Μια θητεία …Ταξίδι!
Μαζευτήκαμε απόψε εδώ και …άλλες αλήθειες.
Φίλοι απόψε, προηγήθηκαν οι συγγενείς και οι εκπλήξεις.
Θυμήθηκα τα δικά μου.
Έχω διαβάσει για ταξίδια. Έχω κάνει και εγώ κάμποσα. Ποτέ δεν είναι αρκετά. Δεν το “χορταίνεις” το ταξίδι. Το όποιο ταξίδι.
Να ζήσει λοιπόν το αίτιο…
…το αίτιο !!!
Στην περίπτωσή μας, το αίτιο είναι το χαρτί της στρατολογίας.
Ημερομηνία κατάταξης, τάδε.
Χώρος κατάταξης, δείνα.
Όμορφα…
Τον Διονύση τον γνώρισα πριν λίγα χρόνια. Θα μπορούσα να μην τον είχα γνωρίσει, έτσι αθόρυβος που είναι.
Ήρεμος, αποτελεσματικός, ευγενής μα με ένα γαμ#$%#@ χιούμορ, σχεδόν δηλητηριώδες. Όταν “κλειδώσει” δεν του παίρνεις κουβέντα ή όταν του πεις, τούτο μένει εδώ. Μεταξύ μας και “ξεκλείδωτος” όταν ήταν, για να τον ακούσεις ήθελες μικροφωνική, μπεσαλής όμως, καθαρό παιδί. Σπουδαγμένο.
Τώρα που γράφω σπουδαγμένο, συνειδητοποιώ, πως η σιωπή του έχει να κάνει και με την επιστήμη του. Σίγουρα τον επηρέασε στον τρόπο έκφρασής του….
Ήρθε λοιπόν και η ώρα του Διονύση να κάνει ένα από τα ταξίδια που κάνουν τα περισσότερα αγοράκια σε αυτή την χώρα. Ένα μικρό σε διάστημα ταξίδι. Δώδεκα μήνες θητεία. Εγώ τους είχα κάνει είκοσι οχτώ. Ναι ξέρω, άλλα χρόνια τότε…
Ο Διονύσης, δεν θα έχει ερωτικές εξομολογήσεις στις λάμπες του θαλάμου. Δεν θα ξυρίσει τον Κολοκοτρώνη. Είμαι σίγουρος πως δεν θα τραγουδήσει το ΄΄έχω μια αδερφή΄΄ και σίγουρα δεν θα τρέξει με το ΄΄λουκάνικο΄΄ σε ανάταση για κάνα δυο χιλιόμετρα, μέχρι να …απογειωθεί.
Γι αυτό το τελευταίο, είμαι απολύτως σίγουρος.
Έχω ΄΄πιάσει΄΄ τοίχο και παρατηρώ τους συνδαιτυμόνες, την φωτιά στα μάτια του πατέρα, του Κώστα, που συναγωνίζεται εκείνη του τζακιού. Το ζειμπέκικο της μάνας, της Ελένης. Τον Σταμάτη, με τα κρασιά του, την Βίκυ με τα της λαογραφίας, τον ΄΄Πόλεμο΄΄ ιεροκήρυκα, την φίλη του την Γιόλα να μην τον αφήνει ήσυχο λεπτό. Ζηλεύω, θα ήθελα να έχω τέτοιους ανθρώπους γύρω μου. Βγαίνω έξω για τσιγάρο…
Δεν ξέρω αν ο Διονύσης σκέφτεται το κρύο της Τρίπολης που τον περιμένει, μπορεί και να ανησυχεί και λίγο, ούτε ξέρω εάν ο ίδιος το βλέπει σαν ταξίδι ή σαν υποχρέωση που πρέπει να εκπληρώσει ή σαν χάσιμο χρόνου, μα αν διαβάσει τώρα τούτες τις γραμμές, θα ήταν καλό σαν ταξίδι να το δει. Θα γνωρίσει ανθρώπους άλλους, διαφορετικούς. Θα κάνει νέους φίλους. Θα γνωρίσει τόπους και συνήθειες που δεν (ΔΕΝ) θα ξεχάσει ποτέ.
Την ΄΄Καλιόπη΄΄, τα μαγειρεία, τον θάλαμο. Θα μάθει νέα γλώσσα. Το ΄΄γερμανικό΄΄, το ΚΨΜ, την έφοδο και το ΑΛΤ ΤΙ ΣΥ;;;, την έξοδο, την έφοδο, το εγερτήριο, αχ αυτό το εγερτήριο…
Θα μάθει πράγματα που δεν φανταζόταν πως υπάρχουν. Θα εκτιμήσει την υπομονή και την καρτερικότητα. Την αλληλεγγύη και την αλήθεια της αλήθειας της υποκειμενικότητας. Ίσως να μην χρειαστεί να μπει σε αεροπλάνο, μα θα πήξει από δαύτα.
Πριν λίγες μέρες, οι κολλητοί του τον κούρεψαν, αλλά τις επόμενες μέρες θα μάθει πως ξυρίζουν τον γαμπρό. Τον κοιτάζω και ακόμα δεν παρουσιάστηκε και στα μάτια μου φαίνεται μεγαλύτερος…
Οι φωνές, η μουσική (επιμέλεια Κώστα Κλάδη παρακαλώ), ούτε ακούω, ούτε βλέπω.
Στα αυτιά μου, τραγούδια όπως το: «Είμαι φίνο φανταράκι» του Ζαμπέτα ή το «Πίκρανες τον φαντάρο» από τα Παιδιά από την Πάτρα ή τον “Φαντάρο” του κορυφαίου Στράτου Διονυσίου!!!
Διονύση, τέτοιες μέρες σε έναν χρόνο από τώρα, εσύ θα τραγουδάς το «Απολύομαι» απο τους Ζικ Ζακ, κοίτα να το έχεις μάθει μέχρι τότε και ελπίζω πάλι να είμαστε εδώ μαζεμένοι και την Ελένη με τα ίδια κέφια για την κουζίνα και τα καλούδια της…