FeaturedTravel StoriesΕλλάδα

Ρόδος: Αρχοντική …μοναξιά

Ύστερα από πρόσκληση φίλης, με καταγωγή από Ρόδο και Σύμη, βρέθηκα φιλοξενούμενη το καλοκαίρι, αρχικά στη Ρόδο. Το μεγαλύτερο νησί των Δωδεκανήσων, άδειο σχεδον από τουρίστες, ακόμη έχουμε τον ιό βλέπεις! Είχα ταξιδέψει σε όλο το νησί το καλοκαίρι του 1994 και η εικόνα τότε ήταν: Τουριστικός συνωστισμός παντού.

Η απογευματινή διαδρομή από το αεροδρόμιο Διαγόρας (Ολυμπιονίκης στην Πυγμή 464 π.Χ.) στο κέντρο, συμπλήρωνε το μήνυμα των μπλε ταξί που ήταν μαζεμένα στο Μαντράκι, σα να είχαν σιωπηρή διαδήλωση για την «Αρχοντική μοναξιά της Ρόδου».

Μια μοναξιά με δύο πτυχές: αγωνιώδη και υπέροχη.

Όπως είπε ο οδηγός ταξί προς το σπίτι -φορώντας τη μάσκα και μπροστά από το διάφανο παραβάν που μας χώριζε,- «η Ρόδος μοιάζει σα να μην έχει τουριστική σεζόν». Είπε, ότι κι άλλες φορές έχει πληγεί ο τουρισμός, εξ΄ αιτίας γεωπολιτικών εξελίξεων κι ότι τώρα, οι απασχολούμενοι με τον τουρισμό, θα πορεύονται ανάλογα ανά εβδομάδα, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος για την υγεία των τουριστών και των ντόπιων. Να σκεφτεί κανείς, ότι το αεροδρόμιο Διαγόρας είναι το τέταρτο σε αφίξεις, σε εθνικό επίπεδο. «Η  μεγάλη αγωνία,  είναι πώς θα ενισχυθούν οι εργαζόμενοι να ζήσουν τις οικογένειές τους».

Στο λεωφορείο προς τη Λίνδο, με τους έξι συνολικά επιβάτες -όλοι με μάσκες- η αγωνία των ντόπιων επικεντρωνόταν σε πτήση από χώρα της Ευρώπης, που έσπασε το εμπάργκο για τον κορονοϊό και η Ελλάδα φαινόταν να υποκύπτει, λόγω της  κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει ο τουρισμός.

Λίγοι καταστηματάρχες ετοιμάζονταν να ανοίξουν δειλά στη Λίνδο, ενώ βρίσκονταν σε πηγαδάκια περισυλλογής, δίπλα στην κρύα βρύση της πλατείας. 

Ο αρχαιολογικός χώρος  της Λίνδου εκείνη τη μέρα είχε ελάχιστους επισκέπτες. Από την μοναδική παραλία του Άγιου Παύλου από ψηλά, στο σχήμα καρδιάς, ο κόσμος έφευγε, επειδή ένα σκάφος είχε αδειάσει ό,τι δεν επιτρέπεται σε νερά κοντά σε λουόμενους. Έτσι απολαύσαμε την πανέμορφη κεντρική παραλία της Λίνδου, όπου ακούγονταν οι χαρούμενες φωνές μιας ομάδας παιδιών, που έβρισκαν αστερίες και κοχύλια! Κολυμπώντας στα σμαραγδένια νερά, βλέπαμε ψηλά στο βράχο τα τείχη της ακρόπολης του Λίνδου.

Ο Λίνδος! ένας από τους τρεις γιούς της Κυδίππης και του Κέρκαφου , -ο οποίος ήταν γιος του θεού Ήλιου και της νύμφης Ρόδου-. Αδέρφια του ήταν ο Κάμειρος και ο Ιάλυσος. Σύμφωνα με τον Πίνδαρο, όταν ο Δίας επικράτησε των Γιγάντων και μοίρασε τη γη στους Ολύμπιους θεούς, ο ήλιος έλειπε κι έμεινε χωρίς γη. Ο Δίας πρότεινε να ξαναμοιράσουν. Ο Ήλιος είπε ότι θα έπαιρνε τη γη που θα αναδυόταν από τη θάλασσα το επόμενο πρωί. Αναδύθηκε η Ρόδος. Ο ήλιος συνεπαρμένος από την ομορφιά της, την έλουσε με τις ακτίνες του.

Το Θεό ήλιο προσωποποιούσε, ο Κολοσσός της Ρόδου (304π.Χ.-293π.Χ.), ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου. Το πιο ονομαστό δημιούργημα Λίνδιου γλύπτη, Τοποθετημένο πιθανότατα στην είσοδο του λιμανιού, μέχρι τη το 226π. Χ. που κατέρρευσε  από ένα δυνατό σεισμό.

Ο Κάμειρος! Ο αδελφός του Λίνδου είχε το παλάτι του στον ομώνυμο αρχαιολογικό χώρο, για τον οποίο, την ώρα που σταματήσαμε να ρωτήσουμε για τη σωστή κατεύθυνση, ακούσαμε να παίζουν νησιώτικη μουσική και να τραγουδούν δυνατά κάποιοι ψαράδες. Σταθήκαμε μαγεμένες να τους βλέπουμε από μακριά να χορεύουν. Η ώρα είχε περάσει με το απρόοπτο.

Ο Ιαλυσσός! Ο τρίτος αδελφός κατείχε την ομώνυμη περιοχή, όπου σήμερα βρίσκεται η Ακρόπολη της αρχαίας Ιαλυσσού, στο λόφο της Φιλερήμου, στον ίδιο χώρο με ναό ιπποτικής περιόδου, Μεσαιωνική Μονή και μονόχωρο παρεκκλήσι του Αγ. Γεωργίου. Απέναντι, βρίσκεται η εκκλησία της Παναγίας Φιλερήμου και ο κλιμακωτός δρόμος του Γολγοθά στις πλευρές του οποίου υπάρχουν αναπαραστάσεις των παθών του Χριστού. Σ΄αυτή την υπέροχη τουριστική μοναξιά, μας υποδέχθηκαν δεκάδες πεινασμένα παγώνια, που ορισμένα από αυτά επιδείκνυαν την ομορφιά τους ανοίγοντας τα χρωματιστά τους φτερά.

Επισκεφθήκαμε την Ακρόπολη της Ρόδου, όπου βρίσκονται το αρχαίο στάδιο, το θέατρο και τα ερείπια του Ναού του Απόλλωνα στον οποίο γίνονταν εργασίες συντήρησης.

Απολαύσαμε την υπέροχη πρωινή θέα, από το Μόντε Σμιθ δίπλα στους φοίνικες.

Κατεβήκαμε προς το αρχαιολογικό Μουσείο της Ρόδου, που έχει συλλογές με ευρήματα από την Προϊστορική (απολιθωμένα οστά ελεφάντων), Μυκηναϊκή, Γεωμετρική Αρχαϊκή και Κλασσική εποχή. Η άφιξη των Δωριέων, σηματοδότησε το διαχωρισμό της Ρόδου στα τρία κράτη: Λίνδο, Κάμειρο, Ιαλυσσό. Υπάρχουν ευρήματα από την Ελληνιστική, Ρωμαϊκή και Βυζαντινή εποχή. Το 1309 το νησί πουλήθηκε στο τάγμα Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη. Το παλάτι και τα άλλα κτίρια της εποχής αποτελούν παραδείγματα Γοτθικής και Αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής. Το 1522 η πόλη κατακτήθηκε από το Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή. Έμεινε υπόδουλη ως το 1912 που καταλήφθηκε από τους Ιταλούς. Στο  Β Παγκόσμιο πόλεμο, την Ιταλική κατοχή ακολουθεί η Γερμανική. Μετά το 1945 περνάει στα χέρια της Μ. Βρετανίας. Το 1947 τα Δωδεκάνησα παραδίδονται στην Ελλάδα.

Ήταν ευκαιρία οι ιδιαίτερες συνθήκες ησυχίας, για να αισθανθούμε έντονα την ιστορικότητα της παλιάς πόλης της Ρόδου, ιδιαίτερα περπατώντας στο δρόμο  των ιπποτών και επισκεπτόμενες το επιβλητικό παλάτι του Μάγιστρου.

Με την ίδια υπέροχη γαλήνη, χαρήκαμε το πέρασμα από το τούνελ στις επτά πηγές, καθώς και τους καταρράκτες όπου κι εκεί μας περίμεναν τα όμορφα ελεύθερα παγώνια. Περπατήσαμε στα 800μ. διαθέσιμης διαδρομής στο βιότοπο που φιλοξενεί ένα σπάνιο είδος της καφέ-πορτοκαλί πεταλούδας, από τον Ιούνιο ως το Σεπτέμβριο.

Στη διαδρομή μας σταματήσαμε στο βοτσαλωτό θέρετρο με τα Λουτρά της Καλλιθέας, την άδεια παραλία με τους πανύψηλους φοίνικες στο Φαληράκι.

Μικρή παραλία, εξωτική, με νερά «λάδι» στο πρωινό Λαδικό, σαν να βλέπεις ταινία μερικές δεκαετίες πριν. Στην τεράστια σμαραγδένια παραλία της Αφάντου, με το μικρό χαλικάκι και τα άσπρα βότσαλα, μας υποδέχθηκαν εκατοντάδες γλάροι που έμοιαζαν ακίνητοι κι από μακριά έδεναν με το τοπίο σα να ήταν κι εκείνοι ένα, με τα άσπρα βότσαλα.

 Μας εντυπωσίασε η τεράστια παραλία Τσαμπίκα, με τη ζωγραφισμένη Ελληνική σημαία στο βράχο και τον αμμόλοφο που κατρακυλούσε σα βαρελάκι ένας έφηβος στην καυτή άμμο προς τα γαλαζοπράσινα καθαρά νερά και δίπλα οι βράχοι με σπηλιές. Γαλήνια τα νερά στο υπέροχο Χαράκι, που κολυμπάς και θαυμάζεις το κάστρο στο βουνό! Τεράστια η παραλία Κάλαθος με το ψιλό βοτσαλάκι και τους ντόπιους να κολυμπάνε.

 Για να δούμε το Πρασονήσι, νοικιάσαμε αυτοκίνητο. Το νοτιότερο υπέροχο ανεμοδαρμένο άκρο του νησιού-γεωλογικός σχηματισμός που μοιάζει με μικρό νησί- με τα θαλάσσια σπορ και από τις δύο πλευρές του αμμουδερού διαδρόμου που ενώνει Ρόδο – Πρασονήσι.

Η διαδρομή συνεχίστηκε προς το κάστρο Μονολίθου πάνω στο οποίο μας περίμενε  ανοιχτό ξωκκλήσι με δέντρα φυτρωμένα στους βράχους και παράθυρο με θέα το ασημί Αιγαίο με μια βραχονησίδα. Μας παραπλάνησε το μοναδικό  αυτοκίνητο τουριστών που είδαμε από την αντίθετη κατεύθυνση και πιστεύοντας πως η παραλία είναι κοντά, ακολουθήσαμε ένα δρόμο σαλίγκαρο, απόκρημνο για κάτι χιλιόμετρα, απολαμβάνοντας αντί για θάλασσα, τα βουνά, την άγρια μυρωδάτη βλάστηση της ρίγανης , του θυμαριού, του φασκόμηλου (τα οποία και μαζέψαμε).

 Σμαραγδένιο νησί! Παντού σμαραγδένια νερά. Η ίδια υπέροχη εικόνα με τους γλάρους συγκενρωμένους κατά μήκος της παραλίας στη Βορειοδυτική πλευρά του νησιού, όπου οδηγήσαμε 100 χλμ. περίπου,  συναντώντας μόνο δύο αυτοκίνητα.

Στο βορειότερο άκρο του νησιού, στο ενυδρείο δίπλα, υπήρχαν αρκετοί κολυμβητές και πολλά παιδιά βουτούσαν από την εξέδρα που βρίσκεται μέσα στη θάλασσα. Άδειο από επισκέπτες και το Πάρκο Ροδίνι.

Άπειρες εικόνες! Χωριά με όμορφες πλατείες και εκκλησίες, με έθιμα και παραδόσεις (οι ντόπιοι συζητούσαν για το πανηγύρι την παραμονή της Αγίας Κυριακής που θα γίνει φέτος με μέτρα προφύλαξης από τον κορονοϊό). φορτηγάκια που πουλάνε τοπικά προϊόντα, παιδιά που τρέχουν στους δρόμους σε ομάδες παίζοντας ανέμελα, ευγενικοί και φιλόξενοι άνθρωποι.

Iωάννα Καρανάσιου

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ Γεννήθηκα στο Ίλιον Αττικής στις 14/9/1966. Είμαι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης, 1988. Κάτοχος master of arts in "sociology of gender divisions" του Πανεπιστημίου Essex U.K. 1990. Με μετεκπαίδευση στην Ειδική Αγωγή στο Μαράσλειο Διδασκαλείο Αθήνας το 2005. Έχω εργαστεί ως υποδιευθύντρια σε σχολείο ειδικής αγωγής και διευθύντρια σε σχολείο γενικής αγωγής. Εύχομαι να μπορώ να ταξιδεύω γιατί όπως λέει ο Μαρσέλ Προυστ "σκοπός του ταξιδιού δεν είναι να βλέπεις καινούργια μέρη, αλλά να βλέπεις με καινούργια μάτια" .

Σχετικά Άρθρα

Back to top button