Ηπρώτη μου επίσκεψη στην Μαδρίτη ήταν στα φοιτητικά μου χρονιά. Οι εντυπώσεις μου απ’ αυτη την πρώτη μου φόρα που βρέθηκα στην ισπανική πρωτεύουσα ήταν άχρωμες και άοσμες.
Ψάχνοντας στα χωράφια της μνήμης μπορώ να ανασύρω, με θετικό πρόσημο, την ανάμνηση της επίσκεψης μου στο μουσείο Prado. Η πόλη ξεχάστηκε στην λήθη του χρόνου. Ήταν σαν να μην υπήρχε η καλύτερα ζούσε σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα μου μέχρι την στιγμή της πλήρους αποκαθήλωσης των πρώτων αδιάφορων εντυπώσεων που αποκόμισα απ’ αυτήν.
Η πόλη όπως και κάθε πόλη και κάθε χωριό, δεν είναι τα κτήρια της , οι δρόμοι κα\ι οι πλατείες της, αλλά οι άνθρωποι της που ζωντανεύουν τις γειτονιές της.
Έτσι λοιπόν η ”ανάσταση” της Μαδρίτης κι η μετάλλαξη των πρώτων αρνητικών ή καλύτερα αδιάφορων εντυπώσεων έγινε μέσα απ’ τα μάτια και εξ αιτίας των Μαδριλένων φίλων οι οποίοι την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί με βοήθησαν να αναπτύξω και να ανακαλύψω μια άλλη οπτική γωνιά που καμιά σχέση δεν είχε με την αρχική.
Η καλή παρέα, οι ανθρώπινες επαφές είναι αυτές που στον καμβά των εντυπώσεων μετατρέπουν τον πίνακα σε έργο τέχνης. Βρέθηκα λοιπόν και πάλι στην πόλη πριν από λίγα χρόνια και ο λόγος ήταν επαγγελματικός. Αυτή την φορά με περίμεναν φίλοι και συνεργάτες που με βοήθησαν να υλοποιήσω τον στόχο του ταξιδιού μου κι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι με βοήθησαν να γνωρίσω τις γειτονίες της και τους ανθρώπους της στην καθημερινότητά τους.
Περπάτησα μαζί τους στο υπέροχο πάρκο Retiro. Απόλαυσα τον καφέ μου στην plaza Mayor ακούγοντας την ιστορία της που ξεκινάει από τον Μεσαίωνα και φτάνει στις μέρες μας. Τόπος δημοσίων εκτελέσεων κυρίως την εποχή της Ιερέας Εξέτασης που δεν φαίνεται να επηρεάζει την διάθεση των επισκεπτών. Περπάτησα δίπλα στο ποτάμι Manzanares, βλέποντας από εκεί το μεγαλοπρεπές παλάτι της βασιλικής οικογένειας.
Βρέθηκα ανάμεσα σε κάθε λογής κόσμο στην plaza de Sol. Τουρίστες, διαβάτες αλλά και πλήθος κόσμου σε πολιτικές συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες.
Η γειτονιά όμως που “έκλεψε ” την καρδιά μου δεν είναι άλλη από την Lavapies. Πολύχρωμη και πολυπολιτισμική. Ένα απίστευτο μωσαϊκό εθνοτήτων που με τα μαγαζιά τους και τα φτηνά, αλλά πολύ γευστικά, εστιατόρια τους εξυπηρετούν τον καθημερινό άνθρωπο και τις ανάγκες του. Η χλωρίδα και η πανίδα της περιοχής επιτρέπουν την άνθηση κάθε λογής φυτού και την ισορροπημένη συμβίωση τους. Τα καφέ και τα tapas της περιοχής, πάντα γεμάτα από νέους ανθρώπους, φιλοξενούν τους έρωτες, τις αγωνίες, τα όνειρα και τους αγώνες τους. Μια γειτονιά με ελευθεριακό χαρακτήρα και ανθρώπους αντιστοίχου πνεύματος.
Κάπως έτσι, παίρνοντας τον δρόμο του γυρισμού, μετέφερα στις αποσκευές μου μια άλλη Μαδρίτη πολύ πιο οικεία, ελκυστική κι ανθρώπινη.
Τη Μαδρίτη μου.
