Travel StoriesΕλλάδα

Επίδαυρος: Είναι παλιό το λιμάνι μου

Πάντα μου άρεσε να βλέπω το λιμάνι από ψηλά.

Άλλη εικόνα την άνοιξη και το καλοκαίρι. Άλλη τώρα το φθινόπωρο, άλλη το χειμώνα.
Όμως πάντα το ίδιο γοητευτική.
Μέσα από τους …υδρατμούς αναδύονται τα φαντάσματα μου.
Πολλά πλέον. Κάθε χρόνο κι από ένα…

Ο Τάκης μου κλείνει το μάτι και φωνάζει: «Έλα να πιεις μπύρα μαλάκα μου».
Ο Στέλιος που κρύβει μέσα στα μάτια του όλη τη θάλασσα της Κρήτης, μ΄ έμαθε σ΄ αυτή τη θάλασσα να ανακαλύπτω τους αχινούς και τα κυδώνια. Να χώνω τα πόδια στην άμμο και να βγάζω θησαυρούς.
Το Δωράκι, η πιο ιδιαίτερη γιαγιά του κόσμου, με τραβάει με το λευκό σκουφάκι της, στα πέρατα του ορίζοντα για να μου δείξει πόσο δεν φοβάται να δαμάσει τα κύματα. Κι εγώ της έμοιασα ευτυχώς. Όνομα και πράμα. Και κάθε φορά ψάχνω από συνήθεια στα βαθιά το λευκό σκουφάκι.
Η Ζωή, ο Παντελής, η Κάκια πιο πολύ θείοι, παρά οικογενειακοί φίλοι, με κοιτούν αυστηρά γιατί άρχισα πάλι τα εφηβικά «όχι», σε ότι με περιορίζει, σε μια καρέκλα κάτω από τα «Κλήματα». Θέλω να ξεφύγω.

Και πάνω από όλους εσύ, μαμά, που μου μίλαγες μέσα στη θάλασσα για όλα. Κι εγώ που δεν θα ξανακάνω μπάνιο ποτέ μαζί σου, εκεί σου έκανα πάντα τις εξομολογήσεις μου. Μέσα στο νερό ποτέ δεν τσακωθήκαμε, θυμάσαι; Ακόμη κι όταν βουτούσα για να σου βρέξω τα μαλλιά επίτηδες.

Σήμερα δεν θέλω να ξεφύγω. Θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω σε εκείνα τα καλοκαίρια της παιδικής αθωότητας που πάντα κάτι περίμενα να συμβεί. Και συνέβαινε.

Εδώ. Κάθε χρόνο.

Χαιρετάω την Παλιά Επίδαυρο από ψηλά και το παίρνω απόφαση. Θα πάω για μια βουτιά, έτσι για το καλό.

Κατηφορίζω τον στενό δρόμο μέσα από τις πορτοκαλιές που έχουν τόσο έντονο χρώμα που βγάζουν μάτι.
Φτάνω στη θάλασσα.
Φουρτουνιασμένη και φθινοπωρινή.

Δεξιά το σπίτι της Μελίνας Μερκούρη την περιμένει κι εκείνο μάταια να γυρίσει.

Αριστερά η μισοβυθισμένη αρχαία πόλη. Σήμερα έχει θολούρα, η μάσκα μπάζει νερά.

Το Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου κρύβεται πάντα πίσω από το μεγάλο πέτρινο σπίτι που δεσπόζει στο βράχο. Εκεί, το ανακάλυψαν τυχαία το 1971.

Όλα τόσο οικεία.
Κι ας άλλαξε το σκηνικό τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια.

Οι παραλίες γέμισαν ομπρέλες. Και ο λόφος βίλες εκατομμυρίων επωνύμων και κυριλέ ξενοδοχεία που φιλοξενούν πλέον και τους ξένους σταρ.

Στρέφω το κεφάλι προς τη θάλασσα.
Εκεί ευτυχώς τίποτα δεν άλλαξε. Η Αίγινα είναι πάντα απέναντι.

Ξαπλώνω στο νερό ανάσκελα και σκέφτομαι. Πόσες φορές έχω κάνει το ίδιο. Σε αυτή τη θάλασσα, σε αυτή την παραλία.

Κοιτάζω τις καλαμιές. Είναι έρημες πια, κουτσουρεμένες. Και το ρυάκι που ανέβλυζε ανάμεσα τους ξεράθηκε. Ψέματα, κάποιος το μπάζωσε, για να γίνει πάρκινγκ.

Κι όμως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Εδώ υπάρχει πάντα η ίδια ενέργεια.
Δυο κυρίες με κοιτούν περίεργα. Μάλλον παραμιλάω. Η παρασυγκινήθηκα.

Ρουφάω τη μπύρα και τον τελευταίο αχινό, κοιτάω βλοσυρά τη Ζωή, παραχώνω το άσπρο σκουφάκι στο καλάθι μου και σου στέλνω ένα φιλί. Μάλλον θα λες πως η  σκληροπυρηνική κόρη σου μαλάκωσε κι έγινε υπερευαίσθητη τελευταία.
Παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Σκοντάφτω πάλι στην ταμπέλα που με κάνει πάντα να γελάω για την ματαιοδοξία κάποιων… ΑΡΧΑΙΑ ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ*.

Ρίχνω μια τελευταία ματιά. Κλείνω το μάτι στους υδρατμούς που κρύβουν τα φαντάσματα.

Του χρόνου πάλι.

*Σήμερα το χωριό εμφανίζεται και με το όνομα Αρχαία Επίδαυρος αν και δεν έχει υπάρξει απόφαση του Συμβουλίου Τοπωνυμιών του Υπουργείου Εσωτερικών για αλλαγή του ονόματος του χωριού. Ωστόσο μετά την συνένωση του παλιού δήμου Αρχαίας Επιδαύρου με τις γειτονικές κοινότητες Νέας Επιδαύρου, Δήμαινας, Τραχειάς και Κολιακίου σύμφωνα με το σχέδιο Καποδίστριας το χωριό επικράτησε να αποκαλείται Αρχαία Επίδαυρος. Παρόλα αυτά το επίσημο όνομα του χωριού παραμένει Παλαιά Επίδαυρος το οποίο ανήκει στη Τοπική Κοινότητα Αρχαίας Επιδαύρου του δήμου Επιδαύρου. Με το όνομα Αρχαία Επίδαυρος αναφέρεται κυρίως ο χώρος του Ασκληπιείου της Επιδαύρου με το Αρχαίο Θέατρο, που βρίσκεται 12 χλμ μακριά.1

Ντορίτα Λουκίσσα

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966 και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 άρχισε να εργάζεται σε έντυπα, αρχικά καλύπτοντας το διεθνές ρεπορτάζ. Σύντομα πέρασε στον χώρο των media και ασχολήθηκε με τον θαυμαστό τότε και ελπιδοφόρο ακόμη χώρο της τηλεόρασης, για λογαριασμό εφημερίδων και περιοδικών. Από άποψη δεν εργάστηκε ποτέ στην τηλεόραση, αλλά μόνο στο ραδιόφωνο και συγκεκριμένα του ΣΚΑΙ, την εποχή της άνοιξης της ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Με το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας -τελευταία εφημερίδα στην οποία εργάστηκε- αποφάσισε να στραφεί στο διαδίκτυο και να ανακαλύψει την αδιάκοπη δραστηριότητα του ίντερνετ, συνεργαζόμενη με διάφορες ιστοσελίδες. Παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο των multimedia.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button