FeaturedTravel StoriesΕλλάδα

Αθήνα-Σαλονίκη: Ένα road trip στα διαμάντια του ελληνικού βορρά

Ένα road trip σχεδιασμένο από το καλοκαίρι του 2020, που λόγω δυσμενών συνθηκών δεν πραγματοποιήθηκε, βγήκε τελικά από το συρτάρι το 2021. Ξεσκόνισα το πρόγραμμα, έκοψα-έραψα, το έφερα στα μέτρα μου, έφτιαξα βαλίτσα και ξεκίνησα. Σκοπός μου να γνωρίσω τις ομορφιές του ελληνικού βορρά. Τα διαμαντάκια εκείνα της χώρας μας που είχα αφήσει στο τέλος της λίστας μου, καθώς τα τελευταία χρόνια με είχαν συνεπάρει τα εκτός συνόρων ταξίδια.

Φτάνοντας στα Μετέωρα, τον πρώτο μου σταθμό, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό  ήταν «Πόσα θαύματα έχει δημιουργήσει η ελληνική φύση;».

Οι απόκρημνοι βράχοι που ρίχνουν τη σκιά τους στο Καστράκι και την Καλαμπάκα είναι επιβλητικοί και προκαλούν δέος στον επισκέπτη. Το τοπίο είναι μυστηριακό.

Η φύση εδώ έχει ζωγραφίσει ένα συγκλονιστικό πίνακα. Σε κάθε στροφή του δρόμου βλέπεις και μια διαφορετική εικόνα. Οπότε, είναι απαραίτητες οι πολλές στάσεις. Τα Μετέωρα πρέπει να τα θαυμάσεις από κάτω, από πάνω ή από το ύψους του δρόμου. Καμία οπτική δεν είναι ίδια με την άλλη και πρέπει να τις απολαύσεις όλες! Επίσης, αν η τύχη είναι με το μέρος σου, θα τα δεις υπό βροχή με τον ήχο των σταγόνων ως μουσική υπόκρουση κι αν ξυπνήσεις πολύ πρωί, θα τα δεις στο πρώτο φως της ημέρας που ζεσταίνει απαλά τις ψηλές κορυφές τους.

Σε μια από τις στάσεις που έκανα, ένα κοπάδι άγριων αλόγων πέρασε από μπροστά μου. Χωρίς να κουνηθώ για να μην τα τρομάξω, θαύμασα το αγέρωχο περπάτημά τους και το δυνατό τους χλιμίντρισμα. Πόσο πολύ ταίριαξαν με το υπόλοιπο σκηνικό. Σαν την τελευταία αλλά καθοριστική πινελιά στο κάδρο.

Σε πολύ μικρή απόσταση από τα Μετέωρα βρίσκεται ο διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός Καστράκι. Γραφικά δρομάκια, όμορφα και περιποιημένα σπίτια, πέτρινοι τοίχοι, κεραμίδια στις σκεπές. Είναι απόλαυση να χάνεσαι στα στενά του.

Μια αναπάντεχη έκπληξη με περίμενε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Μετεώρων και στο Μουσείο Μανιταριών, καθώς φιλοξενεί μια εντυπωσιακά πλούσια συλλογή από θηλαστικά, πτηνά και μανιτάρια. Είχα, λοιπόν, τη ευκαιρία να δω ζώα από όλα τα μήκη και πλάτη της γης και να μάθω πώς ζουν, πώς τρέφονται, πώς κυνηγούν. Τα μανιτάρια-γλυπτά είναι σαν αληθινά και υπέροχες τοιχογραφίες από ντόπιους καλλιτέχνες αποκαλύπτουν τη σύνδεση των μύθων μας με τα μανιτάρια. Επίσης, μέσω σύγχρονων απεικονίσεων, τονίζεται η θρεπτική και θεραπευτική συμβολή των μανιταριών  στη ζωή μας.

Πόσο όμορφα ξεκίνησε το road trip αυτό! Με μια μεγάλη αγκαλιά από τη φύση και με επίσκεψη σε ένα ιδιαίτερο μουσείο, πήρα την απαραίτητη ενέργεια για τους επόμενους σταθμούς.

Μετά την άγρια ομορφιά των Μετεώρων ήρθε η σειρά του νερού. Δεύτερος σταθμός η ονειρική Καστοριά.

Όσες φωτογραφίες της και να έχεις δει, καμία δεν ήταν αρκετά αντιπροσωπευτική. Για να νιώσεις την πραγματική μαγεία κάθε τόπου, πρέπει να τον επισκεφτείς. Ονειρική, λοιπόν, η Καστοριά με τη λίμνη Ορεστιάδα, τα αρχοντικά της, τις παραδοσιακές συνοικίες, τα ξεχωριστά μουσεία και την πολύχρονη ιστορία της.

Ο μικρός γύρος της λίμνης με τα πόδια ήταν μια εμπειρία μοναδική, μια αναζωογονητική βόλτα τις πολύ πρωινές ώρες που με γέμισε ενέργεια και έδωσε όμορφα κλικ στη φωτογραφική μου μηχανή. Η διαδρομή κινείται παράλληλα με τη λίμνη και είναι στεφανωμένη από φυλλώματα δέντρων που δημιουργούν μια φυσική αψίδα. Τα φιλοξενούμενα πουλιά βγαίνουν από τα φυλλώματα και τις καλαμιές για το πρωινό τους ψάρεμα και βίδρες διασχίζουν σαν αστραπή το δρόμο για να κρυφτούν στην ασφαλή αγκαλιά των δέντρων.

Η Σπηλιά του Δράκου προσφέρει επίσης μια ενδιαφέρουσα και δροσερή εμπειρία.

Ανάλογα με τη φαντασία του κάθε επισκέπτη, οι σταλακτίτες,  οι σταλαγμίτες  και οι λίμνες της δημιουργούν κάστρα, χελώνες, αγάλματα, παγωτά χωνάκι. Και είναι αδύνατο να μη δεις τα φτερά και το στόμα του δράκου, ο οποίος κατά το μύθο σκοτώθηκε προστατεύοντας το χρυσωρυχείο που βρισκόταν μέσα στη σπηλιά.

Εξερεύνησα επίσης την περιοχή Κορέστια, λίγο έξω από την Καστοριά, στην οποία υπάρχουν διάσπαρτα χωριουδάκια εγκαταλελειμμένα ή όχι, όπως ο Γάβρος, ο Μελάς, ο Κρανιώνας, το Μακροχώρι και η Χαλάρα. Το σκηνικό στα χωριά αυτά είναι άκρως κινηματογραφικό και η ιστορία τους κρατάει από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Τα αγροτόσπιτα είναι πλίνθινα, φτιαγμένα από λάσπη και άχυρα και οι στέγες είναι από καλάμια, ξύλα και κεραμίδια από πηλό. Ολόκληροι οικισμοί έχουν αφεθεί στο χρόνο και την αγκαλιά της φύσης. Περπατώντας μέσα στο σκηνικό αυτό με τα σπίτια στο χρώμα της τερακότα, μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να φανταστείς πώς ζούσαν παλιά εκεί οι κάτοικοί τους. Αγρότες, τεχνίτες, κτηνοτρόφοι, οικογένειες ολόκληρες που έδιναν ζωντάνια στον αφημένο στην τύχη του τώρα τόπο. Με λίγη προσπάθεια, μπορείς να φανταστείς τις σημαντικές μάχες που διαδραματίστηκαν στα χώματά τους κατά τους Μακεδονικούς Αγώνες, αλλά και κατά τον Εμφύλιο.

Μια επίσκεψη στο Νεολιθικό Λιμναίο Οικισμό στο Δισπηλιό κέντρισε ακόμα περισσότερο τη φαντασία μου, καθώς εκεί είδα αναπαράσταση της ζωής των ανθρώπων την εποχή μεταξύ της 6ης και της 4ης χιλιετίας π.Χ. Εκείνη την εποχή φύση και άνθρωποι ήταν πλήρως εναρμονισμένοι. Οι προϊστορικοί άνθρωποι αξιοποιούσαν τους φυσικούς πόρους  στο βαθμό που εξυπηρετούσαν τις καθημερινές τους ανάγκες για χτίσιμο κατοικίας, σίτιση, κατασκευή εργαλείων, ειδών οικιακής χρήσης, αλλά και μουσικών οργάνων και κοσμημάτων. Μια αναδρομή που μπορεί να γίνει μάθημα από τους προγόνους μας, αν αναζητήσουμε τις καθαρές και μη υλιστικές αξίες τους.

Η Καστοριά τιμά με ιδιαίτερο τρόπο την πολιτιστική κληρονομιά της. Στην πόλη υπάρχουν τρία μουσεία που αποτυπώνουν την παράδοση της πόλης, τον αλλοτινό τρόπο ζωής των κατοίκων της, αλλά και τις ιστορικές της καταβολές. Οι επισκέψεις σε αυτά, εκτός από εμπειρία ενδιαφέρουσα και ενημερωτική, ήταν πραγματικά ένα ταξίδι στο χρόνο με εικόνες και μυρωδιές από το ένδοξο παρελθόν της πόλης.

Το νερό δεν το χορταίνουμε ποτέ. Για το λόγο αυτό, λοιπόν, επόμενος σταθμός οι λίμνες των Πρεσπών.

Δύο λίμνες που δένουν τρία κράτη και αποτελούν μοναδικό υδροβιότοπο. Απέραντα υγρά λιβάδια με καλαμιώνες και κέδρους είναι το φυσικό καταφύγιο  για θηλαστικά, αμφίβια, ερπετά, ψάρια και πτηνά. Μια βαρκάδα με έφερε πιο κοντά στα πουλιά που ζουν στις λίμνες αυτές.  Κρατώντας πάντα απόσταση ασφαλείας για να μη διαταραχθεί η ηρεμία τους, τα θαύμασα, τα φωτογράφισα και έφυγα όσο πιο αθόρυβα γινόταν, ώστε να μείνουν στη γαλήνη της φύσης. Ζήλεψα την απόλυτη ηρεμία του τοπίου,  την απουσία ήχων πέρα από τον ελαφρύ παφλασμό του νερού και των ράθυμων φτερουγισμάτων.

Γύρω από τις λίμνες και μέσα στα χωριά που τις περιτριγυρίζουν, συνάντησα ζώα που κυκλοφορούσαν ελεύθερα και βοσκούσαν σε αυλές και λιβάδια. Αυτή η αίσθηση ελευθερίας είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα και δένει αρμονικά το σκηνικό με το νερό και τις καλαμιές.

Τις λίμνες στολίζουν το νησάκι του Αγίου Αχιλλείου με τη γραφική πεζογέφυρα πάνω από το νερό, ο Άγιος Γερμανός με το νερόμυλό του και οι Ψαράδες με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, έχουν τη δική τους γοητεία. Βόλτες στα σοκάκια τους, καφέ στα παραδοσιακά μαγαζάκια, με τον ήχο του νερού σα μουσικό χαλί.

Η τοπική νοστιμιά, οι γίγαντες, καλομαγειρεμένοι και λαχταριστοί, όπου κι αν τους δοκίμασα ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικοί. Έδεσμα για καλοκαίρι και χειμώνα, κι αν είσαι στην περιοχή το δοκιμάζεις ανεπιφύλακτα. Σημείωσα και μια συνταγή για φασουλοφάβα!

Εν κατακλείδι, οι Πρέσπες είναι ένας τόπος όμορφος και χαλαρωτικός, ξεχωριστός προορισμός  για ταξιδιώτες που θέλουν να έρθουν σε άμεση επαφή με τη φύση.

Ακολούθησε μια σύντομη στάση στον πολιτισμό, στη φιλόξενη Φλώρινα, με την όμορφη Παλιά Πόλη και το Σακουλέβα ποταμό που τη διασχίζει.

Οι όχθες του είναι σαν κινηματογραφικό πλατό, με σκηνικά από παλιά πέτρινα μισογκρεμισμένα αρχοντικά, αλλά και φρεσκοσυντηρημένα σπίτια σε πλήρη αρμονία με τα μοντέρνα καφέ. Η βόλτα στην Παλιά Πόλη είναι σκέτη απόλαυση. Στη Δημοτική της Αγορά αγόρασα ολόφρεσκα τοπικά προϊόντα και στα τσιπουράδικα δοκίμασα νόστιμους μεζέδες.

Photos 4.1

Η Φλώρινα είναι μια άκρως καλλιτεχνική πόλη με έντονη εικαστική δράση καθόλη τη διάρκεια της ιστορίας της, η οποία δημιουργήθηκε από τη μίξη της τοπικής κουλτούρας με την ποντιακή και τη μικρασιατική. Ζωγράφοι, λαϊκοί ή έντεχνοι, έχουν προσφέρει στην πολιτιστική κληρονομιά της πόλης με το έργο τους. Καλλιτεχνικά εργαστήρια συντήρησαν το φιλότεχνο πνεύμα των κατοίκων μέχρι και σήμερα και οι εικαστικοί χώροι της πόλης φιλοξενούν συχνά εκθέσεις.

Στο πλαίσιο αυτό, ήμουν ιδιαίτερα τυχερή, καθώς τη μέρα που έφτασα στη Φλώρινα ήταν τα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας της φίλης Αθηνάς Πέρκα. Είχα, λοιπόν, την ευκαιρία να θαυμάσω μια υπέροχη αποτύπωση της ζωής στην Αιθιοπία και να κάνω μια γλυκιά αναδρομή στο πρώτο μέρος του ταξιδιού που είχαμε κάνει με την ίδια παρέα λίγα χρόνια πριν, αλλά και να γίνω μάρτυρας της αγάπης των Φλωρινιωτών για την Τέχνη, σε όποια μορφή κι αν αυτή εκφράζεται, καθώς η προσέλευση του κόσμου ήταν πολύ συγκινητική.

Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν τα Αλώνια, ενα χωριό λίγο έξω από τη Φλώρινα, το οποίο δεν αναφέρεται στους ιντερνετικούς οδηγούς, αλλά άξιζε κάθε στιγμή της επίσκεψής μας σε αυτό τόσο για τη γραφικότητά του, όσο και για τις γευστικές δοκιμές που κάναμε. Για μια ακόμα φορά επιβεβαίωσα πως σε κάθε ταξίδι προσθέτουν μεγάλη αξία οι προτάσεις των ντόπιων και χάρη στη φίλη Αθηνά δεν έχασα την ευκαιρία να γνωρίσω αυτό το χωριό.

Την επόμενη ημέρα, παίρνοντας το δρόμο που διασχίζει το όρος Βίτσι, ένα δρόμο στεφανωμένο από καταπράσινα και πανύψηλα δέντρα, έφτασα στο Νυμφαίο.

Ίσως θα ήταν πιο σωστό να γράψω στο μαγικό Νυμφαίο. Με υποδέχτηκαν τα παραδοσιακά πετρόχτιστα σπίτια με τις γκρι σκεπές και τις βαριές ξύλινες πόρτες και η αίσθηση πως το χωριό είναι χτισμένο μέσα στα σύννεφα.

Αφού τακτοποιήθηκα στον παραδοσιακό ξενώνα, έφυγα για τον «Αρκτούρο», την οργάνωση για την προστασία της αρκούδας με την τόσο σημαντική αποστολή. Αυτά τα όμορφα, δυνατά, αλλά και τόσο ταλαιπωρημένα ζώα προστατεύονται στο περιφραγμένο καταφύγιο και οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να τα θαυμάσουν από κοντά αν και εφόσον αυτά έχουν τη διάθεση να κάνουν την εμφάνισή τους πίσω από τους φράχτες. Στάθηκα τυχερή, γιατί εκείνη την ημέρα τρία υπέροχα αρκουδάκια ήρθαν κοντά για να μας επεξεργαστούν. Η τύχη δυστυχώς δε με ακολούθησε στο καταφύγιο του λύκου, καθώς δεν κατάφερα να δω κάποιο μέλος από τις τρεις αγέλες που φιλοξενούνται εκεί. Η φύση έχει τους δικούς της κανόνες και πρέπει να τους σεβόμαστε.

Το Νυμφαίο μου έδειξε για λίγο το φθινοπωρινό του πρόσωπο. Δυνατές βροχές έκαναν την εμφάνισή τους και τα σύννεφα κατέβηκαν μέχρι το χωριό. Άδραξα την ευκαιρία για χουζούρεμα από το παράθυρο, διάβασμα στο σαλόνι του ξενώνα και ευχάριστη παρέα με τους λοιπούς ενοίκους, πίνοντας ζεστό τσάι που μας κέρασε ο οικοδεσπότης μας. Έχουν και τα απρόοπτα την ομορφιά τους!

Κοντά στο Νυμφαίο είναι η λίμνη Χειμαδίτιδα και η λίμνη Ζάζαρη με τα πλωτά τους λιμανάκια. Πλωτές εξέδρες είναι ουσιαστικά, που επιτρέπουν στον επισκέπτη να προχωρήσει για λίγα μέτρα πάνω από το νερό. Το τοπίο είναι ονειρικό. Απόλυτη ησυχία, νερά καθρέφτες που παίζουν μέσα τους τα σύννεφα και το μόνο που διακόπτει τη σιωπή είναι το κρώξιμο των φτερωτών τους κατοίκων. Υπέροχη βόλτα παρέα με τη φωτογραφική μηχανή, ένα βιβλίο κι ένα μπολ με φρούτα.

Επόμενος σταθμός η Έδεσσα. Γνωστή για τους εντυπωσιακούς της καταρράκτες στην καρδιά της πόλης, επιβεβαιώνει στο έπακρο τη φήμη της ως η πόλη των νερών.

Όσοι τη γνωρίζουν καλά, θα προσθέσουν «και των κερασιών».

Στο πάρκο της πόλης, υπάρχουν καταρράκτες, που είναι από τους μεγαλύτερους στα Βαλκάνια, οι οποίοι προσφέρονται για απανωτά φωτογραφικά κλικ. Στον ίδιο χώρο, ενημερώθηκα για τους νερόμυλους, για το πώς γινόταν τα παλιά χρόνια το άλεσμα του σιταριού με τη βοήθεια του νερού, για τη σημασία που έχει το νερό για την ανθρώπινη ύπαρξη και τη σύνδεση του με τις πέντε αισθήσεις μας.

Επίσης, επισκέφτηκα το Λαογραφικό Μουσείο για να πάρω μια γεύση της παραδοσιακής ζωής και των φορεσιών που φορούσαν οι κάτοικοι της περιοχής είτε στις καθημερινές, είτε στις πιο επίσημες εμφανίσεις τους. Έκανα και μια ωραία βόλτα στην παραδοσιακή συνοικία Βαρόσι για ένα μίνι ταξίδι στο χρόνο.

Τι μπορεί να ακολουθήσει μετά την Έδεσσα; Μα φυσικά η Νάουσα.

Η πόλη του οίνου και των ροδάκινων. Δύσκολο να την προσπεράσεις χωρίς να τη γνωρίσεις. Η Νάουσα έχει επισήμως ονομαστεί ηρωϊκή πόλη λόγω της αυτοθυσίας των γυναικών στο ολοκαύτωμα του 1822, οι οποίες προτίμησαν να πέσουν στο βάραθρο του ποταμού της Αραπίτσας, παρά να πέσουν στα χέρια των Τούρκων, τραγουδώντας τη «Μακρυνίτσα». Δε σκλαβώθηκαν ποτέ, πέθαναν ελεύθερες. Στον αφιερωμένο στην αυτοθυσία τόπο το χάλκινο μνημείο της Ναουσαίας μάνας υπενθυμίζει στους επισκέπτες την ηρωϊκή αυτή πράξη.

Ήσυχη πόλη η Νάουσα με το ποτάμι της, το Δημοτικό Πάρκο, ένα πολύ προσεγμένο Λαογραφικό Μουσείο, τις αφημένες στο χρόνο παραδοσιακές γειτονιές Μπατάνια και Πουλιάνα, τα ιδιαίτερα καλλιτεχνικά γκράφιτι και τις αναρίθμητες καφετέριες που σφύζουν από κόσμο όλες τις ώρες της ημέρας.

Αυτό που απόλαυσα, όμως, περισσότερο ήταν η βόλτα στο άλσος του Αγίου Νικολάου. Ένα χώρο καταπράσινο, με νερά, γεφυρούλες, κόσμο που κάνει βόλτα ή πικνικ. Ευτυχώς, είχα προνοήσει και είχα κρατήσει στο αυτοκίνητο την καλοκαιρινή μου ψάθα. Το διάβασμα κάτω από τη σκιά των δέντρων ήταν ιδιαίτερα χαλαρωτικό και η ατμόσφαιρα ήταν δροσερή. Σχεδόν ξέχασα πως ήταν ακόμη καλοκαίρι.

Και για να κλείσει το γνωστό τρίπτυχο, ακολούθησε η Βέροια.

Τη Βέροια την πρωτογνώρισα ούσα φοιτήτρια, καθώς η φίλη μου η Κατερίνα μας είχε φιλοξενήσει αρκετές φορές στη γενέτειρά της. Προστέθηκε, όμως, στο πρόγραμμα για να τη δω με πιο ώριμο μάτι και φυσικά γιατί όπου έχουμε αγαπημένους φίλους, πρέπει να τους συναντάμε σε κάθε ευκαιρία!

Η πρωτεύουσα, λοιπόν, της Ημαθίας είναι από τις πιο παλιές πόλεις της Ελλάδας, με πολλές ομορφιές, πολύβουη και πλούσια αγορά, πλακόστρωτα δρομάκια και κλασικα ένα μίγμα μοντέρνας και παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Περπάτησα πολύ, εξερεύνησα τις δυο πολύ όμορφες ιστορικές συνοικίες της, την εβραϊκή Μπαρμπούτα και τη χριστιανική Κυριώτισσα, και φυσικά δοκίμασα την τοπική κουζίνα.

Δε θα μπορούσα να μην επισκεφτώ το Μουσείο των Βασιλικών Τάφων στη Βεργίνα, εφόσον βρέθηκα τόσο κοντά.

Σε ένα πολύ επιβλητικό χώρο που μυρίζει ιστορία φιλοξενούνται αναρίθμητα εκθέματα, πλούσια κληρονμιά μακεδονικών θησαυρών. Οι λέξεις μου φαίνονται πραγματικά φτωχές για να περιγράψω τόσο την ατμόσφαιρα του μουσείου όσο και τα ίδια τα εκθέματα. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι όποιος επισκέπτεται το μουσείο αυτό, νιώθει λίγο πιο πλούσιος και πιο «ψηλός». Τόσο ζωντανή είναι η τέχνη, τόσο δυνατή είναι η λάμψη που αναδίδεται από τους Βασιλικούς Τάφους.

Τελευταία στάση στη λατρεμένη μου Θεσσαλονίκη, την πόλη-έρωτα των φοιτητικών μου χρόνων.

Δε θα μπορούσε να μείνει εκτός προγράμματος, με τη διαφορά πως σε αυτήν την επίσκεψη εκτός από το να δω παλιούς φίλους, να περπατήσω στην παραλία της, να κάνω βόλτα με τα καραβάκια στο Θερμαϊκό και να φωτογραφίσω για πολλοστή φορά το Λευκό Πύργο, είχα σκοπό να εξερευνήσω την πολιτιστική της πλευρά.

Ξεκίνησα από το Μουσείο Φωτογραφίας, όπως ήταν αναμενόμενο. Είναι ένας χώρος προσεγμένος που φιλοξενεί ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες εκθέσεις. Ο χρόνος μέσα στο μουσείο κύλησε αργά, καθώς η παρατήρηση των φωτογραφιών και η ανάγνωση των κειμένων των δημιουργών ήθελε συγκέντρωση και σεβασμό.

Συνέχισα με το Μουσείο Κινηματογράφου, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Επίσης πολύ σημαντικός χώρος, μιας και φιλοξενεί εκθέματα που εξιστορούν την κινηματογραφική ζωή της χώρας. Κρατώντας χαμηλά τα φώτα, οι αίθουσες είναι γεμάτες από εικόνες και ήχους. Προβολές σε οθόνες, αποσπάσματα από γνωστές ταινίες, ρούχα αγαπημένων πρωταγωνιστών. Ο συνδυασμός των δυο αυτών μουσείων ήταν η καλύτερη αρχή.

Το Λαογραφικό και Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας-Θράκης, το οποίο στεγάζεται στην πρώην έπαυλη «Μοδιάνο», αποτελεί ένα θησαυρό για την πόλη. Τα εκθέματά του αφορούν στη γεωργία, την υφαντική, την ξυλοτεχνία, τη χρήση των νερόμυλων και των νεροπρίονων κ.α. Για μένα το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του ήταν η συλλογή με τις παραδοσιακές φορεσιές και στολές. Φορεσιές από διάφορες περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης συγκεντρωμένες σε ένα χώρο, σε βιτρίνες που αναπαριστούν εικόνες από την παραδοσιακή ζωή. Στολές από διάσημα δρώμενα που σώζονται μέχρι τις μέρες μας και λαμβάνουν χώρα είτε κατά το δωδεκαήμερο των Φώτων, είτε κατά τη διάρκεια των Αποκριών. Υπέροχη διαδρομή στο παραδοσιακό παρελθόν, ενώ νοσταλγούσα τις φορεσιές που έχω φορέσει κι εγώ κατά καιρούς σε διάφορες χορευτικές παραστάσεις.

Τελευταίο στην πολιτιστική αυτή διαδρομή άφησα το Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης, με τις μοναδικές συλλογές αρχαίων αντικειμένων από την περιοχή της Μακεδονίας, σχετικών με την καθημερινή ζωή, τα χρόνια των πολέμων και τις χρυσές της μνήμες. Για μια ακόμα φορά είχα την ευκαιρία να θαυμάσω τους θησαυρούς του παρελθόντος μας και να δω την εξέλιξη των ανθρώπων μέσα από την ιστορία που ξεθάβει η αρχαιολογική σκαπάνη.

Επιστροφή στην Αθήνα. Ψάχνω λέξεις για να κλείσω το άρθρο ύστερα από την πολυήμερη περιδιάβαση στις ομορφιές του Βορρά μας, έχοντας χορτάσει εικόνες από δάση, λίμνες, ποτάμια, γραφικά χωριά και ιστορικές πόλεις. Αδειάζω βαλίτσα σιγοτραγουδώντας «Δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά, είναι του δρόμου η χαρά»…

Xριστίνα Μαραγκού

BUSINESS SUPPORT PARTNER Γεννήθηκα στην Αθήνα, όπου και ζω μέχρι σήμερα. Στην Αθήνα δύσκολα μένω ριζωμένη, όμως. Αγαπώ με πάθος τα ταξίδια και τη φωτογραφία. Ταξιδεύω και φωτογραφίζω με κάθε ευκαιρία. Πιστεύω πως τα ταξίδια είναι η ανάσα της ζωής. Και οι φωτογραφίες το αποτύπωμά της. Ζούμε για να ταξιδεύουμε και ταξιδεύουμε για να ζούμε, λοιπόν!

Σχετικά Άρθρα

Back to top button