«Θα πάρω το βαρκάκι μου, κι όλα τα ψαρικά μου και το μελαχροινάκι μου, που το χω στην καρδιά μου. Και γραμμή θα πάω ν’ αράξω, στον Απόλλωνα στη Νάξο τούτο το καλοκαιράκι, γλύκα μου μελαχροινάκι Πρωί πρωί στο ψάρεμα, στην βάρκα και στο μπάνιο. Εγώ θα κάνω τον ψαρά, και εσύ τον καπετάνιο Και γραμμή θα πάω ν’ αράξω… Του Αϊ Γιαννιού τον Αύγουστο, στο γλέντι το μεγάλο Θα πιούμε και στα κέφια μας, θα σε χορέψω μπάλο Και γραμμή θα πάω ν’ αράξω…»
Λέει σε ένα Ουσάκ, Συρτό (οκτώ, όγδοα), ο Γιώργος Κονιτόπουλος και μεταξύ μας, πολύ καλά τα λέει.
Απόπλου από Πειραιά, νωρίς το πρωί, το μάτι, έχει δεν έχει ανοίξει. Η Transalp φορτωμένη σαν USA Marine στην Kandahar. Δεν βαρυγκωμάει όμως.
Το καράβι στα γεμάτα του, άλλωστε έχει να κατεβάσει και να φορτώσει σε όλη την Παροναξία και βάλε. Το να βγεις από το λιμάνι, αν και με προτεραιότητα, θυμίζει λίγο Κηφισίας. Είπαμε όμως, δεν βαρυγκωμάει κανείς.
Ένας απαλός ιριδισμός μας συνόδευε στο ταξίδι, χαδεύοντας τον ελαφρύ κυματισμό που αφήνει στο ξέζεμα το καράβι πίσω του, σαν ένα κομμάτι ουράνιου τόξου του αφρού.
Φτάσαμε στις Πόρτες της Πάρου και εκεί μας αποχαιρέτησε. Ποιος ξέρει τον σκοπό του…
Πιάσαμε Νάξο, η αποβίβαση βάση οδηγιών και ντουγρού για τον Απόλλωνα !
Η Νάξος είναι από τα πιο όμορφα νησιά της πατρίδας μας και δεν εννοώ μόνο της φυσικές της ομορφιές ή την ιστορία της, το κυριότερο είναι η καλοσύνη των ανθρώπων, λες και είναι από άλλη ζύμη καμωμένοι. Ευγενικοί, πρόσχαροι, εξυπηρετικοί, χωρίς ίχνος δουλικότητας ή τουριστικής ωφέλειας.
Από το λιμάνι της Νάξου, έως τον Απόλλωνα είναι κοντά 45 χλμ. Στα 6χλμ, φτάνεις σε διασταύρωση και κατευθύνεσαι προς Παχιά Άμμο και καπάκι παίρνεις τον δρόμο για την παραλία Αμύτη. Από τον όρμο Αμπράμ με τα βότσαλα στο κύμα, ο δρόμος είναι άσφαλτος μέχρι τον Απόλλωνα.
Νάξος, Αγιά, Απόλλωνας, μια πανέμορφη διαδρομή.
Δεν θα περάσει απαρατήρητη η θέα από την Αγιά, που κάνει να μοιάζει το πέλαγο λιβάδι. Φυσικά ούτε το μοναστήρι της Αγιάς, αφιερωμένο στην Παναγία, αλλά και τον ομώνυμο πύργο που βρίσκεται 150 μέτρα από την μονή.
Απόλλωνας Νάξου
Ένα ψαροχώρι, στην βορειοανατολική πλευρά της Νάξου. Ο Απόλλωνας είναι ένα μικρό ψαροχώρι, χτισμένο πάνω σε όρμο, στην βορειοανατολική πλευρά του νησιού. Ίσως το πιο όμορφο χωριό της Νάξου.
Απέχει 40 περίπου χλμ. από τη Χώρα και με την απογραφή του 2011 ζουν εδώ 129 ψυχές, τον Αύγουστο όμως, το λες και …Καβούρι. Δεν του λείπει τίποτα, ούτε τα φουσκωτά, ούτε τα τζετ σκι, ούτε οι ρακέτες. Χαλάλι όμως, τι ψυχή έχει ο ένας μήνας μπροστά στους υπόλοιπους έντεκα;
Ο Απόλλωνας όπως έγραφα πιο πάνω, είναι χτισμένος πάνω σε όρμο, στον μυχό του όρμου αυτού βρίσκονται αρχαία λατομεία. Ένα από τα δυο αρχαία λατομεία της Νάξου στα οποία πρωτοξεκίνησε η μεγαλύτερη τέχνη της αρχαιότητας, η μαρμαρογλυπτική.
Στην είσοδο του χωριού, στη θέση Καστράκι βρίσκεται ο γιγαντιαίος μισοτελειωμένος Κούρος του Απόλλωνα.
Το αρχαίο κολοσσιαίο άγαλμα του Κούρου βρίσκεται σε ύπτια θέση. Δηλαδή αραχτός, ξάπλα πως το λένε, κάτι χιλιάδες χρόνια. Έντεκα μέτρα ο Κούρος, ημιτελής όμως, από τον 7ο π.χ. αιώνα εκεί.
Ο Απόλλωνας Νάξου αποτελούσε παλαιότερα λιμάνι προσέγγισης των πλοίων που εκτελούσαν το δρομολόγιο , “άγονη γραμμή” των Κυκλάδων. Μέχρι περίπου το 1960 όπου και άρχισε η διάνοιξη αμαξωτού δρόμου από την στρατιωτική μονάδα (ΜΟΜΑ), το χωριό μέχρι τότε συνδέονταν με τα γύρω χωριά με μουλαρόδρομο.
Στον όρμο του Απόλλωνα διασώζονται τα απομεινάρια του αρχαίου λιμανιού του Απόλλωνα. Το καλοκαίρι του 2007 η αρχαιολόγος Αγγελική Σίμωσι, της Εφορίας Ενάλιων Αρχαιοτήτων τα εντόπισε στον παλιός μόλο. Αναφορά στον αρχαίο μόλο του Απόλλωνα κάνει ο περιηγητής Ιγνάτιος Λίχτε, ηγούμενος της μονής Ιησουιτών στο κάστρο της Νάξου, στο βιβλίο του ” Νάξος” που δημοσιεύτηκε σε μετάφραση του Γ. Κρέμου στο περιοδικό “Απόλλων εν Πειραιεί” (1892). Εκεί ο Λίχτε, που επισκέφτηκε τον Απόλλωνα την περίοδο 1680-1690, αναφέρει … «ο λιμένας δεν αξίζει διόλου, επειδή είναι το στόμιον αυτού πάρα πολύ ανοικτόν και υπόκειται εις τον βορειοανατολικόν άνεμον. Όμως ήτο ένα πρόχωμα από το οποίον απομένει μόνον τόσον όσον χρειάζεται διά να μην αλησμονηθεί ολοτελώς».
Σήμερα ο Απόλλωνας έχει εξελιχθεί σ΄ ένα τουριστικό θέρετρο με πολλές παραλιακές ταβέρνες και καφενεία. Η μικρή προβλήτα, εξυπηρετεί κυρίως αλιευτικά σκάφη και μικρά γιοτ. Ο ομώνυμος όρμος είναι αρκετά ευρύς για θαλάσσια σπορ και παρέχει ασφάλεια κυρίως στους νότιους και νοτιοδυτικούς αέρηδες.
Κύριες ασχολίες η γεωργία, η κτηνοτροφία και φυσικά ο τουρισμός. Το ότι είναι ακόμα «μακριά από τον κόσμο» (εκτός από τον Αύγουστο) πιστεύω πως του είναι για καλό και ας έγινε ο οδικός άξονας Χώρα Νάξου- Εγγαρές – Απόλλωνας.
Κάθε χρόνο στις 29 Αυγούστου, του Άη Γιάννη, ο Απόλλωνας ξεσηκώνεται από το πανηγύρι.
“Του Αϊ Γιαννιού τον Αύγουστο, στο γλέντι το μεγάλο Θα πιούμε και στα κέφια μας, θα σε χορέψω μπάλο…”
Να ένας ακόμα λόγος για να ξαναπάω εκεί κι άσε τους τουρίστες στην Πορτάρα, να προσπαθούν να την κρατήσουν όρθια.
