MissionsTravel Stories

Στο “Μάτι” της καταστροφής

Τετάρτη πρωί.
 
Μπήκαμε στη Μαραθώνος με βαριά καρδιά. Μετά τη διασταύρωση της Ραφήνας το τοπίο αλλάζει. Η στάχτη ακόμη διάχυτη παντού, τα δέντρα στον ορίζοντα μαύρα.
 
Κι η μυρωδιά. Αυτή η μυρωδιά. Παντού μυρίζει καμένο. Παντού μυρίζει θάνατο.
 
Η ταμπέλα “Μάτι” μπροστά μας. Κόκκινο Λιμανάκι, ο τόπος της απόλυτης καταστροφής.
 
mati-a-1

Κατηφορίζουμε με το αυτοκίνητο, διασχίζοντας τους δρόμους που γι άλλους αποτέλεσαν διαφυγή, γι άλλους παγίδα. Το ένα σπίτι χτισμένο δίπλα στο άλλο, μικρά δρομάκια στενά που δεν οδηγούν πουθενά. Ρυμοτομία που δεν άφησε στους περισσότερους περιθώρια να ξεφύγουν. Άναρχος οικισμός χωρίς μονοπάτια να οδηγούν στο νερό.

 
Ο δρόμος μας οδηγεί κατά λάθος σ’ ένα στενό χωματόδρομο. Από τη μια τα καμμένα, από την άλλη τα ελάχιστα ζωντανά ακόμη. Κάτω στο δρόμο ίχνη από λάστιχα και γρήγορα βήματα. Το στομάχι σφίγγεται.
 
Βλέπουμε την πορεία της φωτιάς. Από που ακριβώς πέρασε, τι σκότωσε, πως προσπέρασε, που δήλωσε απλά “παρούσα”.
 
Λένε πως μια εικόνα ίσον 1000 λέξεις. Χιλιάδες καμένες εικόνες πόσες λέξεις μετρούν; Πόσα λόγια που δεν σημαίνουν τίποτα για τους απλούς παρατηρητές, αλλα κρύβουν τόσο μεγάλο ανείπωτο πόνο.
 
Κρανίου τόπος. Έρημα σπίτια. Ακόμη κι αυτά που δεν κάηκαν. Μόνο τα μέλη τηλεοπτικών συνεργείων, από κάθε άκρη της Ευρώπης που ψάχνουν ακόμη ειδήσεις μέσα στα αποκαΐδια και οι διασώστες που δυστυχώς έχουν ακόμη μακάβριο έργο. Ακόμη τόσοι αγνοούμενοι.

Όπου σταθεί το μάτι καμμένα δέντρα, τοίχοι κι αυτοκίνητα, ακόμη και κουφάρια ζώων που δεν πρόλαβαν να μαζέψουν τα συνεργεία. Κάθε πλάνο και μια ιστορία. Πόσοι ακόμη νεκροί βρίσκονται άραγε πίσω από απανθρακωμένες πέτρες και ξύλα;

 
Παντού γύρω μας συρματοπλέγματα. Οι φράχτες που προστάτευαν τη μια περιουσία από την άλλη, για τους περισσότερους έκλεισαν τις διόδους διαφυγής τους. Προς τη σωτηρία, προς την ελευθερία, προς τη ζωή . Στάθηκαν ακλόνητοι και μπροστά στη φωτιά.

Φτάνουμε στο οικόπεδο που κάηκαν αγκαλιασμένες 26 ψυχές. Η παραλία στα 10 μέτρα κι εδώ απροσπέλαστη από μάντρες και συρματοπλέγματα. Κανένα μονοπάτι να τους δώσει έστω μια μικρή ελπίδα. Μια “προφυλαγμένη” πισίνα στο διπλανό οικόπεδο δεν πρόσφερε καμιά βοήθεια.

 
Πάνω από τις μικρές παραλίες χάσκουν ακόμη καμμένα κλαδιά. Κάποιοι άφησαν κι εδώ τα σημάδια τους, πριν μπουν στο νερό να σωθούν. Η θάλασσα γαλήνια και σήμερα όπως και το βράδυ της Δευτέρας, στέκει σαν φίλη. Μακάρι να μπορούσαν κι άλλοι να τη φτάσουν. Σήμερα δεν περνούν πια τα σκάφη του λιμενικού ούτε τα ψαροκάικα που εσωσαν τόσες ψυχές. Οι ακτές θα κάνουν πολύ καιρό να δουν ξανά λουόμενους.
 
Πόσες ζωές θα είχαν σωθεί στο Μάτι αν η πρόσβαση στην ακτή δεν ήταν “φυλακισμένη”.
 
Πόσα αναπάντητα ΑΝ.
 
Φεύγουμε λίγο πριν πιάσει η καταιγίδα. Oι μνήμες κι οι οσμές δεν θα φύγουν ποτέ.
Η βροχή άργησε δυο μέρες και δεν ήρθε για να ξεπλύνει τις πληγές, αλλά για να θάψει και κάτω από την λάσπη τα έργα και ημέρες των ανθρώπων.
 
 

Σπύρος Τσακίρης

ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ: ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ-VIDEOGRAPHER Γεννήθηκε το 1962 στη Ζαχάρω Ηλείας. Από πολύ νωρίς άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία. Από το 1987 εργάζεται στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», καλύπτοντας όλα τα μεγάλα ελληνικά και διεθνή γεγονότα. Από το 1999 είναι υπεύθυνος του φωτογραφικού τμήματος της εφημερίδας (καθημερινό, κυριακάτικο φύλλο, www.enet.gr). Έχει καλύψει θέματα όπως: Εμφύλιος στη Βοσνία, 1o και 2ο Πόλεμο του Κόλπου, εμφύλιος στο Λίβανο, πτώση Σοβιετικής Ένωσης, γεγονότα στην Αλβανία, πτώση Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, Κοσσυφοπέδιο '89, εμφύλιος στη Ρουάντα, πείνα στην Αφρική, Κούρδοι, τον βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, καθώς και τα γεγονότα στην Παλαιστίνη και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πέρα από την επικαιρότητα, έχει φωτογραφήσει σε χώρες όπως: Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιορδανία, Συρία, Σαουδική Αραβία, Αρμενία, Τανζανία, Κένυα, Νότιος Αφρική, Αίγυπτος, Κύπρος, Ολλανδία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Αυστρία, αποτυπώνοντας τη διαφορετικότητα της ανθρώπινης δραστηριότητας και την παρουσία της στο περιβάλλον. Παράλληλα, έχει συνεργαστεί με το διεθνή τύπο, με το γαλλικό πρακτορείο IMAPRESS και το γερμανικό ACTION PRESS. Θέματά του έχουν δημοσιευθεί στα μεγαλύτερα ελληνικά και ξένα περιοδικά, όπως «ΓΑΙΟΡΑΜΑ», «Flame of Life», «ΔΙΦΩΝΟ», ελληνικό και ισπανικό «National Geographic», “STERN”, “TIME”, “PARIS MATCH”, “NEWSWEEK” κλπ. Από το 2009 είναι μέλος του IEPA (International Environment Photographers Association). Επίσης είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και της ΕΦΕ (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας). Φωτογραφίες του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, σε διεθνή μουσεία. Επίσης φωτογραφία του βρίσκεται στην παγκόσμια συλλογή για τις καλύτερες φωτογραφίες του αιώνα που πέρασε. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Έχει ολοκληρώσει μεγάλα projects με θέματα «Τα παιδιά μπροστά στο νέο αιώνα», «Οι άνθρωποι του τύπου στην Ελλάδα», «Ψαράδες», «Άνθρωπος και Περιβάλλον». Ασχολείται παράλληλα με τη σκηνοθεσία multimedia και ντοκιμαντέρ. Έχει ολοκληρώσει τέσσερα ντοκιμαντέρ. Συγκεκριμένα τα μικρού μήκους «Vrooom» 32΄, «Μπαϊάσα – Βοβούσα» 17΄ και «Ο Θησαυρός της Λιμνοθάλασσας» 17΄, το οποίο και βραβεύθηκε το 2003 από το National Geographic και προβλήθηκε στο φεστιβάλ ECOCINEMA 2003. Επίσης το ντοκιμαντέρ, μεγάλου μήκους «Flamingo» 90΄, μία μουσική ταινία με τους Πυξ Λαξ που κυκλοφόρησε στην αγορά με τη μορφή DVD. Ακόμη, για λογαριασμό της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» σκηνοθέτησε το 2014 το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ». Σήμερα συνεργάζεται με μεγάλα ελληνικά και διεθνή ειδησεογραφικά ΜΜΕ και διδάσκει σε σεμινάρια και δυναμικά workshops, δίνοντας έμφαση στα multimedia. Δημιούργησε την ιστοσελίδα www.carnetdevoyage.gr και εργάζεται ως Φωτογράφος του Προέδρου της Βουλής, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τέλος, συνεχίζει να δημιουργεί ντοκιμαντέρ με ενδιαφέρουσες ιστορίες. https://www.instagram.com/tsakiris.photography/ Spyros Tsakiris Photography|Facebook/ tsakirisphotographer@gmail.com

Ντορίτα Λουκίσσα

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966 και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 άρχισε να εργάζεται σε έντυπα, αρχικά καλύπτοντας το διεθνές ρεπορτάζ. Σύντομα πέρασε στον χώρο των media και ασχολήθηκε με τον θαυμαστό τότε και ελπιδοφόρο ακόμη χώρο της τηλεόρασης, για λογαριασμό εφημερίδων και περιοδικών. Από άποψη δεν εργάστηκε ποτέ στην τηλεόραση, αλλά μόνο στο ραδιόφωνο και συγκεκριμένα του ΣΚΑΙ, την εποχή της άνοιξης της ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Με το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας -τελευταία εφημερίδα στην οποία εργάστηκε- αποφάσισε να στραφεί στο διαδίκτυο και να ανακαλύψει την αδιάκοπη δραστηριότητα του ίντερνετ, συνεργαζόμενη με διάφορες ιστοσελίδες. Παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο των multimedia.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button