FeaturedTravel StoriesΕλλάδα

Μπούρτζι: Το “κάστρο του θρόνου” ανοιχτό σε νέες εξερευνήσεις

Tοπόσημο από τα πιο αναγνωρίσιμα και χιλιοφωτογραφημένα στην ελληνική επικράτεια, είναι χάρμα οφθαλμών έτσι όπως αντέχει στους αιώνες σε ένα μικρό κομμάτι γης πάνω στη θάλασσα. Για μένα πάλι, είναι τόπος μυθικός έτσι όπως τον αντικρύζω από τα μικράτα μου συχνά πυκνά που επισκέπτομαι την περιοχή.

Το Μπούρτζι χτίστηκε το 1473 πάνω στο νησάκι των Αγ. Θεοδώρων, στην είσοδο του λιμανιού του Ναυπλίου. Αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της ευρύτερης οχύρωσης της πόλης για πολλούς αιώνες. «Casteli» το έλεγαν οι Φράγοι, «θαλασσόπυργο» οι μαχητές του ΄21. Πετάγανε μια αλυσίδα αντίκρυ οι Ενετοί, την έδεναν στην Ακροναυπλία, στο σημείο «πέντε αδέλφια» και έτσι δεν μπορούσε να περάσει εχθρικό πλοίο. Γι αυτό κι εκείνη την εποχή αναφέρονταν στο Ναύπλιο ως “το Λιμάνι της Αλυσίδας” (Porto Cadena). Το φρούριο εξυπηρέτησε την άμυνα της πόλης για 350 χρόνια, στα οποία δέχτηκε αρκετές επισκευές και τροποποιήσεις.

Castello dello Soglio, “Το κάστρο του θρόνου”. Αυτό ήταν το πρώτο όνομα του ενετικού κτίσματος που, μαζί με το Παλαμήδι, αποτελεί σήμα-κατατεθέν του Ναυπλίου. Με το Μπούρτζι πάντα νιώθεις διχασμένος αφού δεν ξέρεις αν προτιμάς να το βλέπεις από μακριά, σαν μια καρτ ποστάλ που ενίοετε έχει μπροστά αγαπημένους ανθρώπους ή να ανέβεις και να περιηγηθείς

Μετά την απελευθέρωση της πόλης από τους Τούρκους, το Μπούρτζι χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή. Υπήρξε μάλιστα η πρώτη φυλακή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, από όπου μεταφέρθηκε στο Παλαμήδι. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία φυλάκων και δημίων. Μετά το 1865 χρησιμοποιήθηκε ως τόπος διαμονής του δήμιου, που έφευγε από το νησί μόνο για τις εκτελέσεις με γκιλοτίνα που λάμβαναν χώρα στο Παλαμήδι. Όταν οι εκτελέσεις σταμάτησαν, το φρούριο εγκαταλείφθηκε. Στη δεκαετία του ’30 λειτούργησε ως κέντρο του Οργανισμού Τουρισμού, ενώ μεταξύ 1960-1970 ως ξενοδοχείο πολυτελείας και εστιατόριο. Αργότερα, με επιμέρους επεμβάσεις του ΕΟΤ στο μέσον της δεκαετίας του 1980 συνέχισε ως εστιατόριο και αναψυκτήριο, έως το 1995 περίπου, και στη συνέχεια παρέμεινε κλειστό.

Το όνομά του δε, το πήρε από την τουρκική λέξη μπούρτζ που σημαίνει φρούριο.

Το Μπούρτζι έχει περάσει πολλά… Δόξες κι ερημιά, παρόλο που από μακριά δείχνει “απτόητο”. Ωστόσο, μετά από 5 και πλέον χρόνια εκτεταμένων επισκευών και αποκατάστασης, άρχισε από τις αρχές Αυγούστου να λειτουργεί ξανά ως επισκέψιμο μνημείο πολιτισμού και αναψυχής. Μάλιστα, εξασφαλίσθηκαν συνθήκες πρόσβασης από ΑΜΕΑ, με κατασκευή ανελκυστήρα, που επιτρέπει την προσπέλαση του βασικού επιπέδου του Φρουρίου.

Τα καραβάκια ξεκινούν και πάλι από το λιμάνι του Ναυπλίου και πλέουν προς το φρούριο. Ένα τέτοιο πήραμε και εμείς στη ντάλα του μεσημεριού, ευτυχώς με το αεράκι να φυσάει πρίμα για να “αλλώσουμε” το Μπούρτζι.

Και λίγα λεπτά αργότερα πατήσαμε το στον προαύλιο χώρο του.

Στους προμαχώνες έχει δημιουργηθεί μικρός εκθεσιακός χώρος και πωλητήριο και επανήλθε η παλαιά χρήση του μικρού εστιατορίου και αναψυκτήριου, ενώ το εσωτερικό του νότιου πύργου, διατηρήθηκε η διαρρύθμισή του ως δωμάτιο ξενοδοχείου.


Tο κέντρο του φρουρίου καταλαμβάνει ένας πύργος σε σχήμα εξαγώνου, ο οποίος εσωτερικά είναι τριώροφος με τις εισόδους να βρίσκονται βόρεια και νότια. Μια υπεραιωνοβια ελιά στέκει στο κέντρο του και γύρω κάμαρες, δώματα, διάδρομοι, ταράτσες.

Ανεβοκατεβήκαμε τα σκαλιά πολλές φορές και θαυμάσαμε τη θέα προς το Ναύπλιο και το Μυρτώο πέλαγος. Κάτσαμε για ώρα δίπλα στα κανόνια με τις σιδερένιες μπάλες τους και ανακαλύψαμε τα πυροβολεία και τα μικρά παράθυρα με τα σιδερένια κιγκλιδώματα.

Πλέον το Μπούρτζι πήρε πίσω τη χαμένη αίγλη του και σε καλεί να το περπατήσεις. Άλλος ένας λόγος να έρθει κάποιος στο έτσι κι αλλιως δημοφιλές, όλες τις εποχές, Ναυπλιο.

Τα καραβάκια φεύγουν ανά 30 λεπτά περίπου και το εισιτήριο στοιχίζει 5€ με επιστροφή.
Κατά την θερινή περίοδο, δρομολόγια γίνονται καθημερινά, εκτός Τρίτης, από τις 10:30 έως 20:30 περίπου (έως περίπου τέλη Σεπτέμβρη). Από τα τέλη Οκτωβρίου και κατά τη διάρκεια του χειμώνα, δρομολόγια εκτελούνται μόνο τα Σαββατοκύριακα.

Ντορίτα Λουκίσσα

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966 και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 άρχισε να εργάζεται σε έντυπα, αρχικά καλύπτοντας το διεθνές ρεπορτάζ. Σύντομα πέρασε στον χώρο των media και ασχολήθηκε με τον θαυμαστό τότε και ελπιδοφόρο ακόμη χώρο της τηλεόρασης, για λογαριασμό εφημερίδων και περιοδικών. Από άποψη δεν εργάστηκε ποτέ στην τηλεόραση, αλλά μόνο στο ραδιόφωνο και συγκεκριμένα του ΣΚΑΙ, την εποχή της άνοιξης της ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Με το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας -τελευταία εφημερίδα στην οποία εργάστηκε- αποφάσισε να στραφεί στο διαδίκτυο και να ανακαλύψει την αδιάκοπη δραστηριότητα του ίντερνετ, συνεργαζόμενη με διάφορες ιστοσελίδες. Παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο των multimedia.

Εβίτα Ταμπάκη

ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971 με καταγωγή από την πόλη της Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Διοίκηση Αεροπορικών Επιχειρήσεων στις σχολές Ωμέγα και ακολούθησε τον τουριστικό κλάδο περνώντας στην Ανωτέρα Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων το 1991 στην Ρόδο. Μιλάει Αγγλικά , Γαλλικά, Ιταλικά και Γερμανικά. Ξεκίνησε την ενασχόληση της με τον τουρισμό προτού ολοκληρώσει τις σπουδές της , εργαζόμενη στις Κυκλαδικές κρουαζιέρες. Στον χώρο των ξενοδοχείων μπήκε το 1992 δουλεύοντας σε μονάδες όπως το Athenaum Intercontinental και το President hotel στην Αθήνα. Ασχολήθηκε με τον χώρο του Yachting στο τμήμα chartering του ομίλου Kiriacoulis Mediterranean Yachting. Από το 1998 εγκαταστάθηκε στο νησί της Ζακύνθου, όπου και δραστηριοποιήθηκε στο ξενοδοχειακό κομμάτι και ιδιαίτερα στα τμήματα υποδοχής και κρατήσεων εώς το 2015. Από το 2016 ασχολείται με τις διεθνείς εταιρείες πρακτόρευσης για τα νησιά Ζακύνθου και Κεφαλλονιάς μέλος της εταιρείας Mediterranean Travel Services με έδρα την Κρήτη. Έχει επίσης ασχοληθεί με την σκηνογραφία και την ηχοληψία, αλλά την κέρδισε ο τουρισμός και το ταξίδι

Σχετικά Άρθρα

Back to top button