Βρέθηκα στο Γαλαξίδι εντελώς τυχαία, από σπόντα που λέμε. Δεν πρέπει να το είχα επισκεφθεί ποτέ στη ζωή μου, τουλάχιστον όχι από όσο θυμάμαι. Τι μαγικό μέρος! Μια ομορφιά, μια υπέροχη φύση, αρχιτεκτονική που δεν τη χορταίνει το μάτι σου και δεν προσβάλει την αισθητική σου.
Το γεγονός ότι το επισκέφθηκα ένα σχεδόν ανοιξιάτικο σαββατοκύριακο μου έδωσε μιαν άλλη εικόνα για το μέρος που πιστεύω πως όσο ανοίγει ο καιρός θα σφύζει από ζωή, ίσως ακόμη και σε ασφυκτικό βαθμό.
Περπάτησα στο λιμάνι, πλάι στις βάρκες, τα φουσκωτά και τα ιστιοπλοϊκά. Χώθηκα μες στα στενά, μπήκα σε σοκάκια, σε σπίτια και αυλές. Ηρεμία, από αυτές που όμως ξέρεις πολύ καλά πως κρατούν κάποιες εβδομάδες τον χρόνο.
Κοίταζα τα σπίτια των ανθρώπων, άλλα με θέα προς τη θάλασσα, άλλα με θέα προς τα σοκάκια. Φαντάστηκα τις ζωές τους, τις σχέσεις τους με τους γείτονες, τα καλέσματα που ενδεχομένως κάνουν ο ένας στον άλλον… Μια μικρή κοινωνία 2011 ανθρώπων, σύμφωνα -πάντα- με την τελευταία απογραφή.
Κάθισα για φαγητό σε ένα παραλιακό ταβερνάκι. Καλοκαίρι ρε φίλε! ΟΚ, σχεδόν καλοκαίρι. Είναι αυτά τα όμορφα διαλείμματα της ζωής που τόσο τα χρειαζόμαστε για να νιώσουμε «φυσιολογικοί», να αισθανθούμε όπως παλιά. Θέλω να ξαναπάω. Με την ίδια παρέα. Με την ίδια και ακόμη καλύτερη διάθεση.
Είναι ευλογημένος τόπος η Ελλάδα μας!
Περισσότερες περιπλανήσεις του Βασίλη Ανδριτσάνου στο ΜΠΙΛόγκ
