στο όρος Βίτοσα.

Η παρέα χωρίστηκε στον όμορφο οικισμό, στους πρόποδες του βουνού, σ’ αυτούς που θα συνέχιζαν πεζοί ως το ταβερνάκι και σ’ εκείνους που θα τους συναντούσαν παίρνοντας λεωφορείο.

Συνέχισα προς το σπίτι, σούρουπο πια, επτά το απόγευμα, βλέποντας μια πολύβουη, χαρούμενη Σόφια, με κάποια εκδήλωση σαν πανηγύρι, έξω από το εθνικό πολιτιστικό κέντρο και τα σιντριβάνια του.

Iωάννα Καρανάσιου

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ Γεννήθηκα στο Ίλιον Αττικής στις 14/9/1966. Είμαι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης, 1988. Κάτοχος master of arts in "sociology of gender divisions" του Πανεπιστημίου Essex U.K. 1990. Με μετεκπαίδευση στην Ειδική Αγωγή στο Μαράσλειο Διδασκαλείο Αθήνας το 2005. Έχω εργαστεί ως υποδιευθύντρια σε σχολείο ειδικής αγωγής και διευθύντρια σε σχολείο γενικής αγωγής. Εύχομαι να μπορώ να ταξιδεύω γιατί όπως λέει ο Μαρσέλ Προυστ "σκοπός του ταξιδιού δεν είναι να βλέπεις καινούργια μέρη, αλλά να βλέπεις με καινούργια μάτια" .

Σχετικά Άρθρα

Back to top button