FeaturedMissionsTravel StoriesΚόσμος

Λευκορωσία, Μινσκ: Σε ανοιχτούς δρόμους και ορίζοντες

Ταξιδεύοντας εκεί όπου τώρα έπιασε φωτιά. Ένα οδοιπορικό στην ανατολική Ευρώπη, στην Ουκρανία και στη γειτονιά της, πριν το ξέσπασμα του πολέμου.

Η Λευκορωσία ήταν από τα λιγότερα επισκέψιμα κράτη της Ευρώπης λόγω της πολυπλοκότητας έκδοσης τουριστικής βίζας και γιατί έχει τη φήμη ότι είναι μια χώρα που στερείται ελευθεριών. Αποζημιώνει όμως όποιον τολμά να την επισκεφτεί και σε  επίπεδο ποιότητας αξιοθέατων και εμπειριών όσο και  γιατί οι Λευκορώσοι, παρότι είναι Βόρειοι, είναι πολύ εγκάρδιοι και φιλόξενοι.

Πάντα τα δύσκολα κρύβουν γοητεία. Η Λευκορωσία, για όσους ταξιδεύουν, θεωρείται ένα δύσκολα προσβάσιμο κράτος που απαιτεί βίζα, αρκετά μπελαλίδικη για να εκδοθεί. Εκείνο το καλοκαίρι όμως λόγω των πανευρωπαϊκών αγώνων  η πρόσβαση στη χώρα γίνονταν πολύ εύκολα και οι ταξιδιώτες έπαιρναν επί τόπου  βίζα στο αεροδρόμιο του Μινσκ. Αν και το Λβιβ είναι σχετικά κοντά με το Μινσκ οδικώς, για να μπορέσω να πάρω αυτή τη βίζα έπρεπε να μπω στη χώρα με αεροπλάνο. Από το Λβιβ στο Κίεβο και μετά στο αεροδρόμιο του Μινσκ, πάρα την ταλαιπωρία της αεροπορικής πτήσης, η διαδικασία της βίζας ήταν υπόθεση πέντε λεπτών. Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο έκπληξη μου έκανε όχι μόνο ότι υπήρχε λεωφορείο για την πόλη πάρα το προχωρημένο της ώρας αλλά και ότι το λεωφορείο ήταν υπερσύγχρονο, πεντακάθαρο και με πολύ άνετες θέσεις.

Φτάνοντας στο κέντρο έψαξα να βρω τον ξενώνα μου μέσα στα πολύπλοκα και ομοιόμορφα σοβιετικά πολυώροφα κτήρια που απέξω δεν είχαν καμία ταμπέλα άρα η προσυνεννόηση ήταν απολύτως απαραίτητη. Δεν υπήρχε κανένας στη ρεσεψιόν, η πόρτα  ήταν ερμητικά κλειστή και έπρεπε να μπω με κάποιους κωδικούς. Η όλη διαδικασία, αν και με άγχωνε ως σκέψη, στην πράξη είχε πλάκα.

Το Μινσκ είναι μια πόλη με χιλιετή ιστορία και μια  από τις πόλεις του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας που στην εποχή της ακμής του ήταν το μεγαλύτερο κράτος της Ευρώπης. Το 1809 το Μινσκ ήταν επίσης  η πόλη που έμεινε ο Καποδίστριας όταν ξεκίνησε από την Κέρκυρα το ταξίδι του για την Αγία Πετρούπολη. Σημειωτέο, το ταξίδι του κράτησε 5 μήνες περνώντας με την άμαξά του μέσα από πυκνά παρθένα δάση μέσα από πολύ πυκνό χιόνι ενώ το θερμόμετρο ήταν κάτω από τους μείον 35 βαθμούς . Αξίζει να σημειωθεί ότι στην ευρύτερη περιοχή Λευκορωσίας και Πολωνίας υπάρχουν σημαντικά πυκνά και παρθένα δάση και είναι η μοναδική περιοχή της Ευρώπης που υπάρχουν Βίσονες.

Αναφέρω επίσης δυο σημαντικά ιστορικά συμβάντα που συνδέονται με τη Λευκορωσία. Τη συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ το 1918 όπου η Κουμουνιστική τότε Ρωσία συνθηκολογεί με τη Γερμανία για να σώσει την επανάσταση παραχωρώντας ταπεινωτικά το ένα τέταρτο των τότε εδαφών της όπως τις χώρες της Βαλτικής , την Φιλανδία και την Ουκρανία και την Υπερκαυκασία.

Επίσης ότι κατά της διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου το Μινσκ μεταμορφώθηκε από τους Γερμανούς  Ναζί σε ένα είδος μακάβριου θεάτρου μαζικών εκτελέσεων πολιτών που γίνονταν σε δημόσιο θέαμα.

Το πρώτο πράγμα που χαρακτηρίζει το Μινσκ, εκτός από το πράσινο, είναι η άπλα που υπάρχει στο χώρο. Μεγάλοι δρόμοι,  φαρδιά πεζοδρόμια, τεράστιες πλατείες και δημόσια πάρκα.

Την αρχαία εποχή γύρω στο 1000 π.Χ. στην ευρύτερη περιοχή κατοικούσαν οι Κιμμέριοι οι οποίοι ήταν γνωστοί στην αρχαία Ελλάδα από τα ομηρικά χρόνια. Ο Όμηρος αναφέρει ένα πολυάριθμο λαό στον βορρά όπου” η μέρα διαρκεί μια ώρα” το χειμώνα. Εκεί δηλαδή που θεωρούσαν ότι βρίσκεται η πύλη εισόδου του Άδη, που ως γνωστό τη φυλούσε ο Κέρβερος άρα το “Κιμμέριοι” θεωρείται παράφραση του “Κέρβεροι”.Σκύθες και αργότερα Ούννοι,  Άβαροι και Σλάβοι άφησαν το αποτύπωμά τους στην περιοχή. Έπειτα η περιοχή ήταν μέρος της επικράτειας του κράτους των Ρως. “Μπελάγια Ρως” σημαίνει Λευκοί Ρώσοι και για αυτό το λόγο το επίσημο όνομα της χώρας είναι Belarus.

Η πόλη λόγω των Πανευρωπαϊκών αγώνων ήταν στα γιορτινά της. Εθελοντές νεαροί περίμεναν στο δρόμο και έδιναν συμβουλές στους επισκέπτες. “Σε τι διαφέρετε με τους Ρώσους ;”ήταν μία από τις ερωτήσεις μου. Τα παιδιά κοκκίνισαν και ταυτόχρονα χαμογέλασαν. ” Δεν διαφέρουμε πολύ απλώς οι Ρώσοι , κυρίως αυτοί από τη Μόσχα, είναι πιο ψηλομύτες από εμάς! Εμείς είμαστε πιο οικείοι και προσιτοί !”

Πηγαίνοντας προς το στάδιο  άρχισε  να μαζεύεται κόσμος. Νεαρά ζευγάρια,  οικογένειες με παιδιά,  παρέες μεσηλίκων. Το στάδιο υπερσύγχρονο και μοντέρνο. Μουσική υπόκρουση με beat για να δίνει ρυθμό στις προσπάθειες των αθλητών. Το κοινό ενθουσιώδες ειδικά με τους Λευκορώσους που κατάφερναν να έχουν και καλή θέση. Όταν μπήκε στο στάδιο ο πρόεδρος Λουκασένκο, για κάποιους “ο τελευταίος δικτάτορας της Ευρώπης” και για άλλους “Μέγας Εθνικός ηγέτης”, όλοι σηκώθηκαν όρθιοι και το στάδιο σείστηκε .

 Φεύγοντας από το στάδιο παρατήρησα πόσο γρήγορα αλλάζει ο ουρανός. Έντονα μαύρα σύννεφα διαταράσσουν την επίπεδη γκρίζα συννεφιά και ξαφνικά βγαίνει ένας ήλιος πολύ δυνατός, κόντρα,  έτοιμος να κάψει τον ουρανό ακόμα και αν πλησιάζει η δύση.

Κατόπιν τα βήματα μου με έφεραν σε μια από τις  κεντρικές αγορές της πόλης, η “Καμαρόβσκι”, γεμάτη καλούδια και κόσμο.  Απ’ έξω χωρίς πάγκο,  με αγαθά ριγμένα στο πεζοδρόμιο, μικροπωλητές πουλούν δύο τρία πραγματάκια του κήπου ή του μπαξέ τους.

 Αν και η Λευκορωσία ανεξαρτητοποιήθηκε από τη δεκαετία του 90, το Μινσκ είναι γεμάτο με σύμβολα της Σοβιετικής περιόδου. Αγάλματα του Λένιν, σφυροδρέπανα,  σοβιετικά αστέρια και εικόνες και αφίσες που τιμώνται  οι αγωνιστές και οι ήρωες στρατιωτικοί.

Σε κάποια σημεία τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα. Εικαστικά συμπλέγματα σοσιαλιστικού ρεαλισμού μπερδεύονται άτσαλα με ταμπέλες πολυεθνικής  αλυσίδας ταχυφαγείων αντικατοπτρίζοντας και πόσο μπερδεμένη είναι η κοινωνικό οικονομική κατάσταση της χώρας.

Κοντά στο ποτάμι βρίσκεται και «το Νησί των Δακρύων» που έχει στηθεί ένα μνημείο για τους Λευκορώσους στρατιώτες που χάθηκαν στον πόλεμο του Αφγανιστάν. Όπως πρόσεξα προς μεγάλη μου έκπληξη,   το μέρος είναι πολύ δημοφιλές για φωτογραφίσεις και ιδιαίτερα νιόπαντρων ζευγαριών.

Το πιο “χίπστερ ” μέρος της πόλης είναι ένας δρόμος με γκραφίτι, γεμάτος μπαρ, εστιατόρια,  καφέ στην οδό Kastrynicaya πρώην Oktyabrskaya. Τεράστια έργα καλύπτουν σπίτια,  πολυκατοικίες,  παλιά εργοστάσια και δημιουργούν ένα σκηνικό πολύ εναλλακτικό και ατμοσφαιρικό.

 Το πιο ζωντανό όμως κομμάτι της πόλης είναι  μια περιοχή δίπλα στο ποτάμι όπου καθημερινά διαδραματίζονταν χάπενινγκ και συναυλίες στο πλαίσιο των πανευρωπαϊκών αγώνων. Πολλοί καλλιτέχνες ανεβαίνουν και παρουσιάζουν τη δουλειά τους και το κοινό συμμετέχει ενεργά. Η μουσική διακόπτεται ξαφνικά από την παρέλαση ελικοπτέρων και αεροπλάνων που κάνουν εντυπωσιακούς ελιγμούς ενώ ταυτόχρονα σκάνε πυροτεχνήματα.

Το πλήθος σηκώνει τα κινητά και βιντεοσκοπεί. Εκεί δίπλα έχει στηθεί ένα σώου με Ρώσους παλαιστές, ακροβάτες, αρσιβαρίστες που κάνουν επίδειξη δύναμης και τεχνικής. Παραπέρα μια παρέα Ρώσων με παραδοσιακές στολές το έχει ρίξει στη βότκα και στο τραγούδι δίνοντας κέφι και παλμό στον χώρο.

Κοιτάζω τον ουρανό που γίνεται όλο και πιο έντονος, με περισσότερο κοντράστ και θυμάμαι ένα πίνακα με τίτλο ” Πάνω από την πόλη ” του Σαγκάλ που ήταν ένας από τους ογκόλιθους της μοντέρνας τέχνης και ήταν Λευκορώσος, εβραϊκής καταγωγής, αν και έζησε πολλά χρόνια στη Γαλλία. Ένας άνδρας κρατώντας αγκαλιά την κοπέλα του πετάνε πάνω πάνω την πόλη. “Δεν θέλει πολύ για να φύγεις με ένα τέτοιο ουρανό” σκέφτομαι.  Ας μη χάσω την ευκαιρία.

Βαγγέλης Πρωτόπαπας

ΜΟΥΣΙΚΟΣ-ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ Γεννήθηκα στην Αθήνα και έκανα τις πρώτες μου εξερευνήσεις λίγα χιλιόμετρα απ ότο κέντρο, στα βράχια και στις σπηλιές των Τουρκοβουνίων. Δυνατές παιδικές καλοκαιρινές εμπειρίες στην Τήνο και στα Θερμιά, τόποι καταγωγής μου. Στο Ρέθυμνο σπούδασα Παιδαγωγικά και μετά στο Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών. Ακολούθησαν αρκετά χρόνια μουσικές σπουδές και το 2002 ξεκίνησα τη διδακτορική μου διατριβή στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής της Αθήνας, μια έρευνα γύρω από τις μουσικές προτιμήσεις των μαθητών του Δημοτικού που ολοκλήρωσα το 2009. Εργάζομαι ως μουσικός και ως δάσκαλος στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Έχω αξιωθεί να ταξιδέψω, μέχρι στιγμής, σε περισσότερες από 65 χώρες και ελπίζω να ταξιδέψω και στις υπόλοιπες μέχρι να φύγω.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button