Travel StoriesΕλλάδα

Αθήνα-Ειδομένη επί 2

Υπάρχουν ταξίδια που δεν λένε να καταλαγιάσουν μέσα σου, όσος χρόνος κι αν περάσει. Η διαδρομή πάντα ζωντανή, σαν μικρό κύτταρο που αργανασαίνει σε ένα κρυφό σημείο του εγκεφάλου. Κι οι εικόνες χαραγμένες σαν τατουάζ ανεξίτηλα, για να θυμάσαι πάντα.

Αυτό το ταξίδι έγινε δυο φορές. Ούτε για αναψυχή, ούτε για περιπέτεια.

Από μια εσωτερική ανάγκη περιήγησης και αυτοψίας στον τόπο που εδώ και δύο σχεδόν χρόνια αιμορραγεί η ιμπεριαλιστική πολιτική της διαλυμένης Ενωμένης Ευρώπης. Εκεί που ψυχορραγούν ακόμη εκατοντάδες πλάσματα, έρμαια μιας απρόσμενης μοίρας.idomeni-8

Όλα ξεκίνησαν ένα απόγευμα, ξαφνικά. Οn line.

-Πάμε Ειδομένη;

-Πότε;

-Αύριο.

-Πάμε.

Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς χρήματα.

Υπήρχε όμως μέσο και προορισμός.idomeni-3

Μέσα στην νύχτα φορτώσαμε το αυτοκίνητο στην Κηφισίας με ότι πιο πιθανό και απίθανο. Από ρούχα, υπνόσακους και καμινέτα, μέχρι αντιασφυξιογόνες μάσκες.

Πάνω πάνω μπήκαν ευλαβικά, τα εργαλεία της δουλειάς. Οι μηχανές και τα τριπόδια του Σπύρου.

Δύο παρά 5 ακριβώς είχαμε βγει στην Εθνική Αθηνών-Λαμίας.

Εγώ ήθελα να οδηγήσω νύχτα. Με ηρεμεί, με χαλαρώνει. Όμως ποτέ πριν για τέτοιο σκοπό. Για τέτοιο προορισμό.

Στην αρχή το ταξίδι ήταν σιωπηλό. Αφουγκραζόμασταν τις ανάσες του δρόμου.

Η νύχτα ξάστερη στα πρώτα χιλιόμετρα, σύντομα άρχισε να χλωμιάζει από ομίχλη.

-Την βλέπεις τη νταλίκα, άκουγα δίπλα μου.

-Τη βλέπω.

-Τότε γιατί πας τόσο κοντά;

-Για να τη δω καλύτερα.

Φράσεις που επαναλήφθηκαν ξανά και ξανά.

Και μετά έγιναν αστείο. Όπως οι στάσεις στα διόδια.

Κάθε 30 χιλιόμετρα βάζαμε στοίχημα αν ο υπάλληλος θα ήταν άνδρας ή γυναίκα, γελαστός ή αποστασιοποιημένος, ζωντανός ή πεθαμένος στη βάρδια του.

Κι ύστερα ξύπνησαν θύμησες από παλιά ταξίδια κι ήρθαν οι εικόνες τους να ταξιδέψουν μέσα σε αυτό.

Κι ο δεινός dj δίπλα μου, άλλαζε με χειρουργική ακρίβεια τα cd για να μην νυστάξω.

Πλησίαζε 6 το πρωί, όταν σταματήσαμε για καφέ έξω από την Κατερίνη.

Είχαμε αφήσει πίσω τα περισσότερα χιλιόμετρα, αλλά είχαμε μπροστά μας τον λόγο του ταξιδιού. Κι εκεί άρχιζε πια η πραγματική αγωνία. Για όλα εκείνα που θα βρίσκαμε.

Είχε αρχίσει να ξημερώνει όταν στρίψαμε, μετά το κόμβο Θεσσαλονίκης, αριστερά για Κιλκίς. Εδώ είχε βρέξει κι ο δρόμος χωρίς προστατευτικό, έκανε κούρμπες.

Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου φανέρωσαν το βενζινάδικο με τις πρώτες σκηνές του OHE. Κι αμέσως μετά ήρθε ο πρώτος κόμπος στο στομάχι.

Εκεί, στη γέφυρα του Αξιού.

Τριάντα άτομα ζαλωμένα. Άντρες, γυναικόπαιδα, ηλικιωμένοι, βαριά φορτωμένοι με ότι είχαν πάρει μαζί από την πατρίδα.

Είχε πλέον ξημερώσει για τα καλά. Σχεδόν έτρεχαν, παρά το ασήκωτο βάρος και τα μωρά που κρέμονταν από τα μπράτσα τους, προς τα σύνορα, μπας και δεν προλάβουν. Λες και το ήξεραν πως δεν θα προλάβουν.

Από ψηλά φάνηκαν οι συνοριακοί φράχτες Ειδομένης-Σκοπίων κι ο καταυλισμός. Σαν από αεροπλάνο, όλα φάνταζαν ακόμη μακρινά και πιο ανθρώπινα.idomeni-26

Φτάσαμε στο όριο των σκηνών και τότε καταλάβαμε πως δεν υπήρχε τίποτα «ανθρώπινο».

Εκεί, πέρα από το τελευταίο αντίσκηνο, μείναμε στο αυτοκίνητο 4 μέρες και 3 νύχτες. Κι αν περνούσε από το χέρι μας, δεν θα είχαμε φύγει ποτέ.

Όλοι με ρωτούσαν πως ήταν Εκεί. Ούτε μια φορά δεν βρήκα τα καίρια λόγια. Πάντα ήταν συγκεχυμένο στο μυαλό μου που τέλειωνε το ταξίδι και που άρχιζε η ιστορία, που σταματούσε ο πόνος και που ξεκινούσε η ελπίδα και ο αγώνας για ζωή.

Δέκα μέρες μετά ξαναπήγαμε. Και στην Ειδομένη και στους Ευζώνους και στο κοντινό χωριό Πλαγιά που είχαμε αποκτήσει φίλους που μας άνοιξαν τα σπίτια τους, αλλά και το μυαλό τους για να μάθουν από μας τι σήμαινε αυτό το «ταξίδι». Κι ας ζούσαν μια ανάσα μακριά.

Τα χιλιόμετρα πια δεν μας πτοούσαν. Ούτε τα διόδια. Ούτε οι νταλίκες. Είχαμε πλέον και κάποιους οικείους να μας περιμένουν, στο ανοίκειο μέρος.

Όμως αυτός ο προορισμός θα πονάει πάντα. Όσο ζω. Γιατί ο άνθρωπος είναι τ’ όνειρο μιας σκιάς. Κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.

 

Μέσω
Φωτογραφίες: Σπύρος Τσακίρης, Κείμενο: Ντορίτα Λουκίσσα

Σπύρος Τσακίρης

ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ: ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ-VIDEOGRAPHER Γεννήθηκε το 1962 στη Ζαχάρω Ηλείας. Από πολύ νωρίς άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία. Από το 1987 εργάζεται στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», καλύπτοντας όλα τα μεγάλα ελληνικά και διεθνή γεγονότα. Από το 1999 είναι υπεύθυνος του φωτογραφικού τμήματος της εφημερίδας (καθημερινό, κυριακάτικο φύλλο, www.enet.gr). Έχει καλύψει θέματα όπως: Εμφύλιος στη Βοσνία, 1o και 2ο Πόλεμο του Κόλπου, εμφύλιος στο Λίβανο, πτώση Σοβιετικής Ένωσης, γεγονότα στην Αλβανία, πτώση Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, Κοσσυφοπέδιο '89, εμφύλιος στη Ρουάντα, πείνα στην Αφρική, Κούρδοι, τον βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, καθώς και τα γεγονότα στην Παλαιστίνη και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πέρα από την επικαιρότητα, έχει φωτογραφήσει σε χώρες όπως: Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιορδανία, Συρία, Σαουδική Αραβία, Αρμενία, Τανζανία, Κένυα, Νότιος Αφρική, Αίγυπτος, Κύπρος, Ολλανδία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Αυστρία, αποτυπώνοντας τη διαφορετικότητα της ανθρώπινης δραστηριότητας και την παρουσία της στο περιβάλλον. Παράλληλα, έχει συνεργαστεί με το διεθνή τύπο, με το γαλλικό πρακτορείο IMAPRESS και το γερμανικό ACTION PRESS. Θέματά του έχουν δημοσιευθεί στα μεγαλύτερα ελληνικά και ξένα περιοδικά, όπως «ΓΑΙΟΡΑΜΑ», «Flame of Life», «ΔΙΦΩΝΟ», ελληνικό και ισπανικό «National Geographic», “STERN”, “TIME”, “PARIS MATCH”, “NEWSWEEK” κλπ. Από το 2009 είναι μέλος του IEPA (International Environment Photographers Association). Επίσης είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και της ΕΦΕ (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας). Φωτογραφίες του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, σε διεθνή μουσεία. Επίσης φωτογραφία του βρίσκεται στην παγκόσμια συλλογή για τις καλύτερες φωτογραφίες του αιώνα που πέρασε. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Έχει ολοκληρώσει μεγάλα projects με θέματα «Τα παιδιά μπροστά στο νέο αιώνα», «Οι άνθρωποι του τύπου στην Ελλάδα», «Ψαράδες», «Άνθρωπος και Περιβάλλον». Ασχολείται παράλληλα με τη σκηνοθεσία multimedia και ντοκιμαντέρ. Έχει ολοκληρώσει τέσσερα ντοκιμαντέρ. Συγκεκριμένα τα μικρού μήκους «Vrooom» 32΄, «Μπαϊάσα – Βοβούσα» 17΄ και «Ο Θησαυρός της Λιμνοθάλασσας» 17΄, το οποίο και βραβεύθηκε το 2003 από το National Geographic και προβλήθηκε στο φεστιβάλ ECOCINEMA 2003. Επίσης το ντοκιμαντέρ, μεγάλου μήκους «Flamingo» 90΄, μία μουσική ταινία με τους Πυξ Λαξ που κυκλοφόρησε στην αγορά με τη μορφή DVD. Ακόμη, για λογαριασμό της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» σκηνοθέτησε το 2014 το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ». Σήμερα συνεργάζεται με μεγάλα ελληνικά και διεθνή ειδησεογραφικά ΜΜΕ και διδάσκει σε σεμινάρια και δυναμικά workshops, δίνοντας έμφαση στα multimedia. Δημιούργησε την ιστοσελίδα www.carnetdevoyage.gr και εργάζεται ως Φωτογράφος του Προέδρου της Βουλής, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τέλος, συνεχίζει να δημιουργεί ντοκιμαντέρ με ενδιαφέρουσες ιστορίες. https://www.instagram.com/tsakiris.photography/ Spyros Tsakiris Photography|Facebook/ tsakirisphotographer@gmail.com

Ντορίτα Λουκίσσα

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966 και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 άρχισε να εργάζεται σε έντυπα, αρχικά καλύπτοντας το διεθνές ρεπορτάζ. Σύντομα πέρασε στον χώρο των media και ασχολήθηκε με τον θαυμαστό τότε και ελπιδοφόρο ακόμη χώρο της τηλεόρασης, για λογαριασμό εφημερίδων και περιοδικών. Από άποψη δεν εργάστηκε ποτέ στην τηλεόραση, αλλά μόνο στο ραδιόφωνο και συγκεκριμένα του ΣΚΑΙ, την εποχή της άνοιξης της ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Με το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας -τελευταία εφημερίδα στην οποία εργάστηκε- αποφάσισε να στραφεί στο διαδίκτυο και να ανακαλύψει την αδιάκοπη δραστηριότητα του ίντερνετ, συνεργαζόμενη με διάφορες ιστοσελίδες. Παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο των multimedia.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button