FeaturedTravel StoriesΕλλάδα

Αναζητώντας το Ιόνιο:  Απ’ το Νυδρί στα Πριγκιπόνησα της χλιδής και της ποίησης

Η μέρα ξημέρωσε στην Καστροσυκιά Πρέβεζας (μια τεράστια, για να μην πω αχανή παραλία του Ιονίου) επιτέλους με καλοκαιρινή φορεσιά. Είχε προηγηθεί ένα διήμερο με έντονα καλοκαιρινά μπουρίνια μεν, αλλά μια υπέροχη βόλτα στο Αιτωλικό και στην πόλη της Λευκάδας…

Το πρόγραμμα της ημέρας περιλάμβανε Νυδρί και κρουαζιέρα στα Πριγκιπόνησα με μπόνους μπάνιο στο Σκορπιό.

Οπότε …καραβάδα και μεγαλεία στα μέρη που αγάπησε κι έζησε στιγμές δόξας η οικογένεια Ωνάση και τώρα πλέον έχουν ρωσική υπογραφή.

Ξεκινήσαμε με διάθεση εκδρομική, στην κυριολεξία η χαρά της ζωής, τραγούδια, πειράγματα στο πούλμαν και τέτοια «σχολικά», με προορισμό το Νυδρί.

Φτάσαμε πριν ακόμη καλοξυπνήσει η πόλη. Παρόλα αυτά είναι φανερό πως το Νυδρί συμπυκνώνει ό,τι πιο κοσμοπολίτικο έχει να επιδείξει η Λευκάδα. Βρίσκεται περίπου στο μέσο της ανατολικής πλευράς του νησιού, σε απόσταση 16 χλμ από την πόλη της Λευκάδας κι είναι ίσως το πιο ανεπτυγμένο τουριστικά χωριό στο νησί, κάτι που γίνεται φανερό από τις πολλές ξενοδοχειακές υποδομές πάνω στη θάλασσα, οι οποίες ξεκινούν αρκετά χιλιόμετρα πριν ακόμη φτάσεις στο λιμάνι.

Ένα μέρος που πριν δεκαετίες ήταν ελάχιστα γνωστό,  ένα ταπεινό ψαροχώρι, όπως χιλιάδες στην επικράτεια κι έγινε κοσμοξάκουστο  το 1963, όταν o Αριστοτέλης Ωνάσης αγόρασε την αντικρινή νησίδα Σκορπιός και έκτοτε φιλοξενήθηκαν εκεί πλήθος διασήμων, ενώ υπήρξαν εποχές που ήταν το δεύτερο σπίτι για παπαράτσι απ΄όλο τον πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο πως στην παραλία του λιμανιού υπάρχει και άγαλμα του  Ωνάση, για να θυμίζει πάντα τις άρρηκτες του σχέσεις με τον τόπο.

Το Νυδρί είναι φωλιασμένο στον  τεράστιο  φυσικό  όρμο του Βλυχού και το πράσινο φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Κόλποι, νησάκια, φιόρδ, όλα σε μια υπέροχη αρμονία. Η χαρά του ταξιδευτή, του ιστιοπλόου, του πλοιοκτήτη. Οι καμπύλες της ανατολικής πλευράς της Λευκάδας σε πλήρη ανάπτυξη. Και βέβαια θέα που κόβει την ανάσα με πρωταγωνιστές τα Πριγκιπόνησα, τη Μαδουρή, τη Σπάρτη, το Σκορπιό, το Σκορπίδι, τη Χελώνη που αποτελούν μέρος του συμπλέγματος των Τηλεβοϊδών Νήσων  γνωστά και ως “πριγκηπική Πολυνησία” της Λευκάδας.

Ο οικισμός απλώνεται σε δυο παράλληλους τουριστικούς δρόμους με άφθονες επιλογές για καφέ, φαγητό και ψώνια.  

Ειδικά το καλοκαίρι γίνεται κυριολεκτικά κοσμοπλημμύρα, με τον παραλιακό πεζόδρομο με τους ψηλούς φοίνικες να αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή σημεία συνάντησης των ντόπιων αλλά και επισκεπτών του νησιού.

Επιβιβαζόμαστε στο καραβάκι που θα μας πάει την κρουαζιέρα και τρέχω για έναν ακόμη καφέ στο απέναντι μπαράκι, πριν αποπλεύσει.

Τζάμπα η τρεχάλα. Το ταξίδι ξεκινάει με «περιπέτεια» αφού η άγκυρα του πλοιαρίου που θα μας μεταφέρει έχει μπλεχτεί στα σκοινιά και ειδοποιείται επειγόντως δύτης να λύσει το πρόβλημα.

Τελικά, μισή ώρα μετά ξεκινάμε με ούριο άνεμο και καινούρια σύννεφα. Ποιος νοιάζεται. Σε λίγο πλέουμε σε αυτό το υπέροχο κομμάτι του Ιονίου. Κι εγώ που ψηφίζω Κυκλάδες δαγκωτό έχω μείνει έκθαμβη από την τόση ομορφιά των νερών, των νησίδων και των κόλπων.

Ρουφάω λαίμαργα τον θαλασσινό αέρα και δεν χορταίνω το πέλαγος κι ας είναι γεμάτο από πλεούμενα όλων των τύπων και μεγεθών. Ήξερα άλλωστε ότι, ειδικά η Λευκάδα, είναι η χαρά του ιστιοπλόου.

Πρώτα βλέπουμε την Αγία Κυριακή, ένα ολόλευκο ξωκκλήσι κυριολεκτικά λαξευμένο πάνω στον βράχο.  Εξού και αναφέρεται συχνά ως το «εκκλησάκι του βράχου», σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία, με τα δέντρα να φτάνουν κυριολεκτικά ως τη θάλασσα.

Η παράδοση θέλει τους ναυτικούς που πέρναγαν με τα καράβια τους απ’ το συγκεκριμένο σημείο να διέκριναν ένα φως που έβγαινε απ’τους βράχους, ωστόσο κάθε φορά που πλησίαζαν, η θάλασσα αντάριαζε και δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν την ακτή. Όταν ο Νίκος Κακωνάς, ιδιοκτήτης ενός γειτονικού κτήματος, βρήκε σε μια σπηλιά το 1906 μια εικόνα της Αγίας Κυριακής, αποφάσισε να φτιάξει εκεί το εκκλησάκι.  Έκτοτε σταμάτησε και η τρικυμία, χάθηκε και το φως. Κατά τη διάρκεια της ανέγερσης του ναού, βρέθηκαν πήλινα θραύσματα αγγείων και αναθήματα που απεικόνιζαν νύμφες που χόρευαν, γεγονός που υποδεικνύει την θέση Ιερού των Νυμφών στο συγκεκριμένο σημείο. Άλλη μια φορά λοιπόν που η χριστιανική πίστη «κάλυψε» την αρχαιοελληνική.

Σε λίγο προσεγγίζουμε στο Σκορπιό. Έναν ακόμη επίγειο παράδεισο του Ιονίου. Και με τόσο παρασκήνιο να τον συνοδεύει.

Από μακριά διακρίνεται η «ταβέρνα» της οικογένειας Ωνάση. Ανασύρω στη μνήμη μου εικόνες από την ολόγυμνη Τζάκι Ωνάση που αιχμαλώτισε φακός παπαράτσι σε αυτή την παραλία.

Θυμάμαι επίσης πως πρόκειται για την ταβέρνα, όπου συνήθιζε να μαγειρεύει, ο ίδιος ο εφοπλιστής, φρέσκα ψάρια και θαλασσινά, να κάθεται σε ένα τραπέζι και να πίνει το ούζο του, μόνος ή με στενούς φίλους.

Το συρματόπλεγμα μας κρατάει έξω από την ταβέρνα σε ένα μικρό κομμάτι αμμουδιάς. Τα νερά όλα τα λεφτά, ειδικά για πρώτο μπάνιο. Εντάξει κάτι παραπάνω ήξερε ο Αριστοτέλης Ωνάσης.

Ο καπετάνιος του καραβιού μας, λαλίστατος μας αναφέρει «πόσο τυχεροί είμαστε»… Από τότε που το νησί πέρασε σε ρωσικά χέρια, τα εκδρομικά πλοιάρια έχουν το δικαίωμα να προσεγγίζουν και να αφήνουν για μπάνιο τους εκδρομείς, μόνο όταν δεν είναι στο νησί ο νέος ιδιοκτήτης.

Τα πηγαδάκια για τον Σκορπιό ανάμεσα στους συνταξιδιώτες μου, φυσικά δίνουν και παίρνουν. Όλοι έχουν από μια πληροφορία να μοιραστούν.

Ο Σκορπιός αγοράστηκε από τον Ωνάση, όταν ήταν ακόμα μια εγκαταλελειμμένη, άνυδρη, με λίγες ελιές, σπιθαμή γης, απέναντι από τη Λευκάδα σε σχήμα σκορπιού, έναντι 3,5 εκατ. δραχμών (περίπου 10.000 αγγλικές λίρες σήμερα) δηλαδή σχεδόν τζάμπα. Φυσικά είχε τον τρόπο να φέρει εκατοντάδες φυτά, πεύκα και πικροδάφνες, αμυγδαλιές και οπωροφόρα στο νησί, τα οποία πολλές φορές φύτευε ο ίδιος, κάτω από τον καυτό ήλιο, διηγούμενος ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια στους εργάτες.

Ο Ωνάσης έφτιαξε τη μαρίνα, μια μεγάλη κεντρική βίλα, εξοχικά, υποδομές για το προσωπικό, την ταβέρνα κι ένα μικρό εκκλησάκι καθώς και το σημείο όπου θα θάβονταν οι Ωνάσηδες. Έφερε και άμμο από τη Σαλαμίνα, αλλά και από το Πόρτο Κατσίκι, όπως λένε οι φήμες κι έφτιαξε παραλίες. Τα χρόνια της δεντροφύτευσης του νησιού ο Ωνάσης τα πέρασε με την Μαρία Κάλλας. Αλλά σύντομα μπήκε στη ζωή του η χήρα του JFK, η Τζάκι Κένεντι και ο Σκορπιός έμελλε να συνδεθεί μ` εκείνην ακόμη περισσότερο, αφού τον μετέτρεψε με το γούστο της και τα λεφτά του σε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα σημεία του πλανήτη. Στις 20 Οκτωβρίου του 1968, το ζευγάρι αντάλλαξε γαμήλιους όρκους στο εκκλησάκι του Σκορπιού και οι παπαράτσι «θαλασσοπνίγονταν» σε βάρκες τριγύρω, για μια πολύτιμη φωτογραφία.

Μετά το θάνατο του μονάκριβου γιου του Αλέξανδρου, αλλά και του ίδιου του Αριστοτέλη, η δεκαετία του `80 δηλαδή,  βρίσκει το νησί από ησυχαστήριο σε τόπο ξέφρενων πάρτι από τη νέα ιδιοκτήτρια Χριστίνα Ωνάση. Μετά τη γέννηση της Αθηνάς, το νησί σιγά σιγά εγκαταλείπεται και η μοναδική κληρονόμος της αμύθητης περιουσίας που δεν πατά σχεδόν ποτέ το πόδι της εκεί, το 2013  αποφασίζει να το πουλήσει στο Ρώσο μεγιστάνα Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ. Και πιο συγκεκριμένα στην κόρη του Εκατερίνα Ριμπολόβλεβα ως το δώρο γενεθλίων του προς αυτήν, την με αντίτιμο 100 εκατ. λιρών.

Το μοναδικό κομμάτι που δεν πουλιέται, μαζί με τα 30 στρέμματα γης που το περικλείουν είναι εκείνο που περιλαμβάνει τους τάφους της οικογένειας. Τα υπόλοιπα περίπου 800 στρέμματα ανήκουν πια στους Ρώσους.

Επιβιβαζόμαστε πίσω, σχεδόν με το ζόρι, αφού θέλαμε κι άλλη παραμονή στο Σκορπιό από την κινούμενη σκάλα του πλοιαρίου και συνεχίζουμε το γύρο μας. Το νησί από μπροστά είναι ένα απέραντο εργοτάξιο. Σκαμμένο απ΄άκρη σ΄άκρη.

«Τι θέλει να κάνει ο άνθρωπος;;;» αναρωτηθήκαμε σχεδόν όλοι με μια φωνή.

Τα σχέδια της «Μυκήναι», της εταιρείας που έχει αναλάβει την ανάπλαση του νησιού προβλέπουν την μετατροπή του σε προορισμό για το διεθνές τζετ σετ αλλά και την καθιέρωση του σε ένα art island. Για το σκοπό αυτό, ο Ρώσος ιδιοκτήτης σκοπεύει να δαπανήσει 400 εκατ. ευρώ, ενώ από τον Φεβρουάριο του 2021 οπότε το Κεντρικό Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής ενέκρινε την μελέτη του έργου, οι εργασίες γίνονται πυρετωδώς για να είναι όλα έτοιμα μέχρι το 2024.

Βλέπουμε λοιπόν το νησί σκαμμένο με γκρεμισμένα πολλά από τα οικοδομήματα του Ωνάση, αλλά έχει μείνει η περίφημη Ροζ Βίλα που έχει ανακαινιστεί πριν από χρόνια και υπήρχε στο νησί -χρησιμοποιούνταν ως στάβλος- και πριν από τον Αριστοτέλη για να αποτελέσει επί των ημερών του, ησυχαστήριο για τον ίδιο και την Μαρία και αργότερα για την Τζάκι και τα παιδιά της.

Τώρα ακούγεται πως προορίζεται για μουσείο, καθώς ο Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ ανήκει στους 10, παγκοσμίως, μεγαλύτερους συλλέκτες έργων τέχνης, με την προσωπική του συλλογή να περιλαμβάνει δημιουργίες των Πάμπλο Πικάσο, Ανρί Ματίς, Μαρκ Ρόθκο και Αμεντέο Μοντιλιάνι. Αλλωστε ήδη έχει κρατήσει στο ισόγειο συλλεκτικά αντικείμενα της οικογένειας Ωνάση, φωτογραφίες και ενθύμια, προφανώς γιατί θεωρεί ότι έχουν συλλεκτική αξία και για να θυμούνται οι επισκέπτες του ποιανού ήταν κάποτε το νησί…

Τα σχέδια περιλαμβάνουν επίσης την κατασκευή μιας προεδρικής σουίτας όπου θα διαμένει η οικογένεια Ριμπολόβλεφ όταν επισκέπτεται τον Σκορπιό,  βίλες σαν κι αυτές που βλέπουμε στο σινεμά, πολυτελείς αθλητικές εγκαταστάσεις, αμφιθεατρο, χώρο συνεδρίων, ιππικό όμιλο, ένα μεγάλο κτίριο,  γνωστό ως  Σπίτι του Λόφου με απρόσκοπτη θέα στο Ιόνιο και πολλά πολλά ακόμη. Όταν η οικογένεια λείπει από το νησί,  οι υποδομές θα εκμισθώνονται. Μάλιστα οι πληροφορίες αναφέρουν για ελάχιστο ενοίκιο της τάξεως του 1 εκατ. ευρώ για διαμονή μιας εβδομάδας, με δυνατότητα φιλοξενίας μέχρι 50 ατόμων.

Στον Σκορπιό εργάζονται περίπου 50 άτομα, κηπουροί, βοηθητικό προσωπικό και υπάλληλοι, οι περισσότεροι ντόπιοι. Όταν ολοκληρωθεί το έργο ανάπλασης θα απασχολούνται εκατοντάδες εργαζόμενοι. Το νησί είναι πλέον εξοπλισμένο με δικό του σύστημα πυρόσβεσης, ενώ στην φάρμα έχουν εγκατασταθεί φωτοβολταϊκά πάνελ. Τα σκουπίδια επεξεργάζονται στον μέγιστο βαθμό και οι μετακινήσεις γίνονται με ηλεκτροκίνητα οχήματα. Επίσης υπάρχει εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος.

Κάνουμε το γύρο και βλέπουμε από μακριά το εκκλησάκι όπου πίσω του βρίσκονται οι τάφοι. Εκεί σε καλύτερη ορατότητα και η Ροζ Βίλλα που όπως είπαμε είναι ο συνδετικός κρίκος με το παρελθόν.

Τα μποστάνια με τα κάθε είδους ζαρζαβατικά, αμπέλια, αλλά και λουλούδια είναι πολύ εντυπωσιακά.

Μια ταμπέλα προειδοποιεί: Απαγορεύεται τα …πάντα.

Το λιμάνι Χριστίνα όπου αγκυροβολούσε η περίφημη των Ωνάσσηδων και τώρα φτάνει εκεί με το υπερπολυτελες σουπεργιότ 110 μέτρων Anna», ο Ρώσος, επίσης ανακατασκευάζεται και μεγαλώνει για να δέχεται τα πλεούμενα των μεγιστάνων.

Ρωτάμε τον καπετάνιο… «Καλά όλα, αλλά ως Ρώσος δεν έχει θέματα, μετά το ουκρανικό»;

«Απ΄ότι ξέρω έχει βρετανικό διαβατήριο», απάντα εντελώς ενημερωμένος.

Κι εγώ προσθέτω, αυτό που διάβασα κάπου… Ο Ριμπολόβλεφ που θεωρείται ο «βασιλιάς της ποτάσας», δεν ανήκει στους ευνοούμενους του Πούτιν, μάλλον το αντίθετο…

Φεύγουμε από το Σκορπιό με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια η αδιαμφισβήτητη φυσική ομορφιά κι από την άλλη, όλη αυτή η διαδικασία μεταμόρφωσης σε κάτι υπερπολυτελές, ένα ελληνικό Νταβός, όπως λένε τα δημοσιεύματα, την οποία δεν επιχείρησε ο πρώην ιδιοκτήτης, αν και πάμπλουτος και μια  vip επένδυση με άγνωστες επιπτώσεις…

Κυριαρχεί η ανάμνηση του μπάνιου έξω από την ταβέρνα. Άλλωστε κανείς δεν ανήκει στο μελλοντικό target group του Σκορπιού. Ο ορίζοντας έχει γεμίσει πάλι σύννεφα. Το γκρίζο γίνεται ένα με τη θάλασσα.

Και τότε το βλέπουμε… Απέναντι στην Αιτωλοακαρνανία αρχικά…

Ένα υπέροχο, μαγικό ουράνιο τόξο. Είχα χρόνια να δώ κάτι τόσο όμορφο.

Πλησιάζουμε τη Μαδουρή, αυτό το μικροσκοπικό κατάφυτο νησάκι που κρύβει στα μονοπάτια του κάθε πτυχή του έργου του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Κάτω από τις αιωνόβιες ελιές, στο αρχοντικό που αποτέλεσε το ερημητήριο του Βαλαωρίτη, γράφτηκε η ιστορία του «Αστραπόγιαννου» αλλά και ο «Φωτεινός», το ώριμο έργο του ποιητή που έμεινε ανολοκλήρωτο. Σήμερα, το νησί συνεχίζει να είναι στην ιδιοκτησία της οικογένειας Βαλαωρίτη του Νάνου Βαλαωρίτη και της Ελένης Καραπαναγιώτη, δισέγγονων του ποιητή που έρχονται εδώ κυρίως για διακοπές, ωστόσο ο καπετάνιος του προσεγγίζει για να το φωτογραφίσουμε.

Η Μαδουρή αγοράστηκε από τον Ιωάννη Βαλαωρίτη, πατέρα του ποιητή, στα τέλη του 19ου αιώνα και πέρασε στα παιδιά του το 1859, όταν μοιράστηκε η πατρική τους περιουσία. Ο ποιητής φύτεψε αμπέλια και ελιές ενώ αργότερα ο γιος του Ιωάννης πρόσθεσε κυπαρίσσια, πεύκα και θάμνους. Σε αυτή την πανέμορφη νησίδα συγκεντρώθηκαν τον Ιούνιο του 1925, με αφορμή τον εορτασμό για τα 100 χρόνια της γέννησής του ποιητή, οι κορυφαίοι πνευματικοί άνθρωποι της εποχής, για να αποτίνουν φόρο τιμής στη μνήμη του. Ανάμεσά τους ο Παλαμάς και ο Σικελιανός που απάγγειλαν τα ποιήματά του κάτω από τον ίσκιο των δέντρων της Μαδουρής.

Ένα νησί που ευωδιάζει ποίηση, στον αντίποδα του νησιού του Ρώσου, δείχνει σαν πίνακας κάτω από τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Βλέπουμε ξανά το Νυδρί. Κοντεύει πια να σουρουπώσει και στα μαγαζιά τιτιβίζουν χαρούμενοι τουρίστες.

Ξεκινάμε το δρόμο επιστροφής για Καστροσυκιά βαμμένοι από το ηλιοβασίλεμα και γεμάτοι από τις εικόνες της μίνι κρουαζιέρας στα Πριγκιπόνησα.

Επόμενη στάση: Μεγανήσι, Κάλαμος                                   

Ντορίτα Λουκίσσα

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966 και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 άρχισε να εργάζεται σε έντυπα, αρχικά καλύπτοντας το διεθνές ρεπορτάζ. Σύντομα πέρασε στον χώρο των media και ασχολήθηκε με τον θαυμαστό τότε και ελπιδοφόρο ακόμη χώρο της τηλεόρασης, για λογαριασμό εφημερίδων και περιοδικών. Από άποψη δεν εργάστηκε ποτέ στην τηλεόραση, αλλά μόνο στο ραδιόφωνο και συγκεκριμένα του ΣΚΑΙ, την εποχή της άνοιξης της ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Με το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας -τελευταία εφημερίδα στην οποία εργάστηκε- αποφάσισε να στραφεί στο διαδίκτυο και να ανακαλύψει την αδιάκοπη δραστηριότητα του ίντερνετ, συνεργαζόμενη με διάφορες ιστοσελίδες. Παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο των multimedia.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button