Το ταξίδι ήταν πολύ κουραστικό. Η ανακούφιση που ένιωσα φτάνοντας στο διεθνές αεροδρόμιο Antonio Carlos Jobin (ένας παγκόσμιος θρύλος της Βραζιλιάνικης μουσικής) ήταν πολύ μεγάλη.
Αμέσως μετά τις απαραίτητες γραφειοκρατικές διαδικασίες επιβιβάστηκα σ’ ένα ταξί με προορισμό το διαμέρισμα που είχα ήδη κανονίσει για διαμονή από την Αθήνα, μέσω ενός φίλου Βραζιλιάνου. Η επιλογή μου δικαιώθηκε ή καλύτερα η βοήθεια του φίλου μου όσον αφορά το αποτέλεσμα, ήταν απόλυτα επιτυχημένη. Το μικρό διαμέρισμα βρισκόταν πάνω στην λεωφόρο του Ατλαντικού με μια υπέροχη θέα στην Copacabana.
Το ταξίδι ξεκινούσε με τους καλύτερους οιωνούς. Αλίμονο!
Όλα ανατράπηκαν λόγω ενός οικογενειακού προβλήματος που μου επέτρεψε να μείνω μόνο μια βδομάδα πάρα τον αρχικό σχεδιασμό για παραμονή 25ημερων.
Αυτός ήταν κι ο λόγος που το ταξίδι μου μετατράπηκε σε τουριστική βίζιτα!
Τα ανοιχτά χέρια του αγάλματος του Χριστού μοιάζουν να θέλουν να αγκαλιάσουν όλη την πόλη ωστόσο είναι σίγουρο ότι η πλειοψηφία των κάτοικων της δεν βρίσκονται στην θαλπωρή της αγκαλιάς του.
Η πλειονότητα των πολιτών της ζει μέσα στην αβεβαιότητα και την φτώχεια που πολλές φόρες αγγίζει την αθλιότητα! Μια κοινωνία βυθισμένη στην οικονομική και πολίτικη κρίση. Σκάνδαλα, διαφθορά, φοβερή εγκληματικότητα, όλο και περισσότερη αστυνομική βία. Η οργή των κάτοικων των πάμπολλων παραγκουπόλεων (favelas) ξεχειλίζει. Η εικόνα της εξωτικής ομορφιάς είναι σίγουρα τραυματισμένη…
Αυτό το περιστρεφόμενο γύρω από τον εαυτό του πλατό, επιτρέπει ακόμα και στον τουρίστα, που από επιλογή δεν κάνει την βόλτα του, παρά μόνο στην Copacabana και στην Ιpanema να αντιληφθεί το μέγεθος των ανισοτήτων.
Αν κάποιος ήθελε να χαρακτηρίσει την Copacabana, ο χαρακτηρισμός δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από ”καρδιά” της πόλης. Εδώ συναντώνται όλες οι κοινωνικές τάξεις. Εμπόριο, προσφερόμενες υπηρεσίες-κυρίως σε τουρίστες-,σπορ αλλά και έρωτες ευκαιριακοί η μη . Διασκέδαση του συρμού που στοχεύει στο να προσελκύσει και να σαγηνεύσει τουρίστες προσφέροντας τους την ψευδαίσθηση της “εξωτικής ερωτικής περιπέτειας”.
Στην άλλη πλευρά του ίδιου πάντα νομίσματος βρίσκεται η περιοχή Lapa, κοντά στο παλιό υδραγωγείο. Εδώ είναι που οι Cariocas (όπως ονομάζονται οι κάτοικοι του Rio και όχι όλης της Βραζιλίας) , μακριά από τα περίεργα μάτια των τουριστών, βιώνουν την καθημερινότητα τους με ελκυστική διασκέδαση σε πολύ φιλική ατμόσφαιρα και πάντα με πολύ καλή μουσική.
Δεν απογοητεύτηκα από την πόλη ίσως γιατί ήξερα γι’ αυτήν πολύ πριν την ζήσω. Περισσότερο προβληματίστηκα βλέποντας και νιώθοντας μια ζοφερή πραγματικότητα που παρασάγγας απέχει από το εξωτικό όνειρο.
