Κοίτα να δεις τώρα πώς, χωρίς πολλές προετοιμασίες, τηλέφωνα, γκουγκλαρίσματα, μας προέκυψε εκδρομή ημερήσια, ανάσα πραγματική, ούτε καν μια ώρα, από το κέντρο της Αθήνας.
Πάχη, το επίνειο των Μεγάρων, λίγα χιλιόμετρα μετά τη Νέα Πέραμο. Πόσες φορές δεν είχα δει, από τα μικράτα μου κιόλας, την ταμπέλα στην Εθνική αλλά ποτέ δεν υπήρχε χρόνος για να ξεστρατίσω. Τώρα όμως το μικρό, όχι τόσο όσο θα περίμενε κανείς, ψαροχώρι, ήταν ο προορισμός!
Ο καιρός ούτε καν θύμιζε φθινόπωρο όταν ξεκινήσαμε, τελευταίο σαββατοκύριακο του Οκτώβρη προς την Αθηνών-Κορίνθου με προορισμό τα Μέγαρα. Κι επειδή πάντα θέλουμε να βλέπουμε καινούριες διαδρομές, ακολουθήσαμε την ταμπέλα για Νέα Πέραμο, αντί να συνεχίσουμε στην οτοστράντα μέχρι την επίσημη έξοδο για Μέγαρα.
Βέβαια αυτή την εποχή φτιάχνονται κομμάτια της παλιάς εθνικής και υπάρχουν συνεχείς παρακάμψεις, αλλά η μικρή ταλαιπωρία άξιζε τον κόπο. Ακόμη και η εμπειρία του να περάσεις ανάμεσα από το “δάσος” των διυλιστηρίων που γραφικά δεν τα λες, αλλά σε εντυπωσιάζουν με το μέγεθός τους, είναι ενδιαφέρουσα.
Από δίπλα ο Σαρωνικός να αστραποβολάει μέσα στο δυνατό ήλιο και λογής λογής πλοία να κάνουν τις περαντζάδες τους. Από τα πλοιάρια που πιάνουν Πέραμα (όχι του Πειραια, αλλά της Νέας Περάμου) Σαλαμίνα μέχρι τάνκερ και φορτηγά. Μπορεί να μην προκαλούν τη λαχτάρα που σου δίνουν τα επιβατικά, αλλά έχουν κι αυτά την ομορφιά τους.
Κι αφού χορτάσαμε ηλιοκατάνυξη στη Νέα Πέραμο και χαζέψαμε στον ορίζοντα απέναντι την Σαλαμίνα, τους ψαράδες αλλά και τα τροφεία “φρούτων της θάλασσας” (μύδια κλπ) συνεχίσαμε για Πάχη.
Μάλλον είχαν πολλοί την ίδια ιδέα με μας, γιατί όπως αποδείχτηκε, η Πάχη τα τελευταία χρόνια έχει πολύ πέραση και για τα πάχη της και για τα κάλλη της. Και δεν είναι σχήμα λόγου…
Η περιοχή αναδεικνύεται ως δημοφιλής όχι μόνο λόγω του όμορφου κολπίσκου της, ιδανικού για περαντζάδες, αλλά κι επειδή έχει βγάλει υψηλή γαστρονομική φήμη. Όπως λένε οι καλά γνωρίζοντες, στην Πάχη θα φας από τα πιο φρέσκα ψάρια της ζωής σου, ενώ μπορείς να προμηθευτείς και θαλασσινά για το σπίτι.
Την ώρα που φτασαμε τον κεντρικό δρόμο του χωριού είχε κίνηση. Ναι ναι. Σημειωτόν ένα πράγμα. Ωρα αιχμής και για τους φίλους του καφέ, αλλά και για εκείνους που τρώνε νωρίς στις ταβέρνες.
Η χαμηλή ταχύτητα με ώθησε να παρατηρήσω γύρω, τριγύρω…
Απέναντι από την Πάχη μπορεί να διακρίνει κανείς δύο νησιά. Το Μικρό και Μεγάλο νησί της Πάχης (πιο γνωστή ως Παχάκι).
Επίσης στο σημείο όπου τελειώνει ο λιμενοβραχίονας, είδα την Παναγίτσα αφιερωμένη στη Γέννηση της θεοτόκου, εκκλησία ιδιαίτερα δημοφιλής τα τελευταία χρόνια, λόγω της τοποθεσίας της δίπλα στο κύμα του Σαρωνικού, καθώς την επιλέγουν πολλοί για γάμους και βαφτίσεις.
Γενικά η περιοχή έχει μεγάλη ιστορία καθώς εδώ βρισκόταν η Νίσαια της αρχαιότητας. Ένα λιμάνι μεγάλης στρατηγικής σημασίας, το οποίο πότε περνούσε στα χέρια των Αθηναίων και πότε των Μεγαρέων –άλλωστε οι τελευταίοι το θεωρούσαν επίνειο της πόλης τους. Όμως η ακριβής της θέση δεν έχει εντοπιστεί: πολλοί πιστεύουν ότι δεν βρίσκεται στην ξηρά, μα βυθισμένη στη θαλάσσια έκταση μεταξύ του σύγχρονου οικισμού και της Μικρής Πάχης. Το σημερινό χωριό ιδρύθηκε βέβαια σε πολύ νεότερα χρόνια, όταν έφτασαν εδώ άνθρωποι από τη Λακωνία· στους οποίους το μέρος θύμισε τη γενέτειρά τους, οπότε αποφάσισαν να εγκατασταθούν μόνιμα. Στην Πάχη επίσης βυθίστηκε το αντιτορπιλικό Ψαρά τον Απρίλιο του 1941, όπου υπάρχει και σήμερα μνημείο των πεσόντων ακριβώς μπροστά στο λιμάνι. Το μνημείο έχει φτιαχτεί για τους 37 άνδρες που έχασαν τη ζωή τους ανήμερα της Κυριακής του Πάσχα, μετά από γερμανική αεροπορική επίθεση. Κάθε χρόνο οι τοπικές αρχές διοργανώνουν και σχετική εκδήλωση μνήμης.
Μια ταμπέλα προειδοποιητική, που ομολογώ δεν την είχα ξαναδεί κάπου αλλού, μου τόνωσε την καλή εντύπωση που ήδη είχα αρχίσει να σχηματίζω για το μέρος.
Φτάσαμε στο τέλος του κόλπου και στρίψαμε αριστερά. Μετά από λίγα μέτρα είδαμε την ταμπέλα προς Αγιο Γεώργιο.
Κι αυτή η παράκαμψη ήταν το μεγάλο μπόνους της εκδρομής.
Όμορφο το εκκλησάκι, ο Αη Γιώργης, στα χρώματα των κυκλαδίτικων ναών και αρκετά παλιό. καθώς η κατασκευή του χρονολογείται στην περίοδο της Τουρκοκρατίας (κατά τον 17ο αιώνα). Οσο για τη θέα; Όλα τα λεφτά. Με ορίζοντα τον Σαρωνικό η Πάχη από ψηλά μοιάζει κουκλίστικη, ενώ στα δεξιά προβάλουν και οι κοντινές της παραλίες Βαρέα και Αγία Τριάδα.
Κι από την πίσω πλευρά η Αεροπορική Βάση της Πάχης με τα λογής ελικοπτερα παραταγμένα και κάποια από αυτά, έτοιμα για δράση.
Χαζέψαμε για ώρα από το λόφο του Αγίου Γεωργίου παρατηρώντας κάθε γωνιά. Πάντα όλα μοιάζουν πιο όμορφα από ψηλά.
Εγώ σχεδόν σε νιρβάνα σκεφτόμουν πως μπορεί να αλλάξει η διάθεση 40 μολις χλμ μακριά από την πολη. Και ανάσα πήρα και θάλασσα μύρισα και “ξαναγνώρισα” μετά από χρόνια την Κακιά Σκάλα, όπως είναι γνωστή η απόκρημνη παράκτια περιοχή της Δυτικής Αττικής, στη βορειοδυτική ακτή του Σαρωνικού Κόλπου που κάποτε ήταν ο φόβος και τρόμος των οδηγών.
Γιατί μετά την Πάχη συνεχίσαμε για μερικά χιλιόμετρα στην παλιά Εθνική, σε εκείνες τις “κορδέλες” όπως τις έλεγαν οι παλιοί, με τα απόκρημνα βράχια και την άμορφη θέα προς την Πελοπόννησο.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία στην Κακιά Σκάλα έμενε ο Σκίρωνας, ένας μεγαλόσωμος άνδρας που κρατούσε ένα τσεκούρι. Όταν περνούσε κάποιος ξένος, ο Σκίρωνας τον έβαζε να του πλύνει τα πόδια και όταν αυτός έσκυβε τον κλοτσούσε και έπεφτε από τα βράχια, ενώ στην ακτή ήταν ένα χελωνοειδές τέρας που περίμενε το θύμα για να το κατασπαράξει. Τέτοια ήταν η φήμη του που ονομαζόταν «Σκιρωνίδες πέτρες» από το όνομά του. Ο Θησέας κατάφερε και έριξε τον Σκίρωνα στον γκρεμό και απάλλαξε τους ταξιδιώτες από αυτόν.
Χωρίς το φόβο του Σκίρωνα και με χαλαρή διάθεση -τι όμορφο που είναι να μην βιάζεσαι και να απολαμβάνεις την ακτογραμμή- κάναμε πίσω μπρος ένα κομμάτι της Κακιάς Σκάλας. Ακόμη και οι γραμμές του τρένου άλλοτε από πάνω κι άλλοτε από κάτω απο την άσφαλτο έδιναν χάρη στη διαδρομή.
Στην επιστροφή κάναμε μια στάση στην παραλία της Ελευσίνας.
Ενας τόπος που πάντα με γοητεύει κι εύχομαι σύντομα να ξαναγυρίσω. ΄Αλλωστε είναι μία ακόμη άμορφη εκδρομή, δίπλα στην Αθήνα. Επιφυλάσσομαι.
