Κάθε φορά που «πνίγομαι», στην δικιά της καρδιά τρέχω να πάρω ανάσες. Κι εκείνη κάθε φορά με «σώζει». Θα μου πεις, εδώ σώζει χιλιάδες χρόνια ολόκληρη Αττική, έναν δεν θα κατάφερνε…
Και το κάνει χωρίς παράπονα, χωρίς σταματημό και ας της φέρθηκαν οι ευεργετημένοι, με περιφρόνηση, με αδιαφορία και ας προσπάθησαν τα τελευταία χρόνια πολλές φορές να την δολοφονήσουν. Τόσο ανόητοι, που δεν τους ένοιαζε, πως έτσι δολοφονούν την ζωή των ιδίων, των παιδιών τους και των παιδιών των παιδιών τους.
Μια τεράστια αγκαλιά είναι η Πάρνηθα, ΤΟ βουνό της Αττικής. Που βρίσκεται βόρεια της Αθήνας, με έκταση 300 περίπου τ.χ. και υψηλότερη κορυφή την Καραμπόλα (1.413 μ). Το μεγαλύτερο μέρος της, καλύπτεται από πεύκα στα χαμηλά και από έλατα στα ψηλότερά της μέρη. Αρκετές ημέρες του χειμώνα έχει χιόνι και τότε οι κάτοικοι της πόλης τρέχουν με παππούδες και παιδιά, να χαρούν το παιχνίδι. Εκείνη, πάντα εκεί να τους καλοδέχεται, να τους προστατεύει, καλά εντάξει βοηθάει και η τροχαία σε αυτό.
Η Πάρνηθα σε ένα σημαντικό της τμήμα είναι Εθνικός Δρυμός. Έχει ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000, αποτελεί σημαντική περιοχή για τα πουλιά (SPA) και έχει ανακηρυχθεί τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους (25638/1269 απ. Υπ. Γεωργίας).
Σε μία από τις πιο ωραίες τοποθεσίες, στην κορυφή Μαυροβούνι, έχει χτιστεί το Καζίνο της Πάρνηθας (Μοντ Παρνές), στο οποίο μπορεί να φτάσει κανείς είτε με αυτοκίνητο είτε με τελεφερίκ.
Στην περιοχή λειτουργούν τα ορειβατικά καταφύγια Μπάφι και Φλαμπούρι, που εκτός από καφέ ή φαγητό μπορεί κανείς να απολαύσει πλήθος δραστηριοτήτων, μέσα στο δάσος.
Από τον τοπικό πληθυσμό η Πάρνηθα αποκαλούταν στο παρελθόν και Οζιά, ονομασία άγνωστης ετυμολογίας και προέλευσης σήμερα.
Τα σημάδια από την καταστροφική φωτιά της 28ης Ιουνίου του 2007, είναι ακόμα ολοφάνερα όπου και να κοιτάξεις. Τότε, εκείνη η εφιαλτική φωτιά, που δυστυχώς την έζησα, κατέστρεψε 25.000 από τα περίπου 35.000 στρέμματα δασικής έκτασης του δρυμού της Πάρνηθας. Αφάνισε περίπου 10.500 στρέμματα πευκοδάσους και 21.800 στρ. ελατοδάσους. Το ελατόδασος κάηκε κατά τα 2/3 του. Σπάνια φυτά του οικοσυστήματος της Πάρνηθας χάθηκαν, μάλλον για πάντα. Συνολικά κάηκαν 56000 στρέμματα από τα 300.000 της συνολικής έκτασης του βουνού. Σε ολόκληρη την καμένη έκταση έγιναν αντιδιαβρωτικά – αντιπλημμυρικά έργα, προκειμένου να συγκρατηθεί το λιγοστό πολύτιμο χώμα που υπάρχει στην περιοχή και να γίνει στη συνέχεια τεχνητή αναδάσωση.
Αν και τα περισσότερα από τα περίπου τετρακόσια κόκκινα ελάφια της περιοχής σώθηκαν, ένα πολύ μεγάλο μέρος του βιοτόπου όπου περνούσαν τους καλοκαιρινούς μήνες κάηκε.
Είναι τέτοια η ζημιά στο οικοσύστημα που μετά την φωτιά του 2007, οι φόβοι των ειδικών για δραστική αλλαγή του μικροκλίματος της Αττικής, είναι παραπάνω από ανησυχητικοί, καθώς ο δρυμός της Πάρνηθας κατέβαζε τη θερμοκρασία των αερίων μαζών που κατευθύνονταν προς την Αθήνα μέσω του βόρειου αυχένα αερισμού του Λεκανοπεδίου. Η μέση θερμοκρασία στην πόλη επομένως αναμένεται να ανέβει. Πλημμύρες επίσης αναμένονται λόγω της μη συγκράτησης των νερών της βροχής.
Από τις πιο όμορφες εικόνες που έχουν δει τα μάτια μου, το κόκκινο ελάφι της Πάρνηθας.Το κόκκινο ελάφι ή έλαφος ο ευγενής (Cervus elaphus) είναι ο πρωταγωνιστής της πανίδας στον Εθνικό Δρυμό Πάρνηθας. Ζει και αναπαράγεται σε φυσικό περιβάλλον στον ορεινό όγκο της Πάρνηθας. Γενικά στην χώρα μας έχουν μείνει μόλις δύο μεγάλοι πληθυσμοί του είδους αυτού, ένας στην Ροδόπη και ο μεγαλύτερος βρίσκεται στην Πάρνηθα, όπου υπολογίζεται ότι υπάρχουν πάνω από 500 άτομα. Για την προστασία του είχε ιδρυθεί εκτροφείο στη θέση Παλαιοχώρι, έκτασης 300 στρεμμάτων, το οποίο όμως δυστυχώς και αυτό, καταστράφηκε στη μεγάλη φωτιά.
Η ονομασία κόκκινο, οφείλεται στο καφε-κόκκινο χρώμα του τριχώματος και έχει δοθεί στο ελάφι αυτό, για να ξεχωρίζει από το άλλο είδος ελαφιού της Ελλάδας, το πλατώνι (Cervus dama ή Dama dama).
Το κόκκινο ελάφι υπάρχει σε όλη την έκταση του Δρυμού. Τον χειμώνα κατεβαίνει σε περιοχές με μικρότερο υψόμετρο για αναζήτηση τροφής. Είναι δώρο από την φύση να το δεις, να το ακούσεις να προσπερνάει τον αέρα ανάμεσα στα δένδρα. Με αυτή την περηφάνια στο τρέξιμο, τα απίστευτα όμορφα τεράστια μάτια του. Είναι φορές που αυτό το θαυμάσιο ζώο θα σου επιτρέψει να το πλησιάσεις. Τις περισσότερες όμως, θα μείνει σε απόσταση ασφαλείας. Δεν είναι λίγες οι φορές, που τα πανέμορφα αυτά ζώα βρέθηκαν στο τραπέζι αχόρταγων συμπολιτών μας. Μα και άλλες φορές η απύθμενη βλακεία κάποιων, δεν έχει τελειωμό. Έχω δει κάτω στα «Νούφαρα», εκεί στο περίπτερο, χειμώνα με χιόνι, να ταΐζουν οι …εκδρομείς γαριδάκια και πατατάκια τα ελάφια και εκείνα μη ξέροντας και εμπιστευόμενα τον άνθρωπο, τα έτρωγαν.
Όμως η φύση ξέρει και τις πιο πολλές φορές καλύτερα από τον άνθρωπο. Στην Πάρνηθα έγινε προσπάθεια να αναπτυχθούν και άλλα ζώα. Αγριόχοιροι, ακόμα και κρι κρι. Όμως ο …άνθρωπος και η πλεονεξία του φρόντισε να μην αναπτυχθούν. Ο λύκος όμως επέστρεψε στο βουνό. Ζώο περήφανο, σύμβολο της άγριας ζωής, αλλά και παρεξηγημένος. Αν και κυνηγήθηκε ανά τους αιώνες, επανακάμπτει. Σύμφωνα τις τελευταίες έρευνες της περιβαλλοντικής οργάνωσης Καλλιστώ, οι λύκοι έχουν επιστρέψει ύστερα από πενήντα χρόνια στα βόρεια της Αττικής και στην Πάρνηθα.
Στο καταφύγιο «Μπάφι», ο Στέφανος και η παρέα του, έχουν αναπτύξει μια σειρά δραστηριοτήτων στο δάσος, με αγάπη και προσοχή. Είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος, ειδικά για τα παιδιά να μάθουν για την σπουδαιότητα αυτού του βουνού. Μα και για εμάς τους μεγαλύτερους, δίνοντας μας μια ευκαιρία, να σώσουμε ότι έμεινε για να σωθεί…
