Όταν ο πατέρας Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος, ένας ιερέας από το Βασιλίτσι Πυλίας της Μεσσηνίας, πάτησε το 1960 για πρώτη φορά στην Αφρική, δεν πίστευε ότι σήμερα θα μπορούσαν να έχουν δημιουργηθεί 27 Μητροπόλεις και πέντε επισκοπές στη μαύρη ήπειρο.
Το ιεραποστολικό του έργο ξεκίνησε ουσιαστικά το Πάσχα του 1960 σε ένα προσκύνημα στους Αγίους Τόπους με τον τότε Μητροπολίτη Πατρών Κωνσταντίνο και μετά από την επίσκεψή τους στον τότε Πατριάρχη Αλεξανδρείας Χριστόφορο Β΄. Έτσι, τον Ιούνιο του 1960 ο π. Χρυσόστομος βρίσκεται στην Καμπάλα της Ουγκάντα και έρχεται αντιμέτωπος με πολλές δυσκολίες (γλώσσα, ήθη και έθιμα, αποστάσεις, συνεχείς μετακινήσεις, έλλειψη χρημάτων κ.α.). Οι πρώτες επιστολές – εκκλήσεις για ηθική και υλική βοήθεια στέλνονται σε γνωστούς και άγνωστους Έλληνες, ακόμα και στην Ευρώπη και στην Αμερική, οι οποίοι σπεύδουν να συνδράμουν με γράμματα ενισχυτικά, με χρηματικές επιταγές, με δέματα, με ιερά σκεύη, με ιερατικές στολές κ.α. Μεγάλη ήταν η στήριξη που προσέφεραν εκείνη την εποχή ο Σύλλογος Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής «Οι φίλοι της Ουγκάντα» (ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1963) και λίγο αργότερα Ι. Μητροπόλεις, Οργανώσεις και Αδελφότητες.
Τον Μάρτιο του 1961, ο π. Χρυσόστομος τελεί τα εγκαίνια του μικρού Ι. Ναού του Ιεραποστολικού Κλιμακίου και σταδιακά αρχίζει να διδάσκει, να τελεί την Θεία Λειτουργία στην ύπαιθρο ή σε φτωχικές λασποκαλύβες, να τελεί ομαδικές βαπτίσεις, να ανεγείρει μικρές εκκλησίες και να οργανώνει ιερατικά σεμινάρια. Στις επιστολές του όμως είναι έκδηλο το παράπονό του ότι κανείς δεν είχε ενδιαφερθεί να πάει εκεί κοντά του και να τον βοηθήσει στο έργο παρά τις απεγνωσμένες του εκκλήσεις. «Δεν θα βρεθεί κάποιος να με λυπηθεί;» έγραφε. Μοναδικές εξαιρέσεις ο π. Αθανάσιος Ανθίδης (1963), μετέπειτα Ιεραπόστολος στην Καλκούτα των Ινδιών, και ο π. Αντώνιος Σταθακάρος (1967).
Κάπως έτσι ένοιωσα κι εγώ όταν επισκέφθηκα την Ακτή Ελεφαντοστού και ζήτησα να μάθω αν υπάρχει Ορθόδοξη εκκλησία.
Βρισκόμουν στο Αμπιτζάν, σχετικά μακριά από την πρωτεύουσα Γιαμουσσούκρο, σε μια χώρα 20 εκατομμυρίων κατοίκων. Η συντριπτική πλειοψηφία μου είπαν είναι καθολικοί που ζουν αρμονικά με τη μειοψηφία των μουσουλμάνων. Όσο για τους ορθόδοξους έχουν μία εκκλησία με έναν και μοναδικό παπά.
Να το πρώτο μου ρεπορτάζ σκέφτηκα κι αναζήτησα τον πατέρα Τζέρεμι, τον μοναδικό ορθόδοξο ιερέα της χώρας.
Τον συνάντησα στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας. Ένας γλυκός μικροσκοπικός άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη στο βλέμμα που δεν έκρυψε τη χαρά του για την επίσκεψή μου.
Η εκκλησία μισογεμάτη και τα πρώτα λόγια του ιερέα μετά τη λειτουργία ήταν ένα θερμό καλωσόρισμα στους φίλους Έλληνες. Οι πιστοί μας κοίταζαν με περιέργεια. Ακολούθησε η μετάληψη και στη συνέχεια οι βαπτίσεις. Από νεογέννητα μέχρι μεγάλα παιδιά. Ένοιωθα ότι βρίσκομαι στην Ελλάδα καθώς άκουγα τη χορωδία να ψέλνει στη γλώσσα μας.
Ο πατέρας Τζέρεμι έμεινε κοντά μου κατά τη διάρκεια ολόκληρου του ταξιδιού μου στην Ακτή και μου έμαθε πολλά για τις συνήθειες και τις παραδόσεις του τόπου. Η Μητρόπολη της Γκάνα, στην οποία ανήκει διοικητικά η μοναδική εκκλησία της Ακτής Ελεφαντοστού, κάνει προσπάθειες να συντηρήσει τον ιερέα κι αυτός ολοένα και πληθαίνει το ποίμνιόν του.
Πενήντα πέντε χρόνια μετά, σκέφτομαι, ο βίος του Τζέρεμι μοιάζει πιστή αντιγραφή των όσων βίωσε ο πατέρας Χρυσόστομος…
