Έχουν γραφτεί κι έχουν ειπωθεί πολλές απόψεις σχετικά με το θέμα του λατρευτικού χώρου των μουσουλμάνων.
Δεν έχω καμιά απολύτως πρόθεση να προσθέσω ακόμα μια στην ατέρμονη λίστα. Επίσης θα ήθελα να επισημάνω ότι η διαχείριση του επέκεινα μέσω του “Θείου” είναι ξένη και αντίθετη στην φιλοσοφία της ζωής μου.
Παρόλα αυτά υπερασπίζομαι και σέβομαι το δικαίωμα του καθένα να προσεύχεται σε οποίον Θεό πιστεύει κι εναποθέτει τις ελπίδες του.
Η έλλειψη λατρευτικού, επίσημου χώρου για τις ανάγκες της μουσουλμανικής κοινότητας έχει γεννήσει εντός του αστικού ιστού μια σειρά από τζαμιά που στεγάζονται σε υπόγεια διαμερίσματα, αποθήκες και γκαράζ. Χώροι ευάλωτοι, σε λογής επιθέσεις που είναι αντίθετες στη λειτουργία τους και σε κοινωνικές κρητικές που βασίζονται στον ρατσισμό και την μισαλλοδοξία.
Μέτα την πάροδο ορισμένων ήμερων από τότε που ήρθα σε επαφή με τις κοινότητες των μουσουλμάνων, χτύπησε το κινητό μου και στην άλλη άκρη ακούστηκε μια ζεστή και ευγενική φωνή σε σπαστά Ελληνικά. Ήταν ο Αμάλ. Πακιστανός στην καταγωγή που για τις επόμενες μέρες στάθηκε κάτι πάρα πάνω από “οδηγός” στο οδοιπορικό μου στους λατρευτικούς χώρους τους.
Η παρουσία του ήταν καταλυτική καθώς βοήθησε να σπάσει ο πάγος και να θεμελιωθεί, με απόλυτο σεβασμό, ένα πλαίσιο επικοινωνίας με τους πιστούς. Μου επέτρεψε να μιλήσω και να φωτογραφίσω απρόσκοπτα.
Απο του Ψυρρή στο Κουκάκι κι από εκεί στη Λενορμάν και στο Περιστέρι. Διάσπαρτα στις λαϊκές γειτονιές. Άλλα σε σκοτεινά υπόγεια κι άλλα πολύχρωμα διακοσμημένα αλλά όλα πεντακάθαρα.
Ατμόσφαιρα ανατολίτικης μυσταγωγίας, μουρμουρητά και ψιθυριστές προσευχές. Η προσέλευση του κόσμου διαρκής. Άλλοτε μαζική, κατά την προσευχή της Παρασκευής κι άλλοτε όχι .Θρησκευτικός και συνάμα κοινωνικός ο ρόλος τους.
Δεν χρειάστηκε να ολοκληρώσω το project για να καταλήξω στο συμπέρασμα που πάντοτε υπερασπιζόμουν . Έχουν αναμφισβήτητο και απόλυτο δικαίωμα να προσεύχονται στον λατρευτικό τους χώρο που θα είναι θεσμοθετημένος από την επίσημη πολιτεία.
Έπρεπε να είχε γίνει ΧΘΕΣ.
