Travel StoriesΚόσμος

Μαρόκο: Στη χώρα των Βέρβερων και της Ερήμου

Περπατήσαμε στους αρχαίους δρόμους των καραβανιών, στις απέραντες οάσεις με τις χουρμαδιές και τα φοινικόδεντρα. Σύραμε τα βήματά μας μέσα από τα τείχη των περίλαμπρων αυτοκρατορικών πόλεων. Θαυμάσαμε την υπέροχη μαυριτανική και ανδαλουσιανή αρχιτεκτονική, τους πύργους, τους μιναρέδες και τα παλάτια τους. Περιπλανηθήκαμε στις Μεδίνες, στα δαιδαλώδη σοκάκια τους. Μεθύσαμε με τις μυρωδιές, τους ήχους και τα χρώματα στα σούκς, στα πολύβουα παζάρια, εκεί όπου χτυπά η καρδιά των μαροκινών πόλεων.

Διασχίσαμε την οροσειρά του Άτλαντα, περνώντας μέσα από γραφικά Βερβέρικα χωριά, άνυδρα οροπέδια, βαθιά φαράγγια,  λίμνες και στενές κοιλάδες. Κι ύστερα ακολουθώντας το δρόμο για τις νότιες οάσεις, αφεθήκαμε σε μια συναρπαστική περιπλάνηση ανάμεσα σε χωμάτινες τειχισμένες πόλεις και φρούρια,  ώσπου να φθάσουμε ανατολικά στα σύνορα με την Αλγερία, στην έρημο Σαχάρα. Την πιο μαγευτική έρημο στον κόσμο.

Στη διαδρομή μας συναντήσαμε φιλόξενους ανθρώπους που μας πρόσφεραν τσάι με μέντα, γλυκά χαμόγελα παιδιών, αλλά και επιφυλακτικά βλέμματα. Το Μαρόκο είναι μια χώρα, με το βλέμμα στραμμένο στη Δύση, αλλά η καρδιά της παραμένει ακόμη Βερβέρικη. Μια καρδιά ελεύθερη και ανυπότακτη που υπακούει στον νόμο της αμμοθύελλας μόνο και στον ήχο του νερού της όασης.

oasi-ziz-4196

Αδημονούσα να βρεθώ στην έρημο. Η απεραντοσύνη της Σαχάρα με τους σμιλεμένους αμμόλοφους  που έβλεπα στις κινηματογραφικές ταινίες με είχε εντυπωσιάσει. Και παρόλο που δεν είναι και το καλύτερό μου το πολύ πρωινό ξύπνημα ήμουνα ήδη όρθια τρεις ώρες πριν από το χάραμα. Το πρόγραμμα της ημέρας προέβλεπε Μερζούγκα  για να απολαύσουμε την ανατολή του ηλίου στους αμμόλοφους Έγκ Σεμπί. Μια απόσταση περίπου 40 χιλιομέτρων από το Ερφούντ, όπου διανυκτερεύσαμε.

Και να’ μαστε τώρα μέσα σε ένα τζίπ 4Χ4 με τους προβολείς αναμμένους για να φωτίζουν το δρόμο μας.

Πολύ γρήγορα το δρόμο διαδέχεται μονοπάτι κι ύστερα χάνεται κι αυτό. Είμαστε ήδη στην έρημο κι αν μας επέτρεπε το σκοτάδι γύρω μας θα μπορούσαμε να διακρίνουμε από μακριά τους αμμόλοφους.  Τα τζίπ μας αφήνουν σε ένα camp καμηλιέρηδων.  Κάποιοι από την παρέα προτιμούν να πάρουν καμήλες για να ανέβουν στους λόφους. Εμείς επιλέξαμε την πεζοπορία. Η ανάβαση δεν είναι εύκολη, σε κάθε μας βήμα η άμμος υποχωρεί, τα πόδια βυθίζονται.  Όσο σκαρφαλώνουμε η ανάσα γίνεται όλο πιο γρήγορη. Λίγο ακόμα και θα τα καταφέρουμε. Αυτό που προέχει είναι να φθάσουμε έγκαιρα, πριν μας προλάβει ο ήλιος. Να τον δούμε να ξεπροβάλλει από ψηλά στους αμμόλοφους φωτίζοντας την απεραντοσύνη της ερήμου.

Δύο βήματα ακόμη κι είμαι στην κορυφή του πρώτου αμμόλοφου. Μια παρέα που έχει φθάσει λίγο νωρίτερα ξεκουράζεται  δίπλα στις καμήλες και τους καμηλιέρηδες.  Τους προσπερνώ συνεχίζοντας την πεζοπορία ανάμεσα  στους αμμόλοφους. Τώρα μπορώ να διακρίνω καθαρά τις πτυχώσεις και τις λευκές καμπύλες τους.  Να ακούσω την ανάσα της ερήμου, να αισθανθώ το απαλό άγγιγμά της. Αφήνω το βλέμμα μου να απλωθεί μαλακά στον ορίζοντα, στα σύνορα με την Αλγερία.

Διακρίνονται ήδη οι πρώτες ανταύγειες του ήλιου κι αρχίζει το παιχνίδι των φωτοσκιάσεων στους κυματιστούς αμμόλοφους.  Σε λίγο οι αμμόλοφοι θα πάρουν τα χρώματα της πάπρικας, της κανέλας, του κύμινου. Μια απέραντη κυματοειδής θάλασσα από άμμο πασπαλισμένη με μπαχαρικά θα προβάλλει εμπρός μας.  Είναι η ώρα που ο ήλιος αγκαλιάζει με τις ακτίνες του την Σαχάρα. Η ώρα που η Σαχάρα μεταμορφώνεται και αποκαλύπτει το μεγαλείο της.  Αυτό το απρόσμενο  μικρό θαύμα! Θαρρείς  πως σου ανοίγεται εμπρός σου μια αόρατη πύλη και καθώς την διαβαίνεις ταξιδεύεις σε ένα τόπο απόκοσμο… Η αίσθηση της ελευθερίας, η μαγεία της φύσης!!!

Η Σαχάρα είναι η μεγαλύτερη  ζεστή έρημος στον κόσμο. Διασχίζει το βόρειο τμήμα της Αφρικής από τον Ατλαντικό έως την Κοιλάδα του Νείλου και την Ερυθρά θάλασσα και περνάει ανάμεσα από 10 χώρες. Το Μαρόκο, την Τυνησία, τη Λιβύη, την Αλγερία, την Αίγυπτο, το Σουδάν, το Μάλι, το Τσάντ, τη Νιγηρία, τη Μαυριτανία και το αμφισβητούμενο έδαφος της Δυτικής Σαχάρας. Η συνολική της έκταση φθάνει τα 9,4 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, προσεγγίζοντας σε μέγεθος μια περιοχή, όπως οι ΗΠΑ.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Φθάσαμε στη Σαχάρα διατρέχοντας μια διαδρομή εκατοντάδων χιλιομέτρων. Με αφετηρία την αυτοκρατορική Φέζ ο δρόμος μας οδήγησε στην οροσειρά του Άτλαντα. Μια πολύωρη, αλλά συναρπαστική διαδρομή, με πολλές εναλλαγές και εκπλήξεις.

ifran-mesos-atlas-2200

Περάσαμε από τα όμορφα κεδροδάση του Ιφράν, και του Αζρού, όπου συναντήσαμε τους περίφημους πιθήκους Μακάκους. Περπατήσαμε στα χωριά του Μέσου Άτλαντα και πήραμε μια γεύση από την ζωή  των κατοίκων. Συλλέξαμε εικόνες από σπάνιους γεωλογικούς σχηματισμούς, γαλαζοπράσινες  λίμνες, εντυπωσιακά φράγματα  και ορμητικούς καταρράκτες.

limnh-mesos-atlas-2448

Ο Μέσος Άτλας, η πιο πλούσια σε νερά περιοχή του Μαρόκου, περιλαμβάνει ένα ιδιαίτερο οικοσύστημα που προστατεύεται από την συνθήκη Ραμσάρ.

ΣΤΟΝ ΜΥΘΙΚΟ ΑΤΛΑΝΤΑ

Ύστερα ακολουθήσαμε τους στενούς χωμάτινους δρόμους για την ανάβαση στον Μεγάλο Άτλαντα. Την υψηλότερη οροσειρά της Αφρικής καθώς η κορυφή της το Τζέμπελ Τουκμπάλ φθάνει τα 4.167 μέτρα στο νοτιοδυτικό τμήμα της χώρας.

Ο Άτλας, που χωρίζεται στον Μέσο, τον Μέγα και τον Αντιάτλαντα,  είναι ταυτισμένος με έναν από τους μυθικούς Τιτάνες. Τον Άτλαντα που αψήφησε τον Δία, συγκρούστηκε μαζί του για τον έλεγχο της γης, νικήθηκε και εξορίστηκε στη «χώρα που δύει ο ήλιος». Έκτοτε υποχρεώθηκε να κουβαλά στους ώμους του το βάρος όλου του κόσμου.

Ο Ρωμαίος φιλόσοφος Πλίνιος είχε περιγράψει την οροσειρά του Άτλαντα ως «τα πιο υπέροχα βουνά της Αφρικής». Και πράγματι οι εικόνες που αντικρίζουμε, είναι μαγευτικές. Ηφαιστειογενή πετρώματα και έντονοι γεωλογικοί σχηματισμοί, θρυμματισμένοι βράχοι και πλαγιές με βαθιές πτυχώσεις, εντυπωσιακά φαράγγια και γαλαζοπράσινες λίμνες, υψίπεδα οροπέδια και στενές κοιλάδες με άμμο.

Όλες οι γήινες αποχρώσεις είναι εδώ, στροβιλίζονται γύρω από το φιδωτό  δρόμο σε ένα αέναο, αέρινο χορό με φόντο τον καταγάλανο ουρανό.

Διασχίζοντας το Μαρόκο από το Βορρά έως το Νότο η οροσειρά του Άτλαντα αποτελεί ένα φυσικό φράγμα ανάμεσα στον Ατλαντικό και την έρημο Σαχάρα. Οι πανύψηλες και αιώνιες κορυφογραμμές της,  κουβαλούν στις ράχες τους, στοιβάδες χιονιού ακόμη και τους καλοκαιρινούς μήνες. Φθάνοντας στα 2900 υψόμετρο βλέπουμε το χιόνι να κατεβαίνει χαμηλά στις πλαγιές δίπλα στο δρόμο.

Για την έρημο πηγαίναμε στα χιόνια βρεθήκαμε και δεν χάσαμε την ευκαιρία, το απολαύσαμε. Όπως και το τσάι που μας προσφέρθηκε λίγη ώρα αργότερα, φθάνοντας σε ένα μοτέλ,  στις όχθες της καταγάλανης λίμνης Τισλίτ, στα 2270 υψόμετρο!!!

limni-tislit-2-3298

Ένας τόπος πέτρας και ανέμου είναι ο Άτλαντας. Την μια στιγμή προβάλλει επιβλητικός,  απρόσιτος και ανεξερεύνητος και την άλλη αγιασμένος και φωτεινός κάτω από το μεσημεριάτικο φως. Μα πάνω από όλα είναι ελεύθερος και ανυπότακτος. Όπως οι Βέρβεροι που κούρνιασαν στον κόρφο του, τον γέμισαν χωριά με φρούρια (κάσμπες) και από τις επάλξεις τους αντιστάθηκαν σθεναρά στους κατακτητές και αποικιοκράτες.

ΜΕ ΤΟΥΣ ΒΕΡΒΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΑ

Οι Βέρβεροι, ή Βερβερίνοι, οι παλαιότεροι αυτόχθονες κάτοικοι του Μαρόκου και ολόκληρου του Μαγκρέμπ, αποτελούν  το 40% του πληθυσμού της χώρας.

Πρόκειται για ένα νομαδικό λαό με κοινή γλώσσα, που κατοικούσε στην περιοχή δυτικά της κοιλάδας του Νείλου στην Βόρεια Αφρική. Τα ίχνη των Imazighen (που στη γλώσσα των Βερβέρων σημαίνει «ελεύθεροι άνθρωποι») χρονολογούνται πριν από 10.000 χρόνια. Στο πέρασμα των αιώνων οι Βέρβεροι σχημάτισαν πανίσχυρα βασίλεια, κατακτήθηκαν και υποτάχθηκαν σε Βανδάλους, Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Ισπανούς και Γάλλους και τέλος εξισλαμίσθηκαν από τους Άραβες. Ποτέ όμως δεν συγκρότησαν  ένα ενιαίο, κοινό κράτος. Γι’ αυτό και ταυτοποιούνται περισσότερο γλωσσολογικά, παρά με την φυλή. Η γλώσσα και οι παραδόσεις τους είναι τόσο βαθιά ριζωμένες στον τόπο που είναι δύσκολο να τις σβήσει ο χρόνος. Τα Amazigh, η γλώσσα των Βερβέρων, είναι ευρύτατα διαδεδομένη και τα τελευταία χρόνια διδάσκεται στα σχολεία του Μαρόκου.

ververos-xorio-msemrir-3671

Τα περισσότερα χωριά των Βερβερίνων  βρίσκονται στις κοιλάδες και τα απομονωμένα οροπέδια του Μεγάλου  Άτλαντα. Καθώς τα κοιτάζεις έχεις την αίσθηση πως ανυψώνονται από τη γη σαν ένα κομμάτι του ίδιου του τοπίου.

Πολλές φορές είναι δύσκολο να τα ξεχωρίσεις. Τα σπίτια φτιαγμένα από ένα συνδυασμό λάσπης και άχυρου, κρατούν σταθερή την θερμοκρασία, προφυλάσσοντας τους κατοίκους από τις μεγάλες ζέστες του θέρους και το κρύο του χειμώνα. Η ζωή εδώ κυλά ανάμεσα στους χωμάτινους δρόμους σαν να μην την αγγίζει ο χρόνος. Οι άντρες ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την γεωργία, οι γυναίκες με τον αργαλειό. Πλένουν τα ρούχα στο ποτάμι και κουβαλούν νερό από τις πηγές με τα γαϊδουράκια.

ΣΤΟ ΙΜΙΛΣΙΛ

Το χωριό Ιμιλσίλ με πληθυσμό 1800 κατοίκους, βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της οροσειράς, στα 2119 υψόμετρο. Θεωρείται κόμβος της περιοχής και το κέντρο της επικράτειας της φυλής Άϊτ Χαντιντού, η οποία έφθασε στο Μαρόκο αμέσως μετά την διάδοση του Ισλάμ. Έχουν καταγραφεί ενδείξεις για την παρουσία της στο Μπουλμάν του Νταντές κατά τον 11ο αιώνα. Οι πολύχρονες συγκρούσεις  της με την πανίσχυρη φυλή Άϊτ Άτα για τα βοσκοτόπια οδήγησαν τους ημινομάδες της Άϊτ Χαντιντού τον 17ο αιώνα να εγκατασταθούν εδώ στην κοιλάδα της Ασίφ Μελούλ, στην επαρχία Μιντέλτ.

Το Ιμιλσίλ φημίζεται  για την ετήσια γιορτή του Γάμου. Ένα μουσέμ που διοργανώνεται στα τέλη Σεπτεμβρίου και προσελκύει πολλούς προσκυνητές και εμπόρους.  Στη διάρκεια του μουσέμ οι γυναίκες απελευθερωμένες από τους αυστηρούς περιορισμούς του Ισλάμ επιλέγουν τον σύζυγό τους και οι έμποροι πωλούν και  ανταλλάσουν κάθε λογής προϊόντα και ζώα. Η γιορτή έχει τις ρίζες της στην ιστορία δύο νέων της Χάντα και του Μόχα, οι οποίοι ερωτεύτηκαν, αλλά καθώς ανήκαν σε αντίπαλες φυλές, οι γονείς τους, τους χώρισαν.

xorio-imilsil-3459

Μια βερβέρικη εκδοχή του Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Από τα δάκρυα των άτυχων ερωτευμένων δημιουργήθηκαν δύο γαλαζοπράσινες λίμνες η Τισλίτ (αρραβωνιαστικιά), όπου λίγο πριν απολαύσαμε το τσάι μας και η Ισλίτ (ο αρραβωνιαστικός) στο οροπέδιο των λιμνών,  πολύ κοντά στο Ιμιλσίλ.  Η  μνήμη των δύο νέων που πνίγηκαν μέσα στα δάκρυά τους, τιμάται κάθε χρόνο στη γιορτή, όπου  συρρέει κόσμος από όλες τις γύρω περιοχές.

Κάτω από τις παραδοσιακές σκηνές της γιορτής οι παγανιστικές παραδόσεις αναμειγνύονται με τις ισλαμικές, αποδεικνύοντας την ικανότητα της πανάρχαιας αυτής φυλής να αφομοιώνει, να απορρίπτει και κυρίως να αντέχει στο χρόνο.

ΣΤΟ ΙΜΑΛΟΥΑΝ

imalouan-1-3487

Πολύ κοντά στο Ιμιλσίλ βρίσκεται το Ιμαλουάν. Ένα μικρό Βερβέρικο χωριό, με σπίτια από λάσπη. Είναι νωρίς το απόγευμα και το μικρό πλάτωμα στο κέντρο του χωριού γεμίζει από τις φωνές των παιδιών. Άντρες δεν κυκλοφορούν στους δρόμους και οι λιγοστές γυναίκες είναι απασχολημένες με τις δουλειές τους. Βάφουν νήματα στις αυλές των σπιτιών και ετοιμάζονται να στήσουν τους αργαλειούς τους. Τυλιγμένες στα πολύχρωμα ρούχα και τις μαντήλες τους, ρίχνουν προς το μέρος μας κάποιες κλεφτές ματιές. Άλλες μας περιεργάζονται από μακριά ή από τις εξώπορτες των σπιτιών.

Δεν μιλούν, σχεδόν κρύβονται στον ίσκιο των χεριών που ανασηκώνουν για να καλύψουν τα μάτια τους.  Τις πλησιάζω, προσπαθώ να ξεκλέψω μια ματιά, ένα βλέμμα, που θα με οδηγήσει αθόρυβα στο δικό τους αυθεντικό κόσμο. Και ω, του θαύματος σε λίγο ο πάγος σπάει. Η Ισίλ μας πλησιάζει και ποζάρει στο φακό με τις φίλες μου παρόλο που είναι  φορτωμένη στην πλάτη τον αργαλειό της. Η Χασέρ μας δίνει το χέρι, χαμογελά και αφήνει ακάλυπτο το πρόσωπό της. Και η Σέλμα  μας καλεί να μας δείξει το σπίτι της. Δύο δωμάτια κι ένα χώλ με γυμνούς τοίχους, χωρίς έπιπλα. Στρωμένα με κιλίμια και βερβέρικα χαλιά τα δάπεδα και στο δωμάτιο των παιδιών μια μικρή σόμπα για τα παγωμένα βράδια του χειμώνα.

imalouan-10-3553

Καθώς τα παιδιά τιτιβίζουν γύρω μας, παρατηρώ μια μικρή που  με ακολουθεί κοιτάζοντας με περιέργεια την κάμερα. Την στρέφω προς το μέρος της και πριν πω τη λέξη smile ποζάρει και μου χαρίζει ένα γλυκό χαμόγελο. Το πιο γλυκό χαμόγελο που συνάντησα στα Βερβέρικα χωριά του Άτλαντα!

ΣΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΝΤΑΝΤΕΣ

Στο χωριό Μσεμρίρ, αφήνουμε πίσω μας τον χωματόδρομο, αλλά λίγο μετά  το τοπίο, μεταμορφώνεται,  γίνεται άγριο. Ο δρόμος στενός, ελικοειδής, ακολουθεί το φαράγγι Νταντές που σκάβει με μανία τους απότομους, πανύψηλους βράχους για να περάσει το υγρό φορτίο του. Αν και έχει αρχίσει να πέφτει η νύχτα οι εικόνες που ξετυλίγονται σου κόβουν την ανάσα. Κάπου εδώ σκέφτομαι θα εξαπέλυε ο Άτλας τα «τζιν» του, μεταμορφώνοντάς τα  σε πέτρες και δέντρα, με την εντολή να φοβερίζουν στους ταξιδιώτες που προσπερνούσαν αδιάφοροι.

«Αν ο χαιρετισμός σου δεν έρθει πρώτος, πριν τη λαλιά σου, θα ξορκίσω τις σάρκες σου απ’ άκρη σ’ άκρη και με τα οστά σου θα καθαρίζω τα δόντια μου».

Η «φλυαρία» των τζιν που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, κρατάει ζωντανή την πλούσια μυθολογία των γηγενών και αναδεικνύει μια ακόμη μυστηριακή πτυχή του Μεγάλου Άτλαντα.

Με αυτές τις εικόνες, γεμάτοι σκόνη, αλλά ανάλαφροι, παρά την πολύωρη διαδρομή, φθάνουμε στο Μπουμάλν του Νταντές, όπου διανυκτερεύουμε.

ΤΙΝΕΡΧΙΡ ΚΑΙ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΝΤΡΑ

Το επόμενο πρωινό μας βρίσκει στο δρόμο για το Τινγκίρ- Τινερχίρ  και το φαράγγι Τόντρα.

Πλησιάζοντας στο Τινερχίρ ένα ερειπωμένο κσάρ (τειχισμένος οικισμός από λάσπη και άχυρο) προβάλλει στην δεξιά πλευρά του δρόμου. Ακολουθώντας το μονοπάτι μέσα από το ρέμα, μπαίνουμε στον οικισμό, όπου μας περιμένει μία μικρή έκπληξη. Πέντε πιτσιρίκια (πιθανότατα οι μοναδικοί κάτοικοι του οικισμού τα ίδια και οι οικογένειές τους) εμφανίζονται από μια ανοιχτή πόρτα και κατευθύνονται προς το μέρος μας. Την αρχική περιέργεια διαδέχονται τα χαμόγελα και οι πόζες για τις φωτογραφίες. Αλλά αυτό που με εκπλήσσει πιο πολύ είναι η ανάγκη που νιώθει ένα από τα δύο αγόρια να με ευχαριστήσει, όταν τους δίνω ένα μικρό φιλοδώρημα. Μου χαρίζει ένα χειροτέχνημα-παιχνιδάκι  που έχει πλέξει με τα χεράκια του από τα φυλλαράκια των φοινίκων.

Επόμενος σταθμός το φαράγγι Τόντρα. Οι απότομοι κόκκινοι  βράχοι του φαραγγιού  υψώνονται επιβλητικοί 300 μέτρα πάνω απ’ το έδαφος. Είναι οι εντυπωσιακότεροι βράχοι που συναντά ο επισκέπτης στο νότιο τμήμα της χώρας και προσελκύουν πολλούς ορειβάτες, αναρριχητές και τουρίστες.

Συνεχίζουμε στο οροπέδιο του Ταφιλάλτ και καθώς προσεγγίζουμε την κοιλάδα του Ζίζ το μάτι μας χάνεται σε ένα ποταμό από φοινικόδεντρα. Ο ποταμός Ζιζ διατρέχει μια διαδρομή μήκους 1000 χιλιομέτρων και δίνει ζωή σε ολόκληρη την περιοχή. Καθώς απολαμβάνουμε τις εικόνες από ψηλά, από την θέση Πανόραμα,  διακρίνουμε στις όχθες του καλλιεργήσιμες εκτάσεις και διάσπαρτα χωριουδάκια. Αργά το απόγευμα φθάνουμε στο Ερφούντ που αποτελεί και το τελευταίο σταθμό πριν από την πρόσβαση μας στους αμμόλοφους της ερήμου.

Bάσω Βασιλαδιώτη

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Ξεκίνησε από το πολιτιστικό και ελεύθερο ρεπορτάζ στον περιοδικό Τύπο και την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», όπου εργάστηκε έως τα τέλη του 1983. Από το 1984 και για 28 χρόνια εργάστηκε στο πρώτο κανάλι της ΕΡΤ (ΕΤ1 και ΝΕΤ), καλύπτοντας τα ρεπορτάζ των υπουργείων Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης, καθώς και τον τομέα της Αυτοδιοίκησης. Εχει συνεργαστεί επίσης με τις εκδόσεις Λυμπέρη (περιοδικά Εγώ, 7Μέρες TV, Τηλεκοντρόλ), τα περιοδικά «Φαντάζιο» και «Οικογενειακός Θησαυρός», τις εφημερίδες «Πρωινή Ελευθεροτυπία», «Ελευθεροτυπία της Κυριακής», «Ειδήσεις» , «Εθνος της Κυριακής», «Εξόρμηση», «Δημοσιογράφος», «Ήχος & Hi –Fi», καθώςκαι άλλα εξειδικευμένα έντυπα στον χώρο της μουσικής και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Υπήρξε συνεργάτιδα, στο Γραφείο Τύπου, του υπουργού Γιώργου Γεννηματά. Το 2003 βραβεύτηκε από το Ίδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθανασίου Βασιλείου Μπότση για «την πολύπλευρη και υπεύθυνη δραστηριότητά της στο ρεπορτάζ Τοπικής Αυτοδιοίκησης» με χορηγό τον Δήμο Αθηναίων. Τα τελευταία χρόνια έχει στραφεί στο διαδίκτυο παρουσιάζοντας οδοιπορικά και θέματα που της κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Επίσης ασχολείται ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία

Σχετικά Άρθρα

Back to top button