Ταξίδι, χωριό, Στεμνίτσα, κρύο, λάσπη, φύση, βροχή, υγρασία, ήλιος, ζέστη, παρέα, φίλοι, εκκλησία, εγκαίνια, γλυκά, γλέντια, κεριά, πρωί, βράδυ, αναρρίχηση, πεζοπορία, σκύλος, κουτάβια, φαγητό, κήπος, ανθοφορία, άνοιξη, ουρανός, σύννεφα, χώμα, γνωριμίες, υπόσχεση…
Πάσχα!
Τι θέλει ένα Πάσχα για να είναι όμορφο; Θέλει παρέα, θέλει βόλτες, θέλει ξάπλες, θέλει φύση, θέλει γέλια, θέλει χαρά, θέλει εξερεύνηση, θέλει φαγητό (με δοκιμαστικό και επιτυχημένο ψήσιμο στον ξυλόφουρνο), θέλει φυσικά Στεμνίτσα και πάλι απ’ την αρχή!
Το φετινό Πάσχα τα είχε όλα αυτά σε μεγάλες δόσεις, είχε όμως για μένα και ένα μούδιασμα που δεν μπορώ να εξηγήσω που οφειλόταν. Μούδιασμα λόγω των χρόνων της πανδημίας και του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζω πια τους γύρω μου; Μούδιασμα επειδή ήμασταν το ίδιο ελεύθεροι όπως παλιά και στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχε το άγχος της επόμενης μέρας; Δεν ξέρω…
Πήγα επισκέψεις, απόλαυσα τις πεζοπορίες με την παρέα, είδα ανθρώπους και μοιραστήκαμε στιγμές, γλίτωσα την πολλή κίνηση (και στο πήγαινε και στο έλα), γελάσαμε πολύ, στο τέλος άρπαξα κι ένα μίνι κρύωμα, όμως όλα πήγαν καλά και του χρόνου ακόμα καλύτερα.
Είναι που λες το στεμνιτσιώτικο παρεάκι έτοιμο για ακόμη μία πεζοπορία. Εκείνο το απόγευμα λέγαμε να κάνουμε ένα ευκολάκι, ανάβαση στους Αγίους Πάντες. Από την πλατεία της Στεμνίτσας το εκκλησάκι αυτό φαντάζει στον ουρανό και η πρόσβαση σε αυτό πολύ δύσκολη. Δεν είναι όμως. Εάν ξεκινήσεις από την πλατεία μέσω της χαράδρας είναι πιο κουραστική η διαδρομή. Αν όμως πας από τον κεντρικό δρόμο καλύπτεις τη μισή διαδρομή πολύ εύκολα. Επιλέξαμε τη λιγότερο κουραστική διαδρομή.
Σε μισή ωρίτσα ήμασταν πάνω στο βουνό. Η θέα προς τη Στεμνίτσα, αλλά και τα γύρω βουνά σου έκοβε την ανάσα. Το άσχημο είναι πως πλέον δεν μπορείς να μπεις μέσα στο εκκλησάκι, αφού έχει τοποθετηθεί περίφραξη και ένα λουκέτο φράζει την είσοδο. Κάτσαμε για λίγο σε κάτι πέτρες να ξαποστάσουμε, να βγάλουμε φωτογραφίες, να πάρουμε τηλέφωνο συγγενείς στην πλατεία για να μας δουν εκεί ψηλά. Η κάθοδος για το χωριό ήταν ξεκούραστη και γεμάτη πράσινο, λουλούδια, γέλια και χαρά.
Η Μυρτώ ηγήθηκε του… κοπαδιού θέλοντας να μας δείξει τις αρχηγικές της ικανότητες. Eγώ την πείραζα πετώντας της στον λαιμό φυλλαράκια και χόρτα κι εκείνη νόμιζε πως την κυνηγούσαν έντομα. Κάποτε φτάσαμε στη βάση της χαράδρας. Απέναντί μας ένας βοσκός είχε βγάλει… βόλτα το κοπάδι του.
Σε μια στροφή η Μυρτώ εξαφανίστηκε από το οπτικό μας πεδίο. Ξάφνου ακούστηκαν γαβγίσματα. Εντρομη και αναψοκοκκινισμένη η Μυρτώ εμφανίστηκε τρέχοντας και ζήτησε καταφύγιο πίσω από τους άντρες. Ενα ασπρόμαυρο σκυλί την είχε πάρει στο κυνήγι και της γάβγιζε απειλητικά (μην σε ξεγελά το αθώο μουτράκι του). Η αλήθεια είναι πως ο σκύλος ήταν όντως φοβιστικός έτσι όπως έκανε. Αποδείχτηκε όμως πως περισσότερο φοβόταν τη δική μας… αγέλη.
Οσο πηγαίναμε προς το μέρος του, τόσο εκείνος απομακρυνόταν. Φτάνοντας τα πρώτα σπίτια μια κυρία με ένα γαϊδούρι μας είπε να μην φοβόμαστε γιατί δεν δαγκώνει, απλώς προστάτευε τα πρόβατα του βοσκού (ναι, από τον απέναντι λόφο δουλειά γίνεται;) και του φώναξε να ησυχάσει: «Αηδόνη»! Ωπα; Ακουσα καλά ή τον είπε Αντώνη; Κι όμως! Ο σκύλος ο Στεμνιτσιώτης που μας απείλησε λεγόταν Αηδόνης!
Γελώντας συνεχίσαμε για πλατεία. Ο βοσκός ατένιζε τον κλειστό ορίζοντα πλάι στα πρόβατά του. Η κυρία επέστρεψε στις δουλειές της με τον γάιδαρο. Ο Αηδόνης έμεινε στο καταπράσινο αυτό μέρος, πιστός φύλακας του κοπαδιού. Σύννεφα πλησίαζαν απειλητικά προς τη Στεμνίτσα. Σε λίγο ξέσπασε βροχή, ήρθε και ομίχλη…
Είχα χρόνια να ζήσω ένα τόσο όμορφο Πάσχα! Μακριά από σκοτούρες, έγνοιες, προβλήματα, κρίση, Γκρέξιτ κλπ. Είναι ευλογία να έχεις σπίτι στο χωριό. Ειδικά όταν αυτό το χωριό είναι η Στεμνίτσα, στην ορεινή Αρκαδία! Ενα μέρος που πέρα από τη φυσική ομορφιά του, έχει μια πάρα πολύ καλή ενέργεια. Εκεί αρχίσαμε να καταφθάνουμε φίλοι και συγγενείς από τη Μεγάλη Τετάρτη έως και το Μεγάλο Σάββατο όπου και είχαμε πλήρη απαρτία.
Στην Αθήνα επέστρεψα με μόλις 700 γρ. έξτρα βάρους (θαύμα αν αναλογιστείς το πόσο τσουρέκι και κουλούρια έφαγα), οπότε τελικά ήταν ένα όμορφο Πάσχα!!!
