FeaturedTravel StoriesΕλλάδα

Αναζητώντας το Ιόνιο: Μεγανήσι, μικρό στο δέμας, σπουδαίο σ΄ ομορφιά

Έχει μεγάλο όνομα κι ας είναι μια σταλιά…

Με έκταση μόλις 20 τετραγωνικά χιλιόμετρα, το Μεγανήσι βρίσκεται 4 μίλια νοτιοανατολικά της Λευκάδας και είναι το μεγαλύτερο από τα μικρά νησάκια των Πριγκηπονήσων, μεταξύ των οποίων κι ο θρυλικός Σκορπιός.

Μικρό στο δέμας λοιπόν, αλλά μεγάλο στις συλλαβές και στην ομορφιά, το Μεγανήσι είναι ένα καταπράσινο νησί με περίπου 1.000 μόνιμους κατοίκους στους τρεις γραφικούς οικισμούς του. Το Κατωμέρι (πρωτεύουσα του νησιού), το Βαθύ και το Σπαρτοχώρι.

Στα αρχαία χρόνια το Μεγανήσι πιθανότατα ήταν το νησί των Ταφίων. Στον Όμηρο εμφανίζεται για πρώτη φορά το όνομα αυτό παρμένο ίσως από τη μυθολογία που ήθελε τον Τάφιο, γιο του Ποσειδώνα και βασιλιά της περιοχής. Ο Όμηρος αναφέρει ότι ο Οδυσσέας εμπιστεύτηκε τα πλοία του στο βασιλιά Μέντορα των Ταφιών, φεύγοντας για την Τροία. Κατά άλλους το Μεγανήσι θεωρείται ότι είναι το νησί Αστερίς που αναφέρεται επίσης στον Όμηρο.

Η πρόσβαση στο νησί γίνεται μόνο από την πλευρά της Λευκάδας, με καραβάκι ή φέρι από το Νυδρί και η διαδρομή διαρκεί 25 λεπτά.

Ετσι κι εμείς συνεχίσαμε την περιήγηση στο Ιόνιο, μπαρκάροντας πουρνό πουρνό σε ένα τουριστικό πλοιάριο.

Με τους ανέμους να παίζουν στη διαδρομή άλλοτε φόρτε,  άλλοτε πιάνο κι άλλοτε φορτίσιμο, το καραβάκι έκανε ωστόσο γρήγορα τη διαδρομή κι η πανδαισία χρωμάτων σε όλες τις αποχρώσεις του μπλε και του τιρκουάζ σχεδόν μου προκάλεσε βέρτιγκο.

Ούτε κατάλαβα πότε προσέγγισε στο Βαθύ που θα ήταν η πρώτη μας στάση…

Αμ δε. Μας είχαν προλάβει άλλοι. Η μαρίνα τίγκα στο ιστιοπλοϊκό. Παρόλα αυτά ο καπετάνιος προσέγγισε όσο μπορούσε για να δούμε… Φάτε μάτια ψάρια δηλαδή, αλλά από το ολότελα!

Το Βαθύ, είναι ένα καθαρόαιμο ψαροχώρι, στην καρδιά ενός προστατευμένου κόλπου. Αποτελεί προσφιλές αγκυροβόλιο, καθώς εδώ καταφθάνουν για να επιδιορθώσουν τα δίχτυα τους κάθε λογής ψαροκάικα ή να ελλιμενιστούνσκάφη αναψυχής που το καλοκαίρι δένουν κατά δεκάδες στη σύγχρονη μαρίνα. Το νιώσαμε στο πετσί μας. Ο οικισμός αποτελείται από γραφικά σπιτάκια, ξενοδοχεία, ακόμη κι ένα άκρως κυριλέ, πανσιόν και βέβαια λογής λογής ταβερνάκια για όλα τα βαλάντια.

Επίσης, τα τελευταία χρόνια  προτιμούν το Μεγανήσι και διάφοροι διάσημοι και vip του διεθνούς τζετ σετ που κυκλοφορούν ανάμεσα σε ντόπιους και τουρίστες. Και γιατί όχι; Μπορεί να μην είναι η επιτομή της κοσμικότητας, αλλά και όμορφα χωριά διαθέτει και κρυστάλινα νερά κι όμορφες γωνιές για περιπάτους κι επιλογές διασκέδασης.

Εμείς προς το παρόν το κυαλάραμε από μακριά και κάναμε μεταβολή για άλλο λιμάνι.

Μετά στρίψαμε αριστερά με προορισμό τα Σπήλια.

Μικρότερο λιμανάκι κι όμορφος κόλπος για κολύμπι με ταβερνάκι σούπερ πάνω στο κύμα και βέβαια σκάφη κι εδώ. Λιγότερα από το Βαθύ, αλλά δεν το λες και έρημο…

Πιάνει κι εδώ το φέρι από τη Λευκάδα κι υπάρχει οδικό δίκτυο που οδηγεί στα υπόλοιπα χωριά. Πόση ώρα θες να το γυρίσεις ολόκληρο το νησί; Μετά με παρέσυρε το γαλάζιο και δεν ρώτησα τον καπετάνιο.

Κάναμε το μπάνιο μας και μετά βουρ για Σπαρτοχώρι.

Ένας ιδιαίτερα γραφικός οικισμός, σκαρφαλωμένος στο λόφο, με μικρά κυρίως αγροτικά σπιτάκια, πολλά απ’ αυτά πέτρινα. Σκιερά δρομάκια, μικρά σαν καντούνια, όπως και σε άλλα νησιά του Ιονίου και θέα προς το πέλαγο, να σπαράζουν τα μέσα σου. Δεν είναι τυχαίο πως το χωριό διαθέτει μια πλατεία, πραγματικό μπαλκόνι στο Ιόνιο και στις ακτές, με πανοραμική θέα προς τον Σκορπιό και τα ανατολικά παράλια της Λευκάδας.

Υπάρχουν δυο τρόποι να ανέβεις από την παραλία στο Σπαρτοχώρι. Είτε οδικώς είτε από μονοπάτι με σκαλιά. Εμείς, τουρίστες γαρ, πήραμε την ανηφόρα κι αν και ντάλα μεσημέρι, άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω.

Υπάρχουν δυο τρόποι να ανέβεις από την παραλία στο Σπαρτοχώρι. Είτε οδικώς είτε από μονοπάτι με σκαλιά. Εμείς, τουρίστες γαρ, πήραμε την ανηφόρα κι αν και ντάλα μεσημέρι, άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω.

Ένα ακόμη μεγάλο ατού του νησιού είναι τα λιγοστά αυτοκίνητα κι ένα μικρό λεωφορείο που εξυπηρετεί κατοίκους και επισκέπτες.

Εμείς δεν είχαμε δυστυχώς χρόνο για άλλες περιηγήσεις στο νησί, αλλά όπως μάθαμε από τους ντόπιους, το Μεγανήσι αξίζει απ΄ όπου κι αν επιλέξεις να κολυμπήσεις. Εκτός από τα τιρκουάζ νερά, οι παραλίες διαθέτουν  και πλούσια βλάστηση που φτάνει μέχρι τη θάλασσα.

Εκτός από τα Σπήλια που ήταν όαση και μετά την κατάβαση… Φανάρι, Aϊ-Γιάννης, Πασουμάκι, Aθερινός, Φάρος, Eλιά, Λουτρολίμνη, Λιμονάρι…

Το Μεγανήσι διαθέτει όμως και σπηλιές, τρεις τον αριθμό, που βρίσκονται στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού: του Παπανικολή, του Γιοβάνη και του Δαίμονα.

Η πρώτη και πιο δημοφιλής οφείλει την ονομασία της στο υποβρύχιο Παπανικολής, που χρησιμοποιούσε το Σπήλαιο ως ορμητήριό του κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για να μην τον εντοπίζουν οι εχθροί με βάθος γύρω στα τριάντα μέτρα και αμμουδιά στο εσωτερικό της…

Στην ίδια σπηλιά λέγεται ότι κατέφυγε και ένας παπάς με τους μαθητές του επί Τουρκοκρατίας για να γλυτώσουν από τους πειρατές.

Πρόσβαση στις όμορφες αυτές σπηλιές υπάρχει μόνο από τη θάλασσα.

Γκρίνιαξα λίγο στον καπετάνιο και στους συνταξιδιώτες που δεν πήγαμε, αλλά είχε σηκώσει και μπουρίνι που θα έκανε τη διαδρομή πολύ δύσκολη, συν ότι μας έβγαζε κι από την πορεία μας.

Το ξεπέρασα γρήγορα, όταν βγήκαμε στ΄ανοιχτά κι αντίκρυσα ξανά το πέλαγο. Τι να κάνουμε; Την επόμενη φορά.

Ντορίτα Λουκίσσα

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966 και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 άρχισε να εργάζεται σε έντυπα, αρχικά καλύπτοντας το διεθνές ρεπορτάζ. Σύντομα πέρασε στον χώρο των media και ασχολήθηκε με τον θαυμαστό τότε και ελπιδοφόρο ακόμη χώρο της τηλεόρασης, για λογαριασμό εφημερίδων και περιοδικών. Από άποψη δεν εργάστηκε ποτέ στην τηλεόραση, αλλά μόνο στο ραδιόφωνο και συγκεκριμένα του ΣΚΑΙ, την εποχή της άνοιξης της ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Με το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας -τελευταία εφημερίδα στην οποία εργάστηκε- αποφάσισε να στραφεί στο διαδίκτυο και να ανακαλύψει την αδιάκοπη δραστηριότητα του ίντερνετ, συνεργαζόμενη με διάφορες ιστοσελίδες. Παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο των multimedia.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button