FeaturedTravel StoriesΕλλάδα

Μεσολόγγι: Στ΄Αη Συμιού το ξακουστό πανηγύρι

Ο Άρης επέμενε, η περιοχή άλλωστε βρίσκεται μέσα στα «χωρικά του ύδατα», ήταν και εγγύηση έτσι κι αλλιώς ο ίδιος, οπότε τι έμενε;

Η απόφαση.

Και είχε δίκιο τελικά.

– Θα σου αρέσει, έλεγε και ξανά έλεγε. Κι αν είσαι και λίγο τυχερός και σε αφήσουν να μπεις στο «κόλπο», καθότι πρωτάρης, θα κάνεις και ωραίες εικόνες, αλλιώς σε βλέπω με βαφτιστήρι Ρομά, στην χάρη του.

Αφού λοιπόν ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται, η απόφαση ελήφθη. Τριήμερο Αγίου Πνεύματος, στο Μεσολόγγι, Βοήθεια μας.

«…Ο Γέροντας Αη-Συμιός γιορτάζεται απ’ τους Μεσολογγίτες δυο φορές το χρόνο. Της Υπαπαντής και του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου (2-3 Φεβρουαρίου) και του Αγίου Πνεύματος (Δευτέρα της Πεντηκοστής).

Το διήμερο Πανηγύρι που γίνεται το Φεβρουάριο λέγεται Χειμωνιάτικο ή Γυναικείο, καθότι τα παλιά χρόνια πήγαιναν, κυρίως, γυναίκες, ταμένες στον Άγιο μαζί με τα παιδιά τους.

Εμείς διαλέξαμε εκείνο που γίνεται το τριήμερο της Πεντηκοστής, τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος και την Τρίτη της Αγίας Τριάδος και λέγεται Καλοκαιρινό.

Οι πληροφορίες έλεγαν πως πρόκειται, για ένα αυθεντικό πανηγύρι με ιστορικό και θρησκευτικό χαρακτήρα, που διοργανώνεται στο Μεσολόγγι από τα πρώτα χρόνια ζωής της Ιερής Πόλης, σύμφωνα με τεκμηριωμένες ιστορικές μαρτυρίες και το οποίο είναι το μόνο αστικό πανηγύρι σε όλη την Ελλάδα.

Ψυχή του πανηγυριού είναι οι παρέες, με τις ζυγιές τους.

Οι ζυγιές, ζουρνάς , νταούλι, νταουλάκι, με μουσικούς από σπουδαίες μουσικές οικογένειες, όπως του Μπέικου ή οι Αριστόπουλοι, χρόνια τώρα εκεί, αναμφισβήτητα μέρος του εθίμου.

Είχε πέσει το πρώτο σκοτάδι, εκείνο το μουλωχτό, όταν φτάσαμε στο Μεσολόγγι, στην  πλατεία. Η γιορτή είχε αρχίσει, ακόμα στο ρελαντί, τσουγκρίσματα, ευχές, σιγοτράγουδα.

Στα τραπέζια οι παρέες των «αρματωμένων». Μόνο άντρες. Στα διπλανά τραπέζια τα μέλη των οικογενειών τους.

Όλα ξεκινούν με πρωτοβουλία του καπετάνιου, που προσκαλεί τα μέλη της παρέας να ανταμώσουν για να ετοιμαστεί σωστά το πανηγύρι. Κύριο μέλημα η κατάρτιση κατάλογου  των μελών της παρέας και η εξεύρεση ζυγιάς.

Της Αναλήψεως, γίνεται η «πρόβα» της παρέας στο μαγαζί όπου γλεντούν. Χωρίζονται στους «αρματωμένους» και στους «καβαλαραίους», υπό τους ήχους της ζυγιάς μέχρι τα ξημερώματα. Εκείνη την ημέρα καταβάλλουν στον ταμία τον ρεφενέ, γιατί έχει και τα έξοδα του το έθιμο και χρειάζεται καλό κουμάντο.

Εκεί λοιπόν οριστικοποιείται και η σύνθεση της παρέας. Φυσικά και η απαραίτητη προμήθεια των μονοδόλαρων.

– Μα γιατί μονοδόλαρα, ρώτησα…

Η απάντηση, αποστομωτική:

– Έτσι γλιτώνουμε από περιττές …επιδείξεις, την φιγούρα την παραπανίσια, καταλαβαίνεις, ρίχνω 5 εγώ, ρίχνεις 1 εσύ. Μαζευόμαστε για να διατηρήσουμε τις παραδόσεις μας και όχι να κάνουμε επίδειξη.

– Και με τα μονοδολαρα πως προέκυψε; Αμερικάνικο νόμισμα, σε ελληνικό έθιμο!

– Πριν χρόνια αποφασίστηκε, για τους λόγους που σου προανέφερα. Το δολάριο ήταν και το πιο εύκολο να το βρούμε στις τράπεζες.

Οι αρματωμένοι δημιουργούν 7 με 8 συνήθως παρέες από 8-20 άτομα και ντύνονται με την παραδοσιακή μεσολογγίτικη φορεσιά (ντουλαμάς).

Οι καβαλαραίοι, η πλειοψηφία των οποίων είναι νέα παιδιά, ιππεύουν άλογα. Αυτοί στολίζουν το πανηγύρι και δηλώνουν έτσι το σεβασμό της νέας γενιάς στις παραδόσεις του τόπου.

Το βράδυ του Σαββάτου ξεκινά το πανηγύρι με τις παρέες των πανηγυριστών να συγκεντρώνονται στα στέκια τους σε διάφορα σημεία της πόλης του Μεσολογγίου ξεκινώντας το παραδοσιακό γλέντι υπό τους ήχους του ζουρνά και του νταουλιού. Του χαμού μιλάμε, από την μια τα ούζα (έτσι τοχουν εδώ ), με εκλεκτό μεζέ το χέλι, από την άλλη οι ζουρνάδες και εσύ ο άμαθος, κοντά στο ξημέρωμα ζητάς ένα φορτηγό ντεπόν. Εσύ, γιατί οι άλλοι, οι μυημένοι, συνεχίζουν.

Από το πρωί της Κυριακής ο πρώτος της κάθε παρέας, μαζί με τα όργανα που δεν παύουν να παίζουν, αφού η κάθε παρέα έχει τους δικούς της μουσικούς, χρόνια τώρα, επισκέπτεται τα σπίτια των αρματωμένων της παρέας του κι έτσι από κάθε σπίτι προστίθεται κι ένας.

Στο τέλος πηγαίνουν στο σπίτι του καπετάνιου, δηλαδή του αρχηγού της παρέας. Σε κάθε σπίτι κερνιούνται με ούζο και ραβανί (τοπικό γλυκό). Στη συνέχεια κι αφού περιδιαβούν την πόλη κατευθύνονται στα στέκια τους όπου συνεχίζουν το γλέντι ως αργά το απόγευμα.

Το απόγευμα όλες οι παρέες (αρματωμένοι και καβαλαραίοι) συγκεντρώνονται στο ναό του Αγίου Σπυρίδωνα προσκυνούν και παίρνουν από τον εφημέριο του ναού τη Σημαία των Εξοδιτών για να ξεκινήσουν προς τον Κήπο των Ηρώων όπου το βράδυ θα τελεσθεί επιμνημόσυνη Δέηση στον Τύμβο των Ηρώων.

Αμέσως μετά οι πανηγυριστές ξεκινούν για το ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Συμεών (όταν έγινε η Έξοδος της φρουράς του Μεσολογγίου, το μοναστήρι τ’ Αι-Συμιού είχε οριστεί σαν τόπος συγκέντρωσης μαχητών για να βοηθήσουν τους “Εξοδίτες” αφού προοριζόταν να αποτελέσει καταφύγιο για τους 1800 περίπου πολιορκημένους) όπου και θα συνεχίσουν το γλέντι τους έως τα ξημερώματα της Δευτέρας.

Το πρωί της Δευτέρας, του Αγίου Πνεύματος, η καμπάνα του μοναστηριού τους καλεί όλους να συμμετάσχουν στην Θεία Λειτουργία.

Μέχρι να φτάσεις όμως στο εκκλησάκι, θα έχεις δεχθεί, χωρίς υπερβολή 10-15 προτάσεις από γυναίκες Ρομα να βαφτίσεις κάποιο από τα παιδιά τους, εδώ ο ΄΄μπαλαμός΄΄ έχει πέραση.

Μετά την λειτουργία, μαζεύονται για το Μνημόσυνο των Εξοδιτών στον τόπο του μαρτυρίου, εκεί που είχαν συμφωνήσει να συγκεντρωθούν όσοι θα είχαν την τύχη να γλιτώσουν από την Έξοδο, εκεί που οι εχθροί, καλά πληροφορημένοι, τους περίμεναν για να τους αποτελειώσουν και όπου τώρα ένας πελώριος άσπρος Σταυρός υψώνεται στη μνήμη τους.

Το βράδυ της Τρίτης γίνεται το αποχαιρετιστήριο δείπνο και η επανένωση με την οικογένεια!!!

Ο κύκλος του πανηγυριού τελειώνει όπως άρχισε. Η ζυγιά κάθε παρέας παίζει την μπαντουνάδα. Ο κόσμος χαιρετά τους πανηγυριστές και τους εύχεται «και του χρόνου».  Καταλήγουν στα καφενεία που βρίσκονται κοντά στον Κήπο των Ηρώων για τον πρωινό καφέ. Κι έπειτα φιλιούνται σταυρωτά και αποχωρίζονται με την ευχή «Άντε καλό χειμωνιάτικο».

 Όταν το γλέντι τελειώνει -όπως και όταν αρχίζει- υπάρχει πάντα μια ευχή:

«Πάλε καλές αντάμωσες,

πάλε ν’ ανταμωθούμε

στον Αη-Συμιό, στον πλάτανο

και στην κρύα βρυσούλα»

Σπύρος Τσακίρης

ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ: ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ-VIDEOGRAPHER Γεννήθηκε το 1962 στη Ζαχάρω Ηλείας. Από πολύ νωρίς άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία. Από το 1987 εργάζεται στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», καλύπτοντας όλα τα μεγάλα ελληνικά και διεθνή γεγονότα. Από το 1999 είναι υπεύθυνος του φωτογραφικού τμήματος της εφημερίδας (καθημερινό, κυριακάτικο φύλλο, www.enet.gr). Έχει καλύψει θέματα όπως: Εμφύλιος στη Βοσνία, 1o και 2ο Πόλεμο του Κόλπου, εμφύλιος στο Λίβανο, πτώση Σοβιετικής Ένωσης, γεγονότα στην Αλβανία, πτώση Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, Κοσσυφοπέδιο '89, εμφύλιος στη Ρουάντα, πείνα στην Αφρική, Κούρδοι, τον βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, καθώς και τα γεγονότα στην Παλαιστίνη και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πέρα από την επικαιρότητα, έχει φωτογραφήσει σε χώρες όπως: Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιορδανία, Συρία, Σαουδική Αραβία, Αρμενία, Τανζανία, Κένυα, Νότιος Αφρική, Αίγυπτος, Κύπρος, Ολλανδία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Αυστρία, αποτυπώνοντας τη διαφορετικότητα της ανθρώπινης δραστηριότητας και την παρουσία της στο περιβάλλον. Παράλληλα, έχει συνεργαστεί με το διεθνή τύπο, με το γαλλικό πρακτορείο IMAPRESS και το γερμανικό ACTION PRESS. Θέματά του έχουν δημοσιευθεί στα μεγαλύτερα ελληνικά και ξένα περιοδικά, όπως «ΓΑΙΟΡΑΜΑ», «Flame of Life», «ΔΙΦΩΝΟ», ελληνικό και ισπανικό «National Geographic», “STERN”, “TIME”, “PARIS MATCH”, “NEWSWEEK” κλπ. Από το 2009 είναι μέλος του IEPA (International Environment Photographers Association). Επίσης είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και της ΕΦΕ (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας). Φωτογραφίες του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, σε διεθνή μουσεία. Επίσης φωτογραφία του βρίσκεται στην παγκόσμια συλλογή για τις καλύτερες φωτογραφίες του αιώνα που πέρασε. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Έχει ολοκληρώσει μεγάλα projects με θέματα «Τα παιδιά μπροστά στο νέο αιώνα», «Οι άνθρωποι του τύπου στην Ελλάδα», «Ψαράδες», «Άνθρωπος και Περιβάλλον». Ασχολείται παράλληλα με τη σκηνοθεσία multimedia και ντοκιμαντέρ. Έχει ολοκληρώσει τέσσερα ντοκιμαντέρ. Συγκεκριμένα τα μικρού μήκους «Vrooom» 32΄, «Μπαϊάσα – Βοβούσα» 17΄ και «Ο Θησαυρός της Λιμνοθάλασσας» 17΄, το οποίο και βραβεύθηκε το 2003 από το National Geographic και προβλήθηκε στο φεστιβάλ ECOCINEMA 2003. Επίσης το ντοκιμαντέρ, μεγάλου μήκους «Flamingo» 90΄, μία μουσική ταινία με τους Πυξ Λαξ που κυκλοφόρησε στην αγορά με τη μορφή DVD. Ακόμη, για λογαριασμό της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» σκηνοθέτησε το 2014 το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ». Σήμερα συνεργάζεται με μεγάλα ελληνικά και διεθνή ειδησεογραφικά ΜΜΕ και διδάσκει σε σεμινάρια και δυναμικά workshops, δίνοντας έμφαση στα multimedia. Δημιούργησε την ιστοσελίδα www.carnetdevoyage.gr και εργάζεται ως Φωτογράφος του Προέδρου της Βουλής, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τέλος, συνεχίζει να δημιουργεί ντοκιμαντέρ με ενδιαφέρουσες ιστορίες. https://www.instagram.com/tsakiris.photography/ Spyros Tsakiris Photography|Facebook/ tsakirisphotographer@gmail.com

Σχετικά Άρθρα

Back to top button