Ωραία μέρα το Σάββατο, ήλιος θερμός, άνοιγε η καρδιά σου με το που έβγαινες από την πόρτα. Κοντινή διαδρομή, από Λάρισα, Συκούριο, Σπηλιά και μετά να φτάσουμε στο καταφύγιο του Κισσάβου!
Ήταν 1932 όταν ξεκίνησε η ιδέα της κατασκευής καταφυγίου στον Κίσσαβο και επιλέγεται η θέση Κάναλος, υψόμετρο 1.604 μ., πάνω από το χωριό Σπηλιά όπου και υπάρχει η ομώνυμη πηγή. Στις 28 Μαϊου του 1939 μπαίνει ο θεμέλιος λίθος. Κατά τη διάρκεια του αγιασμού και ενώ πλήθη ορειβατών παρακολουθούν την τελετή, μαύρα σύννεφα εμφανίζονται στον ουρανό και σε λίγο αρχίζει να πέφτει χοντρό χαλάζι που πολύ γρήγορα καλύπτει την περιοχή με πάχος 10 πόντους. Όλοι προσπαθούν να καλυφθούν κάτω από κουβέρτες και πρόχειρα καταλύματα. Το γεγονός θεωρήθηκε σημαδιακό και έπεισε και τους πιο δύσκολους ότι η κατασκευή του καταφυγίου ήταν απαραίτητη.
Σ’ ένα χρόνο τελειώνει με υλικά που μεταφέρονται με μουλάρια από το Συκούριο και το φθινόπωρο του 1939 γίνονται τα εγκαίνια. Είναι από τα πρώτα και λίγα καταφύγια που υπήρχαν τότε στην Ελλάδα. Στον πόλεμο το καταφύγιο εγκαταλείπεται από τους ορειβάτες και κάποιοι ξηλώνουν τη σκεπή και το λεηλατούν.
Το 1947 κατά τις εκκαθαρίσεις του στρατού στον Κίσσαβο, δίνεται διαταγή να καταστραφεί το καταφύγιο, σώζεται όμως τελικά και διατηρείται μέχρι τις αρχές του 1950, οπότε μετά από κάποιες επισκευές και προσθήκες παραδίδεται και πάλι σε χρήση των ορειβατών.
Το 1975 γίνεται ο δρόμος μέχρι το καταφύγιο από τη θέση “Κούτσουρο”, μεταφέρεται γεννήτρια και ηλεκτροδοτείται. Το 1977 γίνεται ο δρόμος από τη Σπηλιά μέσω “Φτέρης” που συντομέυει κατά 25 χλμ. την απόσταση Σπηλιά-Καταφύγιο. Το 1980 μπαίνει η ιδέα του εκσυγχρονισμού και της επέκτασής του και αποφασίζεται να διατηρηθεί αφού συντηρηθεί το παλιό κτίσμα και να προστεθεί νέα πτέρυγα.
Το 1998 εντάσσεται το έργο στο πρόγραμμα LEADER II και γίνεται ένα μεγάλο βήμα προς την αποπεράτωση. Στις αρχές του 2000 διατίθεται ένα σεβαστό ποσό από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Λάρισας και γίνεται η ξύλινη επένδυση των δύο ορόφων, η κουζίνα και το τζάκι. Γίνονται επίσης κάποιες τροποποιήσεις στο παλιό κτίριο. Πλέονμπορεί να φιλοξενήσει 60 άτομα για ύπνο και 500 για φαγητό την ημέρα.
Στο δρόμο ήμασταν μόνοι μας, αλλά στο καταφύγιο υπήρχαν παρκαρισμένα καμμιά 20αριά αυτοκίνητα.
Σύννεφα πολλά και μουντή ατμόσφαιρα, αρκετό κρύο λόγω του υψομέτρου, αλλά και ήλιος κάποιες στιγμές, όταν τον φανέρωναν τα σύννεφα.
Περπάτημα στα γύρω μονοπάτια, ψηλότερα στο βουνό ή χαμηλότερα, ότι άντεχε ο καθένας. Εξερεύνηση, φωτογραφίες…
Από εκεί, συνεχίσαμε μέσα από το δάσος του Κισσάβου, που είναι όλες τις εποχές πανέμορφο και με αρκετές στάσεις στο δρόμο για ανάσες βαθιές στην ηρεμία και την ομορφιά της φύσης, φτάσαμε στα παράλια του νομού, Κόκκινο Νερό, Κουτσουπιά, Παλιουριά, Αγιόκαμπο, Στόμιο… Σχετική ερημιά στα παράλια, λίγα αυτοκίνητα συναντήσαμε.
Επιτέλους, σκεφτόμουνα, χορτάσαμε καθαρό αέρα και φύση και θέα…
Η ακτογραμμή των παραλιών της Λάρισας φτάνει τα 50 χιλιόμετρα ξεκινώντας περίπου από την παραλία του Μύλου Γλυμένη στα όρια με τον νομό Μαγνησίας και φτάνοντας μέχρι τα Μεσάγγαλα και το Καστρί Λουτρό στα όρια του νομού Πιερίας.
Στα περίπου 50 αυτά χιλιόμετρα υπάρχουνε πάνω από 20 υπέροχες παραλίες και μικροί κολπίσκοι στην σκιά του Μαυροβουνίου, του Κισσάβου και του Ολύμπου. Πολλές από τις παραλίες είναι οργανωμένες με τουριστικές υποδομές, ενώ άλλες λιγότερο ή καθόλου αφημένες στα χέρια της μητέρας φύσης.
Ιδιαίτερη τουριστική ανάπτυξη παρουσιάζουν οι παραλίες του Αγιοκάμπου – Σωτηρίτσας – Βελίκας (μία συνεχόμενη παραλία πάνω από 10 χιλιόμετρα), της Κουτσουπιάς, του Κόκκινου Νερού, του Στομίου, των Μεσαγγάλων και του Καστρί Λουτρού.
Ένα όμορφο Σάββατο λοιπόν, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πόλη της Λάρισας απολαύσαμε και βουνό και θάλασσα, ότι πιο απλόχερα χαρίζει η φύση…
