Το πέταγμα των αερόστατων το συναντάει κανείς σε πολλές περιοχές στην Πελοπόννησο. Εγώ το θυμάμαι παιδί, στο χωριό μου την Ζαχάρω. Κάτω από την υψηλή επίβλεψη και τις θορυβώδεις οδηγίες του απολύτως ειδικού περί της ανύψωσης αεροστάτων Κατσιφόλη!
Μπορείς να το συναντήσεις ακόμα και σε κάποια χωριά του Άργους ή της Μάνης, μα εκείνο το φαινόμενο του Λεωνιδίου είναι ανυπέρβλητο.
Στο παραδοσιακό Λεωνίδιο αναβιώνει ένα από τα μοναδικά και πλέον φαντασμαγορικά αναστάσιμα έθιμα της Ελλάδος.
Όπως σωστά έγραφε ο σπουδαίος επιφυλλιδογράφος και θεατρικός συγγραφέας, Δημήτρης Ψαθάς, λάτρης της συνοικίας του Λεωνιδίου, Κοιλάσσου:
” …Καρναβάλι στην Πάτρα και Πάσχα στο Λεωνίδιο”.
Η μικρή όμορφη και γραφική πρωτεύουσα της Τσακωνιάς μετατρέπεται σ΄ένα γιγάντιο σκηνικό θεάματος, ήχου και φωτός. Το ξεχωριστό χρώμα το δίνει το πέταγμα των “αερόστατων” το βράδυ της ανάστασης, ένα έθιμο από τα μοναδικά και πιο φαντασμαγορικά πασχαλινά έθιμα της Ελλάδας. Με το Χριστός Ανέστη από τις πέντε ενορίες παίρνουν φωτιά οι κολλημάρες των αεροστάτων, οι ποτισμένες με λάδι και πετρέλαιο, πληρούν με ζεστό αέρα – που είναι ελαφρύτερος – τα αερόστατα και με ένα τεχνικό στρίψιμο τα ωθούν οι κατέχοντες προς τα πάνω απελευθερώνοντάς τα, αυτά ανεβαίνουν και ανεβαίνουν προς τον ουρανό.
Μοναδικό είναι το θέαμα και το λέω με βαριά καρδιά, όταν καίγεται κάποιο αερόστατο ακόμη όταν μπερδεύεται στα σύρματα της ΔΕΗ.
Η αγωνία κορυφώνεται, διότι οι ανταγωνιστές των άλλων ενοριών κρατούν λογαριασμό αποτυχιών, για να ακολουθήσουν τα πειράγματα το πρωί της Κυριακής του Πάσχα στην ψησταριά του Δήμου.
Και όπως διάβαζα στο www.inArcadia.gr
Τα αερόστατα, αφού ετοιμάζονται από τα παιδιά εβδομάδες πριν, από κάθε ενορία, αφήνονται – ρίχνονται εκατό με εκατόν είκοσι. Δε γνωρίζουμε την προέλευση του εθίμου, αλλά οι παλιότεροι θυμούνται ότι ξεκίνησε περίπου το 1910-1915 (πληροφορία του μακαρίτη θεολόγου Νικολάου Οικονομάκη), από τον ΠαπαΔημήτρη Κουτσογιάννη ή τον Ευάγγελο Καρακλή.
Οι κόλλες που κατασκευάζονται τα αερόστατα έχουν χρώμα συνήθως μπλέ, πράσινο, πορτοκαλί, αλλά το χρώμα που κυριαρχεί είναι το κόκκινο και το κίτρινο. Στην αρχή ενώνουν δύο κόλλες χαρτί μεταξύ τους, π.χ. μία κόκκινη και μία μπλε, ύστερα τις κάνουν τέσσερις βάζοντας τα χρώματα αντίθετα (κόκκινο-μπλε, μπλε-κόκκινο). Μετά τις τέσσερις κόλλες χαρτί τις κάνουν οκτώ, τις οκτώ δεκαέξι.
Κατόπιν φτιάχνεται η κορυφή, ο θόλος του αεροστάτου, o κουμπές. Τσακίζουν τις δύο άκρες της κορυφής τριγωνικά, τις κόβουν και μετά τις κολλούν με σύγχρονη κόλλα εμπορίου, (παλιά η κόλλα ήταν από ζυμάρι η αλευρόκολλα). Ακολουθεί το καλάμωμα, το ράψιμο δηλαδή λεπτυσμένου καλαμιού στο στόμιο του αεροστάτου. Μετά το ράψιμο στο καλάμι τοποθετείται σταυρωτά σύρμα και σ΄ ένα γάντζο ακριβώς στη διασταύρωση των συρμάτων τοποθετείται η κολλημάρα.
Το άναμμα της κολλημάρας και το πέταγμα του αεροστάτου μόνο στο Λεωνίδιο και τη στιγμή που ο παπάς ψέλνει το Χριστός Ανέστη, έχει τη μοναδική του αξία, πουθενά αλλού δεν υπάρχει αυτό το έθιμο.
Δεν είναι βέβαια μόνο τα αερόστατα και το κάψιμο του τοποθετημένου επί ξύλινου δοκού και στη μέση του αφανού (μεγάλος σωρός από αγκάθια-αφάνες που σπεύδουν οι ενορίτες με τις αναμμένες λαμπάδες τους να βάλουν φωτιά για να κάψουν τα αγκάθια που μ΄ αυτά κατασκεύασαν τον ακάνθινο στέφανο και επέθεσαν στο μέτωπο του Χριστού οι Εβραίοι) Ιούδα, είναι και κάτι άλλο που κάνει την Ανάσταση στο Λεωνίδιο μοναδική. Είναι τα χιλιάδες βαρελότα και οι εκατοντάδες δυναμίτες που ρίχνονται με το « Χριστός Ανέστη».
Κανείς δε γνωρίζει ποιος τα κατασκευάζει και ποιος τα πουλάει. Κανείς δεν αποκαλύπτει το μεγάλο μυστικό. Άλλος τα έχει στο ταγάρι και άλλος στην τσάντα της γυναίκας ή της κόρης του, για να αποφύγει τυχόν έλεγχο της Αστυνομίας. Είναι έθιμο-λίγο βάρβαρο βέβαια και επικίνδυνο για την ιερότητα της στιγμής – και οι επισκέπτες, το δέχονται και το χαίρονται, όταν υπάρχει λογική, μέτρο και προ πάντων προσοχή όταν ρίχνονται.
